Αυτοί θα νικούσαν τις ΗΠΑ

Πέντε συντάκτες του Contra.gr διαλέγουν την ιδανική ομάδα που θα κέρδιζε την παγκόσμια πρωταθλήτρια ομάδα των ΗΠΑ. Δημήτρης Καρύδας, Γιώργος Συρίγος, Τάσος Μαγουλάς, Γιάννης Ζωιτός και Νίκος Γιαννόπουλος γίνονται προπονητές και επιλέγουν τη δική τους dream team.

Αυτοί θα νικούσαν τις ΗΠΑ

Οι επιλογές του Δημήτρη Καρύδα:

Δωδεκάδα εν ενεργεία παικτών που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια μια (οποιαδήποτε) εθνική ομάδα των ΗΠΑ στελεχωμένη από παίκτες του ΝΒΑ δεν υπάρχει. Για να απαντηθεί το ζητούμενο αναζητείται η απόλυτη dream team του πλανήτη και στα… καλύτερα της. Ιδού μια δεκάδα παικτών που οι Αμερικάνοι βλέπουν σαν φαντάσματα και αν μαζεύονταν στο ίδιο παρκέ θα είχαν πολύ καλή τύχη…

ΠΡΩΤΗ ΠΕΝΤΑΔΑ:

Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Οι 28 πόντοι (και 4 ασίστ) του στους Ολυμπιακούς της Αθήνας ήταν ένα αληθινό one man show.

Μανού Τζινόμπιλι. Δεν το έχει κάνει μια φορά αλλά δύο. Οι 29 πόντοι του (επίσης στους Ολυμπιακούς της Αθήνας) είναι ρεκόρ παίκτη σε ήττα των ΗΠΑ.

Πέτζα Στογιάκοβιτς. Τους ήξερε, τον ήξεραν και τους είχε πάρει τον αέρα. 20 πόντοι στην Ιντιανάπολη το 2002.

Βλάντε Ντίβατς. Έμαθε στο ΝΒΑ ότι οι και οι ψηλοί μπορούν να πασάρουν (εκτός όλων των άλλων). Και τους νίκησε στην Ιντιανάπολη.

Άρβιντας Σαμπόνις. Τον έκαναν καλά στις ΗΠΑ από δύο ρήξεις αχίλλειου τένοντα. Τους τιμώρησε μερικές μήνες αργότερα με μια μεγαλειώδη εμφάνιση στον ημιτελικό των Ολυμπιακών της Σεούλ όταν έκανε τον θρυλικό Ντέιβιντ Ρόμπινσον να υποκλιθεί.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΝΤΑΔΑ:

Κάρλος Αρόγιο: Όποιος θέλει να γελάσει ας διαβάσει πρώτα. Πουέρτο Ρίκο- ΗΠΑ 92-73. Η μεγαλύτερη ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών σε διεθνή διοργάνωση με τον Αρόγιο να έχει 24 πόντους και 6 ασίστ στη βραδιά της ζωής του.

Βασίλης Σπανούλης. Στον ημιτελικό του Παγκοσμίου πριν οκτώ χρόνια είχε ξεχάσει πως….αστοχούν. Οι 20 πόντοι (και τα 3 τρίποντα) δεν έριξαν μόνο στο καναβάτσο τους Αμερικάνους αλλά του άνοιξαν το δρόμο για το ΝΒΑ.

Αντρές Νοτσιόνι. Τιμής ένεκεν και ελαφρά εκτός θέσης. Αλλά τους νίκησε δύο φορές και δεν μπορεί να… λείπει.

Λουίς Σκόλα. Επίσης παρών και με καταλυτική παρουσία τόσο στην Ιντιανάπολη όσο και στην Αθήνα. Είναι ακόμη καλός. Θυμηθείτε τον πριν από μια δεκαετία.

Πάου Γκασόλ. Τους αντιμετωπίζει χωρίς φόβο και ήταν αυτός που δυνητικά ξέρει πώς να τα βγάλει πέρα με τους ψηλούς του. Α, ναι τους κέρδισε και μια φορά πριν από 12 χρόνια.

