"Το 14 που σέρνεται και δεν αντέχεται άλλο"

Ο Θέμης Καίσαρης αναλύει τον τρόπο παιχνιδιού του ΠΑΟΚ μετά από τις αναγκαστικές αλλαγές και το rotation του Άγγελου Αναστασιάδη και μιλά για τις αμυντικές πληγές, για τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη που κρύβεται πίσω από 7 γκολ και το "μυστήριο" Δημήτρης Παπαδόπουλος.

01 ΔΕΚ 2014

Ο ΠΑΟΚ πήρε μια πολύ σπουδαία νίκη επί του Πανθρακικού. Σπουδαία γιατί ήρθε με ανατροπή στην ανατροπή που είχε ήδη γίνει, σπουδαία γιατί του επιτρέπει να πάει ως πρωτοπόρος στο Φάληρο. Πάνω απ' όλα, σπουδαία γιατί ήρθε χωρίς να πρωταγωνιστούν οι συνήθεις ύποπτοι του φετινού ΠΑΟΚ.

Ο "Δικέφαλος" έχει βασίσει πολλά φέτος σε Ρατς, Μακ και Αθανασιάδη. Κανείς δεν υποτιμά τους υπόλοιπους, αλλά νομίζω πως συμφωνούμε πως αυτή η τριάδα αναγνωρίζεται ως η πιο ξεχωριστή της ομάδας, με τους Τζιόλη, Κάτσε, Περέιρα, Σκόνδρα, κτλ να ακολουθούν.

Αναγκαστικό rotation και απαντήσεις

Κόντρα στον Πανθρακικό έλειπαν Ρατς, Μακ, Κλάους και Τζιόλης και ο Δικέφαλος έπρεπε για μια ακόμη φορά να απαντήσει στο βασικό ερώτημα: μπορεί να καταφέρει όταν λείπουν παίκτες, μπορεί να αντέξει το απαραίτητο rotation; Στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό οι απαντήσεις ήταν αρνητικές, αφού ο ΠΑΟΚ είχε μόνο μία αλλαγή σε σχέση με τον αγώνα με τη Φιορεντίνα, ήταν κουρασμένος και είχε φανεί "αδύναμος" χωρίς Ρατς, Μακ και Σκόνδρα.

Με αναγκαστικό rotation, με τους Μάρτενς και Παπαδόπουλο να παίζουν βασικοί για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα, ο ΠΑΟΚ έδωσε ένα ματς που του ζήτησε πράγματα και το τελείωσε έχοντας πάρει θετικές απαντήσεις. Στην ουσία ο αγώνα με τον Πανθρακικό φανέρωσε μέσα σ' ένα 90λεπτο ό,τι προτερήματα και αδυναμίες μας έχει δείξει ο Δικέφαλος μέχρι τώρα στη σεζόν.

Πίεση και προβλήματα

Πρώτα τον είδαμε να μπαίνει ξανά ορμητικά στον αγώνα, να "πνίγει" τον αντίπαλο με τρέξιμο, πίεση, κίνηση χωρίς μπάλα, θέληση για πολλές φάσεις στο πρώτο διάστημα του αγώνα. Βρήκε μ' αυτούς τους τρόπους το προβάδισμα που έψαχνε και εκεί νομίζω πως το μυαλό πήγε στο ντέρμπι: "Να μην κουραστούμε πολύ, δεν είναι ανάγκη να κρατήσουμε το πόδι στο γκάζι, ας πάρουμε λίγες ανάσες, μην πάμε πάλι κουρασμένοι, όπως με τον Παναθηναϊκό".

Στη συνέχεια είδαμε τον ΠΑΟΚ να παρουσιάζει αδυναμίες στο αμυντικό transition. Ναι, δικαιούσαι να τα βάζεις με την τύχη σου, όταν ο αντίπαλος βρίσκει δύο γκολ με ισάριθμα σουτ προς την εστία. Όμως, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως ο ΠΑΟΚ δέχθηκε δύο ίδια γκολ: η μπάλα στα δεξιά, γρήγορη μεταφορά στην απέναντι πλευρά, κακή αμυντική ισορροπία, σουτ, γκολ.

Αν συνυπολογίσει κανείς πως ίδιο ήταν το παράπονο και στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό ( "δύο φάσεις, δύο γκολ", έλεγε ο Άγγελος), καταλαβαίνει κανείς πως ο ΠΑΟΚ έχει ένα θέμα: σε αγώνες που αυτός είναι το αφεντικό, είναι ευάλωτος, όταν ο αντίπαλος "σπάει" το αρχικό πρες και τον βρίσκει χωρίς την απαιτούμενη αμυντική οργάνωση. Με την απουσία "καθαρών" λύσεων στη θέση δίπλα στον Βίτορ, ο ΠΑΟΚ μοιάζει να αισθάνεται καλύτερα όταν όλοι πιέζουν ψηλά, παρά όταν η μπάλα πλησιάζει στην περιοχή του.

