Το μαύρο κουτί για το μαύρο χάλι της Λίβερπουλ

Όπως σε κάθε ομάδα με τόσο άσχημη αγωνιστική εικόνα, στη φετινή Λίβερπουλ δεν φταίει μόνο ένα πράγμα. Τίποτα δεν λειτουργεί καλά και το χειρότερο είναι πως δεν συμβαίνει κάτι ανεξήγητο. Πάμε να τα δούμε ένα-ένα.

Μπαλοτέλι

Ξεκινάμε με τον Μπαλοτέλι, γιατί το θέμα με τον Μάριο ξεκίνησε πολύ νωρίς, κράτησε καιρό και συγκέντρωσε πάνω του πολύ μεγάλο κομμάτι της συζήτησης για τη φετινή Λίβερπουλ. Κόσμος και ΜΜΕ έπεσαν να φάνε τον παίκτη και τη Λίβερπουλ που τον απέκτησε. “Παλτό, βαρύς, ακούνητος, αδιάφορος, αυτοκτονική επιλογή”. Υπερβολικά ή όχι, ήταν λογικά σχόλια για έναν παίκτη που ακόμα δεν έχει γκολ/ασίστ στην Πρέμιερ Λιγκ και έχει σκοράρει μόνο απέναντι στη Λουντογκόρετς και στη Σουόνσι.

Όμως, πολύ γρήγορα αποδείχθηκε πως ο Μπαλοτέλι δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα της Λίβερπουλ, πόσω μάλλον το κορυφαίο. Και πριν δούμε τα υπόλοιπα, αξίζει να σημειωθεί κάτι για τον Ιταλό. Ο Μπαλοτέλι δεν αποκτήθηκε ούτε για να αντικαταστήσει τον Σουάρες, ούτε για να παίξει μόνος του στην κορυφή της επίθεσης. Ήρθε για να φτιάξει δίδυμο με τον Στάριτζ και να συνεχίσει η Λίβερπουλ να παίζει με δύο φορ, όπως πέρσι.

Πόσα ματς έχει παίξει στο πρωτάθλημα μαζί με τον Στάριτζ; Ένα, με τον Στέρλινγκ πίσω τους σε ρόμβο, κόντρα στην Τότεναμ εκτός έδρας. Αποτέλεσμα, νίκη της Λίβερπουλ με 3-0. Και όχι, αυτό δεν σημαίνει πως όλα θα έβαιναν καλώς αν Στάριτζ και Μπαλοτέλι έπαιζαν μαζί σε όλα τα ματς. Απλώς ο Μπαλοτέλι (που δεν είναι και το πιο εύκολο παιδί) βρέθηκε να υπηρετεί έναν ρόλο που δεν ήταν ποτέ προορισμένος γι’αυτόν, σε μια ομάδα που δεν είχε καν σεταρισμένο τρόπο παιχνιδιού για να παίξει μαζί του. Περισσότερα γι’αυτό στη συνέχεια.

Τζέραρντ

Δεύτερος στη λίστα των απογοητεύσεων, ο Τζέραρντ. “Τελείωσε, δεν μπορεί πια, δεν γίνεται να παίζει κόφτης, δεν γίνεται να μην βγαίνει ποτέ”. Μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στον Τζέραρντ έριξε πριν από μερικές εβδομάδες το Grantland.com. Τα νούμερα λένε πως πέρσι ο Στίβεν είχε 2.07 κερδισμένα τάκλινγκ και 1.40 κλεψίματα ανά αγώνα και φέτος τα αντίστοιχα νούμερα είναι 1.8 και 0.6. Η πτώση είναι εμφανής.

Όμως, το θέμα δεν είναι μόνο τα κουρασμένα του πόδια ή το γεγονός πως είναι πάντα παρών στο χορτάρι. Πέρσι η Λίβερπουλ ήταν μια ομάδα που περνούσε πολύ μεγάλα διαστήματα των αγώνων μπροστά στο σκορ. Σκόραρε με αφύσικη ευκολία στο ξεκίνημα των αγώνων, έπεφτε μερικά μέτρα πιο πίσω, γινόταν λίγο πιο συμπαγής και “σκότωνε” τον αντίπαλο στην κόντρα: συνθήκες ευνοϊκές για τον Τζέραρντ.

