Λύπη, ντροπή και ριψάσπιδες

ΡΙΨΑΣΠΙΣ. η μεγαλύτερη ατίμωση ενός άνδρα στην αρχαία Ελλάδα. Μπορεί να απέχουμε παρασάγγας από τα ιδανικά των προγόνων μας και τα ιδεώδη τους αλλά όσο τους λησμονούμε τόσο απομακρυνόμαστε από όσα προσπάθησαν να μας αφήσουν ως παρακαταθήκη.

Μα είναι ένα παιχνίδι, δεν είναι πόλεμος. Θα συμφωνήσω και εγώ. Αλλά από την Εθνική ομάδα περιμένεις τουλάχιστον από όποιον φοράει την φανέλα της, να την «ματώνει» όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε. Δεν υπάρχουν εγωισμοί στην Εθνική, δεν χωράνε μικροπολιτικές και κανείς δεν δικαιούται να πετάει την «ασπίδα» του και να παραδίνεται άνευ μάχης.

ΣΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΕΡΔΙΖΑΜΕ ΣΤΟ ICE HOCKEY

Λένε ότι οι Βορειοευρωπαίοι είναι πιο ψυχροί σαν λαός, από εμάς του Μεσόγειους. Ωστόσο είμαι πεπεισμένος ότι αν έπαιζαν τα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα, ice hockey και η Ελλάδα είχε στείλει το πακ 6-7 φορές στα δίχτυα της Εθνικής τους ομάδας και επικρατούσε τελικά με ένα σκορ 7-3 στο τέλος, κάπως έτσι θα ένοιωθαν και αυτοί σήμερα… Θλίψη και οργή. Οργή όχι για την ήττα, αλλά για την εικόνα «λύπησης».

Δεν φαντάζομαι να υπάρχει κανείς λογικός μπασκετικός, που να θεωρεί την Φινλανδία κάτι παραπάνω από μία ομάδα μέτριας δυναμικότητας, με έναν υπερταλαντούχο wannabe σταρ του NBA και με έναν εξαιρετικό σουτέρ. Αυτό είναι και τίποτα παραπάνω οι Φινλανδοί. Η Εθνική μας ομάδα κατάφερε να τους κάνει να δείχνουν κάτι ανάμεσα σε Ισπανία στα πολύ καλά της και πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ναι οι Φινλανδοί προηγήθηκαν και με 20 πόντους διαφορά.

Έπειτα από το παιχνίδι με την Σλοβενία η μπασκετική λογική επίτασσε να δούμε από τους διεθνείς μας μία αντίστοιχη εμφάνιση και με τους Φινλανδούς. Πιστεύω ακράδαντα ότι αν την είχαμε δει, όχι μόνο θα είχαμε κερδίσει το αποψινό παιχνίδι, αλλά θα το είχαμε επιτύχει και με χαρακτηριστική άνεση. Αντί αυτού ωστόσο είδαμε παίκτες «μπλαζέ», υπερόπτες και χωρίς αυτοσυγκέντρωση. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τα απανωτά χαμένα λέι απ, τις χαμένες βολές, τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ και πάνω από όλα την τραγική άμυνα.

Δεν το χωράει ο μπασκετικός νους να έχεις δεχθεί 32 πόντους + ένα τρίποντο στο μηδέν, με την σούμα να κάνει 35 πόντους, από τους Σλοβένους δυο βράδια νωρίτερα και από τους Φινλανδούς να έχεις δεχθεί 45 π. στο ημίχρονο. Το παιχνίδι κρίθηκε συνεπώς ήδη από το πρώτο 20λεπτο.

ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ήδη υπάρχει πίκρα και «οργή» για την νέα άσχημη εικόνα και την ήττα της Εθνικής μας ομάδας. Κύριοι διεθνείς, δεν ξέρω αν έχετε αντιληφθεί γιατί την ονομάζουμε επίσημη αγαπημένη. Δεν γνωρίζω αν άπαντες έχουν κατανοήσει ότι τα παχυλά τους συμβόλαια των εκατοντάδων χιλιάδων και εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο τα οφείλουν σε μεγάλο βαθμό στις επιτυχίες της Εθνικής ομάδας. Και δεν γνωρίζω αν έχουν μπει στον κόπο να δουν ποιοι έχουν φορέσει την φανέλα με το εθνόσημο στο παρελθόν.. Παίκτες που της μιλούσαν της «σπυριάρας» όχι «χρυσοί» ακριβοπληρωμένοι ρολίστες.