Φουλ επίθεση με 3-5-2

Με την πλάτη στον τοίχο, ο ΠΑΟΚ πρώτα βρήκε καθοδήγηση απ' τον πάγκο. Κόντρα στη Φιορεντίνα, ο Αναστασιάδης είχε παίξει με τρεις στην άμυνα για να βρει αμυντική ασφάλεια και να απειλήσει στην κόντρα. Αυτή τη φορά το άλλαξε σε ένα 3-5-2, με παίκτες τελείως εκτός θέσεων για να δώσει άλλο σύνθημα: Τρεις πίσω και όλοι μπροστά για να γυρίσουμε το ματς.

Τριάδα στην άμυνα οι Βίτορ, Ποζατζίδης και Σκόνδρας. Αριστερά ο Μάρτενς (!) να παίζει όλη την πλευρά, δεξιά ο Κάτσε. Στο κέντρο ο Τζανδάρης με τον Γκολάσα και τον Σαλπιγγίδη, σε ρόλο Ρούνεϊ, και στην επίθεση ο Παπαδόπουλος με τον Περέιρα. Για μία ακόμη φορά ο Αναστασιάδης είχε παρέμβει στη διάρκεια του αγώνα, για να βρει το σχήμα που θα έφερνε αντίδραση, ανεξαρτήτως του ποιοι ήταν οι κομβικοί απόντες.

"Σάλπι", Μάρτενς και Περέιρα

Και οι παρόντες μίλησαν. Ο Σαλπιγγίδης ούτως ή άλλως είχε βάλει το πρώτο γκολ, φρόντισε για να δώσει την κρίσιμη ασίστ για το 2-2 και γενικώς έκανε πολύ καλό ματς, σε όλους τους ρόλους, ακόμα και ως κεντρικός μέσος. Κάποιοι οπαδοί δεν τον γουστάρουν και δεν λένε καν το όνομα του, κάποιοι άλλοι τον έχουν πρώτο στη λίστα της γκρίνιας όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, αλλά ο Σαλπιγγίδης έχει τρία γκολ και τέσσερις ασίστ σε εννιά ματς πρωταθλήματος. Όχι κι άσχημα για "το 14 που σέρνεται και δεν αντέχεται άλλο", ε;

Ο Μάρτενς έφτιαξε το πρώτο γκολ και ανταποκρίθηκε ακόμα και στις απαιτήσεις στο τέλος του αγώνα, που τον ήθελαν να επιστρέφει μέχρι το κόρνερ για να αμύνεται. Ο Περέιρα αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά καθοριστικός με το νικητήριο γκολ με δύσκολη εκτέλεση φάουλ, μοιάζει φτιαγμένος για να προσφέρει πολλά χωρίς πάντα να φαίνεται πολύ.

Πολύτιμος "Παπ"

Άφησα τελευταίο τον Παπαδόπουλο. Μοιάζει περίεργο που περίμενε τον 10ο αγώνα πρωταθλήματος για να παίξει βασικός. Όχι γιατί ο ΠΑΟΚ είχε προβλήματα στην επίθεση μέχρι στιγμής, αλλά γιατί ο Παπαδόπουλος είναι πολύ ταιριαστός παίκτης για τον φετινό Δικέφαλο: διαρκής πίεση, τρέξιμο, κίνηση χωρίς μπάλα σε όλο το πλάτος της επίθεσης, πάντα διαθέσιμος για συνεργασίες με τους υπόλοιπους, εργάτης.

Ταμάμ για τον ΠΑΟΚ του Αναστασιάδη, αλλά στον πάγκο. Αρκετοί φίλοι με έχουν ρωτήσει στα live chat για την απόδοση που είχε ως αλλαγή. Η ταπεινή εικασία μου είναι πως το βασικό για τον Παπαδόπουλο είναι να αισθάνεται πολύτιμος, αγαπητός. Δεν είναι ντίβα. Αντιθέτως, "σκίζεται" για την ομάδα. Απλώς θέλει να νιώθει πως είναι απαραίτητος, τον έχουν ανάγκη.

Ως αλλαγή μοιάζει πάντα να αγωνίζεται "θολωμένος", σαν να έχει κάτι να αποδείξει: με τον Παναθηναϊκό έδειξε εγωισμό, όταν βγήκε φάτσα με το τέρμα και είχε επιλογή πάσας, σπατάλησε έτσι την κορυφαία ευκαιρία του ΠΑΟΚ. Τώρα που ξεκίνησε βασικός και πέτυχε ένα πολύ κρίσιμο γκολ, μπορεί με τη σωστή καθοδήγηση απ' τον Αναστασιάδη να προσφέρει περισσότερα στη συνέχεια. Άλλωστε, στο φετινό ΠΑΟΚ δεν περισσεύει κανείς.