Φέτος η Λίβερπουλ δημιουργεί και σκοράρει πολύ δύσκολα και σχεδόν σε όλα τα ματς κυνηγάει το γκολ μέχρι το τέλος του αγώνα: παίκτες μπροστά, ανοιχτοί χώροι και ένας Τζέραρντ να καλείται να καλύψει κενά που είναι εμφανές πως δεν μπορεί, ειδικά χωρίς ξεκούραση και με θέση στην ενδεκάδα σε κάθε ματς.

Ανεπάρκεια στο παιχνίδι κατοχής

Όταν ο Ρότζερς ανέλαβε τη Λίβερπουλ υποσχέθηκε μια καλύτερη συνέχεια του παιχνιδιού κατοχής που τον ανέδειξε στη Σουόνσι. “Θάνατος μέσω του ποδοσφαίρου και άμυνα μέσω της κατοχής” ήταν η ατάκα του. Στην πραγματικότητα όμως, η περσινή θαυματουργή πορεία της Λίβερπουλ δεν ήρθε μέσω αυτών των αρχών. Ναι, με τους Σουάρες-Στάριτζ να τρομοκρατουν τους πάντες και τον Στέρλινγκ να αναδεικνύεται σε σούπερ-σταρ οι Κόκκινοι είχαν απαντήσεις απέναντι σε οργανωμένες άμυνες.

Όμως, στην ουσία ήταν μια ομάδα που δεν διακρινόταν τόσο για το επιτυχημένο παιχνίδι κατοχής, όσο για την ικανότητα να σκοράρει στην κόντρα, να παίζει απίστευτα γρήγορα. Πέρσι ήταν η ομάδα που έβγαλε τις περισσότερες γρήγορες επιθέσεις στο πρωτάθλημα (με ή χωρίς μακρινή μπαλιά) και φέτος η Λίβερπουλ βρίσκει σχεδόν τα μισά σουτ από γρήγορη επίθεση σε σχέση με πέρσι.

Φέτος το πράγμα πάει αργά, απέναντι σε οργανωμένες άμυνες. Και με τον Στάριτζ στην εξέδρα και τον Στέρλινγκ εκτός φόρμας τι να φοβηθεί ο αντίπαλος; Η Λίβερπουλ νίκησε την Τότεναμ χάρις στον περσινό τρόπο παιχνιδιού και μέχρι εκεί: στην ουσία δεν έχει καλή επιθετική παρουσία σε κανένα άλλο φετινό της ματς. Νίκησε την ΚΠΡ εκτός επειδή ήταν τόσο κακή, που ο αντίπαλος βγήκε μπροστά για να κερδίσει και η Λίβερπουλ βρήκε δύο γκολ στην κόντρα.

Ακόμα και οι χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος μπορούν να αμυνθούν με ασφάλεια κόντρα στη Λίβερπουλ, που έχει μόνο οκτώ σουτ εντός εστίας στα τελευταία τρία ματς πρωταθλήματος. Οι νεοφερμένοι (Λαλάνα και Μάρκοβιτς) στις μεσοεπιθετικές δεν έχουν βρει καμία συνοχή με την υπόλοιπη ομάδα, ο Μπαλοτέλι είναι σαν να μην υπάρχει χωρίς τον Στάριτζ και ο Στέρλινγκ με τον Κουτίνιο είναι αδύνατον στα 19 και στα 22 να βρίσκουν στιγμές προσωπικής μαγείας για να βγάζουν το φίδι απ’την τρύπα.

Τραγική άμυνα

Ποια άμυνα; Ακόμα και πέρσι η Λίβερπουλ είχε το χειρότερο παθητικό απ’όλες τις ομάδες της πρώτης 8άδας. Ακόμα και στο εκπληκτικό σερί που την έφερε να διεκδικεί τον τίτλο, η ομάδα του Ρότζερς ήταν “όσα έρθουν και όσα πάνε”, ακόμα και απέναντι σε μικρομεσαίες ομάδες: Στόουκ-Λίβερπουλ 3-5, Φούλαμ-Λίβερπουλ 2-3, Κάρντιφ-Λίβερπουλ 3-6, Λίβερπουλ-Σουόνσι 4-3, Λίβερπουλ-Σίτι 3-2, Νόριτς-Λίβερπουλ 2-3.

