Αυτές είναι οι κορυφαίες τριάδες του ευρωπαϊκού μπάσκετ

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού η κουβέντα για τις κορυφαίες τριάδες των ομάδων του ΝΒΑ είναι σταθερά στην ημερήσια διαταγή από τότε που στη Φιλαντέλφια συνεργάζονταν οι Τσικς, Έρβινγκ και Μαλόουν. Επίκεντρο τα τελευταία χρόνια είναι οι Σαν Αντόνιο Σπερς των Ντάνκαν, Πάρκερ, Τζινόμπιλι και από πέρυσι οι Κλίβελαντ Καβαλίερς του "δικτάτορα" Τζέιμς, ο οποίος μαζί με τον Λοβ "κούμπωσαν" δίπλα στον Ίρβινγκ με στόχο τον τίτλο.

Αφού για τις τριάδες που άφησαν εποχή στο αμερικάνικο μπάσκετ είχαμε γράψει προ μηνών, είναι στιγμή ν' ασχοληθούμε μ' εκείνες που έκαναν τη διαφορά στην Ευρώπη.

Η αναζήτηση δεν αφορά τους συλλόγους, όπως στις ΗΠΑ, αλλά τα εθνικά συγκροτήματα. Εκεί που οι καλύτεροι συνυπήρξαν (ή συνυπάρχουν) με τους καλύτερους. Από τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία των 70s και τη δική μας Εθνική μέχρι την Ισπανία και τη Σερβία των ημερών μας. Έντεκα τριάδες που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους και κατέχουν ξεχωριστή θέση στο βιβλίο της ιστορίας.

Ποια αλήθεια εξ αυτών είναι η κορυφαία;

*Η σειρά παρουσίασης είναι χρονολογική.

1. Κιτσάνοβιτς - Νταλιπάγκιτς - Τσόσιτς (Γιουγκοσλαβία)

Πολύ πριν το "μικρόβιο" του εμφυλίου πολέμου "εξοντώσει" οικογένειες και "θερίσει" φιλίες, η ευτυχής συγκυρία να συνυπάρχουν στο ίδιο σύνολο ένας Σέρβος γκαρντ, ένας Σερβοβόσνιος φόργουορντ και ένας Κροάτης σέντερ, μολονότι ακούγεται σαν ανέκδοτο, αποτέλεσε την ισχυρή βάση ενός συνόλου που στη διάρκεια των 70s έκανε πάταγο. Οπτικά δεν τους προλάβαμε, αλλά είναι σίγουρο πως αν διαβάσεις μαθαίνεις.

Η καλύτερη στιγμή τους: Η νίκη... εις διπλούν επί τη Σοβιετικής Ένωσης στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1975 (90-84) και του Μουντομπάσκετ το 1978 (82-81).

2. Γιαννάκης - Γκάλης - Φασούλας (Ελλάδα)

Ας μας συγχωρέσει ο Φάνης, ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης της εποχής του, αλλά το ελληνικό μπάσκετ των 80s είχε την... Αγία Τριάδα του. Κι αν -δικαιωματικά- ο Νίκος Γκάλης ήταν, είναι και θα παραμένει στο κέντρο της εικόνας που "προσκυνούν" όλοι, μπασκετόφιλοι και μη, οι δύο Παναγιώτηδες, Γιαννάκης και Φασούλας αντίστοιχα, δεν είχε, έχει, θα έχει την παραμικρή σημασία αν τοποθετούνται εκ δεξιών ή αριστερών του. Μαζί οι τρεις τους από το 1983, υπήρξαν οι πρωτομάστορες της "πορτοκαλί" επανάστασης στην Ελλάδα.

Η καλύτερη στιγμή τους: Το έπος του 1987 στο Ευρωμπάσκετ του ΣΕΦ, αφού ήταν η απαρχή της χρυσής εποχής του ελληνικού μπάσκετ.

3. Μαρτσιουλιόνις - Βολκόφ - Σαμπόνις (ΕΣΣΔ)

Κάτω από τη σκέπη του κομουνισμού, το μπάσκετ "θέριεψε" στην ΕΣΣΔ και προσέφερε στην ιστορία ορισμένους θρυλικούς αθλητές που μνημονεύονται σταθερά μέχρι τη σημερινή εποχή. Η τύχη τα έφερε με τέτοιον τρόπο που στην ίδια ομάδα συνυπήρξαν οι Λιθουανοί Σαρούνας Μαρτσιουλιόνις - Άρβιντας Σαμπόνις και ο Ουκρανός Σάσα Βολκόφ. Ένας κι ένας, όλοι τους παίκτες επιπέδου ΝΒΑ.

