Σαν δεξιόχειρας με το στυλό στο αριστερό

Το ταμείο λέει πως ο Ολυμπιακός γνώρισε έναν δίκαιο αποκλεισμό απ’την Ντίνπρο, την οποία δεν κατάφερε έστω να νικήσει. Το τελευταίο ήταν και το μοναδικό ζητούμενο μετά το 1-1 των Ουκρανών: η υπόθεση πρόκριση ήταν ούτως ή άλλως δύσκολη, έγινε αδύνατη όταν για μια ακόμη φορά ο Ολυμπιακός προδόθηκε απ’τις αντιδράσεις της άμυνάς του.

Από δανεικός, αγύριστος

Σαντάνα και Σιόβας αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα που είχαν και Μποτία-Αμπιντάλ, όταν άφηναν τις μπάλες να περνάνε πάνω απ’το κεφάλι τους και ένα απλό γέμισμα ήταν αρκετό να δημιουργήσει πανικό. Μόνο που στον όμιλο του Champions League τα έβγαζε ο Ρομπέρτο. Ο Ισπανός έκανε το ίδιο στην πρώτη κεφαλιά, αλλά οι αμυντικοί του είχαν αποφασίσει να δώσουν κανονάκι στον αντίπαλο.

Για τον Σαντάνα δεν υπάρχουν κάτι να προστεθεί. Έχει κάνει ρεκόρ στο χρονικό διάστημα που πήρε σε μια μεταγραφή να απαξιωθεί. Και επειδή δεν υπάρχει στόπερ που δεν κάνει λάθη, το πρώτο ζητούμενο για έναν στόπερ είναι να σταματάει τις συζητήσεις, όπως έκανε πχ ο Μέλμπεργκ που και λάθος να έκανε, κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει γι’αυτόν. Τον Σαντάνα τον συζητάνε όλοι και οι αμυντικοί δεν είναι φορ να το γυρίσουν με γκολ. Άπαξ και αρχίσει η κουβέντα, ο δανεικός γίνεται αγύριστος.

Αφελάι 20 λεπτών

Πριν τη στιγμή που σφράγισε τον αποκλεισμό, ο Ολυμπιακός έζησε ένα μάλλον πρωτόγνωρο πρώτο 15λεπτο στον αγώνα. Δεν ήταν ακριβώς καταιγιστικός, αλλά ήταν πιεστικός όσο δεν έχει υπάρξει επί Περέιρα. Ο Πορτογάλος είχε μιλήσει για υπομονή και ισορροπία πριν τον αγώνα, αλλά είδε την ομάδα του να μπαίνει με φούρια, που δεν έχει δείξει ούτε καν στα ματς με Βέροια, Παναιτωλικό, Ατρόμητο, κτλ.

Φούρια που βασίστηκε, εκτός του πάντα παρόντος Τσόρι, στην κινητικότητα του Μήτρογλου και πάνω απ’όλα στα κέφια και την ένταση που έβγαλε ο Αφελάι. Με το σκορ στο 1-0, υποθέτω πως αρκετοί θα έσπευσαν όχι μόνο να επιδοκιμάσουν τον Ολλανδό, αλλά και να μιλήσουν για ανάσταση, απαντήσεις, κτλ. Εδώ κόσμος και Τύπος βιάζονται να μιλήσουν μετά από ένα 90λεπτο, δεν θα το κάνουν και για ένα καλό τέταρτο;

Γρήγορα αποδείχθηκε πως ο Ολλανδός απλώς έτρεξε τη μηχανή του στα κόκκινα, λες και είχε μπει αλλαγή για 15 λεπτά. Μετά το 20λεπτο, τέρμα οι ντρίμπλες, τέρμα οι ενέργειες και η συμ0μετοχή και στο παιχνίδι χωρίς μπάλα.

