Πώς το γήπεδο της Λιλ μετατράπηκε σε ναό του μπάσκετ

Η ιστορία του Stade Pierre-Mauroy, του γηπέδου της ποδοσφαιρικής Λιλ που μετατρέπεται σε... μπασκετικό για να φιλοξενήσει τη δεύτερη φάση αλλά και τον τελικό του Ευρωμπάσκετ 2015.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ

11 ΣΕΠ 2015

Ήταν την άνοιξη του 1995 όταν ο Pierre Mauroy, δήμαρχος της Lille για 28 χρόνια, θα βράβευε τη φίλη μου την Αγγελική μαζί με άλλους καλλιτέχνες στο Δημαρχείο της πόλης της Βόρειας Γαλλίας.

Για να καλύψει το τρένο την απόσταση των 300 περίπου χιλιομέτρων από το Gare du Nord στο Παρίσι μέχρι το Gare Lille Flande χρειαζόταν περίπου μια ώρα καθώς τα TGV (τρένο ταχείας προτεραιότητας) τρέχουν πραγματικά πολύ γρήγορα.

Άφησα την πρωτεύουσα στις έξι και μετά από μια ώρα βρισκόμουν στο δημαρχείο της Lille για την βράβευση. Αρχικά ήμουν πολύ αρνητικός. Πίστευα ότι θα δω κουστουμαρισμένους που θα πίνουν Fruit Punch και θα ανταλλάσσουν μεταξύ τους φιλοφρονήσεις έως ότου εμφανιστεί ο Δήμαρχος, ο οποίος θα έκανε μια τυπική βράβευση και στη συνέχεια θα επέστρεφε σπίτι του.

Και όμως τα πράγματα δεν εξελίχθησαν έτσι καθώς ο Pierre Mauroy δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε δήμαρχος. Ο Σοσιαλιστής ηγέτης (με όλη την έννοια της λέξης) υπήρξε Πρωθυπουργός της πρώτης σοσιαλιστικής κυβέρνησης (1981-1984) υπό την προεδρία του François Mitterrand. Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν αναφέρουν ότι ήταν ένας ουμανιστής που αγαπούσε τα απλά πράγματα. Πίστευε ότι ο κόσμος πρέπει να έχει πρόσβαση σε όλα τα αγαθά, σε όλα τα αξιώματα, σε κάθε τι που είναι "το αλάτι της ζωής". Αυτό που συνήθιζε να λέει ήταν ότι "πρέπει να βάζουμε γαλάζιο στον ουρανό".

Κάτι τέτοιο διαπίστωσα και εγώ. Ο Pierre Mauroy δεν έκανε αγγαρεία στη βράβευση, δεν ήταν τυπικός. Ήταν ένας καλοσυνάτος πολιτικός που με τα λόγια του κατάφερνε να σε συνεπάρει. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι πολίτες της Lille τον εξέλεγαν επί 28 χρόνια Δήμαρχο από το (1973 έως 2001).

Όταν κουράστηκε να είναι Δήμαρχος (διετέλεσε επίσης γερουσιαστής από το 1992 έως τον Σεπτέμβριο του 2011) ήταν η Martine Aubry (κόρη του Jacques Delors) που τον διαδέχθηκε στη Δημαρχία.

Η πόλη όφειλε να δημιουργήσει κάτι που να φέρει το όνομα του αλησμόνητου πολιτικού Pierre Mauroy και αυτό το έκανε κατασκευάζοντας το πρώτο στάδιο πολλαπλών χρήσεων στην Γαλλία.

Από το Grimonprez-Jooris στο Stade Pierre-Mauroy

Η ποδοσφαιρική ομάδα της Lille (πλήρες όνομα Lille Olympique Sporting Club) δημιουργήθηκε το 1944 μετά την ένωση δύο τοπικών ομάδων, των Olympique lillois και της SC Fives, οι οποίες ιδρύθηκαν το 1901 και 1902 αντίστοιχα.

Η ομάδα στις απαρχές της ιστορίας της ξεκίνησε να δίνει τους εντός έδρας αγώνες της στο Henri Jooris. Το γήπεδο χρησιμοποιούνταν προηγουμένως από την Olympique lillois και, μετά τη συγχώνευση, αποτέλεσε μόνιμη ιδιοκτησία της Lille. Αυτό πήρε το όνομά του από τον Henri Jooris που διετέλεσε πρόεδρος της Olympique lillois την περίοδο 1910-1932.

"Έπρεπε να έρθει το 1975 όταν η ομάδα μετακόμισε στο Stade Grimonprez-Jooris που βρισκόταν σε μια από τις ομορφότερες και πιο πράσινες περιοχές την πόλης στη Citadelle Vauban (φρούριο της πόλης).

