Ο Μπεργκ δεν είναι Σισέ και ο Σισέ δεν είναι Μπεργκ

Ο παραλληλισμός με τον Σισέ έγινε σε μια άλλη λογική. Πως ο Σουηδός μπορεί να μην έχει το βιογραφικό και το σταριλίκι του Γάλλου, μπορεί να μην έχει την ίδια ευχέρεια στο σκοράρισμα, αλλά είναι πιο ομαδικός και περισσότερο παίκτης ομάδας. “Καλύτερα 11 Μπερκ από 11 Σισέ.”

Άλλοι παίκτες

Παραλληλισμός χωρίς νόημα. Πρώτα, γιατί μιλάμε για δύο φορ πολύ διαφορετικού στιλ. Ο Σισέ ο στράικερ της μιας επαφής, που θέλει τη μπάλα μπροστά του και στο χώρο, μπορεί να τελειώσει με πόδι ή κεφάλι όποια σέντρα έρθει στην περιοχή και θα αναλάβει να κεφαλαιοποιήσει την προσπάθεια των υπολοίπων. Ο Μπεργκ είναι ο συμμετοχικός φορ, που θα παίξει με πλάτη, θα βάλει στο παιχνίδι τους υπόλοιπους, θα εκτελέσει κάθε προπονητική οδηγία και θα παίξει για τους άλλους όσο παίζουν κι εκείνοι γι’αυτόν.

Ο καθένας μπορεί να έχει τις προτιμήσεις του. Λάθος και σωστό στιλ δεν υπάρχει. Υπάρχει αυτό που ταιριάζει σε κάθε ομάδα και φυσικά και υπάρχει ο βαθμός που παίρνει ο κάθε παίκτης σ’αυτό που κάνει. Προφανώς και ο Σισέ έπαιρνε τον μεγαλύτερο βαθμό σ’αυτό που έκανε, γι’αυτό κι είχε την καριέρα που είχε, τις μεταγραφές, το κασέ, το πολύ μεγαλύτερο σκοράρισμα, κτλ.

Άλλες συνθήκες

Αλλά ο παραλληλισμός δεν έχει νόημα και για έναν ακόμα λόγο. Εκτός από τελείως διαφορετικοί επιθετικοί, Σισέ και Μπεργκ έπαιξαν και σε τελείως διαφορετικούς Παναθηναϊκούς. Ιδιοκτησιακά, οικονομικά, γηπεδικά, επικοινωνιακά και πάνω απ’όλα αγωνιστικά.

Ο Σισέ ήρθε σε μια εποχή που το πρωτάθλημα ήταν πιο αναγκαίο κι απ’το οξυγόνο και ένα γκολ πχ στις καθυστερήσεις στην Καβάλα διέλυε δημοσιογραφικά γραφεία, άλλαζε τα πάντα. Ο Μπεργκ παίζει σ’έναν Παναθηναϊκό που δεν περνάει κρίσεις γιατί δεν υπάρχει ιδιοκτησιακός εμφύλιος, γιατί οι οργανωμένοι είναι τόσο κοντά στη διοίκηση που χειροκροτάνε no matter what και κυρίως γιατί δεν υπάρχει σαφής στόχος. Πέντε βαθμοί πάνω, πέντε κάτω, δεν έγινε και τίποτα, όλα καλά, προχωράμε.

Άλλες απαιτήσεις

Η πρώτη ανάγνωση λέει πως ο Γάλλος πληρωνόταν πολλά για να παίζει στον Παναθηναϊκό που τα είχε όλα λυμένα και πολλά “μπορώ”, ενώ ο Σουηδός παίρνει λίγα για να παίζει στον Παναθηναϊκό που πολλά προβλήματα και λίγα “μπορώ”. Όμως, σε μια δεύτερη σκέψη, ο Σισέ ήταν κομβικός χαρακτήρας σε μια αποστολή που έβαζε τεράστια πίεση γιατί είχε πανίσχυρα “θέλω”. Ο Μπεργκ αγωνίζεται στη δύσκολη εποχή, αλλά και στην εποχή του “δεν τρέχει και τίποτα”.

Τέλος, κανείς δεν διαφωνεί πως τα 400.000 ευρώ που κοστίζει ετησίως (χωρίς την εφορία) ο Μπεργκ δεν είναι ποσό επιπέδου Σισέ, ούτε καν Μήτρογλου ή Σαβιόλα. Δεν παύουν όμως να είναι υπεδιπλάσια απ’όσα παίρνει στον Ατρόμητο ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, που δεν κάνει και λίγα τα τελευταία δύο χρόνια στη Σούπερλιγκ.

Δίδυμο

Αφήνουμε τον Μπεργκ και πάμε στις θέσεις γύρω του. Για μετά Χριστόν προφήτες δεν γίνεται να κατηγορηθούμε όσον αφορά τους Κλωναρίδη-Ατζαγκούν, γιατί τα γραπτά μένουν.

