Η επίσημη αγαπημένη... νοσεί

Αφού καθαρίσαμε την υπόθεση νίκη και εξασφαλίσαμε την πρόκριση στους «16», ένα ουφ βγήκε αυθόρμητα από το στόμα αρκετών από την παρέα που παρακολουθούσαμε το παιχνίδι με την Πολωνία. Ρίχνοντας μία βιαστική ματιά γύρω μου ωστόσο δεν είδα κανέναν να σκάει χαμόγελο. Το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν αξίζει ιδιαίτερης κριτικής. Η αλήθεια είναι ότι σαν ομάδα καλοί δεν ήμασταν. Απλά ευτυχήσαμε να έχουμε δυο τρεις παίκτες σε καλή βραδιά και αυτό ήταν όλο και αρκετό συνάμα. Α… είδα και τρία τέσσερα ζευγάρια μάτια να «γυαλίζουν».

Οκτώ χρόνια μακριά από το μετάλλιο και ένα ακόμα τουρνουά που το πόντιουμ θα το δούμε με τα κιάλια. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να μην είναι προδιαγεγραμμένο το μέλλον αυτής της Εθνικής. Ο απολογισμός της πρώτης φάσης, μας αφήνει μετεξεταστέους, για τον Σεπτέμβρη, αλλά ο Σεπτέμβρης είναι εδώ, ο χρόνος έχει τελειώσει. Ποιότητα διαθέτουμε αλλά δεν είμαστε δα και Εθνική Ισπανίας που έχανε και από τους «κουτσούς» στο πρώτο γύρο και στην συνέχεια έφτανε στον τελικό.

Για να είμαι ειλικρινείς δεν θα μπορούσα να συμμεριστώ έναν άκρατο ενθουσιασμό ή ένα τρελό πανηγυρισμό επειδή κερδίσαμε την Πολωνία. Με όλο τον σεβασμό προς τους Πολωνούς. Ούτε καμία τρομερή ομάδα διαθέτουν (είχαν και τον Σλότερ εκτός) και πάλι αρκετές δυσκολίες είχαμε απέναντι τους.

ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΝΟΣΕΙ

Η επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων νοσεί. Από μία νόσο που είναι δύσκολο να θεραπευτεί μέσα λίγα 24ωρα και να επιτρέψει σε αυτή την ομάδα να παίξει σύμφωνα μα τις δυνατότητες της. Όταν βλέπεις ότι σε ένα σύνολο κάποιοι δυσκολεύονται να χαμογελάσουν και να μοιραστούν την χαρά τους με κάποιους συμπαίκτες τους, κατανοείς άμεσα ότι το πρόβλημα είναι εκεί, υπαρκτό, απλά κρύφτηκε κάτω από το χαλί. Για πόσο όμως και αν είναι αρκετό, ουδείς μπορεί να το γνωρίζει.

Το πρόβλημα είναι των παικτών, αυτοί χρεώνονται την εικόνα της ομάδας μέχρι στιγμής. Συγνώμη κύριοι αναγνώστες, αλλά αυτοί ήρθαν στα χέρια, αυτοί λογοφέραν και όχι μόνο. Επειδή συνεχώς γίνεται μία προσπάθεια να δικαιολογήσουμε τα πάντα, με την ατάκα αυτά γίνονται στις οικογένειες, όταν το ακούω αυτό και το διαβάζω φρίττω. Σε ποια φυσιολογική οικογένεια γίνονται αυτά; Σε ποια φυσιολογική οικογένεια διαφωνείς με τον αδερφό σου και πλακώνεσαι στα «μπουνίδια» και λες λέξεις που δεν ξεστομίζονται; Όχι κύριοι αυτό δεν είναι φυσιολογικό και σίγουρα αυτό δεν είναι υγεία.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΕΚΤΗΜΕΝΩΝ

Ναι ισχύει ότι στην Εθνική ομάδα δεν είναι κάποιος υποχρεωμένος να πάει να παίξει. Υποχρεωμένος υπό την έννοια ότι θα έχει κυρώσεις αν δεν δεχθεί το κάλεσμα της. Ωστόσο επειδή στην Ελλάδα μπερδεύουμε τις υποχρεώσεις απέναντι στην πατρίδα μας, με την εικόνα της πολιτικής σκηνής του τόπου μας, θλίβομαι που υπάρχει κόσμος που λέει μπράβο στους παίκτες που κάνουν την «χάρη» στην Εθνική ομάδα να δεχθούν την πρόσκληση αντί να συνεχίσουν τις διακοπές τους.

