Μαρμαρωμένη βασίλισσα

O Άκης Γεωργίου γράφει για την επιστροφή της ΑΕΚ στην... κανονικότητά της και την ανάγκη για επικράτηση του καθαρού μυαλού κόντρα στους δαίμονες του παρελθόντος.

Μαρμαρωμένη βασίλισσα
INTIME SPORTS

Στην ΑΕΚ ο καθένας έχει -παραδοσιακά- το δικό του κουμάντο. Ο καθένας έχει τη "δική του" ΑΕΚ, τα "δικά του" ινδάλματα, τις "δικές του" συμπάθειες, τους "δικούς του" εσωτερικούς εχθρούς και πάει λέγοντας. Κάπως έτσι τσούλησε η ιστορία μετά το ’96 όταν η αποχώρηση του Μπάγεβιτς για τον Ολυμπιακό άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου στην κοινωνία του συλλόγου κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να αναπτυχθεί σταδιακά εφιάλτης με το "εγώ" να μπαίνει πάνω από την ΑΕΚ.

Εξαίρεση για τα παραπάνω αποτελούν μόνο οι ακραίες περιπτώσεις. Στις μεγάλες χαρές και στις μεγάλες στενοχώριες. Για παράδειγμα στους τίτλους, η ΑΕΚ ήταν μία. Δεν είχε ο καθένας τη δικιά του. Μία ήταν και στον υποβιβασμό. Στη μεγαλύτερη στεναχώρια (τραγωδία για την ακρίβεια) δηλαδή.

Μπαγεβιτσικοί, Αντιμπαγεβιτσικοί, Νικολαϊδικοί, Αντινικολαϊδικοί, Μελισσανιδικοί και λοιπές ΑΕΚτζήδικες δυνάμεις ενώθηκαν για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αλλά δυστυχώς ήταν ήδη πολύ αργά. Η ΑΕΚ είχε μείνει καιρό πριν γυμνή στα χέρια των απίθανων που βρέθηκαν στο τιμόνι της οι οποίοι είχαν προλάβει να κάνουν τα πάντα. Ξέχασαν ακόμα και να πληρώσουν την Εφορία σε ένα ματς με τον ΟΦΗ με αποτέλεσμα να μην σφραγίσουν εισιτήρια και το ματς να γίνει κεκλεισμένων των θυρών χωρίς η ΑΕΚ να είναι τιμωρημένη...

Οι συγκεκριμένες διοικήσεις έκαναν ότι μπορούσαν για να αλλάξουν τα φώτα σε ότι απέμεινε από την ΑΕΚ μέχρι που έφτασε η τελευταία -ουσιαστικά- μέρα. Το τελευταίο απομεινάρι της άλλοτε κραταιάς ΑΕΚ δέχτηκε τη χαριστική βολή στο ματς με τον Πανθρακικό, τη στιγμή που εκείνη η ομάδα βυθιζόταν από την ιστορικότητα των στιγμών και δεν είχε καταφέρει να κάνει περισσότερες από 5-6 τελικές σε έναν... μήνα.

Μαρμαρωμένη βασίλισσα
INTIME SPORTS

Στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο πριν από 853 μέρες γράφτηκε απλά ο τυπικός επίλογος εκείνης της δυσάρεστης κατάστασης και ο Δέλλας για αρκετό διάστημα μετά μιλούσε συνέχεια για ένα "σκοτεινό τούνελ". Όποιος δεν έζησε κοντά την ΑΕΚ σε αυτό το δύσκολο (αλλά ιστορικό) σημείο της Ιστορίας της δεν μπορεί να το αντιληφθεί, αλλά αυτό το τούνελ αυτό ήταν και πραγματικό και σκοτεινό και τεράστιο. Ντάξει, για την ακρίβεια καμιά φορά μπορεί να μην ήταν και τόσο σκοτεινό αφού στο μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα όσοι ζήσαμε από κοντά την ΑΕΚ απολαύσαμε τον ελληνικό ήλιο στα καλύτερά του. Στις τρεις το μεσημέρι στο Πέραμα, στις δύο στη Ραφήνα κ.ο.κ. μόνο από ήλιο δεν γινόταν να ξεμείνουμε. Πολλά μεσημέρια, πολλά γήπεδα, hardcore συνθήκες.

