Οι ενδείξεις για "πολιτική βούληση" και η αδικία

Ο Θέμης Καίσαρης σχολιάζει την απόφαση Κοντονή για συνέχιση του πρωταθλήματος χωρίς θεατές.

05 ΜΑΡ 2015

Ας συνεννοηθούμε απ’την αρχή. Προφανώς και δεν είναι λύση για τα προβλήματα της βίας στο ποδόσφαιρο η αναβολή μιας αγωνιστικής. Υπό το ίδιο πρίσμα, δεν αποτελεί λύση ούτε η επανέναρξη με αγώνες κεκλεισμένων των θυρών για μία ή περισσότερες αγωνιστικές. Πολλοί ρωτάνε “και τι θα αλλάξει έτσι”, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν όταν στο πρόσφατο παρελθόν έχουν αναβληθεί αγωνιστικές από άλλα πρόσωπα (Ανδριανός, Σαρρής), για άλλους λόγους.

Τίποτα δεν θα αλλάξει και το ξέρουμε, αλλά δεν έχει νόημα να αναρωτιόμαστε για τι πιστεύουν πως θα αλλάξει αυτοί που παίρνουν αυτές τις αποφάσεις. Γιατί δεν φαίνεται πως να υπάρχει η αφελής πεποίθηση στην πλευρά του Κοντονή και της κυβέρνησης, πως τάχα αυτές οι αποφάσεις αποτελούν μέτρα κατά της βίας. Δεν αποτελούν λύσεις, αλλά το βασικό είναι πως δεν θεωρούνται τέτοιες.

Ενδείξεις

Κι αν δεν είναι λύσεις, τότε τι είναι; Ενδείξεις πως ίσως αυτή τη φορά να υπάρχει κάτι απ’την περίφημη “πολιτική βούληση”. Η αναβολή ήρθε γιατί στο μυαλό του Κοντονή υπήρχε κίνδυνος για ένα Σαββατοκύριακο που θα βαφόταν με αίμα. Καλώς ή κακώς, έτσι το είδε και είπε “κύριοι δεν παίζετε”. Ταυτόχρονα, τους πέταξε το μπαλάκι και περίμενε να δει τι θα κάνουν, τι έχουν να πουν κυρίως, αφού ο χρόνος ήταν λίγος για πράξεις.

ΟΚ, θα μου πείτε, κι αυτή η απόφαση για επανέναρξη κεκλεισμένων των θυρών τι είναι; Δεν θα μιλήσω για απόδειξη, αλλά θέλω να πιστεύω πως αποτελεί ένδειξη πολιτικής βούλησης που θέλει να προσπαθήσει και σίγουρα ΔΕΝ θέλει να φάει παραμύθι. Θα ήταν απογοητευτικό από πλευράς Κοντονή να πει το ποίημα “μιλήσαμε, συζητήσαμε, τα βρήκαμε, προχωράμε, θα κάνουμε, θα δείξουμε, ξεκινάμε σαν να μην τρέχει τίποτα”. Δεν το έκανε, αλλά ούτε πήρε την ίδια απόφαση με την προηγούμενη εβδομάδα.

Δεν πείστηκε κι αυτό είναι καλό

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει πως το θεωρεί ελαφρώς απογοητευτικό από πλευράς του Υφυπουργού, που έχασε την ευκαιρία να γυρίσει την πλάτη στην παράσταση των τελευταίων ημερών, όταν Λίγκα, πρόεδροι, ΕΠΟ έπαιξαν ξαφνικά τη διαλυμένη οικογένεια που παριστάνει πως δεν τρέχει τίποτα όταν έχει επισκέψεις. Ο Δημήτρης Κριτής λέει να αφήσουμε τον τρελό στην τρέλα του και να περιμένουμε να δούμε περισσότερα στην πορεία.

Τείνω να συμφωνήσω περισσότερο με τον Δημήτρη, παρότι καταλαβαίνω τον Νίκο. Ναι, ίσως θα μπορούσε ο Κοντονής να πει “κόβεστε, προσπαθήστε ξανά την επόμενη εβδομάδα και μέχρι τότε δεν αλλάζει τίποτα στην αρχική μου απόφαση”. Αλλά κι αυτό το “παίξτε, αλλά κεκλεισμένων” δεν απέχει πολύ. Τους έκανε το ένα χατήρι, αλλά σε όλες τις δηλώσεις που έγιναν από την Τρίτη και μετά ήταν σαφές δεν έχει πειστεί ούτε για ειλικρινείς προθέσεις, ούτε πως ξαφνικά όλοι θα γίνουν τα καλύτερα παιδιά.

Νομοσχέδιο και συνάντηση με Πλατινί

Θα ήταν βλάκας αν το έκανε και βλάκες πολιτικοί δεν υπάρχουν, παρά μόνο κάποιοι που βολεύονται να θεωρούνται τέτοιοι.

