Πανηγύρι των ζουρλών

Άκρη δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ. Για προφανείς λόγους. Η μία πλευρά βλέπει ύποπτες… κυβερνητικές στάσεις και ξένους δάχτυλους που επεμβαίνουν για να χάσει το πρωτάθλημα. Η άλλη, πιστή στην τακτική της "πονάει χέρι, κόψει χέρι", χτυπάει αθλητές, ρίχνει δακρυγόνα σε κλειστά γυμναστήρια. Μετά από ένα δίωρο, αφού το ντουμάνι από τα δακρυγόνα ξεθυμαίνει από την οροφή και κολλάει με αηδιαστικό τρόπο στο παρκέ, όλοι καταδικάζουν. Ανανεώνοντας, ουσιαστικά το ραντεβού της παράνοιας τους για την επόμενη φορά. Με ευχές, καταδίκες αλλά χωρίς ουσιαστική πρόθεση για λύση. Πανηγύρι των ζουρλών που έλεγε και ο Φιλίππου.

Ας τα πάρουμε από την αρχή…

Η εικόνα ήταν η εξής: οπαδοί της ΑΕΚ στον περιβάλλοντα χώρο χωρίς εισιτήριο, οπαδοί της ΑΕΚ στον περιβάλλοντα χώρο ΜΕ εισιτήριο. Το έργο της Αστυνομίας σχετικά απλό: ξεχωρίζει τους οπαδούς που δεν είχαν εισιτήριο και τους αφήνει εκτός γηπέδου, ελέγχει τους οπαδούς της ΑΕΚ που είχαν εισιτήριο και τους βάζει εντός γηπέδου.

Ίσως στην Ελβετία. Ή εν πάση περιπτώσει σε μία κανονική, προηγμένη χώρα. Γιατί στην Κυψέλη, την Αθήνα και γενικότερα στην Ελλάδα, δεν υπάρχει περιθώριο για τέτοιου είδους διαχωρισμούς. Η λογική είναι απλή: "έχεις δεν-έχεις εισιτήριο, είσαι στην αγέλη". Δεν το λέω εγώ. Το λέει η λογική. Πώς αλλιώς προσέγγισαν το διάδρομο του κλειστού οι οπαδοί της ΑΕΚ που η Αστυνομία υποστηρίζει πως δεν είχαν εισιτήριο;

Είχαν εισιτήρια

Το ματς αρχίζει. Ο Νίκος Ξηροκώστας βρίσκεται στη σέντρα και δίνει το σύνθημα στην εξέδρα. Αυτή τον ακολουθεί και το κλειστό πλημμυρίζει από τα παραδοσιακά χαρτάκια πριν την είσοδο των ομάδων. Τα πάντα πανηγυρικά. Και κάπου εκεί μαυρίζει το σύμπαν… Μερίδα οπαδών της ΑΕΚ εισέρχονται στο κλειστό. Η Αστυνομία υποστηρίζει ότι δεν είχαν στην κατοχή τους εισιτήρια, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι είχαν.

Ας πάρουμε όμως ως δεδομένο ότι η Αστυνομία έχει δίκιο και οι συγκεκριμένοι οπαδοί δεν είχαν εισιτήρια και μπήκαν παράνομα στο γήπεδο. Τι προτιμήθηκε; Από το να μπουν δέκα οπαδοί έστω και λαθραία στο γήπεδο, με την Αστυνομία να κάνει τα στραβά μάτια -δεδομένου ότι ο έλεγχος ήταν ανεπαρκής για να καταφέρουν να φτάσουν μέχρι την είσοδο- προτιμήθηκε να τους ρημάξουν στο ξύλο και να γενικεύσουν τη σύρραξη.

Ακολούθησε η χρήση χημικών μέσα στο κλειστό. Ένας επιληπτικός οπαδός της ΑΕΚ έπαθε κρίση στο παρκέ, συγγενείς παικτών, δημοσιογράφοι, διοικούντες και γενικά κόσμος από την εξέδρα των επισήμων μπήκε στον αγωνιστικό χώρο προκειμένου να προσεγγίσει την έξοδο και να πάρει μία καθαρή ανάσα. Στον γενικό χαμό οι δυνάμεις της Αστυνομίας θεώρησαν ότι εισβάλλουν παράνομα και αυτοί στον αγωνιστικό χώρο και άρχισαν να χτυπούν όποιον έβρισκαν! Ροντέο. Οι παίκτες της ΑΕΚ μπήκαν στη μέση για να προστατεύσουν τις οικογένειές τους και τον κόσμο, με ορισμένους εξ αυτών να δέχονται χτυπήματα.