Το "ερχόμαστε" που έγινε "ήρθαμε"

Το θετικό ήταν ότι στη διετία που ακολούθησε η ΑΕΚ την έβγαλε πιο ήσυχη από ποτέ. Η παρουσία του Δημήτρη Μελισσανίδη στο πρότζεκτ του γηπέδου κάλυψε ένα μεγάλο μέρος του χάσματος του παρελθόντος. Η ΑΕΚ ανέβηκε νεράκι, σε μερικά σημεία εξελίχθηκε κιόλας, ενώ οι προσωπικές διαμάχες -σχεδόν- εξαλείφθηκαν από την ημερήσια διάταξη. Το "ερχόμαστε" έγινε "ήρθαμε", έστω και χρονικά σε πρώτη φάση, αφού φαντάζομαι ότι στην πλειοψηφία τους οι οπαδοί της ομάδας περίμεναν ένα πιο δυναμικό come back.

Βέβαια, λίγες μόλις μέρες πριν από την πρεμιέρα της ομάδας στη Σούπερ Λιγκ με τον Πλατανιά, οι δαίμονες του παρελθόντος έκαναν την εμφάνισή τους στην ούτως ή άλλως ροκ ΑΕΚ με το θέμα Ζήκου-Μπάγεβιτς. Προσωπικά μου είναι παγερά αδιάφορο το αν φώναξε κάποιος τους σεκιούριτι στο ματς της Κ20 (από εκεί ξέσπασε το θέμα), αν δεν φώναξε κάποιος τους σεκιούριτι, αν οι σεκιούριτι δεν πήγαν από μόνοι τους και στο φινάλε αν υπάρχουν σεκιούριτι στα Σπάτα.

Από τη στιγμή που υπήρχε διαφορά φιλοσοφίας η αποχώρηση του Ζήκου ήταν η φυσιολογική εξέλιξη την οποία περίμεναν όλοι όσοι παρακολουθούν έστω και λίγο την καθημερινότητα της ΑΕΚ. Το γεγονός ότι επικράτησε η παλιά προσέγγιση (του Μπάγεβιτς) και όχι η πιο σύγχρονη (του Ζήκου) είναι σύμφωνα με τη δική μου λογική ανησυχητικό για την ΑΕΚ συνολικά, αλλά όπως και να το δει κανείς, υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να δώσουν τη λύση σε αυτό το πρόβλημα (αν το αναγνωρίσουν σαν πρόβλημα).

Υπομονή και ψυχραιμία

Η αλήθεια είναι πως με τόση... ενότητα κοντέψαμε να ξεχάσουμε για ποια ομάδα μιλάμε και η ιστορία του Ζήκου μας επανέφερε λίγο στην πραγματικότητα του παρελθόντος η οποία δεν κολακεύει καθόλου την ΑΕΚ. Ας μείνει εκεί... Η μεγάλη επιστροφή της ΑΕΚ στη μεγάλη κατηγορία μετά από 853 πραγματικά πολύ δύσκολες μέρες είναι πιο σημαντική.

Συνηθίζεται όταν φεύγει κάποιος, όταν έρχεται και όταν αρχίζει κάτι, να κάνεις μια ευχή. Για το πρωτάθλημα που ξεκινάει, καλή αρχή, ψυχραιμία, υπομονή και μακάρι να κριθεί στο γήπεδο γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Για την ΑΕΚ που ήρθε, η ευχή δε γίνεται να είναι κλισέ. Έτσι κι αλλιώς στα μεγάλα μεγέθη δε χρειάζονται ευχές, αλλά καθαρό μυαλό. Αν λοιπόν αυτό (το καθαρό μυαλό) δε δηλητηριάζεται κιόλας με τα πάθη του παρελθόντος, ακόμα καλύτερα. Όλα θα γίνουν από μόνα τους και θα... ξεμαρμαρώσει και η ΑΕΚ κάποια στιγμή.

News 24/7

24MEDIA NETWORK