The Pontians

Η ελληνική πανίσχυρη ομάδα της δεκαετίας του ’90, αποτελεί τον οδηγό της επιστροφής για την ΑΕΚ στη σύγχρονη εποχή της. ΟΚ, οι εποχές έχουν αλλάξει. Η διαφορά από τους ανταγωνιστές της –κυρίως αυτούς που θα αντιμετωπίσει την επόμενη αγωνιστική σεζόν- έχουν αυξηθεί. Πλέον το χρηματιστήριο του ποδοσφαίρου δεν καθορίζει το «ανέβα» και το «κατέβα» του από το πόσο… ξυπνητζήδες είναι οι άνθρωποι που στελεχώνουν μία ομάδα.

Το χρήμα έχει πιο καθοριστικό ρόλο και ρυθμίζει τις διαφορές. Στην προκειμένη περίπτωση, άλλαξε όλο τον χάρτη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Ολυμπιακός με τις συνεχόμενες συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ έχει ξεφύγει αρκετά από τους υπόλοιπους. Ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να διατηρηθεί στα ψηλά με τα πενιχρά μέσε που διαθέτει –και τα καταφέρνει περίφημα για την ώρα- και ο ΠΑΟΚ, προσπαθεί να δικαιολογήσει τον τίτλο της δεύτερης δύναμης. Η ΑΕΚ; Έρχεται!

Η παλιά συνταγή

Η δεκαετία του ’90, είναι για τους ΑΕΚτζήδες κάτι σαν …τοτέμ. Το πιο επιτυχημένο μοντέλο που έχει προβάρει ποτέ η ΑΕΚ μετά τη χρυσή εποχή του Λουκά Μπάρλου στα 70s, βρήκε εφαρμογή στο ξεκίνημα εκείνης της δεκαετίας. Και αν η ομάδα του ’89 έβαλε τις βάσεις γκρεμίζοντας τον πέτρινο μανδύα της δεκαετίας του ’80 δημιουργώντας το όραμα για το μέλλον η διαχείριση του κόνσεπτ, πρώτα από τον «νοικοκύρη» Κώστα Γενεράκη και έπειτα από τους Καρρά-Μελισσανίδη, έβαλαν σε νέες βάσεις την «κιτρινόμαυρη» παρουσία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Στην προ-Μπόσμαν εποχή, η ΑΕΚ δημιούργησε μία από τις πιο ζηλευτές ποδοσφαιρικές ομάδες που παρέλασαν από τη χώρα. Δημητριάδης, Αλεξανδρής και ο πρωταθλητής Ευρώπης Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς προστέθηκαν στον ήδη αξιοπρεπή κορμό που προϋπήρχε: Στην παρέα του Σαββίδη, του Βασιλόπουλου, του Μήνου, του Παπαϊωάννου, του Σαβέβσκι, του Σταματή, του Μανωλά. Στη συνέχεια, ο Μελισσανίδης διαδέχθηκε τον Γενεράκη. Ο κορμός ίδιος, ο προπονητής βασικό συστατικό και η ενίσχυση για το κάτι παραπάνω: Ατματσίδης, Τσιάρτας, Κοπιτσής, Μητρόπουλος, Σλίσκοβιτς. Χρόνο με τον χρόνο, γινόταν η πρόσθεση ενός κομματιού του παζλ.

Την επόμενη χρονιά, για παράδειγμα, η ΑΕΚ έφερε τον Κασάπη. Τη μεθεπόμενη τον Κετσπάγια και τον Κωστή. Όλοι τους σοβαρές ποδοσφαιρικές περιπτώσεις. Ο Κασάπης έφτασε μέχρι τη μεικτή κόσμου, ο Τιμούρ χαιρέτισε για το –ακατόρθωτο για την εποχή- ταξίδι στην Πρέμιερ Λιγκ και ο Κωστής προδόθηκε από εκείνο συντριπτικό κάταγμα κνήμης-περόνης ένα καταραμένο βράδυ στη Νέα Φιλαδέλφεια κόντρα στη Στουρμ, σε φάση που δε μύριζε κίνδυνο και με το ανατριχιαστικό «κρακ» να ακούγεται μέχρι τη θύρα 19 του «Νίκος Γκούμας».

Πάνω σε αυτή τη βάση –και με λιγότερη ατυχία- θέλει να χτίσει η ΑΕΚ την επόμενη μέρα της. Ελληνική ομάδα, δημιουργία κορμού και με λογική μακρινή σε σχέση με αυτή που η «Ένωση» προσέγγισε την πραγματικότητά της την περασμένη αγωνιστική σεζόν: Της μίας χρήσης δηλαδή.

