Ένας χρόνος και κάτι!

21 Απριλίου 2013 πρωί, Λεωφόρος Δεκελείας. Οι οπαδοί της ΑΕΚ μαζεύονται από νωρίς στη Νέα Φιλαδέλφεια. Καμένοι κάδοι, αστυνομία, σχέδιο προκειμένου να καταφέρουν να βρεθούν στο γήπεδο του Ατρομήτου στο Περιστέρι για να υποστηρίξουν την ομάδα τους για τελευταία φορά στη μεγάλη κατηγορία, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν εξασφαλιστεί εισιτήρια. Ελπίδα για παραμονή υπήρχε, έστω μικρή, ωστόσο η αλήθεια είναι πως η παρουσία τους στην εξέδρα είχε περισσότερο αποχαιρετιστήρια σημασία. Συμβολική.

Το τελευταίο σφύριγμα του Παππά βρήκε τη χειρότερη ΑΕΚ όλων των εποχών να γονατίζει και μαθηματικά και τους πρωταγωνιστές να ξεσπούν σε κλάματα, με τον τηλεοπτικό φακό να συλλαμβάνει συγκλονιστικές εικόνες που έκαναν το γύρο του κόσμου και θα στοιχειώνουν για πάντα την Ιστορία της «Ένωσης», όσο ψηλά κι αν καταφέρει να φτάσει στο μέλλον.

Ο Γκερέιρο έβαλε τα κλάματα στον πάγκο με λυγμούς, ο Σταματής το ίδιο, ο Αραμπατζής σωριάστηκε στο έδαφος, ο Πανταζής δακρυσμένος στον πάγκο παρακολουθούσε τον Δέλλα που προσπαθούσε να διατηρήσει την ψυχραιμία του έχοντας ωστόσο ένα απλανές βλέμμα …χαμένο στο διάστημα. Την ίδια ώρα ο τότε πρόεδρος της ΠΑΕ αποχωρεί από το γήπεδο του Περιστερίου με το …παπί του, φορώντας κράνος για να αποφύγει ενδεχόμενη δυσάρεστη συνάντηση με τους αγανακτισμένους οπαδούς στο δρόμο, ενώ η αποχώρηση της αποστολής ήταν ίσως η πιο σιωπηλή στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο των Δυτικών Προαστίων όπου γράφτηκε ο τυπικός επίλογος της ιστορικής ΑΕΚ στη μεγάλη κατηγορία, κάπου στα Σπάτα, ο εκτός αποστολής Μιχάλης Παυλής που βλέπει τις εικόνες αυτές στην τηλεόραση, μέσα σε έντονη συγκινησιακή φόρτιση, λυγίζει, επιβαρύνει την κατάσταση της υγείας του, καταρρέει και μεταφέρεται στο Ιατρικό Κέντρο όπου διανυκτερεύει.

Το πρωί της Δευτέρας 22 Απριλίου 2013 βρίσκει την ΑΕΚ σαν …φτερό στον άνεμο. Η εταιρεία είναι στον αέρα, δεν υπάρχουν υπάλληλοι. Ποδοσφαιριστές υπάρχουν μόνο τυπικά καθώς χάνουν όσα τους οφείλονται και αναζητούν ήδη τον επόμενο σταθμό της καριέρας τους. Ούτε μεγαλομέτοχοι υπάρχουν, ωστόσο αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί αφού στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν και …ποτέ.

Μετρώντας τις αμέτρητες πληγές της, η ΑΕΚ, διαπιστώνει ότι έμεινε με μοναδικό περιουσιακό στοιχείο το πούλμαν χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτό ήταν ασφαλές καθώς –ακόμα και εκεί- ελλόχευε ο κίνδυνος της κατάσχεσης. Πραγματικά δραματικές στιγμές.

Ένα χρόνο μετά τα δεδομένα είναι δύο για την ΑΕΚ: α. Τσαλακώθηκε ανεπανόρθωτα με την αναγκαία διάλυσή της και τη συμμετοχή της σε ένα πρωτάθλημα που δε χωράει το βεληνεκές της και θα πληγώνει για πάντα την Ιστορία της. β. Το restart ή η …γρήγορη αποσύνδεση της πρίζας έφερε την προοπτική.

Η 365η μέρα που πέρασε από εκείνο το απόγευμα στο Περιστέρι βρήκε την ΑΕΚ να έχει φάει ήδη τη μισή …αγροτική της διαδρομή.

Τη βρήκε να ετοιμάζεται να κλειδώσει μαθηματικά την άνοδό της στη Β’ Εθνική την προσεχή Κυριακή στη Ριζούπολη.

Τη βρήκε να ξεφυλλίζει τις μέρες στο ημερολόγιό της στην αναμονή της εισόδου των μηχανημάτων στη Φιλαδέλφεια για να ξεκινήσει η ανέγερση μέσα στον Μάιο.

Τη βρήκε να πληρώνει πρώτη του μήνα με αποτέλεσμα –έστω και στην ερασιτεχνική μορφή της- να θεωρείται ένα από τα αξιόπιστα ποδοσφαιρικά «μαγαζιά» της χώρας.

Τη βρήκε σε θέση ισχύος να διαπραγματεύεται –με αρκετή επιτυχία ομολογουμένως- μεταγραφές ταλαντούχων Ελλήνων ποδοσφαιριστών από το πάνω ράφι, σε ένα έντονο κοντράστ με το πρόσφατο παρελθόν, όταν ποδοσφαιριστές από τα …παρακάτω ράφια έβαζαν ρήτρες υποβιβασμού μειώνοντάς την. Όχι ότι δεν ήταν λογική η απαίτησή τους, αποδείχτηκε άλλωστε, ωστόσο η ουσία είναι ότι πλέον η ΑΕΚ αντιμετωπίζει και αντιμετωπίζεται ξανά ως …ΑΕΚ.

Τη βρήκε να διαθέτει ένα από τα πιο σύγχρονα προπονητικά κέντρα στη χώρα. Να πέφτουν 500.000 ευρώ για τη βελτίωσή του και να στεγάζει όλη την ποδοσφαιρική ΑΕΚ. Πρώτη ομάδα και ακαδημίες προπονούνται μαζί, ο καθένας έχει τις εγκαταστάσεις του και λειτουργεί χωρίς να λείπει το παραμικρό.

Γενικά, τη βρήκε με στεγνωμένα –πια- δάκρυα και με αρκετό νερό να μπαίνει στο αυλάκι. Όλα τέλεια μπορεί να μη λειτουργούν, ωστόσο η ΑΕΚ γίνεται ξανά –αν μη τι άλλο- φυσιολογική. Η επιστροφή της είναι νευραλγική και για το ελληνικό ποδόσφαιρο που την περιμένει, έχοντας χάσει μία παραδοσιακή του πρωταγωνίστρια.