Ο Δημήτρης Ιτούδης μιλάει για όλους και για όλα

Διαβάστε τη συνέντευξη του Δημήτρη Ιτούδη, όπως δημοσιεύτηκε στο " peoplegreece.com":

Στα 45 του οΔημήτρης Ιτούδηςσήκωσε την κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης, αφού νίκησε το «μέντορά» του,Ζέλικο Ομπράντοβιτς, σε ένα συγκλονιστικό τελικό. Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε τοDNAτου νικητή που διαθέτει και φτιάχνοντας ένα ιδιότυποmanualγια το πώς μπορείς να αναδειχτείς νικητής, μιλήσαμε μαζί του, 72 ώρες μετά τη μεγάλη του επιτυχία.

Είναι Τετάρτη, τρεις ημέρες μετά το επικό βράδυ για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπου οΔημήτρης Ιτούδηςοδήγησε τηνCSKAΜόσχας στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου απέναντι στηΦενερμπαχτσέτουΖέλικο Ομπραντοβιτς. Για το 45χρονο τεχνικό, όμως, είναι απλά Τετάρτη, μία ημέρα πριν το επόμενο ματς με την Κίμκι.Ξεκινάω την κουβέντα ρωτώντας τον αν χρειάστηκε να επεκτείνει την ήδη μεγάλη τροπαιοθήκη του για το νέο «απόκτημά» του, αλλά με πληροφορεί πως όλα τα τρόπαια του βρίσκονται στην Αθήνα.«Προφανώς το έχω βάλει σε μια πολύ σημαντική θέση στο σπίτι μου εδώ» προσθέτει. Στο τηλέφωνό του υπάρχουν ακόμη συγχαρητήρια μηνύματα, στα οποία δεν έχει προλάβει να απαντήσει. «Είναι ευκαιρία να τους πω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” και μέσω της συνέντευξης αυτής» μου λέει. Τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα από το βράδυ της Κυριακής και έπειτα δεν ήταν μόνο από παλιούς συνεργάτες και φίλους, αλλά και από αντιπάλους. Κάτι που δίνει και μεγαλύτερη αξία στον άνθρωπο, πέρα από τον προπονητή.

Οι άνθρωποι που έχουν συνεργαστεί μαζί του μιλούν για έναν άνθρωπο μεθοδικό, αφοσιωμένο στο στόχο και με προσήλωση στο σχέδιο. ΟΔημήτρης Ιτούδηςδουλεύει συστηματικά για τον επόμενο στόχο που θέτει. Σε όσα σκέφτεται πριν από κάθε ματς δεν υπάρχει η διαχείριση της ήττας. Ούτε καν στο πίσω μέρος του μυαλού του. «Δεν θα υπήρχε λόγος να πηγαίναμε εκεί» μου απαντά, όταν τον ρωτάω αν το σκεφτόταν κατά τη διάρκεια της πτήσης από τη Μόσχα στο Βερολίνο. «Και οι τέσσερις ομάδες που πηγαίνουν σε έναFinalFourέχουν στο νου τους μόνο πώς θα κερδίσουν στον ημιτελικό, που είναι ένα παιχνίδι “doordie” (“το κάνεις ή πεθαίνεις”). Είτε κερδίζεις και πας στον τελικό, είτε χάνεις και πας σπίτι σου. Στο μυαλό μου υπήρχε μόνο το πώς η ομάδα θα ήταν προετοιμασμένη, από άποψη τακτικής και ψυχολογίας, αλλά και ξεκούραστη. ΤοFinalFourδεν είναι εύκολο να το διαχειριστούν οι παίκτες. Είναι πάρα πολλά ταmedia, ο κόσμος, οι συγγενείς, οι φίλοι. Και είναι δύο ματς σε τρεις ημέρες».

