Μέλι, μέλι κι από τηγανίτα τίποτα...

Ο Άκης Γεωργίου γράφει για τη μετριότατη κατάσταση που έχει περιέλθει η ΑΕΚ και δυσκολεύεται πολύ να βγει από αυτή με αποτέλεσμα να βυθίζεται εβδομάδα παρά εβδομάδα, ασχολούμενη με διάφορα πράγματα εκτός της καμπούρας της.

Μέλι, μέλι κι από τηγανίτα τίποτα...

Xρόνια έχει η ΑΕΚ να παρατήσει έτσι σεζόν. Το «παρατήσει» δεν πάει στην ομάδα που προσπαθεί να κάνει με συνέπεια τα λίγα που μπορεί, αλλά στον περίγυρο που κουράστηκε από αυτή τη μετριότητα σε βαθμό αρρώστιας που έχει απλωθεί (και δε λέει να φύγει) πάνω από το ευρύτερο κλαμπ. Η αύρα της τρέχουσας σεζόν παραπέμπει (κάπως) στη σεζόν 2008-09 με Δώνη-Μπάγεβιτς, με τη διαφορά ότι τότε όντως είχε εξαιρετικό ρόστερ που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να διεκδικήσει στα ίσια το πρωτάθλημα. Κανονικά, όχι στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στη λογική «να ψηθούμε μεταξύ μας». Τώρα η ΑΕΚ δεν έχει σχεδόν τίποτα που να την κάνει ανταγωνιστική. Το σημαντικό της επιχείρημα είναι η μετριότητα των άλλων, κάτι που είναι αρκετό για να σε καταδικάσει, αφού δεν ασχολείσαι σχεδόν ποτέ με τη δικιά σου καμπούρα.

Σύμφωνα με τη λογική της ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός έριξε το βάρος στο να περάσει στους ομίλους του Europa, άρα ήταν θέμα χρόνου να στουκάρει στη σεζόν. Ο ΠΑΟΚ του «άμαθου» Σαββίδη παρότι πήρε κάποιους καλούς παίκτες είναι… ΠΑΟΚ και δύσκολα θα πάει για πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός αφού έχασε τα λεφτά του Τσάμπιονς Λιγκ είναι περιορισμένων δυνατοτήτων, τουλάχιστον σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Σε ό,τι αφορά το τι είναι η ίδια η ΑΕΚ; «Έλα μωρέ, ακόμα και να μην το πάρει το πρωτάθλημα, η ομάδα θα το διεκδικήσει». Με σιγουριά κιόλας. Λες και έχει διεκδικήσει πολλά πρωταθλήματα τα τελευταία χρόνια. Λες και τα πρωταθλήματα είναι στραγάλια.

Μέσα σε όλη αυτή την παρανόηση και η κουβέντα για τη διαιτησία, την ΕΠΟ, τους Μητροπουλέους και τους Γκαγκάτσηδες. Καλά κάνει η ΑΕΚ και ασχολείται με το παρασκήνιο ενός ποδοσφαίρου που στη μεγαλύτερη πορεία του παίζεται από τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή με την ίδια να πιστολιάζεται ιστορικά και να αποτελεί τον αδύναμο κρίκο των κέντρων αποφάσεων. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει περάσει στην ομάδα κακή νοοτροπία σε αυτό το κομμάτι (με λίγες εξαιρέσεις) σε αντίθεση με ότι συμβαίνει σε Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Όμως δεν είναι τυχαίο που η συγκεκριμένη προσπάθεια αφήνει αποστασιοποιημένο (όχι αδιάφορο) ένα μεγάλο, τον μεγαλύτερο ίσως, αριθμό ΑΕΚτζήδων.