Υποτίθεται πως οι μεταγραφές που έγιναν στην άμυνα θα βελτίωναν την κατάσταση, αλλά απλώς οι οπαδοί της ομάδας έχουν νέα ονόματα για να ρίχνουν το ανάθεμα για την πλήρη ανικανότητα της Λίβερπουλ να αμυνθεί. Ο Μορένο είναι καλός, αλλά κάνει λάθη απειρίας και προσαρμογής, ο Λόβρεν ξεσκίζεται ως το παλτό που κόστισε 25 εκατομμύρια ευρώ, ο Τζόνσον παίζει σαν τον Μπούρμπο και λίγο χειρότερα, τον Σακχό τον έχει φάει η μαρμάγκα, ο Άγκερ έφυγε, ενώ για τον Μινιολέ φάνηκε πια ξεκάθαρα πως η ικανότητα στις αποκρούσεις δεν καλύπτει την ανεπάρκεια σ’όλους τους υπόλοιπους τομείς κάτω απ’τα γκολπόστ.

Δεν είναι θέμα προσώπων

Μόνο που προσωπικά έχω πάψει να πιστεύω πως είναι θέμα προσώπων. Ακόμα και τους αμυντικούς της Τσέλσι να πάρει η Λίβερπουλ, αμφιβάλλω πως η εικόνα θα άλλαζε δραματικά προς το καλύτερο. Ο Ρότζερς πάνω στα νεύρα του για το πούλμαν του Μουρίνιο στο Άνφιλντ είπε πέρσι πως “είναι εύκολο να δείξεις άμυνα σαν κι αυτή της Τσέλσι”, αλλά βρίσκει εξαιρετικά δύσκολο να διδάξει ακόμα και μια στοιχειώδη αμυντική λειτουργία.

Δεν είναι πως η Λίβερπουλ δεν είχε καμία τύχη να αμυνθεί απέναντι στη Σίτι, την Τσέλσι ή την Ρεάλ Μαδίτης. Είναι που δεν υπάρχει ομάδα που να μην της κάνει φάσεις με οποιονδήποτε τρόπο: με στημένη φάση, στην αντεπίθεση, με οργανωμένο παιχνίδι. Οι αμυντικοί έχουν ελάχιστη προστασία απ’τους μέσους, αλλά πάνω απ’όλα δεν υπάρχει καμία αμυντική συνοχή. Λάθος τοποθετήσεις, κακές αποστάσεις, πίεση σε λάθος χώρο/χρόνο ή απώλεια πίεσης στην μπάλα όταν πρέπει. Έρχονται και τα αβίαστα προσωπικά λάθη και το γλυκό δένει.

Δεν είναι φετινό, είναι πάγιο απ’την πρώτη ημέρα που ανέλαβε ο Ρότζερς. Καλύφθηκε απ’τις περσινές εκπληκτικές επιδόσεις στην επίθεση, όμως η Λίβερπουλ ήταν και είναι ακόμα τραγική αμυντικά, όποιος κι αν παίζει βασικός. Απλώς απ’τα περσινά σκορ έχουν εξαφανιστεί τα γκολ που έβαζε και έχουν μείνει μόνο αυτά που έτρωγε και τρώει ακόμα. Τόσο απλά.

Χωρίς ψυχολογία και ηγεσία

Μετά την ντροπιαστική εικόνα κόντρα στην Κρίσταλ Πάλας ο Τζέιμι Κάραγκερ ήταν καταπέλτης: “Το πράγμα φαινόταν. Απ’τη στιγμή που ήρθε η ισοφάριση, η Λίβερπουλ δεν έδειξε τίποτα. Δεν χάνουν απ’την ποιότητα του αντιπάλου, είναι αδύναμοι πνευματικά και σωματικά, χωρίς ηγεσία στο χορτάρι. Δεν κάτι περισσότερο από μια κακή αρχή, κάτι δεν πάει καλά”.