ΚΟΟΥΤΣ: Ρούμπεν Μανιάνο. Βρήκε τον τρόπο να οδηγήσει την Αργεντινή σε δύο νίκες επί των ΗΠΑ. Ουδείς άλλος προπονητής το έχει πετύχει στην ιστορία. Απλά ξέρει τον τρόπο ,και με δεκάδα all star έχει και τα εργαλεία!

Οι επιλογές του Γιώργου Συρίγου:

Point Guards/Combo Guards:

Tόνι Πάρκερ: Μέχρι το 2011, με την αναφορά του ονόματος του Στιβ Νας τελείωνε αυτόματα κάθε συζήτηση για τον κορυφαίο μη αμερικανό πόιντ γκαρντ . Έκτοτε, η κυριαρχία του Γάλλου δεν αμφισβητείται. Σταθερά μέσα στους πέντε κορυφαίους «άσους» του ΝΒΑ την τελευταία 6ετια (ήταν ο πρώτος ευρωπαίος που αναδείχτηκε MVP των τελικών, το 2007), ο Πάρκερ συνδυάζει εκρηκτικότητα, δύναμη, κοφτερό μυαλό και ηγετικό πνεύμα. Ήταν ο άγγελος της λύτρωσης για την εθνική ομάδα της Γαλλίας.

Γκόραν Ντράγκιτς: Τις τελευταίες δύο σεζόν, έχει κλείσει το στόμα όλων όσων πίστευαν ότι θα αποδειχτεί underachiever, αποτυγχάνοντας να φτάσει στο επίπεδο που αρμόζει σε έναν μπασκετμπολίστα με το ταλέντο του. Πέρσι, ως ηγέτης των αναγεννημένων Phoenix Suns (έχασαν στο νήμα την πρόκριση στα πλέι οφ της, πάντα άγριας, Δύσης), ήταν ο μεγάλος αδικημένος στις προσκλήσεις για το All Star Game της Νέας Ορλεάνης.

Χοσέ Καλντερόν: Επιλέγουμε 12αδα, άρα o 11ος και ο 12ος εξυπηρετούν συγκεκριμένες ανάγκες της ομάδας. Ο Ισπανός είναι μεγάλος σουτέρ, από κάθε απόσταση και οποιαδήποτε στιγμή, θεωρείται μάστορας του pick&roll και πάνω απ’ όλα τα κάνει όλα αυτά με θαυμαστή οικονομία. Ήταν για μία ακόμη χρονιά μέσα στους 4-5 κορυφαίους του ΝΒΑ στον συντελεστή ασίστ-λαθών (assist to turnover ratio) και παίζει ιδανικά τον ρόλο του τρίτου γνήσιου χειριστή, ισορροπώντας (καλύτερα απ’ τον Τεόντοσιτς ή τον Σπανούλη) το ηφαιστειώδες παιχνίδι του Πάρκερ και του Ντράγκιτς.

Shooting guards/Small Forwards:

Μάνου Τζινόμπιλι: Πάντα σκεφτόμουν να γράψω για τα πέντε καλύτερα 2αρια της μετά Τζόρνταν εποχής: Κ. Μπράιαντ, Ντ. Γουέιντ, Μάνου, Ρέι Άλεν, Άιβερσον. Για να είμαι ακριβής, βάζω τον βιρτουόζο απ’ την Μπαχία Μπλάνκα της Αργεντινής στο ίδιο επίπεδο με τον δεύτερο Γουέιντ. Δεν κυριάρχησε ποτέ με απόλυτο τρόπο, όπως το έκανε δηλαδή ο Flash στην επιστροφή των Miami Heat από 0-2, στους τελικούς του 2006 με το Ντάλας, όμως πέρα απ’ τα τέσσερα πρωταθλήματα (2003, 2005, 2007, 2014) και τα αμέτρητα παράσημα με τους Spurs (το 2005, ήταν αυτός και όχι ο Ντάνκαν, o MVP των τελικών), ο Τζινόμπιλι ήταν ο ηγέτης μιας άλλης μεγάλης ομάδας που δόξασε το μπάσκετ. Της Αργεντινής. Κάποιοι θα το θεωρήσουν ιεροσυλία: Ότι ήταν ο συγχωρεμένος ο Ντράζεν για την ενωμένη Γιουγκοσλαβία και μετέπειτα την Κροατία, είναι ο Τζινόμπιλι για την Αργεντινή. Υπάρχει βέβαια και κάτι άλλο. Το βασικό δίδυμο γκαρντ της ομάδας μας είναι αυτό των Sun Antonio Spurs. Δεν θα νικήσουμε απλώς τους Αμερικανούς, θα παίξουμε και μπασκετάρα!