Στο κείμενο που βαθμολογούσαμε τις ομάδες για την παρουσία τους στον 1ο γύρο, για τον Παναθηναϊκό γράψαμε πως “παίρνει +2 γιατί έχει ακόμα περιθώρια και θα έπρεπε να έχουμε δει περισσότερο τους Κλωναρίδη-Αντζαγκούν.” Στο κείμενο μετά την ήττα στο Αγρίνιο, αφιερώσαμε πάλι μεγάλο κομμάτι του κειμένου στον Κλωναρίδη. Στο γεγονός πως δεν έχει πάρει συνεχόμενα παιχνίδια ως βασικός, παρότι έβγαλε μάτια στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη και σκόραρε ξανά όταν έπαιξε βασικός στη Λιβαδειά.

Τα ίδια συζητούσαμε αρκετές Κυριακές στη SUPER BALL με τον Δημήτρη Κριτή: γιατί δεν παίζει ο Κλωναρίδης ως δεύτερος επιθετικός και γιατί παίζουν όλοι (Αμπέντ, Πράνιτς, Ντίνας) ως δεκάρια, εκτός απ’τον Ατζαγκούν, που είναι ο μοναδικός που αυτή είναι η θέση του.

Ξαφνικά, ο Αναστασίου τους έβαλε και τους δύο στη Βέροια. Όχι, κανείς τους δεν έβγαλε μάτια. Δεν θα τους σηκώσουμε στα ουράνια επειδή αμφότεροι σκόραραν, κοιτάμε τη συνολική εικόνα και όχι μόνο τα γκολ. Όμως, ο Κλωναρίδης έχει προλάβει να δείξει στα προηγούμενα ματς πως έχει αδικηθεί. Έχει στοιχεία που κανείς άλλος στο ρόστερ δεν μπορεί να προσφέρει ως παρτενέρ του Μπεργκ, ταιριάζει τέλεια στο ρόλο του 2ου επιθετικού.

Καλός παίκτης είναι ο Πέτριτς, αλλά ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να πάει σε άλλο δρόμο. Να έχει τον Κλωναρίδη παρτενέρ του Μπεργκ, τον Καρέλη ως μπακ-απ και να χρησιμοποιήσει τα λεφτά του Κροάτη σε άλλη θέση. Η επιλογή έγινε και τώρα θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα χειριστεί το πράγμα ο Αναστασίου, όταν θα είναι διαθέσιμος ο Πέτριτς.

Ατζαγκούν

Για τον Νιγηριανό δεν έχουμε μιλήσει ποτέ με τέτοια βεβαιότητα. Η συζήτηση γύρω απ’τον Ατζαγκούν γινόταν κυρίως γιατί ήταν ακατάλληλοι για το ρόλο όσοι δοκιμάζονταν ως επιτελικοί. Ακόμα και με δύο γκολ κόντρα στην Ξάνθη ο Αμπέντ δεν θα γίνει δεκάρι, η ποιότητα και το βιογραφικό του Πράνιτς δεν σημαίνουν πως μπορεί να παίζει παντού και ο Ντίνας εμφανώς δεν έχει τα προσόντα.

Μπορεί να μην κάνει ούτε ο Ατζαγκούν. Αλλά τουλάχιστον ο Νιγηριανός είναι ο μοναδικός που έχει αποκτηθεί ως επιτελικός, αυτή είναι η θέση του. Η λογική λέει πως κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρει συνεχόμενα παιχνίδια, να δούμε τι ψάρια πιάνει και μετά να αποφανθούμε με μεγαλύτερη σιγουριά για το τι μπορεί να προσφέρει πίσω απ’τους επιθετικούς. Σε κάθε περίπτωση, το κάθετο κόψιμο για να σκοράρει το έκανε πριν καν πάρει την κεφαλιά ο Μπεργκ στη Βέροια.

Βελτίωση

Ο Παναθηναϊκός αντέδρασε μετά από ήττα με δύο συνεχόμενες νίκες. Το ίδιο είχε κάνει και μετά τις ήττες από Ολυμπιακό και Ατρόμητο. Μετά απ’αυτήν στο Αγρίνιο συζητούσαμε πως κακώς γίνεται συζήτηση για σκαμπανεβάσματα: ο Παναθηναϊκός σταθερός είναι, έχει τα ίδια προτερήματα και τα ίδια ελαττώματα, κι αυτό που αλλάζει είναι η δυναμικότητα του αντιπάλου.

Πραγματική και ουσιαστική βελτίωση θα έρθει μόνο αν αυξηθούν τα προτερήματα και μειωθούν τα ελαττώματα, με αλλαγές προσώπων, αλλά και τακτικής. Όχι σε 1-2 ενενηντάλεπτα, αλλά σε βάθος χρόνου, πάγια και σταθερά, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Αυτό είναι το ζητούμενο στα ματς που ακολουθούν κι εδώ θα είμαστε για να τα συζητήσουμε.