ΗCSKA, αν και είχε αδιάλειπτη παρουσία σεFinalFour, δεν κατάφερνε να σηκώσει το τρόπαιο τα τελευταία οκτώ χρόνια. Πολλοί χαρακτήριζαν την ομάδα «loser». Πριν από εκείνον, κορυφαίοι προπονητές της Ευρώπης, όπως οΕτόρε Μεσίνα, οΝτούσαν Ίβκοβιτς, οΓιόνας Καζλάουσκας, είχαν στραπατσαριστεί. «ΗCSKAείναι ένας μεγάλος οργανισμός» μου απαντά και συνεχίζει: «Έχει συμμετάσχει στα 14 από τα 15 τελευταίαFinalFour. Αυτό από μόνο του είναι τεράστια επιτυχία. Δεν μπορείς να πεις “αποτυχημένο” κάποιον επειδή δεν κατέκτησε τοFinalFour. Μία ομάδα το κατακτά, άλλωστε, κάθε χρόνο. Οι υπόλοιπες 32 είναι αποτυχημένες; Δεν συμφωνώ. Το γεγονός πως ένας είναι ο πρωταθλητής δεν μειώνει σε καμία περίπτωση τις υπόλοιπες ομάδες».

Στους ώμους του καλείται να σηκώσει ένα τεράστιο βάρος πίεσης και προσδοκιών από τους απαιτητικούς οπαδούς και τη διοίκηση της ομάδας. Και αν άλλοι φαίνεται να λυγίζουν, εκείνος μοιάζει να τα απαιτεί. «Εγώ το χαρακτηρίζω αυτό θετικό στρες, που σε κρατά σε εγρήγορση και συμβαδίζει με τη δική μου επαγγελματική νοοτροπία. Μου αρέσει να υπάρχουν προκλήσεις μπροστά μου, θεωρώ πως είναι το αλατοπίπερο της ζωής».Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως αυτό είναι το δικό του μυστικό επιτυχίας: Η δημιουργική αντίδραση την ώρα της πίεσης. «Λειτουργώ μόνο υπό πίεση, γιατί βάζω ακόμη μεγαλύτερη στον εαυτό μου» λέει ο 45χρονος τεχνικός και εξηγεί: «Όλο αυτό είναι ένα άγχος δημιουργικό, που συνοδεύεται απόconstructivecriticism(δημιουργική κριτική), όπως το ονομάζουν οι Άγγλοι, η οποία μπορεί να σε κρατά σε εγρήγορση. Ξέρεις πως, αν δεν προσπαθείς, αν εφησυχάσεις, οι αντίπαλοι θα σε προσπεράσουν.

Από την άλλη, αν κάποιος δεν θέλει αυτήν την πίεση, τότε προφανώς μπορεί να ασχοληθεί με κάτι άλλο, με αθλήματα που έχουν λιγότερη αδρεναλίνη».Στον αθλητισμό, όπως συμβαίνει και στη ζωή, αποτελεί επιτυχία η κατάκτηση ενός στόχου. Αλλά η πραγματική μαγκιά, εκεί που κάποιος δείχνει την πίστη στον εαυτό του, είναι να επανέλθει έπειτα από μια αποτυχία.

Στο προηγούμενοFinalFourηCSKAείχε ηττηθεί από τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό. Αυτό ήταν κάτι που πείσμωσε το Μακεδόνα τεχνικό, που τον έκανε για άλλη μια φορά να καθίσει και να αναλύσει δεδομένα, να δει με τις ώρες αγώνες, να φτάσει την ομάδα του στο σχεδόν άριστο και να επανέλθει. «Μας έκανε καλύτερους σε πολλούς τομείς. Ήμασταν πιο ώριμοι. Χτίσαμε μια τελείως διαφορετική ομάδα, με κεφαλαία γράμματα. Δεν υπάρχει μυστικό επιτυχίας, απλά οι αθλητές είχαν πίστη στο στόχο τους, ήταν συγκεντρωμένοι και αποφασισμένοι».

Από τα Τρίκαλα Ημαθίας στην κορυφή της Ευρώπης

Αν οΔημήτρης Ιτούδηςστα 15 του έκοβε τα μακριά του μαλλιά, όπως του ζήτησε ο προπονητής του στην ομάδα ποδοσφαίρου τουΜεγάλου Αλεξάνδρου Τρικάλων, ίσως τώρα να ήταν γνωστός στην ευρύτερη περιοχή της Βέροιας για την καλλιέργεια σπαραγγιών. Ο πατέρας του, εξάλλου, μετείχε σε έναν επιτυχημένο συνεταιρισμό αγροτών που εξήγαγε στη Γερμανία τον «αριστοκράτη των λαχανικών» και επιθυμούσε να δει το γιο του ως συνεχιστή της δουλειάς του.