Νικολά Μπατούμ: Παίκτης υψηλής ποιότητας. Σωματικά, τεχνικά και πνευματικά. Στην επίθεση, όσο πλήρης και πολυδιάστατος κι αν είναι, ο Μάνου παραμένει σε άλλο επίπεδο. Στην άμυνα, καλύπτει σε μεγάλο βαθμό το έλλειμμα που δημιουργούν τα 37 χρόνια του Αργεντίνου. Αν το καλοσκεφτούμε, ο Μπατούμ είναι αυτό ακριβώς που ευχόμαστε να γίνει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ένας σούπερ αθλητικός guard/forward, το ίδιο αποτελεσματικός και με την μπάλα στα χέρια.

Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς: Υπάρχουν ισχυροί μνηστήρες για την συγκεκριμένη θέση στην 12αδα (Ρούντι Φερνάντεθ Πρέλντζιτς, Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, για παράδειγμα), όμως ο 22χρονος Σέρβος έχει όλα αυτά που ψάχνουμε απ’ τον έκτο μας γκαρντ. Ενέργεια, σκληράδα, ομαδικότητα και κρύο αίμα για να βάλει τα μεγάλα σουτ.

Forwards:

Μπόρις Ντιαό: Δεν υπάρχουν πολλοί παίκτες που να καλύπτουν (ή να κάλυπταν) με μεγαλύτερη επάρκεια και πληρότητα απ’ τον Γάλλο και το «3» και το «4» αλλά και το «5» (ο Λεμπρόν είναι μια κατηγορία μόνος του, παίζει όλες τις θέσεις). Δύσκολος συνδυασμός. Απαιτείται παιχνίδι απ’ την περιφέρεια και παράλληλα όγκος και μούσκουλα μέσα στη ρακέτα. Ο Μπάρκλεϊ παλαιότερα, ή ο Νοβίτσκι παλαιότερα, πριν ερωτευθεί το high και το middle post. Γνήσιο μπασκετικό μυαλό ο Γάλλος (το υπενθύμισε στην περσινή πορεία των Spurs προς τον τίτλο) και ακόμα μεγαλύτερη καρδιά. Καταλύτης για τα δύο σερί μετάλλια (2013, 2014) των «μπλε».

Νεμάνια Μπιέλιτσα: Όπως στους κοντούς, έτσι και στους ψηλούς, τον ρόλο του 6ου και τελευταίου έχει ένας Σέρβος. Άλλος ένας παίκτης με ικανότητα στην δημιουργία. 4αρι με μπόι 2,10 που στήνει pick&roll, πασάροντας και σκοράροντας με την ίδια ευχέρεια. Μόλις σταθεροποιήσει τα ποσοστά του στα τρίποντα θα μπορεί να λειτουργεί και ως εκτελεστής της αδύνατης πλευράς (βλέπε Φώτσης), δίνοντας μια έξτρα διάσταση στο παιχνίδι του. Αυτά δεν ήταν τα κύρια στοιχεία του Τόνι Κούκοτς; Κι οι οκτώ μέχρι τώρα πασάρουν την μπάλα με κλειστά τα μάτια και παίζουν για την ομάδα. Έχει σημασία αυτό, προσπαθώντας να ματσάρουμε την ενέργεια και την ορμή των guards και των forwards των Αμερικανών.

Power forwards/Centers:

Πάου Γκασόλ: Ο μοναδικός σύγχρονος ψηλός που ως αντίληψη και γενικότερα αίσθηση του παιχνιδιού, πλησιάζει τον… απλησίαστο. Το θαύμα της φύσης. Τον Λάρι Μπερντ σε κορμί 2,21, όπως είχε πει ο Μπιλ Ουώλτον για τον Άρβιντας Σαμπόνις. Η καταλανική πριμαντόνα, με την απαράμιλλη ποιότητα, φινέτσα και χάρη, δεν είχε και δεν θα αποκτήσει ποτέ το εκτόπισμα και την ωμή δύναμη του Λιθουανού. Έχει όμως όλα τ’ άλλα. Και βέβαια, είναι το ίδιο αποτελεσματικός ως «4» και ως «5», για να δένει υποδειγματικά στην ίδια πεντάδα με τον κορυφαίο παίκτη της ομάδας που θα νικήσει τους Αμερικανούς. Αυτός είναι ο επόμενος.