Λογικό και αυτό για έναν πολύ απλό λόγο: Οι ΑΕΚτζήδες ήταν στα κάγκελα την εποχή που η ομάδα τους είχε 8-10 βαθμούς απόσταση από την πρώτη θέση και η συνεισφορά της διαιτησίας σε αυτή την απόσταση ήταν 10-12 βαθμοί σε κάθε πρωτάθλημα. Με λίγα λόγια, όταν η αγαπημένη τους ομάδα ήταν σε θέση να υποστηρίξει τη ρήξη με το ποδοσφαιρικό «κατεστημένο». Το οποίο ποδοσφαιρικό κατεστημένο στα μάτια του κόσμου της δεν αντιπροσωπεύει μόνο ο σημερινός της «εχθρός», αλλά και ο Παναθηναϊκός με τον οποίο τη σημερινή εποχή κάνει φιλικά με αναμνηστικές φωτογραφίες με τους παίκτες των δύο ομάδων αγκαλιά. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ (φυσικά) ότι οι ποδοσφαιριστές πρέπει να… σκοτώνονται μεταξύ τους, αλλά ορισμένα πράγματα είναι συμβολικά και κάποιες φορές αποτελούν και ιστορικά ατοπήματα.

Τη σημερινή εποχή, κακά τα ψέματα, η διαφορά της ΑΕΚ από τους άλλους είναι μεγαλύτερη αφού η ομάδα δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε πορεία πρωταθλητισμού και της μένουν μόνο οι φωνές.

Με λίγα λόγια, η ΑΕΚ έφτασε σε ένα σημείο που δεν απευθύνεται στους ΑΕΚτζήδες, αλλά σε αυτούς που τη συγκεκριμένη εποχή εκφράζουν τον έναν από τους δύο πόλους του ποδοσφαίρου. Ως προς την ουσία του πράγματος είναι θεμιτή η συστράτευση, είναι όμως λογικό να μην ταυτίζεται ο ΑΕΚτζής και να το θεωρεί δικαιολογία, ενισχύοντας τα επιχειρήματα των «απέναντι».

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΕΚΔΙKΗΣΕΙ;

Με εξαίρεση το πρωτάθλημα του 1989, όποτε η ΑΕΚ έχει κατακτήσει τον τίτλο είχε αντικειμενικά την καλύτερη ομάδα. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που είχε την καλύτερη ομάδα και δεν το κατέκτησε, με τελευταίο παράδειγμα τον τίτλο του 2008 που παρότι οι «κιτρινόμαυροι» ήταν πρώτοι στο γήπεδο με τους περισσότερους βαθμούς, την καλύτερη άμυνα, την καλύτερη επίθεση, τον πρώτο σκόρερ και τον πρώτο σε ασίστ, έχασαν την κούπα στα χαρτιά από τον Ολυμπιακό.

