Ατλέτικο, η φάλαγγα του Σιμεόνε

"Δεν είναι ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη από πέρσι. Είναι το ίδιο ακριβώς. Συνεχίζει να παίζει το ίδιο καλά, να είναι μια πολύ καλή ομάδα. Πέρσι έχασε τον τελικό στις λεπτομέρειες, επειδή παίζει ένα πολύ καλό ομαδικό παιχνίδι και δεν μπορείς να καταλάβεις τις αλλαγές στις μονάδες τους”. Ο Μίτσελ δεν θα μπορούσε να τα πει καλύτερα για την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Σύνολο, ομάδα. Ναι, ισχύει για όλα τα club του κόσμου. Αλλά κάποια τα βλέπεις ακόμα και σ’ένα μόνο ημίχρονο και καταλαβαίνεις πως ξεχωρίζουν. Πιο ομάδες απ’τις ομάδες, πιο σύνολα απ’τα σύνολα. Εκφράσεις αδόκιμες, αλλά ταιριαστές όταν μιλάμε για την Ατλέτικο των τελευταίων ετών. Ένα ημίχρονο, ούτε καν ολόκληρο ενενηντάλεπτο, αρκεί για να καταλάβει και το πιο ανυποψίαστο μάτι πως η Ατλέτικο δεν ανήκει απλώς στο γκρουπ των πολύ καλών ομάδων της τελευταίας διετίας. Είναι ξεχωριστή, γιατί δεν ανήκει στο γκρουπ εξαιτίας συσσωρευμένης ποιότητας, αστεριών, παικταράδων, ακριβών μεταγραφών, κτλ.

Φάλαγγα

Ναι, και καλούς παίκτες έχει (γι’αυτό κάθε καλοκαίρι αποχαιρετά κάποιους απ’αυτούς) και ποιοτικούς. Αλλά δεν έχει τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς, δύο κύπελλα UEFA, δύο Ευρωπαϊκά Super Cup, ένα Κύπελλο και ένα πρωτάθλημα Ισπανίας μέσα σε πέντε χρόνια μόνο εξαιτίας των πολλών ποιοτικών παικτών. Αυτά τα κάνουν οι άλλες ομάδες.

Η Ατλέτικο διαφέρει γιατί μοιάζει με φάλαγγα, με τάγμα. Αγωνίζεται ως τέτοιο, τόσο όσον αφορά τη συνοχή, όσο και την ένταση. Κλισέ, αλλά ταιριάζει: ομάδα του προπονητή, που λες και προσπαθεί σε κάθε ματς να αποτυπώσει το τι παίκτης ήταν κάποτε ο Σιμεόνε. Ένα σύνολο με σώματα που λες και είναι δεμένα με σκοινί, με μυαλά που λες και είναι όλα συνδεδεμένα μ’ένα κεντρικό εγκέφαλο, που καθοδηγεί τα πάντα. Έτσι, οι ατέλειες κρύβονται απ’τη συνοχή. Έτσι, τα προτερήματα αναδεικνύονται, μεγεθύνονται.

Selling club που αλλάζει...

Έτσι, γίνεται αυτό που έλεγε ο Μίτσελ. Παίκτες πάνε κι έρχονται, η Ατλέτικο σχεδόν αμέσως βρίσκει αντικαταστάτες, αλλά κυρίως τον τρόπο να παρουσιαστεί ξανά η ίδια, με τα ίδια στοιχεία.

Selling club για την πενταετία 2010-14, η Ατλέτικο όχι μόνο δεν ξόδεψε δικά της λεφτά για αγορές, αλλά απ’το πάρε-δώσε των μεταγραφών έβαλε και στα ταμεία ένα κέρδος 40 εκατομμύριων ευρώ, για να πάνε στις δόσεις των χρεών. Τους ρωτάς “πόσα ξοδέψατε στο διάστημα που η Ρεάλ έδωσε καθαρά 350 εκατομμύρια για μεταγραφές” και απαντάνε “εμείς βγάλαμε καθαρά 40”. Αλλά δεν είναι ίδια όλα τα selling club, για να χαλάνε μια ομάδα μέσα σ’ένα καλοκαίρι και να φτιάχνουν καινούργια...

Για να πάμε στο σήμερα, η Ατλέτικο ξόδεψε για πρώτη φορά φέτος, αφού είχε το έξτρα χρήμα που έφερε η περσινή σεζόν. Πούλησε πάλι (Ντιέγκο Κόστα, Φιλίπε Λουίς, Αντριάν), αλλά φέτος ο Σιμεόνε όχι μόνο μπορούσε να χρησιμοποιήσει όλο το ποσό που έφεραν οι πωλήσεις, αλλά να βάλει και κάτι παραπάνω για αγορές.