Εύκολο το να βρει κανείς Κωστή, «Σάμπα», Τσιάρτα, Κετσπάγια, Κασάπη, δεν είναι. Οι στρατιές των …τυχαίων πηγαινοέρχονται. Καλησπερίζουν και καληνυχτίζουν την ΑΕΚ καθημερινά. Τα χρόνια πέρασαν, ο μύθος της ομάδας του ’90 γιγαντώθηκε και εξιδανικεύτηκε στο μυαλό ολόκληρης της κοινωνίας του Συλλόγου στη θέα του «νέου Κασάπη» που άντεξε έξι μήνες, ή του «νέου Τσιάρτα» που άντεξε να ζήσει ως τέτοιος μόνο στην υπερβολή της προετοιμασίας.

Κι όμως… Η ΑΕΚ βρίσκεται απέναντι από το μεγαλύτερο στοίχημά της. Αυτό της δημιουργίας του ελληνικού κορμού. Με τα ίδια υλικά, αλλά με διαφορετικές συνθήκες. Το contra.gr φιλοξενεί τον Έλληνα από τον οποίο ξεκινούσε η ενδεκάδα της ΑΕΚ στη μεγαλύτερη χρονική διάρκεια της δεκαετίας του ’90 και τον Έλληνα με τον οποίο θα τελειώνει η ενδεκάδα της νέας, ελληνικής ΑΕΚ που βρίσκεται στα χαρτιά: Ατματσίδης-Αραβίδης. Πόντιοι και οι δύο, έχοντας καλή εικόνα στα της ΑΕΚ και οι δύο. Ο ένας έπαιζε, ο άλλος χάζευε από την εξέδρα. Τώρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Ο σκοπός παραμένει ο ίδιος. Παρά το γεγονός ότι ο δρόμος είναι μακρύς…

O άλλοτε πρωταγωνιστής Ηλίας Ατματσίδης

"1992. Ο Στέλιος Σεραφείδης με είχε παρακολουθήσει σε μερικά ματς. Το τελευταίο ήταν μέσα στη Νίκη Βόλου. Νικήσαμε με 1-2. Κάναμε τρομερό ματς. Συγχρόνως ερχόταν και με παρακολουθούσε ο Ολυμπιακός. Είχα κάνει την καλύτερή μου χρονιά. 1991-92. Πολύ καλή ομάδα είχαμε τότε. Είχαμε τον Νινιάδη και τον Νταμπίζα. Εκείνη τη χρονιά μόνο εγώ είχα φύγει από τους Πόντιους Βέροιας. Τα υπόλοιπα παιδιά φύγανε αργότερα".

"Η ΑΕΚ της εποχής ήταν πολύ ισχυρή. Επί Μπάγεβιτς-Μελισσανίδη. Ενώ είχα και άλλες προτάσεις επέλεξα αυτή. Το πρώτο μου επίσημο ματς ήταν το Σούπερ Καπ με τον Ολυμπιακό στην Καλογρέζα. Χάσαμε με 3-1. Είχα κάνει αρκετά καλά παιχνίδια στα καλοκαιρινά φιλικά εκείνης της περιόδου. Συγκεκριμένα μου έχει μείνει εκείνο με τη Σέφιλντ Γουένστεϊ, που είχε και έναν πολύ μεγάλο ποδοσφαιριστή τότε, τον Γουόντλ. Άγγλος. Παικτάρα. Το θυμάμαι μέχρι σήμερα. Είμαστε και δίπλα, εδώ στη Φιλαδέλφεια και τώρα που το συζητάμε το …θυμάμαι πιο έντονα. Παρά το γεγονός ότι είχαμε κερδίσει με 4-0 ο κόσμος φώναζε το όνομα του τερματοφύλακα: Το δικό μου!"

"Είχα 1,5 μήνα στην ΑΕΚ και ολόκληρο το γήπεδο με αποθέωνε. Απίστευτο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Βέβαια ήταν και άλλες στιγμές. Καλές και κακές. Άπειρες… Δεν είναι εύκολο να τις ξεχωρίσεις. Τόσα χρόνια… Αν έπρεπε να το κάνω όμως στην καλύτερη θα έβαζα το Κύπελλο που πήραμε το ’97 με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη. Χτύπησα το τελευταίο πέναλτι. Ωραία μέρα, μεγάλη βραδιά. Οι χειρότερες είναι δύο".

"Πρώτα το περίφημο «πέστε κάτω» στο ματς του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό το 2001, όταν οι συμπαίκτες μου έπεφταν κάτω σαν κοτόπουλα. Μετά ο αποκλεισμός από το Τσάμπιονς Λιγκ τον Αύγουστο του ’99. Με τη σουηδική ΑΪΚ Στοκχόλμης. Αποκλειστήκαμε αν και ήμασταν καλύτεροι".

"Πλέον η ομάδα αλλάζει τη φιλοσοφία της. Στην ουσία τη φέρνει κοντά την παλιά της λογική".