Ντιρκ Νοβίτσκι: Δεν χρειάζονται πολλά για τον 36χρονο απ’ το Βούρζμπουργκ της βόρειας Βαυαρίας. Είναι μάλλον ο καλύτερος μη Αμερικανός στην ιστορία του ΝΒΑ. Ένα από τα κορυφαία 4αρια όλων των εποχών. Πέρα απ’ το γεγονός ότι αλλάζει τις ισορροπίες στην επίθεση , ο Γερμανός είναι ηγέτης με ισχυρό χαρακτήρα και προσωπικότητα. Ικανός να κάνει τους συμπαίκτες του να δώσουν το 110%.

Γιοακίμ Νοά: Τη χρονιά που μας πέρασε, αναδείχτηκε κορυφαίος αμυντικός και κέρδισε πανηγυρικά θέση στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος. Ήταν ο πρωταγωνιστής της ηρωικής πορείας των Bulls - χωρίς τον τραυματία Ρόουζ – στην Ανατολή. Πραγματικό 5αρι με μπόι 2,11, που παίζει άμυνα στα πόδια λες και είναι περιφερειακός. Επιθετικά, είναι μετρ των hustle plays, σπρώχνοντας ανελέητα και ανανεώνοντας επιθέσεις. Σπουδαίος πασέρ και αυτός, κινεί την επίθεση με εξαιρετικά hand-off και λέιζερ πάσες σε αυτούς που κόβουν στο καλάθι.

Μαρκ Γκασόλ: Μοναδικός συνδυασμός μεγέθους και τεχνικής. Με την ίδια ευκολία που ξέρει να βγάζει ασίστ πίσω απ’ την πλάτη, μπορεί να στείλει τον Ντουάιτ Χάουαρντ ξαπλωμένο μπροστά στους φωτογράφους. Ο Μαρκ Γκασόλ είναι ο παίκτης πάνω στον οποίο έχουν χτιστεί οι συνεπέστατοι τα τελευταία χρόνια Memphis Grizzlies. Καλύτερος αμυντικός του NBA πρόπερσι, ένα γνήσιο σέντερ φορ, που κινείται ταχύτερα απ’ όσο δείχνει το κορμί του. Λειτουργεί ως δεύτερος δημιουργός από τα δύο post και σουτάρει με άνεση από μεσαία απόσταση. Δεν έχει την κινητικότητα και το νεύρο του Νοά, αλλά λόγω του σουτ είναι πιο ολοκληρωμένος.

Οι επιλογές του Τάσου Μαγουλά

Αυτή την στιγμή δεν τίθεται θέμα ψαλίδας διότι δεν υπάρχει ψαλίδα. Χάθηκε από την διαφορά ανάμεσα στους Αμερικανούς και τον υπόλοιπο πλανήτη. Αυτοί βελτιώθηκαν, προόδευσαν, έμαθαν από τα λάθη τους, οι άλλοι απλά μονομανικά πηγαίνουν στα ίδια και στα ίδια υπονοώντας πως έχουν το μυαλό εκεί που άλλοι στηρίζονται στον…αθλητή. Μόνο που οι γιάνκηδες έβαλαν και μυαλό στον αθλητή και …χαίρετε.

Πάντως υπάρχει μία δωδεκάδα η οποία μπορεί να τους παλέψει αν το παιχνίδι παιχτεί επί ευρωπαϊκού εδάφους, με τους δικούς μας κανόνες και βεβαίως με δικούς μας διαιτητές. Θα βοηθούσε να είναι Έλληνες διότι ξέρουν την δουλειά.

Τόνι Πάρκερ: Ο καλύτερος Ευρωπαίος γκαρντ της εποχής μας, εδώ και πολλά χρόνια ξέρει να τρυπώνει και να τους εκνευρίζει αν και ίσως έχει τα ίδια προβλήματα με τους Αμερικανούς στο πιο μικρό γήπεδο.

