Ο Γκάλης μέσα από σπάνια "ενθύμια"

Κανονικά η 8η Σεπτεμβρίου από εδώ και πέρα και εις τον αιώνα των αιώνων θα πρέπει να γιορτάζεται στην Ελλάδα ως «Παγκόσμια μέρα Νίκου Γκάλη». Να ανοίγουν όλα τα γήπεδα μπάσκετ, κλειστά και ανοιχτά για τα παιδιά και εμάς τους… μεγαλύτερους να θυμηθούμε τα μάτια μας και το μόνο που θα ακούγεται στις γειτονιές θα είναι ο χτύπος της πορτοκαλί μπάλας.

Με αφορμή λοιπόν την πιο ιστορική μέρα της… υπόλοιπης ζωής του Γκάλη, μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση το 1994, την ένταξή του στο Hall of Fame του μπάσκετ είπα να προσθέσω κι εγώ όχι κάποιες δικές μου θύμησες (ναι, τον πρόλαβα και τον… παραπρόλαβα να παίζει όταν ήταν στα ντουζένια του από το 1985 και μετά) από τα κατορθώματά του στο παρκέ αλλά από κάποια «κομμάτια» του προσωπικού μου αρχείου. Κάποια… memorabilia όπως αποκαλούνται στην πατρίδα του μπάσκετ τις ΗΠΑ, σκαναρισμένα αποκόμματα εφημερίδων, περιοδικών, συνεντεύξεις, ιδιαίτεροι αγώνες ακόμη και φωτογραφίες τραβηγμένες όχι με smart phone αλλά με φωτογραφική μηχανή τσέπης Kodac πριν από 31 χρόνια. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μπουν στον ωκεανό του διαδικτύου και να… μείνουν και αυτά τα –σπάνια τα περισσότερα- «ενθύμια» από τον Νίκο Γκάλη.

Πάμε λοιπόν με χρονολογική σειρά…

Έτος 1986 και ο Γκάλης συστήνεται σε όλο τον κόσμο μέσα από το Μουντομπάσκετ της Ισπανίας. Απόκομμα της εφημερίδας «7ημερο του Μπάσκετ» στο οποίο εκείνη τη χρονιά ξεκίνησα να… ταλαιπωρώ τη δημοσιογραφία με σχολιασμό των αγώνων της 1ης φάσης. Μέσα σε αυτούς και το καλύτερο ματς του Γκάλη με την Εθνική Ελλάδας όταν σκόραρε 53 πόντους εναντίον του Παναμά.

Στη 2η φωτο πιο αναλυτικό το στατιστικό εκείνου του ιστορικού αγώνα και στην 3η…

Στην 3η είναι ένα προσωπικό… κειμήλιο. Μειράκιο της δημοσιογραφίας τότε κρατούσα μόνος μου τη στατιστική του αγώνα από την τηλεόραση. Και, ναι, είχα ελάχιστες αποκλείσεις από την επίσημη.

Στα γήπεδα της Ισπανίας είχε στείλει το… μήνυμα και στο ΣΕΦ σήκωσε την Ελλάδα στα ουράνια. Ένα από τα λιγότερο γνωστά εξώφυλλα εντύπων της εποχής, από το « 7ημερο του μπάσκετ» με τον Νικ σε πρώτο πλάνο.

Άνοιξη του 1988 και ο Άρης μετέχει στο πρώτο φάιναλ-φορ της ιστορίας (του) στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Για κάποιον λόγο που δεν… θυμάμαι είχα διαπιστευτεί ως φωτογράφος με αποτέλεσμα να βρίσκομαι δίπλα στο παρκέ, δίπλα στους ήρωές μου! Δύο φωτό τραβηγμένες με φωτογραφική μηχανή τσέπης Kodac και 200αρι φιλμ. Τι σας λέω τώρα εσάς τους νεότερους. Ναι, κάποτε βγάζαμε φωτογραφίες με ειδικές μηχανές, βάζαμε φιλμ (κάτι σαν «μνήμη») και μετά τις εμφανίζαμε στο φωτογραφείο της γειτονιάς.

Χειμώνας του 1988 και ο Νίκος Γκάλης (ποιος άλλος δηλαδη) κοσμεί το εξώφυλλο του 1ου τεύχους του ιστορικού από κάθε άποψη περιοδικού «Τρίποντο». Τα λόγια είναι περιττά…

17 Σεπτεμβρίου 1993. Δραχμές 400 (ένα ευρώ και 17 λεπτά…). Ένα περιοδικό που είχε σύντομη παρουσία στα περίπτερα, το «Σπορ & Σκορ» φιλοξενεί συνέντευξη του «Νικ» (στον συνάδελφο Γιάννη Ηλιάδη) στην οποία μεταξύ άλλων δηλώνει: « Προπονητής; Όχι ευχαριστώ».

Ο τελευταίος αγώνας του Γκάλη. 15 Οκτωβρίου 1994, μία εβδομάδα πριν «διωχθεί» από τον Κώστα Πολίτη στον αγώνα με το Παγκράτι. Πρώτη αγωνιστική της σεζόν 1994-95 και ο Νικ βάζει 8 πόντους εναντίον της Δάφνης στο κλειστό της Γλυφάδας. Ήταν και οι τελευταίοι του σε επίσημο αγώνα. Η στατιστική φυσικά από το περιοδικό «Τρίποντο».

Ακριβώς έξι μήνες μετά την «αναγκαστική» απόσυρσή του από την ενεργό δράση, Απρίλη του 1995 ο Γκάλης δίνει μία κατά κάποιο τρόπο ιστορική συνέντευξη και φωτογραφίζεται αποκλειστικά από το περιοδικό Status. Ήταν από τις λίγες που είχε δώσει στη ζωή του μέχρι τότε και σίγουρα από τις πιο «δυνατές» στον συνάδελφο Σωτήρη Κακίση δηλώνοντας πως « μόνο εγώ ξέρω για μένα».

Και κλείνουμε με κάτι που μυρίζει… καλτίλα. Αυτό που βλέπεται είναι μία βιντεοκασέτα. Ο πρόδρομος του DVD δηλαδή… Βιντεοκασέτα με τα κατορθώματα του Νίκου Γκάλη, προσφορά της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος κάπου προς τα μέσα της δεκαετίας του ’90.