Ο επαναστάτης έφηβος, όμως, προτίμησε να εγκαταλείψει την ομάδα, παρά να υποκύψει στην ατιμωτική για εκείνον απαίτηση του προπονητή του. «Αυτό ήταν μια αφορμή. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό. Ήταν ένας πολύ καλός προπονητής, και μάλιστα είχε προπονήσει και τον πατέρα μου. Τον σέβομαι αυτόν τον άνθρωπο. Ουσιαστικά με ώθησε στο μπάσκετ. Αυτές οι συγκυρίες, αυτό το σενάριο που γράφει η ίδια η ζωή, είναι και το πιο όμορφο. Μοιάζει παραμύθι και είναι πραγματικότητα. Αν δεν υπήρχε αυτό το συμβάν, μπορεί να είχα οδηγηθεί σε άλλη κατάσταση».

Θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανείς «oldschoolάντρα», με μενταλιτέ που παραπέμπει στις προηγούμενες δεκαετίες. Ο πρωταθλητής Ευρώπης διαθέτει αρχές και αξίες στις οποίες είναι προσκολλημένος και του τις μετέδωσαν οι γονείς του. «Προέρχομαι από μια μικρομεσαία αγροτική οικογένεια, η οποία μόνο έτοιμα δεν βρήκε τα πράγματα. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου έχουν παλέψει αρκετά για να μη μας λείπει τίποτε. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον έχω γαλουχηθεί. Από τότε μέχρι και σήμερα, τίποτε δεν μου έχει χαριστεί.

Πιστεύω στη δουλειά, στη μελέτη, στην εμπεριστατωμένη και με επιχειρήματα άποψη, αλλά και στην αντιπαράθεση με επιχειρήματα. Στην υπομονή και στην επιμονή. Όλα αυτά πρέπει να έχουν ως βάση τη γνώση. Αυτά ήταν στοιχεία που προφανώς έχω από την οικογένειά μου. Ο κάθε άνθρωπος εξελίσσεται. Και στον καθένα μας δίνονται ευκαιρίες. Άλλες τις εκμεταλλευόμαστε, άλλες τις υποτιμούμε».Η ιστορία του είναι από εκείνες που πραγματικά θα λάτρευαν οι παραγωγοί του Χόλιγουντ. Μια ζωή με αποφάσεις που μπορεί και να επηρεάζουν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι πιθανόν και να του είναι άγνωστοι.

«Ποια είναι η στιγμή που θεωρείς πως σου άλλαξε τη ζωή» τον ρωτάω. «Είναι στιγμές, όπως τραγουδάει και ο φίλος μου οΡέμος, και έχουν σημαδέψει τη ζωή μου» μου λέει γελώντας και συνεχίζει: «Όταν, για παράδειγμα, αποφάσισα να πάω στο Ζάγκρεμπ, να μείνω δεκατρία χρόνια στον Παναθηναϊκό ενώ είχα τρεις πολύ καλές προτάσεις. Για όλες αυτές τις αποφάσεις ήμουν πολύ περήφανος και δεν μετανιώνω για καμία. Η καθεμιά έχει τη γλυκιά ή την πικρή της γεύση, δεν έχει σημασία.

Η ζωή μας έχει διάφορες εκφάνσεις και μέσα από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες γαλουχείσαι. Δεν μπορείς να έχεις συνεχώς επιτυχίες. Το θέμα είναι να πατάς γερά στα πόδια σου όταν έχεις επιτυχίες και να βρίσκεις κίνητρο να συνεχίσεις να είσαι δημιουργικός και εργατικός. Και όταν έρθει η αποτυχία, να μην πανικοβάλλεσαι, να μην το βάζεις κάτω».

Του αρέσει η ελληνική λογοτεχνία και μου λέει πως έχει αποφασίσει να διαβάσει βιβλία για την ελληνική και παγκόσμια ιστορία, το καλοκαίρι που έρχεται.«Τον τελευταίο χρόνο δεν διάβασα όσο ήθελα.Το βιβλίο που διαβάζω τώρα είναι τοInner Game of Tennis: The Classic Guide to the Mental Side of Peak PerformanceτουTimothy Gallwey.Έχω και μια σειρά βιβλίων που αφορούν την ψυχολογία του αθλητή και την προσέγγισή του.