Είδα για πρώτη φορά τον Αφελάι από κοντά στο γήπεδο κι αυτό που προσέθεσα σ’αυτά που ήδη ήξερα (την αδυναμία να ντριμπλάρει και να “φύγει”) είναι η αργοπορία στην απόφαση. Ο Ολλανδός έχει τεχνική που του επιτρέπει να υποδεχθεί την μπάλα σε μικρό χώρο, περιτριγυρισμένος από πολλούς παίκτες. Όμως, σπάνια αποφασίζει γρήγορα το επόμενο βήμα του και δεν πασάρει γρήγορα, ώστε να κάνει έστω αυτό σε σωστή ταχύτητα.

Με το στυλό σε λάθος χέρι

Όσον αφορά τους υπόλοιπους παίκτες, δεν έγινα σοφότερος. Ο Ντουρμάζ έδειξε για μία ακόμη φορά πως στα δεξιά αισθάνεται όσο άνετα αισθάνεται ένας δεξιόχειρας με το στυλό στο αριστερό. Θέλει, δεν μπορεί. Στο 48’ αποφάσισε για πρώτη φορά να αλλάξει κατεύθυνση, να φέρει την μπάλα απ’το αριστερό στο δεξί. Του έπιασε, ντρίμπλαρε, βρέθηκε φάτσα με τον τερματοφύλακα, είχε χώρο, χρόνο, επιλογές και αυτό που κατάφερε με το “κακό” του πόδι ήταν να δώσει την μπάλα στον τερματοφύλακα όπως τη δίνει ο πατέρας στο γιο την πρώτη φορά που αλλάζουν πάσες.

Ο Μιλιβόγεβιτς μου έδειξε μια ακόμη φορά πως είναι πολύτιμος στην αμυντική λειτουργία, ξέρει μπάλα για τη θέση του και το έδειξε στην κάθετη στον Μήτρογλου, αλλά δεν έχει και την απαιτούμενη ψυχραιμία. Τον έχουμε δει να χτυπάει εκτός φάσΗς, να “πατάει” αντιπάλους και τώρα τον είδαμε να επιχειρεί διπλή κλωτσιά δύο μέτρα μακριά απ’την μπάλα, λες και ο αντίπαλος δεν είχε κανέναν συμπαίκτη του μπροστά του.

Φινάλε

Μετά την αποβολή, με ηγέτη τον Τσόρι και βοηθό τον για μία ακόμη φορά αδικημένο Φορτούνη, ο Ολυμπιακός έδειξε χαρακτήρα και προσπάθησε όσο μπορούσε, μέχρι τέλους, να πάρει έστω τη νίκη. Εκτιμήθηκε απ’τον κόσμο, χειροκροτήθηκε και όλοι σηκώθηκαν όρθιοι να φωνάξουν το όνομα του Ντομίνχες πριν καν εκτελέσει το πέναλτι.

Θα ήταν ένα “γλυκό” φινάλε, αλλά ο Κάλινιτς όχι μόνο έκανε το 2-2, αλλά έδωσε και την αφορμή για το κλασικό "αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό". Ίσως άδικο για την προσπάθεια των παικτών τη συγκεκριμένη βραδιά, αλλά ποιος μπορεί να το χαρακτηρίσει άτοπο όσον αφορά συνολικά τη χρονιά και ειδικά την ευρωπαϊκή παρουσία;

Όχι, δεν είναι απαίτηση η πρόκριση στους 16 του Champions League για ομάδα που έρχεται απ’το 3ο γκρουπ δυναμικότητας και εξακολουθώ να πιστεύω πως με τον Μίτσελ ο Ολυμπιακός στάθηκε στον όμιλο καλύτερα απ’ό,τι του επέτρεπε το φετινό ρόστερ. Όμως, δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτό πως για μια ομάδα με τόσες συνεχείς παρουσίες στο Champions League είναι ταβάνι οι 32 και σ’αυτήν τη διοργάνωση και στο Europa League. Με μια καλή κλήρωση, οι 16 θα πρέπει να είναι το μίνιμουμ και οι 8 μια καλή πορεία. Όχι όνειρο, όπως λέει το σύνθημα, αλλά μίνιμουμ.

Και πλέον η Ελλάδα χάνει κατά πάσα πιθανότητα την απευθείας θέση στους ομίλους για τον πρωταθλητή της επόμενης χρονιάς. Αυτό κι αν δεν είναι το όνειρο.