Δυστυχώς η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Το πρόβλημα είναι μεγάλο. Δείχνει ότι το μυαλό της ομάδας είναι χαλασμένο τόσο αγωνιστικά όσο και εξώ-αγωνιστικά. Η εικόνα μας προκαλεί λύπη. Η «επίσημη αγαπημένη» να γίνεται σάκος του μποξ από την μέτρια οικοδέσποινα η Φιλανδία.

Το παιχνίδι με τους Πολωνούς είναι τελικός ακούω και διαβάζω… Ήμαρτον. Τελικός πρόκρισης με τους Πολωνούς για να καταφέρουμε να περάσουμε ως τέταρτοι από τον όμιλο; Και μετά τι…; Ωστόσο είναι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει. Δυστυχώς με βάση την εικόνα που έχουν δείξει οι δυο ομάδες, οι Πολωνοί δικαιούνται να θεωρούν τον εαυτό τους φαβορί. Το μόνο παρήγορο για εμάς είναι ότι θα αντιμετωπίσουμε την μόνη ομάδα στον όμιλο, που δεν θα χρειαστεί να την φέρουμε στα μέτρα αγωνιστικά και στον ρυθμό μας. Αφού και η ίδια θα θελήσει να πάει το παιχνίδι σε λιγότερες κατοχές και κοντά στους 70 πόντους.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ

Η εικόνα μας έχει πληγώσει τον κόσμο, ο οποίος δοκιμάζεται και ψάχνει μικρές ενέσεις ψυχολογικής ανάτασης και ανόρθωσης της καταρρακωμένης του αξιοπρέπειας και γοήτρου. Αλλά πως να ταυτιστεί και πως να αφουγκραστεί την ψυχολογία του βιοπαλαιστή ένα «κακομαθημένο παιδί» που εισπράττει αστρονομικά ποσά και έχει λύσει τα προβλήματα του για δυο ζωές; Το μεγάλο πρόβλημα αυτής της Εθνικής τελικά, δεν είναι το μπάσκετ. Δεν είναι κακή φουρνιά μπασκετικά… Αλλά είναι ίσως μία από τις χειρότερες που έχει συνυπάρξει σε επίπεδο χαρακτήρων, φιλοσοφίας και συμπεριφοράς.

Είναι ο καθρέπτης της πλειοψηφίας της νεολαίας μας.. Δεν έχει μάθει να ακούει, να δέχεται την παρατήρηση, να καταλαβαίνει την σημασία της λέξης φιλότιμο και να σκύβει το κεφάλι από ντροπή και να προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη της. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα και για αυτό η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Τι να πανηγυρίσεις δηλαδή. Την νίκη επί της Πολωνίας και την πρόκριση;

ΠΡΕΠΕΙ "ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΕΦΑΛΙΑ" ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Ο Κώστας Μίσσας έχει το παρατσούκλι «Στρατηγός», αλλά δυστυχώς κάποιοι από τους στρατιώτες του δεν τον υπακούν. Σε αυτές τις περιπτώσεις το «στρατοδικείο» είναι μονόδρομος και πρέπει να πέσουν κεφάλια. Η μοναδική ελπίδα του Έλληνα τεχνικού τόσο για το παιχνίδι με την Πολωνία (και αφού κερδίσει αυτό) όσο και στην Κωνσταντινούπολη για το νοκ άουτ, είναι κατέβει με αυτούς που εμπιστεύεται και τον υπακούουν.

Πέντε είναι αυτοί, τότε με πέντε να παίξει όλο το ματς. Έξι τότε με έξι. Είναι 40 χρόνια στα γήπεδα, 64 ετών πλέον και ούτε για το μέλλον του προπονητικά έχει να ανησυχήσει ούτε και άλλη επιλογή έχει. Είναι το τελευταίο του χαρτί. Διαφορετικά τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα θα επιστρέψουν ταπεινωμένοι πίσω στην πατρίδα, γράφοντας μία από τις πιο μαύρες σελίδες στο βιβλίο με την «χρυσή ιστορία της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ.

ΥΓ: Είναι δύσκολο ακόμα να κατανοήσει κανείς ότι στο σημερινό παιχνίδι είδε κανείς παίκτες που να είναι απαθείς και παίκτες που εξαιτίας του εκνευρισμού τους υπέπεσαν σε σκόπιμα φάουλ και λάθη προκειμένου να βγουν από το παρκέ..