Κυρίως, για όλους τους Αποστόληδες της χώρας...

Η μικρού μήκους ταινία «Το κασκόλ» είναι μία από τις ελάχιστες ποδοσφαιρικές προσεγγίσεις του ελληνικού κινηματογράφου στο ποδόσφαιρο. Λογικό μεν, γιατί για να γίνει εφικτό να ασχοληθεί ο κινηματογράφος με ένα προϊόν, πρέπει πρώτα να… υπάρχει προϊόν, σημαντικό δε, γιατί αρκετοί είναι αυτοί που είδαν τον εαυτό τους, τον πατέρα τους, τη μάνα τους και τον παππού τους στο διάρκειας 23 λεπτών φιλμ.

Αφού ως χώρα δεν έχουμε να επιδείξουμε μεγάλα πράγματα σε αμιγώς ποδοσφαιρικό επίπεδο (ειδικά τώρα με τη νέα ταξινόμηση του ποδοσφαιρικού χάρτη της ψωροκώσταινας), η καθημερινότητα της μπάλας στηρίζεται κυρίως στο οπαδικό συναίσθημα και στα χιλιάδες ευτράπελα που συμβαίνουν καθημερινά στην αθλητική μας πραγματικότητα.

Η παραπάνω ταινία πραγματεύεται το πρώτο. Το οπαδικό συναίσθημα που μεταλαμπαδεύεται από πατέρα σε γιο, δηλαδή.Ο Αποστόλης και η Δήμητρα ζουν στο παραδοσιακό αθηναϊκό σπίτι τους μεγαλώνοντας τον γιο τους. Για την ακρίβεια η Δήμητρα τον μεγαλώνει και ο Αποστόλης τρέχει με την ΑΕΚ, παθαίνει… εγκεφαλικό όταν συνειδητοποιεί ότι η γυναίκα του έχει πετάξει κατά λάθος στα σκουπίδια το διαρκείας του, χαζεύει τον μικρό ντυμένο στα «κιτρινόμαυρα» και του μεταλαμπαδεύει το «κιτρινόμαυρο» συναίσθημα της Κυριακής.

Μεγαλωμένος σε ένα σπίτι που σηκωνόταν στον αέρα για το γκολ του Σαββίδη κόντρα στη Δυναμό Δρέσδης στη Φιλαδέλφεια, ο γιος Χρήστος ακολουθεί τα… κουσούρια του μπαμπά και πανηγυρίζει με τους φίλους του αρκετά χρόνια μετά με τον ίδιο τρόπο ένα γκολ της ΑΕΚ του Πλατέλλα, του Ντακόλ, του Μπρέσεβιτς και των άλλων -νέων- παιδιών.

Παρακολουθώντας την ταινία και με δεδομένη την εμπειρία μιας παρόμοιας ιστορίας, το βαθύτερο νόημα που θέλει να περάσει ο δημιουργός χάνεται, λόγω του ταξιδιού του μυαλού στη δικιά του, παρόμοια, εμπειρία, μπαίνοντας στη διαδικασία να αντικαθιστά τα πρόσωπα του φιλμ με τα οικεία του.

Ενδεχομένως, στην Ελβετία π.χ. το νόημα της ταινίας να ήταν πιο ξεκάθαρο και να συζητιόταν αποκλειστικά το συμπέρασμα που ήθελε να «βγάλει» ο δημιουργός. Στην Ελλάδα, στην ΑΕΚ και στον δικό της μικρόκοσμο, αυτό δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, κάτι που μπορεί να διαπιστώσει κανείς ρίχνοντας μία διαδικτυακή βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην αποθέωση που γνωρίζει ο… Αποστόλης από τους φίλους της «Ένωσης» που ταυτίστηκαν μαζί του.

Ασφαλώς το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή. Και φυσικά η αγάπη προς τις ομάδες. Όλα έχουν ένα όριο, ωστόσο με βάση τον συναισθηματικό χαρακτήρα της ΑΕΚ, ξέρω αρκετούς ανθρώπους που πέρασαν από παρόμοιους ρόλους. Που δεν τους υποδύθηκαν ηθοποιοί και είναι βγαλμένοι από την πραγματική ζωή. Σε πραγματικά σπίτια. Από τα Πετράλωνα, τα Πατήσια, τη Φιλαδέλφεια, τη Νέα Ιωνία μέχρι την Αλεξανδρούπολη και τη Νέα Υόρκη. Με την απόσταση να μεγαλώνει τη δυσκολία επαφής και την ΑΕΚ να αποτελεί μέσω ενός τρανζίστορ μία από τις ελάχιστες συνδέσεις με την πατρίδα.

Βεβαίως τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο για την ΑΕΚ. Ισχύουν για όλες τις ομάδες. Στην ΑΕΚ, όμως, η κατάσταση είναι -όπως σε πολλά ζητήματα- κάπως πιο υπερβολική φτάνοντας στο σημείο να αντιμετωπίζεται ως ένα έξτρα… μέλος της οικογένειας.

Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Μάλλον κακό είναι. Και σίγουρα υπερβολικό. Είναι όμως μια πραγματικότητα. Αρκετοί Αποστόληδες έχουν μετατρέψει την ΑΕΚ σε μία εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση, στεναχωριούνται, πανηγυρίζουν, θυμούνται τα παλιά, περνούν από την γκρεμισμένη Φιλαδέλφεια, έχουν μια -ίσως και παραπάνω- δική τους ιστορία για τα χρόνια του Μπάγεβιτς, αναθεματίζουν τη Λοκομοτίβ και περιμένουν την αναβίωση των παλιών μεγαλείων.

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες είναι πλέον εταιρείες. Έσοδα-έξοδα. Παίζεις, φουσκώνει ο τραπεζικός σου λογαριασμός. Δεν παίζεις περνάς από το λογιστήριο. Ο κόσμος πληρώνει και βλέπει θέαμα. Και ως επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα η ΑΕΚ έχει την υποχρέωση να ανταπεξέλθει από σήμερα στην υποχρέωση της ανόδου για να βελτιωθεί ως εταιρεία και να μεγαλώσει ξανά το μέγεθός της.

Αν το δει συναισθηματικά έχει την υποχρέωση να ανταπεξέλθει απλά. Χωρίς τις λέξεις εταιρεία, θέαμα, λογιστήριο, τράπεζα. Για να επαναφέρει το σβησμένο -πια- χαμόγελο της δεκαετίας του '90 σε όλους τους Αποστόληδες της χώρας…

Y.Γ.: Καλή σεζόν σε όλους, με υγεία και κυρίως με την ελπίδα να μην ξαναπιάσουμε ξανά τον πάτο της Νέας Αλικαρνασσού με την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής να έχει συνέπειες επειδή κάποιος επέλεξε να πάει να δει για δύο ώρες μπάλα. Και μακάρι να ανέβουν στη μεγάλη κατηγορία ομάδες με γήπεδα, κόσμο και φιλοδοξίες που θα δώσουν την ευκαιρία στο ελληνικό ποδόσφαιρο να επανασχεδιάσει τον χάρτη του και να τον κάνει υπαρκτό. Αυτό, βέβαια, δεν αφορά μόνο την ΑΕΚ.