Παού μας έκανες όλους Ισπανούς
Ο Γκασόλ που πρέπει να γίνει αφίσα πάνω από τα κρεβάτια μας, οι πανηγυρισμοί του που ξεσηκώνουν, ο Αλμοδοβάρ και το "Valar Morghulis" που "φώναξε" σε ένα από τα καρφώματά του στην μπασκέτα των Γάλλων.
Πριν λίγες μέρες έγραψα για το γεγονός πως ο Ρούντι Φερνάντες αποτελεί ένα μπασκετικό σίχαμα. Άνετα θα μπορούσα να γράψω αντίστοιχα κείμενα για τον Γιουλ και τον Καλντερόν (με την εμπειρία προηγούμενων διοργανώσεων), ενώ για το υφάκι του Μίροτιτς μπορεί να γραφτεί κείμενο έκτασης που θα ζήλευε και η "Οδύσσεια" του Τζόις.
Σε καμία περίπτωση η Ισπανία δεν είναι μια ομάδα που προκαλεί συμπάθεια - το είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα- στο φίλαθλο κοινό και δη στους Έλληνες. Αυτή η τελευταία πρόταση ίσχυε μέχρι πριν τον ημιτελικό Γαλλία-Ισπανία και συγκεκριμένα πριν από το απόλυτο μπασκετικό show του Παού Γκασόλ στο παρκέ του γηπέδου της Λιλ.
Τα "όργια" του Γκασόλ απέναντι στους Γάλλους όχι μόνο έκαναν ακόμα και τους μεγαλύτερους εχθρούς των Ισπανών να υποκλιθούν στο μπασκετικό μεγαλείο του σέντερ των Μπουλς, αλλά πέτυχαν κάτι πολύ μεγαλύτερο, που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα μπορούσαμε καν να φανταστούμε πριν από τον προημιτελικό μας κόντρα στους Ισπανούς.
Ο Γκασόλ κατάφερε κατά τη διάρκεια του ημιτελικού με τους "τρικολόρ" να κάνει μεγάλη μερίδα των Ελλήνων φιλάθλων να υποστηρίξουν την ομάδα του. Όχι μόνο να την υποστηρίξουν κόντρα στους Γάλλους, αλλά να θέλουν πλέον να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο το βράδυ της Κυριακής.
Είναι σαν να είσαι Ολυμπιακός να βάλει ο Μπεργκ με ψαλιδάκι γκολ μέσα στο Καραϊσκάκη και να σηκωθείς να χειροκροτήσεις. Πόσο ωραίο πρέπει να είναι το συγκεκριμένο γκολ για να σηκωθείς να χειροκροτήσεις; Ε, επί δύο πιο μεγαλειώδης ήταν η εμφάνιση του Ισπανού σέντερ.
Οι πανηγυρισμοί
Πέρα από τους 40 πόντους, τα 11 ριμπάουντ, τις 3 τάπες, τα πάνω από 12 κερδισμένα φάουλ και τα μόλις 2 προσωπικά φάουλ, που έχουν ήδη υπεραναλυθεί, ο Γκασόλ ήταν ο απόλυτος αρχηγός. Την ώρα που ο Ρούντι Φερνάντεθ με το τσουλούφι -ήμαρτον- πανηγύριζε ένα προσωπικό του εύστοχο τρίποντο στο πρώτο δεκάλεπτο σαν να είχε κερδίσει την Ευρωλίγκα, ο Γκασόλ σκόραρε καμιά 10ρια πόντους και έκανε σαν να μην τρέχει τίποτα. Γιατί όντως για έναν μεγάλο παίκτη σαν αυτόν, δεν έτρεχε τίποτα.
Όταν, ομως, η μπάλα άρχιζε να "καίει", την ζητούσε, την έπαιρνε, την κάρφωνε και πανηγύριζε αντιστοίχως:
και σε κοντινό:
Στις αρχές του 4ου δεκαλέπτου ο Γκασόλ έκατσε στον πάγκο για να ξεκουραστεί -άνθρωπος είναι και αυτός- και οι Γάλλοι έκαναν το σκορ 52-61. Με την είσοδο του 35χρονου μέσα σε λίγα λεπτά το σκορ έγινε 62-61 υπέρ των Ισπανών. Αυτό το είχε κάνει ο Γκασόλ και είχε έρθει η ώρα να το πανηγυρίσει δεόντως. Δεν σχημάτισε καρδούλες με τα χέρια του προς την εξέδρα, δεν φίλησε το δαχτυλίδι του αρραβώνα του, ούτε πίκαρε τους αντιπάλους του. Απλά έκανε αυτό:
"Valar Morghulis"
Αν ήταν φαν του "Game of thrones" εκείνη τη στιγμή θα είχε κραυγάσει "Valar Morghulis" (όλοι οι άντρες πρέπει να πεθάνουν). Η βραδιά ήταν δικιά του. Όλοι οι συμπαίκτες του, ατομιστές και μη, έκαναν στην μπάντα για το ισπανικό "θωρηκτό" που παρέσυρε τους Γάλλους στο διάβα του. Αυτή τη φορά το έκαναν με τη θέλησή τους, αναγνωρίζοντας την ανωτερότητά του και όχι επειδή τους το είπε ο Σκαριόλο ή ο ίδιος ο Γκασόλ. Γιατί αν θυμάστε στο ματς με την Πολωνία ο Γκασόλ σε κάθε φάση φώναζε στους συμπαίκτες του και τους έδινε εντολές, γιατί έκαναν του κεφαλιού τους. Στο ματς με την Γαλλία και συγκεκριμένα στον Γκασόλ δεν χωρούσαν ανυπακοές.
Ένας τύπος που αν τον έβλεπες στο δρόμο και δεν έδινες σημασία στο ύψος του, θα μπορούσες να τον περάσεις άνετα για ήρωα ταινίας του Αλμοδοβάρ έκανε ό,τι έκανε με τους Γάλλους, με την Εθνική μας και με όλους τους αντιπάλους των Ισπανών στο τουρνουά και κατάφερε να μας κερδίσει και να μας κάνει να υποστηρίξουμε την ομάδα του. Αυτό δεν το πέτυχε λόγω των αθλητικών επιδόσεών του που κινούνται στα όρια του στατιστικού λάθους, αλλά λόγω της συμπεριφοράς του.
Παρά τα προαναφερθέντα κατορθώματά του, δεν υπήρξε στιγμή που να διακατέχεται από την κλασική υπεροψία και μπλαζεδιά των Ισπανών. Ασχολούνταν μόνο με το πώς θα παίξει καλύτερα ο ίδιος και η ομάδα του και σε καμία περίπτωση δεν προκάλεσε τους αντιπάλους του. Οι πανηγυρισμοί του και η γενικότερη στάση του στο παρκέ, αποτελούν αιτία για να πάρεις αφίσα του και να την βάλεις πάνω από το κρεβάτι σου.
Παού, μας κέρδισες! Είμαστε μαζί σου και στον τελικό!
