Το λάθος του Γκούμα

Δεν θα σχολιάσω το γεγονός πως ξαφνικά όλοι, μα όλοι, παίρνουν σαφή θέση υπέρ της μίας πλευράς, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που κατηγορούν τη συγκεκριμένη νοοτροπία προπονητών που δεν δέχονται κριτική από τους ποδοσφαιριστές τους, γνωρίζοντας φυσικά πως κάτι τέτοιο είναι υπέρ της αληθινής δημοσιογραφίας που μας δίδαξαν οι μεσημεριανές κουτσομπολίστικες εκπομπές. Δεν θα σταθώ εκεί, αν και μου κάνει εντύπωση αυτή η στάση, γιατί περίμενα μια διαφορετική αντιμετώπιση του όλου θέματος και όχι ένα ξεκάθαρο άδειασμα στον Γιάννη Γκούμα.

Θα σταθώ στο λάθος του όλου ζητήματος που προέρχεται από έναν ποδοσφαιριστή της εμπειρίας και των παραστάσεων του Γκούμα.

Αν ήμασταν στη Γερμανία, στην Αγγλία ή ακόμα και στην Ιταλία, οι δηλώσεις του Γκούμα περί λανθασμένου αμυντικού τρόπου παιχνιδιού του Παναθηναϊκού στο πρώτο μέρος με την Ιντερ, θα περνούσαν στα ψιλά γράμματα.

Όπως στα ψιλά γράμματα πέρασε η κριτική του Γιάννη Αμανατίδη στον Οτο Ρεχάγκελ στο πρόσφατο Euro, η οποία κριτική πέρασε στα ψιλά γιατί ο Γερμανός προπονητής, με μια διαφορετική από τη δική μας νοοτροπία, κατανόησε τον τρόπο με τον οποίο τον κριτίκαρε (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ο ποδοσφαιριστής της Αϊντραχτ και φυσικά δεν τον απέκλεισε από καμία αποστολή αγώνα της Εθνικής. Σε αντίθεση με τον Τεν Κάτε, ο οποίος για να παραδειγματίσει και τους υπόλοιπους και να ξεκαθαρίσει πως δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, άφησε τον Γκούμα εκτός αποστολής για τον αγώνα με τον Αρη.

Επειδή, λοιπόν, είμαστε στην Ελλάδα και οι δημοσιογράφοι το τόσο το κάνουν τόοοσο (με το συμπάθειο), ο Γιάννης Γκούμας θα ήταν προτιμότερο να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Γιατί με όποιες καλές προθέσεις και να έκανε τις δηλώσεις μετά το ματς με την Ιντερ, θα έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά πως οι συνάδελφοί μου θα φροντίσουν να χτυπήσουν τα λόγια του και να δημιουργήσουν θέμα, αφυπνώντας ουσιαστικά τον Τεν Κάτε, ο οποίος ίσως αν δεν έπαιρνε τέτοια διάσταση το θέμα, να μην έδινε ιδιαίτερη σημασία.

Ο Γκούμας, λοιπόν, δεν είναι νέος ποδοσφαιριστής που βγήκε τώρα στην πιάτσα, ούτε πήγε τώρα στον Παναθηναϊκό. Εχει ζήσει καλές, κακές και πολυμετοχικές εποχές στην ομάδα. Γνωρίζει ότι αυτή τη στιγμή γίνεται μια δουλειά στον Παναθηναϊκό (καλή ή κακή θα το δείξει η ιστορία) και έχει στηθεί τοίχος γύρω από την Παιανία, το οποίο προστατεύει ότι χτίστηκε το καλοκαίρι.

Ο Γκούμας, λοιπόν, ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα όπου υπάρχουν Ελληνες δημοσιογράφοι, οι οποίοι ασκούν την ελληνική και ιδιότυπη δημοσιογραφία. Θα μπορούσε κάλλιστα να πάει στην Παιανία την επόμενη μέρα του αγώνα και σε φιλικό και συναδελφικό ύφος να μιλήσει στον προπονητή του, εκφράζοντάς του τις αντιρρήσεις του για την τακτική. Αν γινόταν αυτό, δεν πιστεύω ότι ο Τεν Κάτε θα του έλεγε σε έντονο και στρατιωτικό ύφος «Δεν σου επιτρέπω να μου ασκείς κριτική. Γύρνα στη θέση σου μη σε βάλω να πάρεις 100 κάμψεις».

Αντίθετα, τώρα ο Γιάννης Γκούμας δημιούργησε –άθελά του θεωρώ- έναν θόρυβο που μόνο στον ίδιο έκανε κακό. Γιατί βρέθηκε την άλλη μέρα στο περίπτερο να διαβάζει τα εξώφυλλα των εφημερίδων και να διαπιστώνει ότι είναι ο άνθρωπος που πάει κόντρα στον τρόπο λειτουργίας (βλέπε στήριξη εμπιστοσύνης στον Χενκ τεν Κάτε) του Παναθηναϊκού.

Δεν είναι λάθος να στηρίζουν στον Παναθηναϊκό το έργο τους και την προσπάθειά τους. Λάθος είναι να εκφράζεις μια αντίρρηση μπροστά σε 10-12 ανθρώπους που με ένα μικρόφωνο, ένα στυλό ή ένα μαγνητόφωνο στο χέρι ψάχνουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα πρωτοσέλιδο θέμα από το πουθενά. Ένα θέμα που οι παρενέργειές του επηρεάζουν τον ποδοσφαιριστή.

Επαναλαμβάνω: Αν ο Γκούμας πήγαινε σε τετ α τετ συζήτηση με τον Ολλανδό και του εξηγούσε τις αντιρρήσεις του για την τακτική του πρώτου ημιχρόνου με την Ιντερ, τώρα θα συζητούσαμε για τον κοινωνικοπολιτικό δίαυλο μιας απαλλοτριωμένης πλουραλιστικής επιδίωξης των δεδομένων μιας ουτοπίας που συνδυάζεται με την άνοδο της τιμής του αγγουριού.