93 χρόνια: ΑΕΚ θα πει…

Οι ομάδες είναι κυρίως η πρώτη εικόνα που δίνει η έδρα τους. Το γήπεδό τους, ο κόσμος τους, οι ήχοι, το γύρω-γύρω, η φανέλα τους, μια εικόνα αποτυπωμένη πολύ βαθιά καμιά φορά για ανεξήγητο λόγο και πάνω από όλα η αύρα τους, όποια και αν είναι αυτή. Η ΑΕΚ από το 2003 μέχρι το 2013 έζησε ένα καταστροφικό διάστημα κατά το οποίο δεν τα έχασε όλα, όμως σε κάθε περίπτωση έχασε πάρα πολλά, σε σημείο που σχεδόν καταστράφηκε. Έχασε το γήπεδό της το 2003, την αγωνιστική της αξιοπρέπεια το 2013, έζησε δύο δύσκολες χρονιές που το μέγεθός της δοκιμάστηκε το 2014 και το 2015 στις μικρότερες κατηγορίες. Με λίγα λόγια, από τα παραπάνω της έμεινε μόνο ο κόσμος της, η φανέλα της, οι… αναμνήσεις και η πολύ καλά αποτυπωμένη εικόνα που για τον κάθε κοινωνό της είναι διαφορετική. Όλες αυτές οι εικόνες μαζί, είναι ένα πολύ παζλ πολύ σημαντικό για χιλιάδες ανθρώπους, δηλαδή η ΑΕΚ.

Και τι δε μπορείς να βρεις στο πίσω μέρος του εγκεφάλου των ΑΕΚτζήδων… Ο καθένας κόλλησε το "μικρόβιο" από κάτι διαφορετικό, για τον καθένα η ΑΕΚ είναι μια έννοια με διαφορετική, δικιά του εξήγηση και στο -κυριολεκτικά- μοναδικό που συμφωνούν όλοι μεταξύ τους, είναι ότι από το "Α" μέχρι το "Κ" υπάρχει κάτι πολύ αγαπημένο απ’ τα ένδοξα παλιά. Η Ένωση. Όχι η ενότητα (αυτή δε βρίσκει συχνά εφαρμογή στην πραγματικότητα) αλλά η Ένωση. Δηλαδή όλοι αυτοί οι ετερόκλιτοι άνθρωποι που είναι ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο, μαζί. Και φυσικά οι έντεκα κιτρινόμαυρες φανέλες ανεξαρτήτως περιεχομένου και… αγωνιστικών εκφραστών. Και μερικές χιλιάδες άλλα… ανεκτίμητα πράγματα μαζί, όπως τα έχουν αφήσει πίσω τους οι άπειρες στιγμές, καλές ή κακές.

Μέρα που είναι, όμως, ας πιάσουμε τα θετικά, που για τους ΑΕΚτζήδες μπορεί να αφαιρεθεί το "τ". Μια μαγική μπαλιά του "μάγου" Τσιάρτα με το αριστερό, μια "ταλιμπάν" κεφαλιά του "κοντού" μετά από άλμα στον… Θεό, το γκολ και οι σφιγμένες γροθιές του Τόνι στο Άιμπροξ, ένα ξεπέταγμα του Θ(ε)ωμά ή ένα ξέσπασμα του "Άτμα" μετά από -ένα ακόμα- ποντιακό φόρτωμα και αμέτρητες ακόμα στιγμές "κιτρινόμαυρου" μεγαλείου.

Η ΑΕΚ είναι μία έννοια που κολυμπάει πάντα στη θάλασσα της υπερβολής. Υπερβολικά αγαπημένη από τους οπαδούς της, υπερβολικά δαιμονοποιημένη από τους… συγγενείς και τους κοντινούς ανθρώπους των οπαδών της, προκάλεσε κατά καιρούς υπερβολικές αντιδράσεις και είναι σίγουρο πως αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Πάθη, που είπε και ο Ντέμης όταν κλήθηκε να σχολιάσει κάτι αντίστοιχο σε ένα ωραίο αφιέρωμα της NOVA. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι οι προσωπικότητες του συλλόγου που δεν έχουν φάει… "λέζα", κάτι που σπάνια συμβαίνει, με αποτέλεσμα στις "στραβές" να μην υπάρχουν σχεδόν ποτέ διαθέσιμα άφθαρτα πρόσωπα.

ΜΙΑ ΖΩΗ, ΟΛΟ ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Βλέποντάς το λίγο πιο ρεαλιστικά, ΑΕΚ είναι οι μεγάλες χαρές που πάνω που λαχανιάζεις και σε πιάνουν ταχυπαλμίες, πάντα κάτι γίνεται και ο ενθουσιασμός μετατρέπεται σε κόμπο στον λαιμό. Πάντα θα βρεθεί κάποιος να χαλάσει το… "μεθύσι της χαράς". Είτε αυτό τον κάποιο τον λένε Λοκομοτίβ, είτε Νατσούρα, είτε Μπορέλι, είτε CAS, είτε ΑΪΚ, είτε Χιώτη και Φερούζεμ με… σπασμένα τα φρένα. Όταν πέφτεις για ύπνο όμως, ο κόμπος στο λαιμό γίνεται… φιλότιμο η σκέψη για το ταξίδι που δεν σταματάει ποτέ κυριαρχεί και πάλι.

