Είναι πάρτι, όχι μνημόσυνο

Πέντε χρόνια δεν είναι πολλά, είναι όμως αρκετά για να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα πράγματα. Πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι πια η Ισπανία, με κορμό από παίκτες της Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ και της Βαλένθια. Το 2000 ήταν η Γαλλία του Ζιντάν, του Ανρί και του Τρεζεγκέ. Ενδιάμεσα η Ελλάδα του Ζαγοράκη, του Δέλλα και του Χαριστέα. Ηταν λοιπόν όντως ένα ποδοσφαιρικό θαύμα.

Είναι πάρτι, όχι μνημόσυνο
Πέντε χρόνια δεν είναι πολλά, είναι όμως αρκετά για να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα πράγματα. Πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι πια η Ισπανία, με κορμό από παίκτες της Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ και της Βαλένθια. Το 2000 ήταν η Γαλλία του Ζιντάν, του Ανρί και του Τρεζεγκέ. Ενδιάμεσα η Ελλάδα του Ζαγοράκη, του Δέλλα και του Χαριστέα. Ηταν λοιπόν όντως ένα ποδοσφαιρικό θαύμα.

Ενα ανεπανάληπτο παραμύθι αχαλίνωτης φαντασίας που πριν συμβεί θα έκανε το σενάριο της «Μεγάλης απόδρασης των 11» να μοιάζει αληθοφανές σε σχέση με τις πιθανότητες που είχε να γίνει πραγματικότητα.

Δεν ήταν απλά ένας ποδοσφαιρικός θρίαμβος. Για όλους τους Ελληνες που αγαπούν το ποδόσφαιρο ή έστω τις νίκες και τους συλλόγους που υποστηρίζουν, ήταν μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής τους συνολικά. Αλήθεια, μπορείτε να θυμηθείτε πολλές στιγμές απόλυτης ευτυχίας σαν τα λεπτά που ακολούθησαν από το γκολ του Δέλλα στον ημιτελικό; Νοιώσατε πολλές φορές πιο γεμάτοι από τη στιγμή που ο αρχηγός σήκωνε το κύπελλο; Τα συναισθήματα ήταν τόσο έντονα που μπορούν να συγκριθούν μόνο με το να βιώνεις τον απόλυτο έρωτα της ζωής σου ή με το να κρατάς στα χέρια για πρώτη φορά το νεογέννητο μωρό σου.

Το παράδοξο είναι πως ο ποδοσφαιρικός κόσμος αντί να δώσει στο έπος τη Πορτογαλίας τη σωστή του διάσταση και να το αντιμετωπίσει ως κάτι μοναδικό που είναι πολύ τυχερός κάποιος αν το βιώσει έστω μία φορά στη ζωή του, το παρουσίασε έκτοτε ως... βάση διαπραγμάτευσης, μαγαρίζοντάς το με τον μίζερο μικρόκοσμο του ελληνικού πρωταθλήματος. «Χαμένη ευκαιρία», «Τίποτα δεν έχει αλλάξει» και άλλοι τέτοιοι τίτλοι βουτηγμένοι στη μεμψιμοιρία συνοδεύουν έκτοτε τα ετήσια αφιερώματα του αθλητικού τύπου. Τι ακριβώς περίμεναν να αλλάξει δηλαδή; Τι σχέση μπορεί να έχουν τα αγνά εκείνα συναισθήματα που νοιώσαμε τότε και ο τσαμπουκάς μιας παρέας παικτών με τη διαφθορά και τον επαγγελματικό παραγοντισμό που πληγώνει το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Σήμερα, 5 χρόνια μετά, ρίχνοντας μια ματιά στα πρωτοσέλιδα του αθλητικού τύπου η εικόνα προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη θλίψη. Οι περισσότερες εφημερίδες δεν έχουν ούτε μία αναφορά στην πρώτη σελίδα τους κι οι λίγες που γράφουν κάτι, το έχουν στριμώξει σε μια μικρή γωνία, ώστε να μην κοπεί κανένα εκατοστό από τη φωτογραφία του αυτοκράτορα του ελληνικού ποδοσφαίρου Σωκράτη Κόκκαλη, που μονοπωλεί την αθλητική επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες με την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου του Ολυμπιακού.

Στο site της ΕΠΟ όχι απλώς δεν υπάρχει μεγάλο αφιέρωμα, αλλά ούτε η παραμικρή αναφορά στην επέτειο και πρώτο θέμα στην κεντρική σελίδα είναι – τι άλλο; - η διαιτησία. Αλλωστε η μία και μοναδική φορά που η Ομοσπονδία επιχείρησε να διοργανώσει μια φιέστα τη συγκεκριμένη ημερομηνία, κατέληξε σε άνευ προηγουμένου φιάσκο.

Ας αφήσουμε λοιπόν αυτή τη μέρα στην άκρη τους παράγοντες, τα copy-paste αφιερώματα των αθλητικών εφημερίδων και τα οπαδικά μας αισθήματα κι ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε μέσα από τις δικές μας αναμνήσεις την απόλυτη ευτυχία από το καλοκαίρι του 2004. Το πιθανότερο είναι πως δεν θα ξαναγίνει ποτέ αλλά αυτός δεν είναι λόγος για μνημόσυνο. Εκείνα τα όμορφα βράδια θα είναι για πάντα δικά μας.

Ευχαριστούμε τον Θοδωρή, τον Αντώνη, τον Γιούρκα, τον Τάκη, τον Μιχάλη, τον Τράι, τον Γιώργο που έχασε τον τελικό, τον Στέλιο, τον Κώστα, τον Ζήση και τους δύο Αγγελους που μας πήγαν στον παράδεισο εκείνο το βράδυ. Ευχαριστούμε τον Ντέμη, τον Βασίλη, τον Δημήτρη τον Παπαδόπουλο και τον Στέλιο Βενετίδη γιατί ήταν εκεί όταν χρειάστηκε κι έγιναν ένα με τους υπόλοιπους. Ευχαριστούμε τον Οτο για την πονηριά και το «άστρο» του που μας οδήγησε εκεί που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ και όλα τα άλλα παιδιά που ήταν στην αποστολή και βοήθησαν στο να δημιουργηθεί αυτό το καλό κλίμα έστω κι αν μέσα τους ένιωθαν πίκρα γιατί δεν έπαιζαν.

Είχα την τύχη να βρίσκομαι εκείνο τον υπέροχο μήνα στην Πορτογαλία και να το ζήσω από κοντά, όμως ο καθένας έχει μια δική του προσωπική ιστορία για τον τρόπο που το έζησε, παρέα με αγαπημένα πρόσωπα μπροστά στην τηλεόραση ή μέσα στο αυτοκίνητο με τις φωνές του Χελάκη και μετά στους δρόμους και τις πλατείες. Βγάλτε από το συρτάρι τις παλιές φωτογραφίες που τραβήξατε τότε, ρίξτε μια ματιά στο αυτόγραφο που δώσατε μάχη για να πάρετε από έναν από τους ήρωες της Λισαβόνας, βάλτε το dvd με τα γκολ του Καραγκούνη, του Μπασινά, του Βρύζα, του Δέλλα και του Χαριστέα και κλάψτε ξανά από χαρά...

News 24/7

24MEDIA NETWORK