Ο Μάντζουκιτς στη θέση του Κόστα, ο Μόγια (1ος) και ο Ομπλάκ (2ος) για τη θέση του Κουρτουά στο τέρμα, ο Σικέιρα στη θέση του Φιλίπε Λουίς για να καλυφθούν οι βασικές τρύπες των αποχωρήσεων. Και μετά οι προσθήκες του “φέτος έχουμε λεφτά”. Ο Γκριζμάν για να παίζει γύρω απ’τον Μάτζουκιτς και στο πλάι, ώστε να μην είναι πια “μόνος” ο Τουράν. Ο Τσέρτσι και ο Μεξικανός Χιμένεθ για έξτρα λύσεις στην επίθεση, οι Γκάμεζ, Ανσάλντι και Βελάσκες για μπακ-απ στις θέσεις στην άμυνα.

...για να μείνει “ίδιο”

Στο μυαλό πολλών οι αλλαγές είναι αρκετές και οι αποχωρήσεις κομβικές, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Μίτσελ έχει δίκιο, το έργο είναι ίδιο και οι αλλαγές δεν είναι δα τόσες πολλές. Στην τετράδα της άμυνας ο Χουανφράν είναι και πάλι δεξιά, Γοδίν και Μιράντα είναι οι στόπερ και νέος είναι μόνο ο Σικέιρα στ’αριστερά, που έκανε το πέναλτι στον Κριστιάνο στο ντέρμπι του Σαββάτου.

Στο κέντρο, στην καρδιά είναι ακόμα ο αρχηγός Γκάμπι, με παρτενέρ τον Σουάρες ή τον Τιάγκο. Στα δεξιά είναι ακόμα ο Κόκε, ο διάδοχος του Τσάβι στην Ισπανία, ο κεντρικός χαφ που παίζει στο πλάι, και στ’αριστερά ξεκινά ο Ραούλ Γκαρσία, αφού ο Αρντά Τουράν το Σάββατο έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως αλλαγή. Στην επίθεση οι μόνες αλλαγές, με τον Μάντζουκιτς βασικό και παρτενέρ του τον Γκριζμάν ή τον Χιμένεθ.

Χαρακτηριστικά

Πάντα 4-4-2, με τις δύο τετράδες να είναι ενωμένες με κόλλα όταν η Ατλέτικο βρίσκεται σε θέση άμυνας και τους παίκτες να κινούνται σε όλους τους χώρους όταν έχει κατοχή: οι μπακ γίνονται εξτρέμ, οι ακραίοι μέσοι γίνονται ‘δεκάρια’, κτλ. Μικρή ανάλυση του τρόπου μπορείτε να βρείτε στο κείμενο μετά το 1-3 στο Στάμφορντ Μπριτζ . Πάντα ένταση που φτάνει στα όρια του ξύλου, μάχη για κάθε εκατοστό στο χορτάρι, έστω κι αν ακόμα η μηχανή δεν δουλεύει στα κόκκινα.

Κανένα ενδιαφέρον για κατοχή, κλασική reactive ομάδα που ξέρει και να χτυπάει στην κόντρα και να επιτεθεί σωστά όταν πρέπει (έβαλε τρία στην Τσέλσι όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ στον ημιτελικό του Λονδίνου) και να σκοράρει με στημένα. Έντεκα απ’τα τελευταία 15 γκολ στην Πριμέρα έχουν έλθει με το κεφάλι και πέρσι η Ατλέτικο πήρε το 23% των γκολ της στην Ισπανία απ’τις στημένες φάσεις.

Επίθεση και μια φάση-σήμα κατατεθέν

Τι δεν δουλεύει όπως πέρσι μέχρι στιγμής; Αρκετά πράγματα ακόμα δουλεύονται, αλλά σίγουρα πιο πολύ η επίθεση, εκεί που έγιναν οι περισσότερες αλλαγές το καλοκαίρι. Ο Μάντζουκιτς μπορεί να έβαλε το γκολ που έδωσε το ισπανικό Σούπερ Καπ στην ομάδα του Σιμεόνε, αλλά μαζί με τον Χιμένεθ είχαν μόλις δύο σουτ στο Μπερναμπέου, αμφότερα εκτός περιοχής, αμφότερα πάνω σε σώμα αντιπάλου. Αλλά στην Ατλέτικο δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ούτε συμβιβασμοί. Ακόμα κι έτσι οι αλλαγές έγιναν με στόχο τη νίκη, ακόμα κι έτσι η Ατλέτικο εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες της Ρεάλ και πήρε το διπλό, όταν μπήκαν στο ματς ο Γκριζμάν και ο Τουράν.

Όταν με μικρό ρόστερ έχεις δώσει μέχρι τέλους τις περσινές μάχες σε Ισπανία και Ευρώπη, με παίκτες να παραπαίουν απ’την κούραση και να βγαίνουν off με τραυματισμούς, τότε έχεις πια ένα χαρακτήρα που δεν ασχολείται με τα “δεν μπορώ”. Μπορούν-δεν μπορούν, παλεύουν για ta πάντα μέχρι να τα καταφέρουν. Πόσω μάλλον τώρα, που λύσεις υπάρχουν για να διορθώσουν/καλυτερεύσουν αυτά που ακόμα δεν δουλεύουν όπως πρέπει.

