Ο Ντέμης και εκείνη η μπάλα που πέθανε

H καθημερινότητα της ΑΕΚ βρίσκεται σε κρίση. Ονόματα υπάρχουν, κυκλοφορούν ωστόσο μετά την απώλεια 5-6 συνεχόμενων μεταγραφικών στόχων, το καλάθι έχει μικρύνει αισθητά. Κατά τα άλλα βρισκόμαστε εν αναμονή της επίσημης συμφωνίας με τον ΟΤΕ ΤV για τα τηλεοπτικά, εν αναμονή της εξασφάλισης της ελευθέρας του Τζεμπούρ από τη Νότιγχαμ, κατά τη διάρκεια της ακριβούς γνωστοποίησης αλλαγής θέσης του ΣΥΡΙΖΑ για το γηπεδικό, κατά τη διάρκεια της διάθεσης των εισιτηρίων διαρκείας και εν αναμονή της νέας συνάντησης κορυφής (Μπάγεβιτς, Δέλλας, Μιλοβάνοβιτς) για το κλείδωμα των μεταγραφικών στόχων: Ενός αριστερού εξτρέμ πρώτα, ενός σέντερ φορ μετά και ενός αμυντικού μέσου. Αυτά.

Και στο βάθος… Ντέμης

Και γύρω στο μεσημέρι, κάπου ανάμεσα στο ενδιαφέρον της ΑΕΚ για τον Iρανό Σοζέι Μασούντ ο οποίος δεν καίγεται να έρθει στην «Ένωση» καθώς προτιμά να παραμείνει στην Ισπανία, ο Ντέμης ανέβασε στη σελίδα του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης το Legend Stories στη ΝOVA με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Στις ενημερωτικές ιστοσελίδες της ΑΕΚ αυτό αποτέλεσε είδηση, ελλείψει θεμάτων αλλά και λόγω της εμπορικότητας του πρώην προέδρου. Για να είμαι ειλικρινής, χαζεύοντάς το για 8η ή 9η φορά, δε θυμάμαι, δεν πιστεύω ότι είναι ακριβώς εμπορικότητα. Ή για την ακρίβεια, δεν είναι μόνο εμπορικότητα.

Είναι ένα ποδόσφαιρο που δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα. Που συνδυάζει προσωπικότητα και ταλέντο. Που γεμίζει το πίσω μέρος του μυαλού με ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας και δίνει βάθος τόσο στην εγχώρια μπάλα, όσο και στον Σύλλογο.

Πάθη…

Η συνειδητοποίηση της υπερβολής βλέποντας ξανά φάσεις που είχαν στιγματίσει μία περίοδο της ζωής του, το χαμένο μέτρο, οι εν θερμώ αποφάσεις, το αίσθημα της αδικίας, η ταύτιση. «Πάθη…» που λέει και ο ίδιος ο Ντέμης στο ντοκιμαντέρ, αναφερόμενος στην τρέλα της στιγμής που κατέκλυσε το δικό του κεφάλι μετά από ένα γκολ με τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια, φέρνοντας στο μυαλό του τη σκέψη να ξαπλώσει στα κάγκελα πάνω από τη σκεπαστή.

Δεν είναι μόνο το γκολ, είναι θέμα αύρας

Ντέμηδες υπάρχουν σε όλες τις ομάδες. Ή περίπου Ντέμηδες. Ποδοσφαιριστές δηλαδή, που βάζουν τα γκολ, παθιάζονται με την εξέδρα. Παίκτες που μετά από χρόνια έχουν κάτι να πουν. Στην προκειμένη περίπτωση και στην ΑΕΚ, ο Ντέμης αποτελεί αντικείμενο αναφοράς για πολλούς λόγους. Δεν είναι μόνο η ντρίμπλα στον Ανατολάκη, το γκολ στον Ελευθερόπουλο, το παίξιμο με την πλάτη με αντίπαλο στον Κολιτσιδάκη και η παραβίαση της εστίας του Βάντσικ στα τελευταία του. Ούτως ή άλλως, τα καλύτερά του γκολ δεν τα έβαλε με την ΑΕΚ, αλλά με τον Απόλλωνα. Το γκολ στο Κύπελλο με τον ΠΑΟΚ και την Τούμπα να χειροκροτεί αλλά και την εκτέλεση στο Καραϊσκάκη κόντρα στον Ολυμπιακό με ένα κεραυνό πάνω στην κίνηση με τη φανέλα της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» έχουν τη δική τους θέση στο ελληνικό Hall Of Fame.

Το σπριντ στην Καλογρέζα, το μαύρο φανελάκι

Είναι οι άπειρες ιστορίες που θα μείνουν για πάντα διαχρονικές, ακόμα και με αφορμή ένα video μιας εκπομπής που γυρίστηκε τρία χρόνια πίσω και ανέβηκε σήμερα στο διαδίκτυο. Το λύσιμο των κουμπιών της φόρμας, όταν αποφάσισε ο Ντουμιτρίου να τον περάσει στο ματς με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, το χτύπημα του Ρουμάνου στην πλάτη και το σπριντ από το ένα πέταλο στο άλλο. Η αποκάλυψη του τατουάζ, η φιγούρα που κράτησε …συνδεδεμένους με την ΑΕΚ τους νεαρούς ΑΕΚτζήδες, όταν η Δευτέρα στο σχολείο ήταν δύσκολη. Ή ακόμα η ενασχόλησή του με τα οικονομικά της ΠΑΕ ΑΕΚ στον ελεύθερό του χρόνο στην Ισπανία. Όταν δηλαδή δεν προπονούνταν με τον Τόρες και τον Ιμπαγάσα.

Η αλλαγή της εποχής και η ελπίδα…

Πέθανε πλέον εκείνη η μπάλα. Οι αναλώσιμοι ξένοι, το τυποποιημένο μοντέλο του Έλληνα ποδοσφαιριστή γεμίζουν με μουτζούρες τα ρόστερ των ομάδων που αλλάζουν καθημερινά, σε μία μπάλα χωρίς συναίσθημα, χωρίς ιστορίες, χωρίς εν βρασμώ αποφάσεις, χωρίς λάθη, χωρίς πάθη. Χωρίς ακόμα την έκρηξη της αφοπλιστικής ειλικρίνειας στον Τελικό με τον Ιωνικό για το γκολ με το χέρι, με τον Δούρο να τον ευχαριστεί και την εικόνα να κοντράρει τη νοοτροπία της σημερινής εποχής με ποδοσφαιριστές που ...πέφτουν για να πάρουν πέναλτι στη Γ' Εθνική.

Στην ΑΕΚ του 2014 αυτό που μετράει είναι η επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία. Ωστόσο, δύσκολο εγχείρημα είναι ακόμα και για να το φανταστεί κανείς, να σκεφτεί τον Πλατέλλα, τον Ανάκογλου ή τον Πεταυράκη, να κάθονται στην καρέκλα του συνδρομητικού καναλιού μετά από 20 χρόνια και να έχουν κάτι να πουν.

Η ελπίδα, βέβαια, πεθαίνει τελευταία. Μέχρι τότε θα ταξιδεύει σαν ανάμνηση και αυτή, στα μεσημέρια του video, με την ωραία μπάλα και την αύρα στις τσιμεντένιες εξέδρες της Φιλαδέλφειας, την εποχή που το ποδόσφαιρο δεν ήταν απρόσωπο και οι πρωταγωνιστές του δεν ήταν αναλώσιμοι…