Τα τελευταία 15 χρόνια που δεν υπάρχει Φιλαδέλφεια, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Οι φιλίες δεν δοκιμάστηκαν απλά αλλά ξεθύμαναν, οι γνωστές φάτσες αραίωσαν, η αύρα χάθηκε και το ΟΑΚΑ ξενέρωσε έναν οργανισμό, που το μοναδικό πράγμα που αν μη τι άλλο δεν υπήρξε ποτέ ήταν… ξενέρωτος.

Τα χρόνια πέρασαν, η προοπτική δημιουργήθηκε, η Φιλαδέλφεια, πλέον, περιμένει αλλά οι ΑΕΚτζήδες είναι οι πιο δύσπιστοι στη χώρα και δικαίως. Όχι ως προς τις προθέσεις, αλλά ως προς το πόσο απέχει η πραγματικότητα από τα όνειρά τους. Αυτά που έγιναν στον σύλλογο από το 2000 μέχρι το 2013 είναι για βιβλίο. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν, οι κινήσεις που έγιναν, οι υποσχέσεις που ακούστηκαν. Σε αυτή τη μεγάλη -χρονικά- καμπή της ιστορίας τα πράγματα που κράτησαν τον οργανισμό ΑΕΚ ήταν το εξής ένα: Ο φορτωμένος, από αναμνήσεις, σκληρός δίσκος.

"ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΙΤΡΙΝΗ ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΑ ΖΟΥΜΕ"

Αν πετύχεις ποτέ τον Τσιάρτα, τον Ατματσίδη, τον Σαβέβσκι να περνούν από τη Δεκελείας, θα διαπιστώσεις ότι για τους ΑΕΚτζήδες εκείνη η πολύ μεγάλη ΑΕΚ είναι ότι για τον ελληνισμό ο Κολοκοτρώνης, ο Ανδρούτσος και η Μπουμπουλίνα. Αν πετύχεις ποτέ μπουλντόζα να ανεβαίνει τη Δεκελείας έστω κι αν πάει… αλλού, θα διαπιστώσεις ότι μπορεί και να… χειροκροτηθεί. Έτσι, στο ξεκούδουνο. Γαλατικό χωριό θα πει κάποιος, κάλλος στον εγκέφαλο κάποιος άλλος. Το σίγουρο είναι ότι αφενός δεν… είναι κανένας 100% στα καλά του και αφετέρου η εξιδανίκευση εκείνης της κραταιάς ΑΕΚ έχει εδραιωθεί σε σημείο που τα τελευταία (πολλά) χρόνια, αυτή ο ομάδα κράτησε γενιές και για τα πολύ δύσκολα που θα ακολουθούσαν.

ΤΙ ΖΗΤΗΣΑΜΕ; ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΗ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ!

Δεν υπάρχει ούτε ένας ΑΕΚτζής που να σέβεται τον εαυτό του, που να μην πιστεύει ότι αν χτιστεί ξανά το γήπεδο στη Φιλαδέλφεια από τη μία μέρα στην άλλη δε θα πέφτουν οι αντίπαλοι στα γόνατα σχεδόν αυτόματα από τρόμο και θα χάνουν με 1-0 από τη Δεκελείας. Και 2-0 από την Καππαδοκίας, όπως είπε στο contra.gr ο Παύλος Παπαϊωάννου για τα παλιά χρόνια.

Ό,τι κι αν κάνουν οι αντίπαλοι στη Φιλαδέλφεια, αν πρώτα ο Θεός προχωρήσει και ολοκληρωθεί το γήπεδο, σε μια ομάδα που είναι συνυφασμένη με τη σημασία του ταξιδιού, έρχεται δεύτερο. Όλα βέβαια έχουν τη σημασία τους, η ιστορία γράφεται (κυρίως) με τίτλους (όχι αποκλειστικά από αυτούς), όμως αυτό που πραγματικά λείπει από τον ΑΕΚτζή είναι μια Κυριακή στη Φιλαδέλφεια.

Με κλειστή τη Δεκελείας, με κόσμο από κάθε γωνιά της χώρας, με πάγκους με κασκόλ, σκουφιά και φωτογραφίες και με την ταχυπαλμία να συντονίζεται με τα τύμπανα της σκεπαστής πριν ακόμα μπεις στο γήπεδο. Και φυσικά με την ΑΕΚ να μπαίνει τρέχοντας στο τερέν από τη φυσούνα για να συμπληρώνει την εικόνα της απόλυτης ΑΕΚτζήδικης φαντασίωσης, δημιουργώντας το συναίσθημα πλήρους ταύτισης με μία ξεχασμένη αλλά αγαπημένη προέκταση του εαυτού σου που είναι ικανή για τα πάντα, είτε ο αντίπαλος λέγεται Εδεσσαϊκός, είτε λέγεται Ρεάλ Μαδρίτης.