Λυπάμαι που το πιστεύετε αυτό, αλλά δεν πάει έτσι. Σχεδόν οι μισοί παίκτες από αυτή την Εθνική ομάδα έχουν καταφέρει να έχουν ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο και να ζουν μία ζωή χαρισάμενη, διότι προβλήθηκαν, αναδείχθηκαν και διακρίθηκαν μέσα από τις μικρές Εθνικές ομάδες. Μέσα από το προβληματικό, σε κάμποσα σημεία, έστω πρότζεκτ που τρέχει η ομοσπονδία τα τελευταία χρόνια. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το παραπάνω.

Εκτός αν κάποιοι από εσάς λαμβάνεται μίνιμουμ 400.000 ευρώ ετησίως, συνεπώς δεν μπορείτε να καταλάβετε τον συλλογισμό μου, φαντάζομαι ότι μία επιπλέον υποχρέωση απέναντι στις κλήσεις της Εθνικής ομάδας την έχουν οι Έλληνες μπασκετμπολίστες.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν νίπτω τας χείρας μου ούτε και δίνω άφεση αμαρτιών στην ηγεσία της ομοσπονδίας. Έχει και αυτή εξίσου μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την εικόνα της Εθνικής. Η ίδια άλλωστε φρόντισε να απαξιώσει τον προπονητή της Εθνικής ομάδας πριν αυτός καν ανακοινωθεί και να δώσει το δικαίωμα σε κάποιους να θεωρήσουν ότι μπορεί να μετατρέψουν σε «παιδική χαρά» το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και τόπο χαλάρωσης.

Θα ενημερώσω επίσης ότι στο μυαλό κάμποσων η Εθνική αποτελεί και ένα είδος «διαφυγής» από το πρώτο επίπονο στάδιο της προετοιμασίας των συλλόγων τους. Ο παίκτης περισσότερο ευχαριστιέται να παίζει μπάσκετ, παρά να τρέχει και να περνάει τις ώρες του στο γυμναστήριο και στην προετοιμασία.

And last but not least που έχουμε μάθει να λέμε. Αν εξαιρέσουμε τους NBAers, οι υπόλοιποι παίκτες προστατεύουν τα συμβόλαια τους και την δημόσια εικόνα τους μέσα από την Εθνική ομάδα. Θαρρείτε ότι υπάρχει κανένας παίκτης που βλέπει με καλό μάτι να ξεπεταχτεί κάποιος νέος στην θέση του και πιο οικονομικός, διακρινόμενος μέσα από ένα τουρνουά όπως το Ευρωμπάσκετ;

Όταν τύποι σαν τον Γκασόλ, τον Νοβίτσκι, τον Πάρκερ και αρκετοί ακόμα κατεβαίνουν μέχρι τα 35 τους και τα 37 τους για να παίζουν με την Εθνική ομάδα της χώρας τους, δεν ακούγεται κάπως παράφωνο στα ώτα μας, να αρνηθεί την πρόσκληση για παράδειγμα ο Καλάθης, ο Μάντζαρης, ο Παπαπέτρου, ο Παπανικολάου, ο Παππάς ή όποιο άλλο όνομα θέλετε να βάλετε στα παραπάνω;

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ «ΧΡΥΣΟΣ ΡΟΛΙΣΤΑΣ»;

Αρκετοί είναι αυτοί που δείχνουν παρεξηγημένοι και για τον χαρακτηρισμό «χρυσοί ρολίστες» που αποδίδουμε στους διεθνείς μας. Συγνώμη αλλά έχουμε ξεχάσει την έννοια των λέξεων; Έχουμε ξεχάσει ποια είναι η έννοια της λέξης πρωταγωνιστής;