Γκόραν Ντράγκιτς: Δεν είναι για να ηγηθεί, αλλά είναι για να τρέξει. Αν κάτι απέδειξε η νίκη της Ελλάδας το 2006, αφορά στον τρόπο για να τους νικήσεις: πρέπει να παίξεις τέλεια το δικό τους παιχνίδι.

Μανουέλ Καλδερόν: Από τους κορυφαίους γκαρντ της εποχής μας και αρκετά υποτιμημένος, όχι όμως για το ΝΒΑ. Σοβαρός, με τρομερό σουτ δίνει αυτή την απαραίτητη διάσταση.

Άντριου Γουίγκινς: Ένας τρομερός αθλητής που μπορεί να ακολουθήσει τον γρήγορο ρυθμό. Θα τελειώσει φάσεις και θα βγάλει ενέργεια στην άμυνα κάτι πολύτιμο.

Μανού Τζινόμπιλι: Θα παλέψει, θα βουτήξει, θα τραυματιστεί, θα βάλει καλάθια, θα είναι η καρδιά αυτής της ομάδας. Ένας ακόμα παίκτης που μπορεί να παίξει στον ρυθμό τους.

Νικολά Μπατούμ: Ο καλύτερος σκόρερ εκτός ΗΠΑ. Μπορεί να βάλει όλα τα σουτ, να τρέξει, να τελειώσει φάσεις.

Λούολ Ντένγκ: Ο νυν Βρετανός μπορεί να σουτάρει με άνεση από μέση απόσταση πάνω από την άμυνα και γνωρίζει τους ρυθμούς τους. Το σουτ του είναι πολύτιμο όπως και η συγκέντρωσή του στην αποστολή του, δηλαδή να σταματήσει κάθε αντίπαλο.

Ντιρκ Νόβιτσκι: Γιατί είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος όλων των εποχών και θα δώσει την ψυχή του για να κερδίσει αυτή την ομάδα. Θα τα κάνει όλα.

Πάου Γκασόλ: Τους γνωρίζει άριστα, τον σέβονται και θα ηγηθεί της προσπάθειας.

Ρόι Χίμπερτ: Αν αποφασίσει να προσπαθήσει ο Τζαμαικανός, θα κάνει θραύση διότι οι Αμερικανοί δεν έχουν δυνατό παίκτη ρακέτας. Θηριώδης και αποτελεσματικός δίνει ελπίδες για μία υπεροπλία.

Λούις Σκόλα: Από τα χέρια του θα περάσουν όλες οι επιθέσεις κοντά στο καλάθι. Η γρήγορη σκέψη του θα βοηθήσει να παίξουν οι …μη Αμερικανοί γρήγορο μπάσκετ.

Σερτζ Ιμπάκα: Χρειάζεται ένας υπεραθλητής στην ρακέτα για τις άμυνές του. Ο καλύτερος διαθέσιμος είναι ο πολιτογραφημένος Ισπανός.

Οι επιλογές του Γιάννη Ζωιτού:

Μην νομίζετε ότι δεν φωλιάζει στο μυαλό αρκετών το ενδεχόμενο οι ΗΠΑ ν' αντιμετωπίζουν σε διεθνείς διοργανώσεις όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο τις μεικτές των υπόλοιπων ηπείρων. Ο εμφατικός τρόπος που οι Αμερικανοί κατέκτησαν το τρόπαιο στην Ισπανία ενίσχυσε την άποψη ότι η λύση βρίσκεται ακριβώς εκεί και -μεταξύ μας- η αλήθεια δεν απέχει πάρα πολύ από αυτήν.

Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα επιλέγουμε την καλύτερη 12άδα παικτών που θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια και να νικήσει το ιδιαίτερο σύνολο που εμφάνισε ο Μάικ Σιζέφσκι στη διοργάνωση. Ένα σύνολο χωρίς μεγάλους αστέρες, αλλά τρομερά αθλητικό, με γκαρντ που έπαιρναν πολλά ριμπάουντ, ομοιογενές με δύο και τρεις επιλογές σε κάθε θέση. Αντίστοιχα γεμάτη θα πρέπει να είναι και η "δική" μας ομάδα μ' έναν προπονητή που να εμπνέει σεβασμό και ταυτόχρονα να υπηρετεί μια φιλοσοφία ίδια με των Αμερικανών, όπως ο Πέπου Ερνάντεθ, ο Γιόνας Καζλάουσκας ή ο Ρούμπεν Μανιάνο γιατί όπως περίτρανα έχει αποδειχθεί μόνο στο δικό τους μπάσκετ χάνουν.