Αν, πάλι, η ΑΕΚ δεν τα καταφέρει δεν πειράζει. Σημασία έχει ότι έζησες στο πλευρό της ακόμα 90 λεπτά. Δεν την είδες απλά, έζησες μαζί της μια μάχη εν αναμονή της επόμενης, σε μια κατάσταση που το "γιατί" της, έχει απαντηθεί προπατορικά. "Γιατί γράφει ιστορία, γιατί βλάπτει στην υγεία". Τέλος. Και γιατί τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα!

Η σημερινή μέρα ημερομηνιακά είναι αφιερωμένη στην ΑΕΚ, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στο αποψινό ντέρμπι. Πρώτα-πρώτα είναι αφιερωμένη σε αυτούς που την έκαναν μεγάλη γιγαντώνοντας τον σύλλογο στις τρεις σημαντικότερες περιόδους του. Προπολεμικά, τη δεκαετία του ’70 και τη δεκαετία του ’90. Μετά ανήκει στους απλούς οπαδούς της. Σε όλους μαζί, στον καθένα ξεχωριστά και λίγο παραπάνω στους πιο… πιστούς.

Αυτούς που πάντα αφήνουν κάτι πίσω τους για να την ακολουθήσουν με κάθε τρόπο από την "εμπόλεμη" Θεσσαλονίκη μέχρι το -κυριολεκτικά- εμπόλεμο Βελιγράδι, κάνοντάς την προτεραιότητά τους. Και σε αυτούς που ξέρουν ότι για να πάρουν μια χαρά πρέπει να φτύσουν επιπλέον αίμα στον… κυκεώνα της υπομονής. Σε αυτούς που έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι αν ξεκινήσει το γήπεδο, πάλι κάτι θα συμβεί, κάτι θα γίνει και θα βρεθεί ένας κύριος και θα τους πει: "Καλησπέρα σας και καλώς ήρθατε στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Τώρα πρέπει να περάσετε και την επόμενη δοκιμασία η οποία περιλαμβάνει κράτημα της αναπνοής σας για 80 δευτερόλεπτα και να στηριχτείτε στο ένα πόδι προκειμένου μέσω της ισορροπίας να αποδείξετε ότι είστε νηφάλιοι".

Πάνω από όλα, όμως, είναι αφιερωμένη στους ΑΕΚτζήδες που "έφυγαν" για το μεγάλο ταξίδι με τον καημό να δουν την ΑΕΚ όπως ήταν, αφήνοντάς τη να συνεχίσει το δικό της ταξίδι στην ιστορία και κοιτάζοντάς την από ψηλά.

ΑΕΚ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ!

Ούτως ή άλλως και η ΑΕΚ ένα μεγάλο ταξίδι είναι, σε πολλά μέρη που ταυτίστηκαν με στιγμές, με αρκετές χιλιάδες πρόσωπα που είτε την επέλεξαν, είτε τους… διάλεξε (όπως έλεγε κάποτε ένας παλιός φίλος) και αποφάσισαν να "μπλέξουν" τη ζωή τους με την ιστορία της. Πάντως η ΑΕΚ είναι το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Είτε αυτό συμβαίνει λόγω γκίνιας, είτε λόγω επιλογής. Στο κάτω-κάτω η ανεκτίμητη σημασία των εκρήξεων χαράς, όσο σπάνιες είναι τα τελευταία χρόνια, τόσα παραπάνω ντεσιμπέλ κουβαλούν και άλλο τόσο ανεκτίμητες είναι.

"Από ένα χαμένο όνειρο εμείς έπρεπε να φτιάξουμε ένα δρόμο για να συναντηθούμε. Kι από όλες τις τύχες προτιμήσαμε εκείνη του ταξιδιώτη που δεν ξέρει το άστρο του πού τον οδηγεί" λέει ο ποιητής. Το θέμα είναι, κατά μία έννοια, σε ποιο βαθμό είναι ξεκάθαρος ο προορισμός του άστρου αν υποθέσουμε, πρώτα, ότι υπάρχει. Κατά μια άλλη έννοια ούτε αυτό έχει σημασία. Αφού όπου και αν την οδηγεί αυτό το υποτιθέμενο άστρο… "και αύριο πάλι ΑΕΚ θα ’μαστε"! Τουτέστιν "θα βρούμε χιλιάδες λόγους να μαλώνουμε, έναν αλλά αδιαπραγμάτευτο να μας ενώνει, θα έχουμε κάπου να ελπίζουμε, θα δούμε πού θα μας βγάλει" και η ζωή θα συνεχίζεται σαν ατέλειωτο… παλιακό κασκόλ: Κίτρινο, μαύρο, κίτρινο, μαύρο και πάει λέγοντας (και περιμένοντας).