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν αφορά μόνο το τένις, αλλά το ανθρώπινο μυαλό γενικότερα. Ότι όλα είναι στο μυαλό μας. Είτε έχει να κάνει με την υγεία, είτε τη δουλειά, τις σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, συζυγικές». Στο μυαλό τουΔημήτρη Ιτούδηυπάρχει πάντα η στοχοπροσήλωση. «Όταν δεν έχω στόχο, νιώθω πως κινούμαι χωρίς πυξίδα».ΟΔημήτρης Ιτούδηςδεν γνωρίζει και πολλά για την καθημερινότητα στη Μόσχα. «Καλύτερα να απαντήσουν η σύζυγός μου και η κόρη μου. Εγώ είμαι συνεχώς στο γήπεδο, σε ταξίδια και σε ξενοδοχεία. Υπάρχουν ευτυχώς οι Έλληνες συνάδελφοί μου που είναι στην ομάδα, η ελληνική παροικία εδώ.

Έχουμε βρει καλούς ρυθμούς ζωής και η Μόσχα είναι μια πανέμορφη πόλη».Η κόρη του,Αλεξάνδρα, ακολουθεί αγγλική μόρφωση χάρη στη μητέρα της,Μαρία. «Δεν είναι πως δεν εμπιστευόμαστε τα ελληνικά σχολεία, είναι πολύ καλά, προς Θεού! Απλώς η δουλειά του πατέρα της σήμερα είναι εδώ και αύριο αλλού, οπότε η γλώσσα είναι ένα σημαντικό εχέγγυο. Μιλά πλέον άπταιστα αγγλικά, καλύτερα από τα δικά μου. ΗΑλεξάνδρα, όπως και όλα τα παιδιά, έχει προβληματισμούς, έχει αρκετά υψηλόIQ, όπως όλα τα παιδιά της γενιάς της, μπαίνει στο Ιnternet».

ΗΑλεξάνδραασχολείται με το βόλεϊ. Την επομένη του τελικού είχε τα γενέθλιά της και η εικόνα να ξεσπά και να τον αγκαλιάζει μετά τη δραματική νίκη του ημιτελικού «έπαιξε» σε όλη την Ευρώπη και συγκίνησε. ΟΔημήτρης Ιτούδηςδεν θέλησε να πει πολλά, αρκέστηκε στο «είχε αρκετό άγχος για το τελικό αποτέλεσμα».

Στη ζωή ενός επαγγελματία, ο οποίος εξαιτίας της δουλειάς του μπορεί να βρεθεί σε οποιαδήποτε γωνιά της γης, πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο παράγοντας «οικογένεια» στις αποφάσεις του; «Η οικογένεια είναι το στήριγμά μου. Αναμφίβολα πρώτα με την οικογένειά μου συζητώ τα πάντα. Αλλά την απόφαση την παίρνω εγώ. Η οικογένειά μου ακολουθεί και στηρίζει την όποια απόφασή μου. Όταν εργάστηκα στηνΜπαντίτ, δεν υπήρχε διεθνές σχολείο.

Ο πρόεδρος μου ζήτησε να πληρώνει το σχολείο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά δεν το δέχτηκα. Προτιμήσαμε να ζήσουν στην Αθήνα. Δεν ήμασταν μαζί δηλαδή».«Ο άντρας μου είναι ο πρώτος μάγκας» ακούγεται να λέει σε βίντεο η σύζυγός του,Μαρία.

Δεν έχει κι άδικο, αν αναλογιστεί κανείς τι θα γινόταν αν έκοβε την κοτσίδα του, όπως του ζητούσε ο προπονητής τότε στον ΜέγαΑλέξανδρο. Εκείνος συνεχίζει να πατά σταθερά στα πόδια του. «Δεν κάνω σχέδια μεγάλα. Πάω με τη ρουτίνα μου και με το πώς μπορώ να γίνω καλύτερος αύριο» μου λέει.