Και ποιος να ηγηθεί, Τζέιμι; Ο Τζέραρντ δεν μπορεί να το κάνει στην κατάσταση που βρίσκεται. Ποιοι μένουν; Ο Στέρλιγνκ είναι 19, ο Τσαν, ο Μανκίγιο και ο Μάρκοβιτς είναι 20, o Κουτίνιο είναι 22, ο Άλεν, ο Χέντερσον, ο Σακχό, ο Μπαλοτέλι στα 24, ο Λόβρεν 25 και ο Λαλάνα 26.

Με την παραδοσιακή άρνηση/αδυναμία της Λίβερπουλ να αγοράσει έτοιμους και αποδεδειγμένα καλούς ποδοσφαιριστές, το ρόστερ είναι γεμάτο “στοιχήματα” και “προοπτικές για το μέλλον”. Και το παρόν λέει πως η ομάδα έχει προβλήματα σε άμυνα και επίθεση, αλλά πάνω απ’όλα έχει ένα σύνολο που όλοι κοιτάνε δίπλα τους και κανείς δεν εισπράττει σιγουριά απ’τον συμπαίκτη του. Δεν είναι μόνο μικροί, κυρίως δεν είναι παίκτες σταθεροί, ηγέτες, μαχητές, προσωπικότητες.

Όταν ο Σουάρες έφυγε για τη Βαρκελώνη η ματιά μας έλεγε τα εξής : “Όποιους κι αν επιλέξει η Λίβερπουλ, θα είναι σχεδόν αδύνατο να γεμίσει το κενό του Σουάρες. Όχι τα γκολ, τις ασίστ, τις ντρίμπλες. Αυτό που δύσκολα βρίσκεις εκεί έξω είναι έναν νικητή. Αυτόν που δεν τρομοκρατούσε τους αντιπάλους μόνο με τα προσόντα του, αλλά πολύ περισσότερο με την άρνηση του να μην αφήσει μπάλα που να μην κυνηγήσει, με το να δίνει κάθε αγώνα σαν να να εξαρτάται η ζωή του απ'αυτόν και να μη συμβιβάζεται ποτέ με τίποτα λιγότερο απ' το καλύτερο”.

Make or break

Το χορτάρι λέει πως αυτή τη στιγμή η Λίβερπουλ είναι σε τραγική κατάσταση. Δωδέκατη στην Αγγλία, στο χείλος του αποκλεισμού απ’τον όμιλο του Champions League, όπου έχει νικήσει μόνο τη Λουντογκόρετς κι αυτήν κατά λάθος. Απ’την άλλη, τα προβλήματα σχεδόν όλων των ομάδων (εκτός της Τσέλσι φυσικά) έχουν τους Κόκκινους να βρίσκονται μόνο 5 βαθμούς μακριά απ’την τετράδα, αλλά και 4 μακριά απ’τη ζώνη του υποβιβασμού.

Αυτή τη στιγμή μοιάζει πιο λογικό η Λίβερπουλ να πέσει κι άλλο, παρά να να ανακάμψει, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ακόμα 100% τελειωμένη. Οι ευθύνες του Ρότζερς είναι τεράστιες, όχι γιατί υπήρχε η απαίτηση να επαναλάβει η Λίβερπουλ την περσινή πορεία, αλλά γιατί αυτή τη στιγμή είναι μια ομάδα εντελώς χαμένη, λες και την έχει αναλάβει υπηρεσιακός προπονητής.

Αν έρθει ο διαγραφόμενος αποκλεισμός απ’το Champions League και δεν βελτιωθεί η εικόνα στο πρωτάθλημα στους επόμενους πέντε αγώνες, δεν θα είναι απίθανο ο Ρότζερς να αποτελέσει παρελθόν, είτε άμεσα είτε στο τέλος της χρονιάς, όπως έγινε και με τον Νταλγκλίς. Ο Μπρένταν βρίσκεται υπό πίεση, το ξέρει και τώρα είναι η ώρα των αποφάσεων. Κάτι θα πρέπει να αρχίσει να λειτουργεί έστω και υποτυπωδώς και αυτό μοιάζει αδύνατο να γίνει με ακριβώς τα ίδια πρόσωπα που παρουσιάζουν αυτήν την εικόνα.

Η Λίβερπουλ όχι μόνο βρίσκεται σε make or break σημείο, αλλά δείχνει πιο κοντά στο δεύτερο παρά στο πρώτο.