Για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να το εντοπίσεις. Να παραδεχτείς ότι υπάρχει. Να το αναφέρεις. Αν δεν το κάνεις, ζεις για πάντα με το ταμπού, χωρίς βεβαίως να τσαλακώσεις την εικόνα σου, και απλά περιμένεις να συμβεί το μοιραίο. Γιατί και στην Κυψέλη, δεν υπήρχε μεγάλη απόσταση μεταξύ των σουρεαλιστικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στο κλειστό από την προδιαγραφόμενη τραγωδία.

Στο κλειστό της Κυψέλης έφτασα αργά. Στην ουσία όταν έμαθα ότι γίνονται επεισόδια. Δεν ασχολούμαι με το χάντμπολ, ωστόσο ήμουν κοντά και με έτρωγε η περιέργεια. "Πώς τα κατάφεραν πάλι". Ακόμα και μετά την εκκένωση του κλειστού η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Ο Κώστας Παπαδημητρίου από την Ερασιτεχνική ΑΕΚ, μου εξιστορούσε το παράλογο της όλης ιστορίας με τον εκπρόσωπο της Ομοσπονδίας λίγο πιο πέρα να συμφωνεί και να κουνάει καταφατικά το κεφάλι…

Όσοι ήταν στο κλειστό είχαν από μία ιστορία να πουν από όλα όσα είδαν. "Γράψε εκείνο, γράψε αυτό". Σε μορφή καταγγελιών μπορώ να γράψω όλα όσα μου είπαν. Από τη φραστική επίθεση Αστυνομικού των ΜΑΤ σε νεαρό για το μπλουζάκι του, την ΑΕΚ και την… Τουρκία και από την επική απάντηση άλλου Αστυνομικού στην προτροπή να περιοριστούν τα χημικά γιατί στο γήπεδο υπάρχουν και μικρά παιδιά: "Τι δουλειά είχατε να φέρνατε τα παιδιά στο γήπεδο".

Η ουσία είναι άλλη. Η Αστυνομία -σε ατομικό επίπεδο και όχι φυσικά σε ανώτερο επίπεδο εντολών- δρα ως αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Φανατίζεται, δημιουργεί κόντρες και προτιμάει να παίξει… μπουνιές τινάζοντας έναν ολόκληρο αγώνα στον αέρα, προτιμώντας το παραπάνω σενάριο από το να αφήσει 10 άτομα χωρίς εισιτήριο να μπουν στο γήπεδο, αφού πρώτα αδυνατούσε να τους ελέγξει με αποτέλεσμα αυτοί να φτάσουν μέχρι την είσοδο.

Νομίζω ότι στην εποχή της πληροφορίας, του ίντερνετ και των χιλιάδων μέσων έχουμε υποχρέωση να αναδεικνύουμε αυτά τα γεγονότα. Σε άλλες εποχές οι συγκεκριμένες ιστορίες έμεναν θαμμένες στα σκοτεινά στενά που λάμβαναν χώρα, με τους θύτες και τα θύματα να είναι οι μόνοι που γνωρίζουν τι ακριβώς είχε συμβεί και την κοινή γνώμη να τοποθετείται παίρνοντας ως κριτήριο επίσημες ανακοινώσεις.

Τώρα, που με ένα πάτημα κουμπιού από την Κυψέλη η είδηση ταξιδεύει στο… Μεξικό, η προβολή και η ενημέρωση αποτελεί τον νούμερο ένα εχθρό της παράνοιας. Και δεν είναι απλά δυνατότητα. Είναι υποχρέωση. Τουλάχιστον απέναντι σε έναν άνθρωπο που έχασε την αρτιμέλειά του σε ένα ελληνικό γήπεδο, και το απόγευμα της Παρασκευής έτρεχε με το καρότσι μέσα στο παρκέ να… επιβάλει τη λογική: τον Νίκο Ξηροκώστα.

Είναι πιο σημαντικό από το αν θα καταφέρει η ΑΕΚ να πάρει τελικά το πρωτάθλημα ή όχι...