Υπάρχουν αρκετοί που μας «λιβανίζουν» νυχθημερόν για τους Έλληνες παίκτες και το ταλέντο τους. Αλλά συγνώμη κύριοι πλην κάποιων εξαιρέσεων, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού, για πόσους Έλληνες παίκτες «σφάζονται» οι εύποροι σύλλογοι της Ευρώπης; Αυτοί δεν βλέπουν μπάσκετ δηλαδή; Ο Σλούκας υπήρξε ποτέ ο ηγέτης στην Φενέρ του Ομπράντοβιτς; Ο Παππάς στον Παναθηναϊκό του Πασκουάλ; Ο Πρίντεζης στον Ολυμπιακό του Σπανούλη; Αυτό που βλέπω εγώ είναι πως οι Έλληνες προπονητές είναι το εξαγώγιμο προϊόν μας μπασκετικά τα τελευταία χρόνια, με αποδείξεις και με χειροπιαστά αποτελέσματα.

Αυτά τα παιδιά μας έχουν απογοητεύσει, μας έχουν πληγώσει μέχρι στιγμής. Με την νίκη επί της Πολωνίας, απλά κέρδισαν πίστωση χρόνου και γλίτωσαν κάτι από το πληγωμένο ούτως ή άλλως γόητρο της Εθνικής ομάδα, για το οποίο ευθύνονται οι ίδιοι. Ακόμα και η προσπάθεια να θυμηθούμε το μακρινό Ντιζόν του 1999 δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα αμάρτημα τους. Διότι ούτε η Γαλλία, ούτε η Σλοβενία και πολύ δε περισσότερο η Φιλανδία δεν μπορουν να χαρακτηριστούν ποιοτικότερες ομάδες από την δική μας.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΛΙΘΟΥΑΝΟΙ

Η ελπίδα και η άκρατη αισιοδοξία είναι χαρακτηριστικά της φυλής μας. Δεν είναι κακό να ελπίζεις άλλωστε. Η αλήθεια όμως είναι ότι απέναντι στους Λιθουανούς πάμε σαν αουτσάιντερ. Οι Λιθουανοί δεν είναι το φόβητρο, αλλά δεν είναι και η ομάδα που μας ταιριάζει αγωνιστικά. Πρωτίστως και πάνω από όλα, είναι περισσότερο ομάδα από εμάς. Ή καταστρέφουμε το παιχνίδι τους και τον ρυθμό τους ή μας καταστρέφουν και μας παίρνουν το σκαλπ.. Δεν νομίζω ότι υπάρχει χρυσή τομή για να φτάσουμε στην νίκη και στην πρόκριση. Στα νοκ άουτ παιχνίδια έχουμε δει πολλές εκπλήξεις, αλλά σίγουρα οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας, 70-30 υπέρ των Λιθουανών αν θέλουμε να το ποσοστοποιήσουμε.

Δεν είναι ότι δεν έχουμε τα προσόντα, το επαναλαμβάνω, είναι ότι δεν έχουμε τον χρόνο να γιατρέψουμε, αν μπορούν να γιατρευτούν, τις πληγές και τις παθογένειες μας. Μιλάω στο πρώτο πληθυντικό και ξεκαθαρίζω ότι ουδείς υγιής σκεπτόμενος Έλληνας δεν μπορεί να επιθυμεί ή να εύχεται αποκλεισμό της Εθνικής ομάδας. Δυστυχώς δεν έχουμε κατανοήσει ότι οι Εθνικές ομάδες είναι από τις ελάχιστες εκφάνσεις στην ζωή μας, που έχουμε την ευκαιρία να ενωθούμε, να αγκαλιαστούμε και πανηγυρίσουμε όλοι μαζί. Έχουμε τόσα άλλα που μας διχάζουν στην καθημερινότητα μας, δίχως λόγο και μας αρρωσταίνουν. Προσωπικά δεν έχω νοιώσει περισσότερο ευτυχισμένος και γεμάτος, από τους πανηγυρισμούς του χρυσού μεταλλίου το 87, της πρωτιάς το 2004 της Εθνικής ποδοσφαίρου στο Euro και το 2005 με την επίσημη αγαπημένη και πάλι. Και μακάρι να διαψευστώ και να με βγάλει και πάλι στο δρόμο η Εθνική. Θα το χαρώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά.