Ραγίζουν και οι πέτρες στο Μουσείο του Ντράζεν Πέτροβιτς

Θαρρείς ότι το πνεύμα του Μότσαρτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ πλανιέται ανάμεσα στους τοίχους και τις προθήκες, ανάμεσα στα τρόπαια και στα μετάλλια που κατέκτησε ο αείμνηστος Ντράζεν στην τεράστια καριέρα του.

Είναι μοναδικός ο τρόπος με τον οποίο ένα τόσο λιτό και απέριττο Μουσείο μπορεί να μεταδώσει στο επισκέπτη διαδοχικά χτυποκάρδια. Οταν ο ξεναγός μας έδειξε το χρυσό ρολόι που φορούσε ο Ντράζεν την ημέρα του ατυχήματός του στο γερμανικό αυτοκινητόδρομο (και το οποίο είναι σταματημένο στην ώρα του θανάτου, στις 17:20) τα πόδια κόπηκαν.

Αδύνατον, ακόμα και τώρα 22 χρόνια μετά να το συνειδητοποιήσει κανείς ότι ο Πέτροβιτς έφυγε τόσο άδοξα, τόσο άδικα και τόσο νέος. Είχε πολλά ακόμα να προσφέρει αλλά ακόμα και στα 29 του το βιογραφικό του είναι ήδη γεμάτο όσο κανενός Ευρωπαίου.

Ηταν ο πρώτος παίκτης από την ήπειρό μας που πραγματικά συγκίνησε τους Αμερικανούς. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο Στέφεν Κάρι, που τον γνώρισε από κοντά ελέω του πατέρα του όταν μικρός, αισθάνθηκε την ανάγκη να προσφέρει τη φανέλα του στο Μουσείο μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος στο ΝΒΑ από τους Ουόριορς εφέρος.

Η φανέλα αυτή είναι και το πιο πρόσφατο έκθεμα του Μουσείου. Η μητέρα του Ντράζεν, η Μπιζέρκα, ψυχή του χώρου, την επιδεικνύει με μεγάλη υπερηφάνια σε κάθε επισκέπτη. Λες και ήταν ο γιος της που κατέκτησε το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Αν το καλοσκεφτεί κανείς βέβαια μπορεί ο Ντράζεν να έχει ένα μικρό, έστω, μερίδιο στην επιτυχία του Κάρι. Γι' αυτό και ο Αμερικανός σούπερ σταρ σκέφθηκε να ανταποδώσει.

Η Μπιζέρκα Πέτροβιτς κρατάει τη φανέλα του Στέφεν Κάρι. Στη φωτό και ο απεσταλμένος του Contra.gr στο Ζάγκρεμπ, Νίκος Γιαννόπουλος

“Αυτό που θέλω κυρίως να μεταδώσω με αυτόν τον χώρο στα νέα παιδιά είναι η προσπάθεια για περαιτέρω βελτίωση, για καλλιέργεια και μόρφωση. Ο Ντράζεν δεν σηκωνόταν από το γραφείο του αν δεν ολοκλήρωνε και την τελευταία εργασία για το σχολείο” μας είπε η Μπιζέρκα Πέτροβιτς. Την ίδια ώρα περνούσε από μπροστά μας η εικόνα του εγγονού της και ανιψιού του Ντράζεν, Μάρκο. “Του μοιάζει” παρατηρήσαμε. Μας χαμογέλασε με εκείνο το πικρό χαμόγελο της μάνας που έχει χάσει το παιδί της και απομακρύνθηκε διακριτικά.

Η αφιέρωση του Φώτη Κατσικάρη