Vue du ciel, Lille, Stade Grimonprez Jooris.

Photo: Stéphane Mortagne( La Voix du Nord ) — Vue du ciel, Lille, Stade Grimonprez Jooris. Photo: Stéphane Mortagne( La Voix du Nord ) VDN

Η ομάδα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000 βολόδερνε στην Ligue 2 με αποτέλεσμα το γήπεδο 21.000 περίπου θέσεων να είναι υπεραρκετό.

Το 2003 η δήμαρχος της πόλης και ο Michel Seydoux -παραγωγός ταινιών και διάφορων άλλων δραστηριοτήτων- ο οποίος απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο της ομάδας και έγινε πρόεδρος αποφάσισαν στη θέση του Stade Grimonprez-Jooris να κατασκευάσουν το νέο γήπεδο της ομάδας.

Δυστυχώς όμως τόσο για τον Δήμο όσο και για την ομάδα λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο καθώς η ανέγερση του νέου γηπέδου στη Lille αποφασίστηκε έπειτα από την αποτυχία της ανακατασκευής του παλαιού Stade Grimonprez-Jooris.

Τι ήταν όμως αυτό που δεν επέτρεψε την ανακατασκευή του Stade Grimonprez-Jooris; Γυρνώντας πίσω στο 2005 το Διοικητικό Εφετείο του Douai, με την σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου της Επικρατείας ακύρωσε τον Ιούλιο του 2005 την άδεια κατασκευής που είχε εκδώσει η Δήμαρχος της πόλης, Martine Aubry, η οποία είχε προηγουμένως εγκριθεί από το Διοικητικό Δικαστήριο της Lille.

Η απόφαση του δικαστηρίου έλεγε λοιπόν: "Δεν επιτρέπεται η ανακατασκευή του σταδίου λόγω του καταφανούς λάθους που είχε γίνει με την θετική γνωμοδότηση του Architecte des Bâtiments de France σε ένα σχέδιο το οποίο ήταν παράνομο λόγω του φωτεινού του σχεδιασμού, σε συνδυασμό με το σχήμα και το ύψος του, τα οποία έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με το, ευρισκόμενο σε κοντινή απόσταση, Φρούριο της Lille, ενώ, ταυτόχρονα, παρέβαινε το άρθρο ND10 περί περιορισμού στο ύψος των κατασκευών.

Ενώ η ομάδα βρισκόταν στα σαλόνια του Champions Ligue και το Stadium Lille Métropole που έπαιζε πλέον η ομάδα ήταν ακατάλληλο να φιλοξενήσει αγώνες Champions Ligue η Lille ήταν αναγκασμένη να παίζει τους εντός έδρας αγώνες της είτε στο Félix-Bollaert της Lens είτε στο Stade de France στο Παρίσι.

Εξαιτίας λοιπόν των γραφειοκρατικών πολιτικώς κατευθυνόμενων καθυστερήσεων και αναβολών, η κατασκευή του νέου γηπέδου παρέμεινε σε εκκρεμότητα και διακόπηκε το 2005. Η Αστική Κοινότητα της πόλης συμφώνησε αργότερα να χρηματοδοτήσει την κατεδάφιση του Grimonprez-Jooris η οποία ξεκίνησε επισήμως στις 22 Μαρτίου 2010.

Το 2006, η πόλη της Lille συμφώνησε να βοηθήσει στην χρηματοδότηση της κατασκευής του Grade Stade Lille Metropole το οποίο μετονομάστηκε σε Stade Pierre-Mauroy και βρίσκεται στην οδό 261 Boulevard de Tournai, στο Villeneuve-d'Ascq λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της πόλης της Lille.

Σε ιδιώτες η εμπορική εκμετάλλευση του Stade Pierre-Mauroy

Στη Γαλλία δε συνηθίζουν να κατασκευάζουν στάδια ιδιώτες και να τα εκμεταλλεύονται εμπορικά, ωστόσο στη περίπτωση του σταδίου της Lille ήταν κάτι το οποίο επιλέχθηκε λόγω κόστους.

Μέχρι το 2043 το στάδιο ανήκει λοιπόν σε ιδιώτες και πιο συγκεκριμένα στην εταιρία Eiffage. Ήταν την 1η Φεβρουαρίου 2008, όταν το συμβούλιο της Μητροπολιτική Περιοχή της Lille (LMCU) επέλεξε το σχέδιο της Eiffage για την κατασκευή του σταδίου. Η εταιρία θα κατασκεύαζε το στάδιο και για τα επόμενα 31 χρόνια θα έχει την εμπορική εκμετάλλευση του. Το συμβόλαιο υπεγράφη στις 15 Οκτωβρίου 2008, με την Eiffage να διαθέτει τότε βάση συμβολαίου 45 μήνες για να παραδώσει το στάδιο, κάτι που σήμαινε το καλοκαίρι του 2012 (15 Ιουλίου 2012).