Το ρεπορτάζ λέει πως υπάρχει πρόθεση για νέο νομοσχέδιο, που θα είναι έτοιμο σε δεκαπέντε μέρες. Και η απάντηση στο “πως θα γίνει τόσο γρήγορα” είναι πως δουλεύεται εδώ και καιρό . Γι’αυτό και ο Κοντονής δεν ασχολήθηκε μόνο με τις εγχώριες συναντήσεις, αλλά έχει ήδη προγραμματίσει να συναντηθεί με τον Πλατινί τη Δευτέρα. Κι αυτή τη φορά δεν θα συναντά η UEFA μια κυβέρνηση για να της εξηγήσει πως δεν μπορεί να μπλέκεται εκεί που δεν πρέπει, αλλά η ίδια η κυβέρνηση έχει ζητήσει να συζητήσει ώστε να πει αυτά που πιστεύει και να μάθει από επίσημα χείλη μέχρι που φτάνει η δικαιοδοσία της. Δεν είναι το ίδιο.

Ακόμα στα πρώτα λεπτά

Όχι, δεν σας λέω πως όλα βαίνουν καλώς, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και τα πάντα θα γίνουν όπως πρέπει. Είμαι μικρός, αλλά και ταυτόχρονα πολύ μεγάλος για να είμαι τόσο ευκολόπιστος, για να αφήνω την ελπίδα για καλύτερες μέρες να θολώνει την κρίση μου. Αν αυτό συνέβαινε, θα έγραφα για αποδείξεις πολιτικής βούλησης. Μίλησα για ενδείξεις κι έχω τη διάθεση να περιμένω για αποδείξεις.

Kρατάω το γεγονός πως είναι καλό σημάδι πως ο Κοντονής δεν πείστηκε από τίποτα και θέλησε να το δείξει με μια μεσοβέζικη απόφαση. Περιμένει περισσότερα απ’το “ποδόσφαιρο”, ενώ ετοιμάζει τις δικές του κινήσεις. Αρχή που κάτι υπόσχεται, αλλά δεν είμαστε παρά στα πρώτα πέντε-δέκα λεπτά της ταινίας. Περιμένουμε τη συνέχεια και προσωπικά προτιμώ να μην είμαι αισιόδοξος και να εκπλαγώ ευχάριστα, παρά το αντίθετο.

Αδικία

Μέχρι τότε, έχουμε μια απόφαση που αδικεί. Αδικεί τους απλούς φιλάθλους, κατόχους διαρκείας ή όχι, που δεν έχουν καμία σχέση με τη βία και δεν μπορούν να δουν την ομάδα τους. Αδικεί τις ομάδες που δεν έχουν σοβαρά προβλήματα με παραβατικές συμπεριφορές απ’τους οπαδούς τους. Αδικεί τον Πλατανιά που θα παίξει χωρίς κόσμο την κατηγορία με τον Λεβαδειακό, τον Αστέρα που θα υποδεχθεί χωρίς κόσμο τον Ατρόμητο σε μάχη πεντάδας, κτλ.

Αλλά, μια στιγμή. Οι απλοί φίλαθλοι, οι κάτοχοι των διαρκείας που δεν είναι συνδεσμιακά, είναι αδικημένοι εδώ και χρόνια. Παντού και πάντα ισχύει ο νόμος των πετάλων. Αυτοί διαμορφώνουν τις γηπεδικές συνθήκες όπως αρέσει σ’εκείνους, αυτοί συνομιλούν με τις διοικήσεις κι αυτούς θέλουν οι διοικήσεις να έχουν ικανοποιημένους. Όλες οι μεγάλες ομάδες έχουν κάνει πελάτες τους οργανωμένους και οι απλοί φίλαθλοι έχουν γίνει πελάτες της Νόβα και των ΜΜΕ, μέσω των οποίων παρακολουθούν την ομάδα τους. Από μακριά, γιατί κοντά είναι “οι άλλοι”. Αδικία δεκαετιών, δεν αλλάζει κάτι με μια αγωνιστική κεκλεισμένων.

Και οι μικρές ομάδες που την πληρώνουν χωρίς να φταίνε; Ε, κάπου φταίνε κι αυτές. Δεν έχουν στρατούς, δεν είναι υπεύθυνες για “ζούγκλες”, αλλά πόσες πραγματικά μπορούν να δηλώσουν αναμάρτητες; Είτε για μεγάλη συμμετοχή στη διαφθορά, είτε για προσκόλληση σε “άρματα”, είτε για συνενοχή μέσω της σιωπής, γιατί “αν μιλήσουμε θα μπλέξουμε και θα φάμε κυνήγι”.

Δεν αντέχεται

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα για να κάτσουμε τώρα να λέμε για τα διαρκείας και αυτούς που δεν φταίνε και την πληρώνουν. Αντέχεται μια ακόμη αναβολή, μια αγωνιστική μια άδεια γήπεδα παντού. Αυτού που σίγουρα δεν αντέχεται εύκολα είναι κι άλλες σεζόν στα ίδια και στα ίδια ή μια ακόμη φορά που “όλα θα αλλάξουν”, χωρίς τελικά να αλλάξει τίποτα.