Εθνική για λύπηση...
Η ομάδα έχει χάσει την ενέργεια, την πρωτοβουλία και την αυτοπεποίθησή της. Μέσα σε τρία ματς. Ο Γιάννης Ντάλλας καταθέτει τη δική του άποψη για το ναυάγιο της Εθνικής κόντρα στη Βόρειο Ιρλανδία και αναρωτιέται τι έγινε με την ομάδα που προκρίθηκε στους "16" του Μουντιάλ.
Ο Ρανιέρι αλλάζει συνεχώς ενδεκάδες, ψάχνει να βρει τον κορμό που θα χτίσει τη δική του Ελλάδα, αλλά η Εθνική παρουσιάζεται ολοένα και χειρότερη από αγώνα σε αγώνα. Η φιλοσοφία του συστήματος κόντρα στη Βόρεια Ιρλανδία ήταν ένα ακόμη αποτυχημένο πείραμα του Ιταλού. Βασικός ο Κλάους, βασικός ο Μήτρογλου, βασικός ο Σαμαράς, βασικός ο Καρέλης.
Με τέσσερις επιθετικούς στην ενδεκάδα, η ομάδα κατάφερε να παρουσιάσει επιθετική ανεπάρκεια και να έχει μιάμιση ευκαιρία σε 90 λεπτά. Επίθεση δεν σημαίνει παίζω με πολλούς (αριθμητικά) επιθετικούς. Την επίθεση στο ποδόσφαιρο δεν την κάνουν τα πρόσωπα, την κάνει η φιλοσοφία. Δεν είναι υπερβολή να γράψει κανείς ότι (και) η επιθετική γραμμή της Ελλάδας κουτουλούσε. Η εικόνα σε όλες τις γραμμές ήταν για λύπηση.
Καμία έμπνευση, καμία σπιρτάδα, καμία συνεργασία, καθόλου καθαρή σκέψη. Για αυτοματισμούς, καλύτερα ας μην μιλήσουμε. Όποιος έπαιρνε την μπάλα έβαζε το κεφάλι κάτω και πήγαινε. Αποκορύφωμα ήταν η μεσαία γραμμή, όπου ο Ταχτσίδης, στον οποίο επιδιώκει να δίνει ηγετικό ρόλο ο Ρανιέρι, ήταν απελπισία. Αργός, βαρύς, με πολλά λάθη. Η Εθνική έχει χάσει την ενέργεια, την πρωτοβουλία και την αυτοπεποίθηση. Μέσα σε τρία ματς. Η ομάδα μικραίνει αγωνιστικά και θέτει σε κίνδυνο τη συμμετοχή της στο ευρωπαϊκό της Γαλλίας.
Παρακολουθώντας από κοντά τις τρεις αναμετρήσεις της Ελλάδας σε αυτά τα προκριματικά, το πρώτο που έρχεται στο μυαλό ως σχόλιο είναι το εξής: αυτή η ομάδα δεν πείθει. Είναι άνευρη και μοιάζει να μην έχει να δώσει πράγματα στο γήπεδο. Η Ελλάδα του Ρανιέρι δεν σε πείθει για την αγωνιστική της οργάνωση, δεν σε πείθει ότι η άμυνα είναι το μεγάλο της ατού, δεν σε πείθει ότι μπορεί να κερδίσει ακόμη και την χειρότερη αντίπαλο που θα βρει στο δρόμο της.
Μέχρι και το (πολύ) πρόσφατο παρελθόν, η Ελλάδα είχε τρόπο. Ό,τι και να γινόταν, αυτή η ομάδα ήξερε να παίρνει τα αποτελέσματα. Με μισό μηδέν, με ένα, με δύο. Πάντως, η άμυνα σπάνια δεχόταν γκολ και η επίθεση έβρισκε τρόπο να κάνει τη δουλειά της σωστά. Η Ελλάδα ήταν ΟΜΑΔΑ, τώρα μοιάζει με συνονθύλευμα.
Η εικόνα μετά από τα τρία ενενηντάλεπτα στον όμιλο είναι αποκαρδιωτική. Ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν καν να κοντρολάρουν, προπονητής που δεν μπορεί να βρει τρόπο να αλλάξει την εικόνα και ένα πλάνο από τον Ιταλό που σίγουρα δεν ταιριάζει με το υλικό που έχει στα χέρια του. Αυτά που σκέφτεται ο Ρανιέρι δεν ταιριάζουν με όσα μπορεί και έχει μάθει να κάνει αυτή η ομάδα. Είναι άλλα τα χνώτα.
Κάθε προσπάθεια για κάτι καινούργιο (μπορεί και να) έχει κόστος. Τόσο σε χρόνο, όσο και σε στόχους. Η Εθνική χωρίς νίκη μετά από τρία ματς είναι αλήθεια πως πλέον είναι το αουτσάιντερ για την πρόκριση. Το πιο ανησυχητικό, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά τα μηνύματα που στέλνει αυτή η ομάδα όταν την βλέπεις να αγωνίζεται. Μηνύματα που σίγουρα δεν θυμίζουν σε τίποτα την ομαδάρα που στο Παγκόσμιο Κύπελλο έφτασε στους 16 με καταπληκτικό ποδόσφαιρο.
Από τότε, όμως, άλλαξαν πολλά. Πρόσωπα, παίκτες, περιβάλλον. Αυτές οι ταυτόχρονες αλλαγές, ίσως αποδειχθούν καταστροφικές για το άμεσο μέλλον της Εθνικής. Διότι πέρα από την αποχώρηση Καραγκούνη και την… περιθωριοποίηση λόγω Ινδίας, του Κατσουράνη, υπήρξαν και μια σειρά διαφοροποιήσεις στη δομή της Εθνικής, που προφανώς μέχρι τώρα δεν δικαιώνουν όσους τις αποφάσισαν.