Ο θεμέλιος λίθος τοποθετήθηκε συμβολικά στις 27 Σεπτεμβρίου 2010 από τον πρόεδρο της Eiffage, ενώ οι εργασίες ολοκληρώθηκαν εντός του προβλεπόμενου χρονοδιαγράμματος με προβάδισμα τεσσάρων ετών, πριν από τα εγκαίνια του γηπέδου στις 17 Αυγούστου 2012. Για να φτάσουμε όμως στα εγκαίνια του σταδίου, ας μου επιτραπεί η έκφραση, έγινε μύλος καθώς η μια προσφυγή κατά την άδεια κατασκευής διαδεχόταν η μια την άλλη.

Για να μην σας ταλαιπωρώ με δικαστικές λεπτομέρειες η πρώτη προσφυγή έγινε από τον Δεκέμβριο του 2007 από την οργάνωση "Les 2sous du grand stade" η οποία και απορρίφθηκε σε πρώτο βαθμό από το Διοικητικό Δικαστήριο της Lille αλλά και από δύο γειτονικά εμπορικά κέντρα (Centre Commercial V2 και Heron Parc) τα οποία κατέθεσαν επίσης προσφυγές σε βάρος των δημοτικών αρχών.

Κόστος και χρηματοδότηση

Μπορεί το Stade Pierre-Mauroy να είναι ένα στολίδι ωστόσο το τελικό του κόστος- 324 εκατομμύρια ευρώ - ήταν τελικά 8,5 φορές υψηλότερο αυτού του σχεδίου ανακατασκευής του Stade Grimonprez-Jooris, το οποίο είχε εγκαταλειφθεί το 2006 (εκτιμάτο τότε στα 38 εκατομμύρια ευρώ).

Από αυτά τα χρήματα τα 282 εκατομμύρια ευρώ είχαν προϋπολογιστεί για το στάδιο και τους χώρους υπόγειας στάθμευσης και τα 42 εκατομμύρια για τους πρόσθετους χώρους (ξενώνας, χώροι εμπορικής χρήσης, εστίαση, παροχή υπηρεσιών, κτλ.

Όπως ήταν φυσικό το οικονομικό κόστος προκάλεσε τις επιφυλάξεις της UDF (κεντροδεξιό κόμμα) και την αντίθεση των Πρασίνων και της οργάνωσης "Les 2sous du grand stade".

Σα να μην έφτανε αυτό το Σεπτέμβριο του 2011, έγινε λόγος για πρόσθετο κόστος της τάξεως των 96 εκατομμυρίων ευρώ για την ανέγερση του σταδίου λόγω της υποχρεωτικής προσαρμογής του κτίσματος στα όσα υπαγόρευε ο αντισεισμικός νόμος του Οκτώβριο του 2010, δηλαδή μετά την έναρξη των εργασιών κατασκευής του γηπέδου.

Έμενε όμως να βρεθεί το ποιος θα πλήρωνε το οικονομικό τους κόστος, καθώς καμία από τις δύο πλευρές δεν φαινόταν πρόθυμη να χρηματοδοτήσει εργασίες οι οποίες δεν ήταν υποχρεωτικές (αλλά έντονα συνιστώμενες για ένα τέτοιο έργο), καθώς ο νέος νόμος περί πρόληψης για σεισμούς αφορούσε κτίρια και κατασκευές των οποίων η άδεια κατασκευής είχε κατατεθεί μετά την 1η Μαΐου 2011, ενώ αυτή του Grand Stade χρονολογούνταν από τις 17 Δεκεμβρίου 2009.

Έπειτα από αρκετούς μήνες συζήτησης επί των φόβων καθυστέρησης στην παραλαβή του έργου, ο Pierre Berger νέος γενικός διευθυντής της Eiffage επιβεβαίωσε εμπρός της γενικής συνέλευσης των μετόχων ότι το γήπεδο θα παραδιδόταν τον Αύγουστο του 2012, περίοδο κατά την οποία γινόταν η εκκίνηση της αγωνιστικής σεζόν 2012-13 του γαλλικού πρωταθλήματος : η Lille έδωσε λοιπόν την πρώτη της εντός έδρας αναμέτρηση για την σεζόν στη νέα της έδρα στις 17 Αυγούστου 2012 απέναντι στην Nancy.