ΥΣΤΕΡΟΥΣΕ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΔΕΝ ΤΟ ΕΒΛΕΠΕ

Συνεπώς πολύ σπάνια η ΑΕΚ καταφέρνει να σηκώσει κεφάλι αν έχει χειρότερο υλικό από τους ανταγωνιστές της ή αν δεν έχει κάποιον προπονητή που να στηριχθεί πάνω του. Φέτος δεν είχε τίποτα από τα δύο και με πολύ λογικό τρόπο ξεφούσκωσε σαν μπαλόνι μέσα σε μια νύχτα (με τον Ηρακλή στην Καλογρέζα) όταν έπεσαν οι μάσκες (γιατί εκεί έπεσαν οι μάσκες). Αντικειμενικά αν το δούμε και αν απομονώσουμε τους πλασματικούς (όπως αποδείχτηκαν) ενθουσιασμούς που προκάλεσαν παραπλανητικά κάποιες μεταγραφές, η ΑΕΚ δεν είχε πολλά πράγματα να ελπίζει μέσα στη χρονιά. Αν έκανε κάτι θα το έκανε κόντρα στη ροή, όπως συνέβη και πέρσι με το Κύπελλο. Αν στους ανθρώπους που έχουν τις τύχες του κλαμπ στα χέρια τους αρκεί η ΑΕΚ να «κλέβει» (αγωνιστικά πάντα) τίτλους, τότε ελάχιστα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Ίσως αν ξενερώσουν και αυτοί (οι άνθρωποι που έχουν στα χέρια τους τις τύχες της ομάδας δηλαδή) τα πράγματα να γίνουν και χειρότερα. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν βιώνει ολόκληρος ο σύλλογος το απόλυτο ξενέρωμα.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Η πηγή του προβλήματος είναι ότι έχει πειστεί ο απλός οπαδός ότι στην ομάδα δεν γίνεται κάτι για να πάει η ομάδα ένα βήμα παραπέρα από εκεί που βρισκόταν. Γίνεται το μικρότερο δυνατό άνοιγμα, ο μικρότερος δυνατός κόπος, προκρίνονται οι πιο βολικές λύσεις, με τη λογική «μα αφού πέρσι πήραμε το Κύπελλο με αυτή την ομάδα, γιατί να μην το πάρουμε και φέτος». Το μόνο που γίνεται με συνέπεια είναι να υπάρχει μια κανονικότητα σε σχέση με την παλιά ΠΑΕ. Πλέον είναι όλοι πληρωμένοι στην ώρα τους, η ομάδα έχει γραφεία, έχει προπονητικό κέντρο, την πιστολιάζουν πολύ πιο δύσκολα οι διαιτητές και λειτουργεί σαν μια νοικοκυρεμένη ομάδα με πολύ συγκεκριμένο, όμως, ταβάνι. Το παραπάνω είναι κάτι σημαντικό σε σχέση με αυτά που τράβηξε η ΑΕΚ για χρόνια ολόκληρα, δεν αγγίζουν όμως ούτε για αστείο το διαχρονικό της ταβάνι και δεν ευνοεί στο να δοθεί όραμα ξανά στον κόσμο της που με πόνο ψυχής την εγκαταλείπει στη μοίρα της. Αν μη τι άλλο, όχι τιμητική κατάσταση για να χαρακτηρίζει την παρουσία όχι οποιουδήποτε παράγοντα, αλλά του τελευταίου πρωταθληματικού προέδρου που μια σημαντική μερίδα του κόσμου και του Τύπου τον περίμενε με αναμμένα κεράκια.

ΚΑΙ ΤΟ... ΦΑΡΜΑΚΟ

Δεν είναι το θέμα, βέβαια, ότι η ΑΕΚ έφερε «Χ» στην Κέρκυρα. Έφερνε και σε καλύτερες εποχές τέτοια αποτελέσματα. Είναι ότι η ομάδα πραγματικά δεν μπορεί να πάρει ανάσα έστω και με μια νίκη ρουτίνας, έστω και για να κοροϊδέψει λίγο τον εαυτό της. Η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει ΤΙΠΟΤΑ για να πάρει η ομάδα πορεία προς τα πάνω και αφήνεται στη μοίρα της: Ερμηνεύει λάθος ακόμα και τον τελευταίο τίτλο που κατέκτησε, πάει με μηδέν άνοιγμα, κάνει εκπτώσεις σχεδόν στα πάντα. Ο Μελισσανίδης έχει το καρπούζι, το μαχαίρι και είναι ο μόνος που μπορεί να γυρίσει την κατάσταση. Αν την πάρει πάνω του γυρνάει έστω κι αν χάθηκε -από πολύ νωρίς- η σεζόν. Αν αποφασίσει να πάει με πατημένα τα φρένα, τότε η ΑΕΚ το μόνο που θα έχει να περιμένει για να «ισιώσει» είναι το γήπεδο που αν προχωρήσει θα αλλάξει την ιστορία της. Το θέμα είναι τι γίνεται μέχρι τότε για να μην καταρρεύσει εντελώς στα μάτια των ΑΕΚτζήδων η μοναδική ρεαλιστική λύση για τον σύλλογο, γιατί πλέον τα πράγματα είναι οριακά...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Αυτή η ΑΕΚ είναι ο ορισμός της... ξενέρας
Η ΑΕΚ έχει αλλεργία στις νίκες
Τα... έριξε στον διαιτητή ο Ζοζέ Μοράις
Η ΑΕΚ δεν καθάρισε το ματς, η Κέρκυρα "έκλεψε" το βαθμό
Πρωτάθλημα η ΑΕΚ μόνο αν αλλάξει ο Μελισσανίδης

News 24/7

24MEDIA NETWORK