ΑΕΚ, πρόβλημα...

Άλλη ΑΕΚ εμφανίστηκε στο πρώτο ημίχρονο στη Νέα Σμύρνη και άλλη στο δεύτερο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να προηγηθεί, να πάρει αυτό που θέλει στην αρχή και να χαθεί στη συνέχεια κάπου στην πορεία, βγαίνοντας από τα αποδυτήρια μετά την ανάπαυλα. Οι παίκτες του Χιμένεθ δεν κατάφεραν να κρατήσουν τη μπάλα στην αρχή αλλά όσο περνούσε η ώρα στο πρώτο μέρος ανέβαιναν. Βέβαια υπήρχε θέμα στη δημιουργία σε όλη τη διάρκεια του ματς για την «Ένωση», όμως τουλάχιστον οι παίκτες της προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν κάποια λάθη στο κέντρο της άμυνας του -πολύ αγχωμένου- Πανιωνίου.

Στη λάθος συνεννόηση του Οικονόμου με τον Ρισβάνη, ο Μάνταλος ενήργησε καλά, έδωσε μια καλή κάθετη στον Αραούχο ο οποίος είναι ένας επιθετικός επιπέδου… παλιάς ΑΕΚ και δεν συγχωρεί αν τροφοδοτηθεί σωστά.

Μετά την ανάπαυλα… έσβησαν τα φώτα. Η ΑΕΚ του πρώτου εξαμήνου επανήλθε μαζί με τις φουρτούνες στην άμυνα και την εμφανέστατη αδυναμία να κρατήσει μπάλα και να γίνει απειλητική, παρότι ο Πανιώνιος όπως εξελίχθηκε το ματς άφησε χώρους. Η «Ένωση» δέχτηκε το γκολ της ισοφάρισης στο χειρότερο δυνατό σημείο σε μια φάση που δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό: Ο Αϊντάρεβιτς όχι απλά έχασε τον Κόρμπο αλλά τον έκανε να μοιάζει… Μαραντόνα, ο Ντίντακ έχασε τον Βλάχο που έβγαλε τη σέντρα και ο Μασούρας πήδηξε σχεδόν μόνος του για την κεφαλιά. Όταν χάνεις τον παίκτη που δίνει την πρώτη πάσα, τον παίκτη που κάνει τη σέντρα και τον παίκτη που πηδάει για την κεφαλιά, οι πιθανότητες να δεχτείς γκολ είναι ορατές και με… γυάλινο μάτι.

Οι φουρτούνες δεν σταμάτησαν εκεί, αφού μετά το γκολ που δέχτηκε, αντί να ισιώσει η ΑΕΚ έδειχνε να κινείται κυριολεκτικά στα χαμένα. Όταν -κυριολεκτικά- δεν υπάρχουν Μάνταλος, Αϊντάρεβιτς και Γιόχανσον στο ματς (κυρίως λόγω των πολλών λαθών στις μεταβιβάσεις) το να κρατήσεις τη μπάλα είναι περισσότερο ονείρωξη παρά ρεαλιστική επιθυμία. Και όταν στον πάγκο έχεις 4 επιθετικούς και… 0 (!!!) χαφ, τότε απλά δεν μπορείς να διορθώσεις απολύτως τίποτα.

ΜΟΝΟ ΜΠΑΛΩΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ

Προσωπικά είμαι της άποψης ότι ο προπονητής ξέρει πάντα καλύτερα, απεχθάνομαι τις εξυπνακίστικες λογικές απέναντι σε επαγγελματίες που βλέπουν τους παίκτες κάθε μέρα, όμως αυτό που συμβαίνει με τον Γαλανόπουλο, τον Αϊντάρεβιτς και με τον Βάργκας (για διαφορετικούς λόγους) δείχνει ότι κάτι δεν κάνει καλή επαφή με τη λογική.

Ο Βενεζουελάνος δεν είναι για εξαφάνισμα, ειδικά όταν κάθε φορά που πήρε ευκαιρία έχει κάνει κάτι καλό. Ο Γαλανόπουλος επίσης (κάτι παρόμοιο συνέβαινε και με τον Μοράις) γιατί είναι το μοναδικό χαφ του ρόστερ που δίνει άπειρα τρεξίματα και παίζει ΠΑΝΤΑ την μπάλα μπροστά. Για τον Αϊντάρεβιτς η λογική στερεύει. Είναι ό,τι έψαχνε η ΑΕΚ στο πρώτο εξάμηνο. Ένα οχτάρι, δηλαδή, για να ξεκουράζει τους υπάρχοντες και να βοηθάει την ομάδα. Καλός παίκτης, χρυσός, όμως η -καλή- παρουσία του μέχρι τώρα δε δικαιολογεί το να πάρει τη φανέλα σπίτι του και να μη βγαίνει ποτέ από την 11άδα.

Όπως και να έχει, έχουμε ξαναπεί, ότι στη φετινή αδούλευτη και συναρμολογημένη λάθος ΑΕΚ μόνο μπαλώματα μπορούν να γίνουν. Τα πράγματα στο πρώτο εξάμηνο ήταν τραγικά και ότι και να γίνει πλέον (πιο σοβαρός προπονητής παρά τα λάθη του, καλύτεροι παίκτες) το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούν να γίνουν θαύματα.

Ο Πανιώνιος υστερούσε εμφανέστατα σε ποιότητα, όμως είναι πιο ομάδα από την ΑΕΚ, πιο συμπαγής και αυτή ήταν η βασική τους διαφορά που χτυπούσε άσχημα στο μάτι, δεδομένων των εντελώς διαφορετικών -ιστορικών- μεγεθών: Έτρεχαν όλοι μαζί, μάρκαραν όλοι μαζί, έβγαιναν μπροστά όλοι μαζί. Τα λάθη πληρώνονται και η ΑΕΚ μέχρι το τέλος της σεζόν θα πληρώνει το τραγικό καλοκαίρι. Αυτό φταίει πρώτα και μετά το… σκάλωμα του κεφαλιού του Μανόλο που το έχασε στη Νέα Σμύρνη. Γιατί όπως είναι τα πράγματα, μια ισοπαλία με τον Πανιώνιο εκτός έδρας μπορεί να θεωρηθεί και εντός προγράμματος. Το έδαφος που χάθηκε στην αρχή, όμως, και αυξάνεται συνέχεια δεν καλύπτεται με τίποτα και κάνει την κατάσταση ακόμα πιο τραγική.

Αν θέλει να παραμείνει η ΑΕΚ στο κυνήγι της πεντάδας μήπως σώσει ότι σώζεται από την αγωνιστική της αξιοπρέπεια μέσα στη σεζόν, στο ματς με τον ΠΑΟΚ δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα και τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Γιατί καλό το χιουμοράκι για τις ήττες του Ολυμπιακού, καλή η κουβεντούλα και η κουλτούρα, όμως όταν ο πρώτος χάνει, χάνει, χάνει και εσύ είσαι 14 βαθμούς πίσω δεν είναι για γέλια. Είναι κατάντια.