Ο εν λόγω θα έχει μαζί του...

Τον Τόνι Πάρκερ, γιατί δεν μπορεί να λείπει ο καλύτερος Γάλλος παίκτης όλων των εποχών, βασικό στέλεχος των εν ενεργεία πρωταθλητών του ΝΒΑ και κάτοχος τεσσάρων δαχτυλιδών συνολικά.

Τον Ρίκι Ρούμπιο, ο οποίος έγινε πιο ώριμος παίζοντας στο κορυφαίο επίπεδο, έχει μειώσει τα λάθη του και λειτουργεί για το σύνολο κάνοντας καλύτερους τους συμπαίκτες του. Επίσης μπορεί να παίξει αποδοτική άμυνα στην μπάλα.

Τον Γκόραν Ντράγκιτς, έναν παίκτη που αρέσκεται στο ένας μ' έναν και έχει αφομιώσει απόλυτα το run 'n gun παιχνίδι των Φίνιξ Σανς. Ερχόμενος από τον πάγκο μπορεί ν' αλλάζει ρυθμό, παίζει και στο 2.

Τον Μανού Τζινόμπιλι, γιατί πάντα είναι απαραίτητος ένας παίκτης που θα πάρει το μεγάλο σουτ από την περιφέρεια. Δεν θα δειλιάσει, δεν θα κοπούν τα πόδια του, δεν θα δώσει δίπλα. Στα 37 πλέον, αλλά κορυφαία προσωπικότητα.

Τον Αλεξέι Σβεντ γιατί στον πάγκο χρειάζονται παίκτες-ρολίστες με πνευμόνια, που μπορούν να τρέξουν το γήπεδο είτε με την μπάλα είτε χωρίς και πιέζουν τον προσωπικό αντίπαλο. Ο ΝτεΡοζάν των υπολοίπων.

Τον Νικολά Μπατούμ, τον Γάλλο αθλητικό φόργουορντ που δεν τρομάζει μπροστά στις δυσκολίες, έχει κρύο αίμα. Μπορεί στη βραδιά του να πετύχει 30+ πόντους και να πάρει 10+ ριμπάουντ.

Τον Λούολ Ντενγκ, τον παίκτη που θα κάνει όλες τις δουλειές στο παρκέ. Θα σκοράρει, θα πασάρει, θα μαρκάρει (κοντύτερους ή ψηλότερους αντιπάλους), θα πηδήξει ψηλότερα απ' όλους.

Τον Ντιρκ Νοβίτσκι, τον μόνο Ευρωπαίο που έγινε πραγματικός σταρ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έκανε μια ομάδα πρωταθλήτρια. Στα 36 του θα ήταν ο ιδανικός τρόπος να ολοκληρώσει τη διεθνή καριέρα του.

Τον Νεμάνια Μπιέλιτσα, γιατί αξίζει το σέρβικο μπάσκετ μία εκπροσώπηση. Από τον πάγκο θα ήταν μια εξαίρετη λύση στο 4, παίκτης που σ' ένα καλό σύνολο γίνεται καλύτερος.

Τον Μαρκ Γκασόλ, ανεξάρτητα από την εμφάνισή του στον προημιτελικό με τη Γαλλία. Είναι ψηλός που θα φοβίσει τον Ντέιβις και θα κοντραριστεί με τον Κάζενς, θα παλέψει με τον Φαρίντ για ριμπάουντ και θα τους τραβήξει έξω ανοίγοντας διαδρόμους για τους υπόλοιπους.

Τον Λουίς Σκόλα, ο οποίος αποδεικνύει ότι το μπάσκετ χρόνια δεν κοιτά. Δεν έκανε καλή σεζόν με τους Πέισερς, αλλά σ' ένα τουρνουά λίγων αγώνων άνετα θα μπορέσει να σταθεί ως εφεδρικός ψηλός και να δώσει ποιοτικά λεπτά στις δύο θέσεις των ψηλών.