Η καλύτερη στιγμή τους: Το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στη Σεούλ μετά το 82-76 επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό και το επιβλητικό 76-63 επί της πανίσχυρης και πολύ πιο ταλαντούχας Γιουγκοσλαβίας.

4. Πέτροβιτς - Κούκοτς - Ράτζα (Γιουγκοσλαβία - Κροατία)

Προτού καν ο πόλεμος διαμελίσει ολόκληρη τη χώρα, οι Ντράζεν Πέτροβιτς, Τόνι Κούκοτς και Ντίνο Ράτζα αποτελούσαν αναπόσπαστα κομμάτια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, συμπαίκτες ακόμα με Σέρβους και λοιπές δυνάμεις. Τα όπλα ανέτρεψαν τα δεδομένα και η "τριανδρία" ακολούθησε δρόμο διαφορετικό. Μέχρι τη στιγμή που ο "Μότσαρτ" χάθηκε τόσο πρόωρα στην άσφαλτο.

Η καλύτερη στιγμή τους: Το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη, τότε που στον τελικό του τουρνουά η πρωτάρα Κροατία, έχοντας ανεξαρτητοποιηθεί πλέον από τη Γιουγκοσλαβία, κοίταξε για ένα ημίχρονο στα μάτια την (αυθεντική) Dream Team, πριν από τελικό 117-85.

5. Τζόρτζεβιτς - Μποντιρόγκα - Ντίβατς (Σερβία)

Η εθνική των "πλάβι" έχει ήδη ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της και στα μέσα των 90s αφήνει το νέο αποτύπωμά της στο μπασκετικό στερέωμα. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς είναι πλέον ολοκληρωμένος γκαρντ, ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα ο παίκτης με τα ηγετικά χαρακτηριστικά που παίρνει τη σκυτάλη και ο Βλάντε Ντίβατς αυτός που συνδέει το παρελθόν με το παρόν.

Η καλύτερη στιγμή τους: Το -5 (43-38) του πρώτου ημιχρόνου απέναντι Ρόμπινσον, Μπάρκλεϊ, Μαλόουν, Πίπεν, Χαρνταγουέι, Σακίλ και Πέιτον στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 στην Ατλάντα.

6. Κουτλουάι - Τούρκογλου - Οκούρ (Τουρκία)

Η Τουρκία δεν φημίζεται για την παράδοσή της στο μπάσκετ, τώρα αρχίζει να δουλεύει στις ακαδημίες και να παράγει φρέσκα ταλέντα. Το μείγμα ωστόσο των συνομήλικων Τούρκογλου - Οκούρ σε συνδυασμό με τη μεστότητα του "αειθαλή" Κουτλουάι έφτασαν τη γείτονα χώρα στο σημείο να γίνει ανταγωνιστικό μέγεθος του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Η καλύτερη στιγμή τους: Η... ήττα από τους "πλάβι" στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2001 και το αργυρό μετάλλιο, το πρώτο (από τα δύο συνολικά) της Τουρκίας σε διεθνές επίπεδο.

7. Γιασικεβίτσιους - Ματσιγιάουσκας - Σισκάουσκας (Λιθουανία)

Στη μετά Σαμπόνις εποχή, το λιθουανικό μπάσκετ δεν άργησε να βρει τους νέους περιφανείς ήρωές του. Σε μια χώρα που το σπορ μοιάζει περισσότερο περισσότερο θρησκεία, το σχεδόν ταυτόχρονο ξεπέταγμα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, του Άρβιντας Ματσιγιάουσκας και του Ραμούνας Σισκάουσκας κάλυψε πλήρως το κενό και εξέλιξε το... σόου τάιμ. Ιδανικοί συνεχιστές της κληρονομιάς της Λιέτουβα.

Η καλύτερη στιγμή τους: Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας το 2003 με το 93-84 επί της Ισπανίας και η πορεία μέχρι τέλους.