Πολλά απ’τα παραπάνω αποτυπωμένα σε μία μόνο φάση, έτσι για να έχουμε και κάτι οπτικό. Ο Χουάνφραν είναι δεξιά στη γραμμή, λειτουργεί ως εξτρέμ και δεν κάνει σέντρα, αλλά γυρίζει σωστά, στοχευμένα προς τα πίσω. Ο Ραούλ Γκαρσία, που παίζει δεξιά, έχει έρθει κεντρικά για να απειλήσει, αλλά δεν το κάνει και αφήνει με προσποίηση στον Τουράν. Και ο Τούρκος, που έχει μπει για να παίξει αριστερά στη θέση του Κόκε που έχει πάει στο κέντρο, έχει έρθει κι αυτός στην περιοχή και εκτελεί. Και το γκολ που κάποτε θα πανηγυριζόταν έξαλλα, πλέον αντιμετωπίζεται ως κάτι φυσιολογικό. Σε ντέρμπι. Με τη Ρεάλ. Σε αγώνα που η Ατλέτικο δεν έβγαλε μάτια.

Σταθερά...

Μιλήσαμε πολύ για τον αντίπαλο κι όχι για τον Ολυμπιακό, αντίθετα με τον κανόνα που λέει πως περισσότερη σημασία έχει το τι κάνεις εσύ. Όμως, η σταθερά της εξίσωσης στην πρεμιέρα του Champions League δεν μπορεί παρά να είναι η ομάδα του Σιμεόνε. Μας συστήθηκε πρόπερσι, τη μάθαμε πολύ καλά πέρσι, παραμένει (σχετικά) ίδια και φέτος. Τον Ολυμπιακό του 2014-15 τώρα τον μαθαίνουμε και σε αγώνες που δεν προσφέρονται για πολλά συμπεράσματα.

Είπαμε πχ πως τις περισσότερες αλλαγές η Ατλέτικο τις έχει στην επίθεση, αλλά πως να συζητήσουμε γι’αυτό όταν στην άμυνα είναι που έχει τα περισσότερα ερωτηματικά ο Ολυμπιακός; Και νομίζω πως το εξηγήσαμε επαρκώς: το θέμα κόντρα στην Ατλέτικο δεν είναι ποτέ το “αυτός κόντρα σ’αυτόν” και “αυτοί να τα πάνε καλά πάνω σ’αυτούς”. Το θέμα είναι το σύνολο του Σιμεόνε και η λειτουργία του, η ένταση, η συνοχή, η σκληράδα. Μ’αυτά είναι που δεν τα βγάζεις εύκολα πέρα.

... και μεταβλητή

Ο Ολυμπιακός αρέσκεται στο να είναι το αφεντικό, αλλά η Ατλέτικο λατρεύει τους αντιπάλους που έχουν αυτό το ρόλο. Και η Ατλέτικο μπορεί να μην τρελαίνεται να είναι η ίδια αυτή που έχει την μπάλα και την πρωτοβουλία, αλλά κι ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα που λειτουργεί καλά χωρίς την μπάλα. Πέρσι υπέφερε χωρίς αυτήν στις Βρυξέλες και κόντρα στην Μπενφίκα στο Φάληρο, κι αυτό δεν αλλάζει επειδή κέρδισε και τα δύο ματς.

Λογικό θα είναι ο Μίτσελ να προσπαθήσει να σκληρύνει το κέντρο του, αν και πέρσι ο Ισπανός μας δίδαξε πως μ’αυτόν δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος και αρέσκεται στο να επιτίθεται, ακόμα και με υπερβολικό ρίσκο. Ο,τι κι αν κάνει, τα βασικά ζητούμενα είναι πάνω απ’τα πρόσωπα και τις επιλογές της ενδεκάδας: αφορούν τη συνολική ετοιμότητα, τη δυνατότητα για ένταση σ’όλο τον αγώνα, τη συνοχή απέναντι σε μια ομάδα που ζει και πεθαίνει για να εκμεταλλεύεται την παραμικρή λεπτομέρεια του αγώνα.

Ετοιμότητα

Όπως και σε άλλες πρεμιέρες, δεν υπάρχει σιγουριά για την ετοιμότητα του Ολυμπιακού. Παλιότερα γιατί δεν είχε αρκετά παιχνίδια, φέτος γιατί οι αλλαγές είναι πολλές και τα ερωτηματικά αφορούν πολλούς παίκτες, άρα το σύνολο. Και γιατί απέναντι δεν είναι η Μαρσέιγ ή η Σάλκε, που “παίζονταν”, ούτε η Παρί, που έλεγες “να πιάσουμε τον Ίμπρα και βλέπουμε”. Είναι η Ατλέτικο που περιγράψαμε, ακόμα και χωρίς να βρίσκεται σε φουλ φόρμα.