Τον Γιοακίμ Νοά, γιατί ένας αμυντικός εξολοθρευτής που θα προσφέρει αυτά που πρέπει επιθετικά είναι πάντα απαραίτητος. Θα σπρώξει, θα πάρει καλές θέσεις, θα εκνευρίσει τους αντιπάλους, θα κλείσει διαδρόμους. Μην ξεχνάμε ότι είναι ο καλύτερος αμυντικός του ΝΒΑ.

Οι επιλογές του Νίκου Γιαννόπουλου:

Εκ των πραγματών η 12άδα θα απαρτίζετε τόσο από εν ενεργεία παίκτες όσο και από βετεράνους οι οποίοι έχουν περάσει στην μπασκετική... εφεδρεία. Δεν γίνεται διαφορετικά διότι στους καιρούς μας τόσο μεγάλο ταλέντο δεν υπάρχει. Ας τους δούμε.

Σαρούνας Γιασικεβίτσιους: Ο απόλυτος πλέι μέικερ, ο άνθρωπος που πάντα γούσταρε να παίζει κόντρα στους Αμερικανούς, μία μπασκετική ιδιοφυία.

Τόνι Πάρκερ: Ο καλύτερος Ευρωπαίος γκαρντ εν ενεργεία. Πρωταθλητής κάποιες... φορές στο ΝΒΑ και πεπειραμένος όσο δεν παίρνει, πλαστικός στις κινήσεις του και θρασύς λόγω κλάσης.

Ντράζεν Πέτροβιτς: Ειδική μνεία. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει σ' αυτή την 12άδα ο σπουδαίος "Μότσαρτ". Θα ήταν ασέβεια και μπασκετικό παράδοξο.

Νικολά Μπατούμ: Ο τύπος το...έχει και κάθε σεζόν που περνάει, γίνεται καλύτερος. Εκπληκτικός σκόρερ όχι μόνο στις διοργανώσεις της FIBA αλλά και στο ΝΒΑ.

Σαρούνας Μαρτσιουλιόνις: Εφευγε η μπάλα από το χέρι του και ήξερες που ακριβώς θα πάει, στο καλάθι δηλαδή. Ενας σουτέρ από άλλον πλανήτη δεν μπορεί παρά να είναι μέλος αυτής της 12άδας.

Μανού Τζινόμπιλι: Ο άνθρωπος έχει το know how κόντρα στους Αμερικανούς. Εκπληκτικός στο σουτ αλλά και στο ντράιβ, έγραψε τη δική του ιστορία στο ΝΒΑ.

Ντιρκ Νοβίτσκι: Για πολλούς ο καλύτερος Ευρωπαίος που έχει αγωνιστεί στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Δεν είναι υπερβολική κρίση αν σκεφτεί κανείς την τρομερή συνέπεια του Γερμανού όσο παίζει στο ΝΒΑ.

Τόνι Κούκοτς: Αλλη μπασκετική διάσταση, ένας παίκτης που θαρρείς ότι τον άγγιξε ο Θεός. Είχε τις...μπάλες να μπει στους μεγάλους Μπουλς του Τζόρνταν και του Πίπεν και να αφήσει εποχή. Πως να τον αγνοήσει κανείς.

Αυτοί θα νικούσαν τις ΗΠΑ

Ντίνο Ράτζα: Στο ΝΒΑ θα μπορούσε να παίξει και καλύτερα αλλά ψηλό με τη δική του πλαστικότητα δεν συναντά κανείς εύκολα. Τον θέλουμε... σφόδρα σ' αυτήν την 12άδα.

Πάου Γκασόλ: Εκανε τα πάντα στο ΝΒΑ, τα έβαλε με όλους, πήρε τίτλους, ατομικούς και συλλογικούς και ακόμα συνεχίζει.

Βλάντε Ντίβατς: Να μην έχουμε και έναν ψηλό...πλέι μέικερ, μία ιδιοφυία; Να έχουμε βεβαίως. Ο Ντίβατς άλλωστε την ξέρει καλά αυτή τη δουλειά, έχοντας ντροπιάσει ουκ ολίγες φορές Αμερικανούς αντιπάλους του.

Αρβιντας Σαμπόνις: Χωρίς διαπραγμάτευση. Ο άνθρωπος πήγε στο ΝΒΑ στα 30 του και κατάφερε να ξεδιπλώσει το άνευ προηγουμένου ταλέντο του.

News 24/7

24MEDIA NETWORK