Μια στιγμή, ένα μάθημα για μια γενιά

Στο παιχνίδι με τη Βέροια, ο Δημήτρης Πέλκας έγραψε την 80στη παρουσία του με την φανέλα του ΠΑΟΚ. Στις πρώτες 79 είχε 14 τέρματα. Είναι δεδομένο πως ο ίδιος θα θυμάται τόσο την πρώτη συμμετοχή του, που είχε έρθει στις 2 Αυγούστου 2012, όσο και το πρώτο του γκολ με την φανέλα του ΠΑΟΚ, που είχε έρθει μια εβδομάδα αργότερα. Δεν ξέρω αν έκλαψε τότε. Μπορεί. Σίγουρα θα συγκινήθηκε. Έκτοτε έχουν περάσει σχεδόν 4,5 χρόνια. Και ο Πέλκας έχει περάσει από όλα τα στάδια που μπορεί να περάσει ένας παίκτης που βγαίνει από την ακαδημία της ομάδας που αγαπά. Συνήθως πάει κάπως έτσι...

ΕΠΙΒΙΩΣΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ... ΧΑΜΕΝΩΝ ΔΑΝΕΙΚΩΝ

Πρώτα συστήνεται στο κοινό ως μια μεγάλη ελπίδα. Στην συνέχεια έρχεται η πρώτη συμμετοχή και το πρώτο γκολ, που τον φέρνουν στα ΜΜΕ. Τα Μέσα έχουν (και αυτά) ανάγκη τέτοιους παίκτες. Βγάζουν ιστορίες, βγάζουν συναίσθημα. Βγάζουν αγάπη για το ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως βγάζουν αγάπη και για την ομάδα, που ήταν, είναι και θα είναι υγιές αλλά και άκρως εμπορεύσιμο.

Και μετά; Και μετά είναι μόνοι τους. Στη θάλασσα, να παλέψουν με τα θηρία. Όσοι χρειάστηκαν για να τους πάρουν από το χέρι και να τους φέρουν μέχρι εκεί, απομακρύνονται. Και κοντά να είναι, λίγο “μετράνε”. Ο αγωνιστικός χώρος είναι ο καθρέφτης όλων. Έφτασαν μέχρι εκεί και πλέον είναι μόνοι τους. Όσο περνά ο καιρό, οι περισσότεροι κάνουν τον κύκλο τους. Έρχεται η στιγμή που η ομάδα, όσο πιο πολλές απαιτήσεις έχει, τόσο πιο έτοιμους τους θέλει. Και τις περισσότερες φορές δεν έχει χρόνο για να τους “νταντέψει”.

Οι πιτσιρικάδες φεύγουν δανεικοί “να πάνε να ψηθούν”. Και τις περισσότερες φορές, και στον... φούρνο που μπαίνουν, πηγαίνουν απροστάτευτοι, καθώς η λογική της ομάδας είναι πως “αν αξίζει, θα τη βρει την άκρη”. Ο Πέλκας πήγε στην αρχή στον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Και πήγε μετά από μια σεζόν στην οποία είχε μετρήσει 16 συμμετοχές στον ΠΑΟΚ, όχι τρεις – τέσσερις σε φινάλε σεζόν. Στη πρώτη του χρονιά μάλιστα, ο Γιώργος Δώνης του έδωσε τη φανέλα με το νούμερο 10, σε μια εποχή που όλοι του έλεγαν “ο νέος Κούδας”. Την επόμενη σεζόν επέστρεψε...για να φύγει εκ νέου. Πήγε στην Πορτογαλία και την Σετούμπαλ. Γεμάτη σεζόν με 29 παιχνίδια, στη πρώτη του επαφή με το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Και όταν γύρισε, βρήκε, όπως προ διετίας, έναν νεαρό τεχνικό. Και τον πίστεψε και εκείνος. Ο Ιγκόρ Τούντορ χρησιμοποιούσε κατά κόρον τον Δημήτρη Πέλκα. Πέρυσι,ο Πέλκας είχε 49 συμμετοχές, περισσότερες από όσες είχε κάνει τα δυο προηγούμενα χρόνια.

ΦΕΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο "ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ"

Και ήρθε η φετινή σεζόν, που δεν είναι “πειραματική” όπως οι δυο προηγούμενες στις οποίες βρισκόταν στον ΠΑΟΚ. Διότι και η σεζόν 2012-13 είχε το στοιχείο του πειραματισμού, καθώς η προετοιμασία ξεκίνησε με ρόστερ που δομήθηκε με σφικτό μπάτζετ και εξελίχθηκε ως η πρώτη χρονιά του Ιβάν Σαββίδη στο τιμόνι της ομάδας, και η σεζόν 2015-16 ξεκίνησε με στοιχεία πειραματισμού, με αλλαγμένο αγωνιστικό μοντέλο, με διαφορετική φιλοσοφία, με διαφορετικό βάρος. Η φετινή σεζόν όμως είναι εντελώς διαφορετική και για τον ΠΑΟΚ και για τον Πέλκα. Για τον ΠΑΟΚ διότι ο πήχης μπήκε ψηλά, και διότι ο Πέλκας δεν ήταν πια “το παιδί”, αλλά ένας παίκτης που “κουβαλούσε” 78 παιχνίδια στα πόδια του την προηγούμενη διετία.

Δικαιολογίες, τέλος.Η φετινή είναι η πρώτη χρονιά που ο Πέλκας δεν έχει... προστατευτικό δίχτυ από κάτω του. Ούτε τον “παίρνει” να φύγει δανεικός “για να ψηθεί”, ούτε έχει την δικαιολογία ότι “είναι μικρός”. Δεν τον πήραν και τα χρόνια, αλλά με δυο γεμάτες χρονιές σε επαγγελματικό επίπεδο, το “θα μάθει” και το “εκπαιδεύεται” είχαν τελειώσει. Η σεζόν το βρίσκει να περιμένει καρτερικά τις ευκαιρίες του. Πέρυσι είχε 9 γκολ σε 3506 αγωνιστικά λεπτά. Φέτος έχει 5 γκολ σε 743. Παίζουν ρόλο οι αριθμοί; Έναν κάποιο ρόλο, τον έχουν. Αλλά, όλα αυτά τα αφήνω στην άκρη και πάω στα όσα ακολούθησαν μετά το γκολ με την Βέροια.

ΚΙΝΗΣΗ - ΜΑΘΗΜΑ

Έχει τρία λεπτά που έχει μπει στο παιχνίδι, και έχει βάλει το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Στον ΠΑΟΚ. Στην ομάδα του. Στην καψούρα του. Και πετυχαίνει ένα γκολ “Πέλκα”. Πλασάρει με αυτή την άτιμη την άνεση που έχει, και... ανάμεσα στο “άσε μας ρε Πέλκα και εσύ τώρα. Αυτά σε μάραναν” και στο “γεια σου ρε Πελκίνιο, παικτούρα” της κερκίδας. Ξεκινάει να το πανηγυρίσει και σταματά. Βάζει τα κλάματα διότι έχει σκοράρει όντας αρχηγός στον ΠΑΟΚ. Ούτε νικητήριο γκολ έχει πετύχει ούτε κρίνεται κάτι στο ματς. Σκοράρει όντας ο αρχηγός της ομάδας της καρδιάς του. Και κλαίει.

Μπορεί το καλοκαίρι να φύγει από τον ΠΑΟΚ. Μπορεί να μείνει για άλλα δώδεκα χρόνια. Κανείς δεν ξέρει. Και λίγη σημασία έχει. Σε μια εποχήfast forward, οΠέλκας θυμίζει κάτι παλιό και λίγο ξεχασμένο. Κάτι ρομαντικό που το έχουμε ανάγκη και εμείς για να ξεφύγουμε από τα τυπικά, και ο φίλαθλος που βλέπει κάθε χρόνο μεταγραφές και παικταράδες, αλλά κυρίως οι ακαδημίες μιας ομάδας. Να υπάρχει ένα παιδί στην ομάδα που κλαίει επειδή σκοράρει φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Του αρχηγού του ΠΑΟΚ.

Ας γίνουν αυτά τα καρέ βίντεο, να τα βλέπουν τα παιδιά στις ακαδημίες, για να ξέρουν που πηγαίνουν...