"Χτίζει έναν ελληνικό κορμό. Παίρνει ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, χτίζει πάνω τους και όταν επιλέξει να πάρει κάποιους ξένους να ενισχυθεί, θα πάρει κάποιους από αυτούς που της λείπουν. Αλλά το σημαντικό είναι ότι ο κορμός πρέπει να είναι αυτός που ήταν και στα δυνατά μας χρόνια: Ελληνικός. Τα τελευταία χρόνια είχε χαθεί η μπάλα. Πλέον όμως καλύτερα είναι να κοιτάξουμε μπροστά. Η ΑΕΚ κοιτάει μπροστά όχι πίσω. Έχει πλέον τον Μελισσανίδη και τον Μπάγεβιτς. Γνωρίζουν από ποδόσφαιρο. Το σημαντικότερο. Γνωρίζουν ποιο είναι το μέγεθος της ΑΕΚ και ετοιμάζουν την ομάδα πάνω σε αυτό".

"Η κίνησή μου στον αγώνα του Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα την περίοδο 1996-97, μετά το πέναλτι του Καραπιάλη όταν αποβλήθηκα και έτρεξα στην εξέδρα για να πετάξω τη φανέλα στους οπαδούς μας δεν ήταν …ποντιακό ταμπεραμέντο. Ήταν της στιγμής. Κανένας δεν τη θέλει την αδικία. Νομίζω πως οποιοσδήποτε ήταν στη θέση μου θα μπορούσε να αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο. Ίσως και με χειρότερο. Δεν μπορείς να τη δεχτείς την αδικία. Και εμείς εκείνα τα χρόνια τη ζήσαμε έντονα στο πετσί μας. Δυστυχώς. Λογικό δεν είναι; Αυτό με ενοχλούσε τόσα χρόνια στην ΑΕΚ. Πέραν της εποχής Μελισσανίδη-Καρρά, δεν είχαμε ποτέ έναν πρόεδρο-ιδιοκτήτη. Είχαμε διαχειριστές. Αλλιώς λειτουργεί ο ιδιοκτήτης, αλλιώς ο διαχειριστής".

"Πολλές φορές σκέφτομαι ότι έκανα κάτι που ίσως να έπρεπε να μετανιώσω. Σταμάτησα από την Εθνική μετά από εκείνον τον αγώνα με τον Ολυμπιακό του Μπιγκόν στη Φιλαδέλφεια. Με τον Δημητρόπουλο διαιτητή. Και τώρα όμως, άμα γινόταν, νομίζω ότι θα έκανα το ίδιο πράγμα. Δεν μετανιώνω για τίποτα από αυτά που έχω κάνει. Ακόμα και τώρα με τον ίδιο τρόπο θα συμπεριφερόμουν".

Ο Πόντιος της σημερινής ΑΕΚ που… έρχεται!

Η σχέση με την μπάλα ξεκινάει από …μωρό. Με πατέρα πρώην ποδοσφαιριστή δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές. Έχει παίξει και στην ΑΕΚ. Γέννημα-θρέμμα, παιδί των ακαδημιών και για πολλά χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τελικά δεν κατάφερε να γίνει επαγγελματίας λόγω συγκυριών. Στο γήπεδο με πήγαινε από πολύ μικρό. Πρώτο ματς στη Φιλαδέλφεια ήταν ο προκριματικός του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρέιντζερς τον Αύγουστο του ’94 με τα δύο γκολ του Σαραβάκου.

"Πλέον έρχομαι ξανά στην ομάδα, αυτή τη …φορά μόνος μου. Ως επαγγελματίας. Προηγούμενη στάση ο Πανιώνιος, τωρινή η ΑΕΚ. Μία ομάδα με οικονομικά προβλήματα η πρώτη και μία εύρωστη οικονομικά η δεύτερη. Ωστόσο το θέμα για την απόφαση αυτή δεν ήταν τα λεφτά. Στην ΑΕΚ υπάρχει συσπείρωση, συγκρότηση και οργάνωση σε όλα τα ζητήματα, κυρίως χάρη στην παρουσία του Δημήτρη Μελισσανίδη στο τιμόνι της.

Ο ποδοσφαιριστής ασχολείται πλέον μόνο με το ποδόσφαιρο. Αυτό που θέλω να ξέρει ο κόσμος είναι πως γνωρίζουμε ότι όλοι κρινόμαστε. Δεν έχει σημασία αν είμαστε ΑΕΚτζήδες, αν είμαστε συμπαθείς ή αντιπαθείς. Το θέμα είναι απλό και οι υποσχέσεις είναι μάλλον ανούσιες. Μόνο μία έχει ισχύ: Το να δώσουμε το 200% και να ανεβάσουμε την ομάδα στη μεγάλη κατηγορία για να συνεχίσει την πορεία της από εκεί που την άφησε".