8. Παπαλουκάς - Διαμαντίδης - Σπανούλης (Ελλάδα)

Επί των ημερών του ως κόουτς στην Εθνική, ο Παναγιώτης Γιαννάκης κατάφερε κάτι πολύ σπουδαίο: να χωρέσει στην ίδια ομάδα και να μοιράσει τους ρόλους μεταξύ πολύ σπουδαίων γκαρντ. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς και ο Δημήτρης Διαμαντίδης, άγουροι ακόμα, υπήρχαν ήδη στην "επίσημη αγαπημένη", ο Βασίλης Σπανούλης ήρθε το 2004 για να ταιριάξει αρμονικά ως το τρίτο κομμάτι που έλειπε από το παζλ και να ολοκληρώσει το αποτέλεσμα. Συμπέρασμα; Όλοι οι καλοί χωράνε...

Η καλύτερη στιγμή τους: Η ιστορική νίκη επί των Ηνωμένων Πολιτειών στον ημιτελικό του Μουντουμπάσκετ της Ιαπωνίας πριν από 9 χρόνια (2006), εκείνο το ανεπανάληπτο 101-05, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του τελικού με τους Ισπανούς.

9. Ναβάρο - Φερνάντεθ - Π.Γκασόλ (Ισπανία)

Πολλοί (κυρίως σε Ελλάδα και Γαλλία) λατρεύουν να τους μισούν - οι ίδιοι έχουν αποδεχθεί το ρόλο των "κακών παιδιών" του ευρωπαϊκού μπάσκετ (κι ας μην εδρεύουν στο Ντιτρόιτ). Άπαντες πάντως, φίλοι και εχθροί, αναγνωρίζουν το ξεχωριστό του πράγματος. Αποδέχονται ειλικρινώς ότι ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο Ρούντι Φερνάντεθ και ο Πάου Γκασόλ απογείωσαν, συνεργαζόμενοι, την εθνική Ισπανίας.

Η καλύτερη στιγμή τους: Η εμφάνιση, παρά το 118-107, στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008 στο Πεκίνο, διεκδικώντας επί ίσοις όροις το χρυσό μετάλλιο από τους Μπράιαντ, Γουέιντ, Τζέιμς, Πολ και Άντονι.

10. Πάρκερ - Μπατούμ - Ντιό (Γαλλία)

Η σκληρή Γαλλία των Ντακουρί, Οστρόφσκι και Μπιλμπά που δεν κέρδιζε τίποτα στις διεθνείς διοργανώσεις χρειάστηκε ν' αλλάξει αρκετά για να φτάσει ψηλά. Ο Τόνι Πάρκερ, με την αρχοντιά και την κομψότητά του στο παρκέ, "elegance" στα φραντσέζικα, ήταν ο παίκτης - κλειδί σε αυτό το εγχείρημα, χρειάστηκε όμως τους τέλειους παρτενέρ (Μπατούμ, Ντιό) προκειμένου τα λόγια να γίνουν πράξεις, οι προσδοκίες πραγματικότητα.

Η καλύτερη στιγμή τους: Το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2013 στη Σλοβενία μετά από επίμονη και "επίπονη" λόγω αποτελεσμάτων προσπάθεια να φτάσουν στην κορυφή.

11. Τεόντοσιτς - Μπιέλιτσα - Ραντούλιτσα (Σερβία)

Το μπάσκετ προχωράει μπροστά και οι Σέρβοι ποτέ δεν έχουν μείνει καθηλωμένοι στο παρελθόν. Η παραγωγή παιδιών που μαθαίνουν καλά τα βασικά και κατόπιν εξελίσσονται συνεχίζεται χωρίς σταματημό, με αποτέλεσμα ήδη να έχουν ανακτήσει τη θέση τους στον παγκόσμιο χάρτη. Με παίκτες όπως ο Μίλος Τεόντοσιτς, ο Νεμάνια Μπιέλιτσα και ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα δηλώνουν πως έχουν παρόν αλλά και μέλλον.

Η καλύτερη στιγμή τους: Η επιστροφή των "πλάβι" στους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου, παρά το 129-92 από τους Αμερικανούς στη Μαδρίτη.

Ψηφίστε την κορυφαία τριάδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ

ΨΗΦΙΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Οι τριάδες που άφησαν εποχή στο ΝΒΑ

Οι καλύτερες ποδοσφαιρικές τριπλέτες στην ιστορία