Πανηγυρτζήδες είμαστε

Δεν ασχολούμαι με το μπάσκετ περισσότερο απο ότι εσείς που διαβάζετε τώρα αυτό το κείμενο. Καταπιάνομαι με την πορτοκαλί μπάλα μόνο όταν παίζει η Εθνική, όταν έχει ντέρμπι και όταν έχει Final 4 στην Ευρωλίγκα. Οπότε από αυτή τη σκοπιά καλά με προτρέπουν οι μπασκετικοί συνάδελφοι να μην σχολιάσω την Εθνική στον αγώνα της με την Ισπανία , επειδή είμαι άσχετος (όντως). Για αυτό και θα ακούσω τη συμβουλή τους. Έτσι και αλλιώς τους Ισπανούς τους έχω περάσει δύο φορές στον σκληρό μου δίσκο και μου κόλλησαν «ιό». Το 87’ που τους έβλεπα να μας σκορπίζουν στο παρκέ του ΣΕΦ και φέτος στη Σαΐτάμα. Θα το «πάω» άλλου λοιπόν...

...Στην αιώνια (απο τις 14 Ιουνίου 1987) μάχη του μπάσκετ με το ποδόσφαιρο για το ποιος θα εκμεταλλευτεί το πανηγύρι. Μια μάχη που μάλλον δεν ξεκινάει στο μυαλό των φιλάθλων. Μια μάχη που ξεκινά και δεν τελειώνει, στο μυαλό και τα έργα των δημοσιογράφων. To «μπασκετικοί Vs ποδοσφαιρικοί» συγκρίνεται στα ίσα με το «Jedi Vs Dark side» στον πόλεμο των άστρων. Ποιος θα επικρατήσει; Ποιος θα επιβιώσει; Ποιος θα κατακτήσει την καρδιά του οπαδού; Τζάμπα μάχη.

Ως....ωραίοι Έλληνες δεν νοιαζόμαστε για την πρωτοκαθεδρία των σπορ. Νοιαζόμαστε μόνο για το πανηγύρι. Τί; Αμφιβάλετε; Για ρωτήστε και την ΕΠΟ που μάζεψε 3-4 χιλιάδες κόσμο στο Καραϊσκάκη (μαζί με τις δωρεάν προσκλήσεις) στο φιλικό με την Ουγγαρία. Μόλις δύο χρόνια μετά το Euro. Πριν καν περάσουν δεύτερο χέρι γυαλιστικό στην κούπα της Λισσαβώνας, εμείς ξενερώσαμε. Πριν προλάβει να αφήσει σημάδι στην μοκέτα της βάσης του, το κύπελλο έγινε απλά ευχάριστη ανάμνηση.

Θέλετε ο αποκλεισμός απο το μουντιάλ; Θέλετε οι επιλογές του Ρεχάγκελ; Το κακό θέαμα που προσφέρει η Εθνική; Θέλετε όλα μαζί; Αυτοί ήταν λίγο πολλοί οι λόγοι της απομάκρυνσης. Εκεί που βάζαμε «βύσμα» για ένα εισιτήριο στα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου, φτάσαμε στο σημείο να τα δίνουν τα ραδιόφωνα τσάμπα και κατά εκατοντάδες. Διαχείριση επιτυχίας ΜΗΔΕΝ.

Μην ανησυχείτε όμως. Μόλις ξαναπιάσουμε «λιμάνι», θα ξαναβγούμε στην Ομόνοια και στο λευκό Πύργο. Για δες και το μπάσκετ. Πήραμε πέρυσι το ευρωπαϊκό. Γλέντι, χαρά, final countdown, δηλώσεις του Φασούλα και του Χριστοδούλου, παρέμβαση Πολίτη και Κιουμουρτζόγλου στα παράθυρα, ο Λιάγκας συνδέσεις με τους ρεπόρτερ στον τόπο των πανηγυριών, ο πατέρας ή ο θείος του Ντικούδη μιλούν στην κάμερα του ALTER και ύστερα...

... Και ύστερα ανέβηκε το ενδιαφέρον στα ντέρμπι ΠΑΟ-ΟΣΦΠ στην Α1, στους αγώνες του Άρη και... αυτάαα. Κατά τα άλλα η ΑΕΚ «ξεθώριασε», ο Ηρακλής έπεσε, τα γήπεδα παρέμειναν άδεια. Διαχείριση επιτυχίας;Και εδώΜΗΔΕΝ. Οι μόνοι που τα διαχειρίστηκαν σωστά όλα αυτά ήταν τελικά οι δημοσιογράφοι (ή καλύτερα τα αφεντικά τους). Εφημερίδες, περιοδικά, συλλογές, μπλουζάκια, DVD και CD έκαναν θραύση.

Και πάμε στο «ζουμί». Εμείς, τί είμαστε τελικά; ΠΑΝΗΓΥΡΤΖΗΔΕΣ είναι η απάντηση . Πιεσμένοι απο τα ατομικά μας προβλήματα, την σχετικά στενή μας τσέπη και τις σκοτούρες της καθημερινότητας, μόλις ακούμε «βάλτο αγόρι μου» και «ξεκίνησε το πειρατικό», ορμάμε. Φιλάμε σημαία, φοράμε φουστανέλα, φουσκώνουμε στήθος, αριστερίζουμε (αυτό σε περίπτωση που νικάμε τους Αμερικανούς) και ζούμε το απόλυτο one night stand ή έστω one month stand.

Μόλις ξαναπληρώσουμε το λογαριασμό του κινητού μας σε κάποιο ταμείο, επιστρέφουμε. Βάζουμε μια αόρατη φραγή στην επιθυμία μας να είμαστε στο ΟΑΚΑ και στο Καραϊσκάκη κάθε φορά που παίζουν οι Εθνικές μας ομάδες. Περιμένουμε απλά να περάσει πάλι απο μπροστά μας το «τσουνάμι» απο μηχανάκια και αυτοκίνητα που ανηφορίζει με γαλανόλευκες για τις κεντρικές πλατείες, Για να το πάρουμε απο πίσω και να φωνάξουμε «Ολέεεε... Ελλάς ολέ ολέεεεε...». Απο τους πανηγυρτζήδες εξαιρούνται ΦΥΣΙΚΑ οι ομογενείς. Καμία σχέση τα δικά τους κίνητρα πανηγυρισμών.

Εν κατακλείδι. Κόντρα ποδοσφαίρου με μπάσκετ δεν μπορεί να υπάρχει. Πρώτον γιατί το ποδόσφαιρο είναι παγκόσμια θρησκεία ενώ το μπάσκετ μια απλή αθλητική θεότητα. Δεύτερον, στη μπάλα βγαίνουμε στους δρόμους ακόμη και όταν οι ομάδες μας περνούν τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ενώ στο μπάσκετ κατά βάθος μας «τσούζει» που βγαίνουμε δεύτεροι στο παγκόσμιο. Τα... «Είμαστε δεύτεροι στον πλανήτη και αυτό είναι ήδη μεγάλη επιτυχία» είναι απολύτως ορθά, αλλά δεν παύουν να είναι βάλσαμο στον καημό μας.

...Ή μήπως είναι τυχαίο που ο Βασίλης Σκουντής στις μεταδόσεις του απο την Ιαπωνία, την μόνη αμερικανική παροιμία που ξέχασε να μας πει είναι... «Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα»;