Τον… φοβάμαι τον Καϋμενάκη
Ο Αστέρας ζει το δικό του ξεχωριστό παραμύθι. Η μία (ευρωπαϊκή) επιτυχία διαδέχεται την άλλη και η οικογένεια των κιτρινομπλέ δεν προλαβαίνει να ζυγίσει ποιος θρίαμβος είναι μεγαλύτερος. Η Μάιντς, η Μακάμπι και τώρα ο βαθμός μέσα στην Τουρκία…
Αυτή η ομάδα συνεχίζει να φουσκώνει περηφάνια την Αρκαδία και την Πελοπόννησο και μετά από οκτώ χρόνια στη μεγάλη κατηγορία, έρχεται η ώρα της επιβράβευσης. Τα όσα συμβαίνουν στη ζωή του Αστέρα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ την χαρά της συμμετοχής στον Τελικό Κυπέλλου του 2013, κυρίως διότι αποδεικνύουν ότι όσα έκανε τότε η ομάδα δεν ήταν εφήμερα, αλλά είχαν γερές βάσεις.
Με σταθερά βήματα, συγκεκριμένο σκεπτικό στον τρόπο διαχείρισης της ομάδας και βεβαίως λάθη (αν δεν πάθεις δεν μαθαίνεις) ο Αστέρας έφθασε να γίνει ξακουστός στην Ευρώπη. Για να μπορεί όμως ο σύλλογος να απολαμβάνει την καθολική αναγνώριση για το ποδόσφαιρο και τα αποτελέσματα που παίρνει, μεσολάβησε μια σχετικά… σκληρή περίοδος αναζήτησης ταυτότητας.
Μετά την πρώτη εντυπωσιακή σεζόν στη Super League, ο Αστέρας έβαλε ψηλά τον πήχη, άρχισε ωστόσο να ψάχνει την σταθερότητα. Οι Αρκάδες πειραματίστηκαν γύρω από την πολιτική του αγωνιστικού τμήματος, έφθασαν κοντά στον υποβιβασμό, αλλά με όπλο την υγεία στα οικονομικά της ΠΑΕ, ξανάχτισαν από το μηδέν.
Κι όταν πια ο κύκλος του «αγροτικού» στη μεγάλη κατηγορία ολοκληρώθηκε, άρχισαν να κάνουν τα δικά τους άλματα. Πάτησαν γερά στα πόδια τους και πανηγύρισαν με τη σειρά: πεντάδα στην Ελλάδα, πλέι οφ, ευρωπαϊκή συμμετοχή, Τελικό Κυπέλλου και τώρα συμμετοχή στους ομίλους του Europa League. Βήμα-βήμα, όπως πρέπει να γίνονται όλα τα σοβαρά πράγματα στη ζωή. Ο Αστέρας περίμενε την ευκαιρία του, όμως το σημαντικότερο είναι πως ήταν έτοιμος να την αρπάξει τη στιγμή που αυτή παρουσιάστηκε.
Όταν, λοιπόν, τις ποδοσφαιρικές ευκαιρίες τις αγκαλιάζεις, αυτές σου επιστρέφουν, χαμόγελα, επιτυχίες, θριάμβους, αναγνώριση και χρήμα. Όπως σε κάθε σοβαρή επένδυση. Βάζεις, παίρνεις. Αυτή η εξαργύρωση είναι υψίστης σημασία για να νιώσεις ότι οι κόποι σου δεν πάνε στα σκουπίδια. Αυτό είναι που δίνει ώθηση για να συνεχίσεις να εργάζεσαι και να βάζεις τα χρήματα σου σε μια ομάδα.
Ο συνδυασμός των επιτευγμάτων του Αστέρα, φέρνει μαζί με όλα τα άλλα και κόσμο. Κόσμο που συμπαθεί την ομάδα, την στηρίζει και την μετατρέπει στο αθλητικό επίκεντρο της Πελοποννήσου. Το όραμα του Μπάκου και του Καϋμενάκη αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Ο Αστέρας μπήκε για τα καλά στις καρδιές όλων των φιλάθλων της Πελοποννήσου (και όχι μόνο) και το «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» γίνεται πλέον πιο ζεστό, πιο γεμάτο και κοντά στα όνειρα των ανθρώπων που πήραν τον Αστέρα από το μηδέν και τον έφεραν στην ελίτ της Ευρώπης.
Οι ιδιοκτήτες του Αστέρα, άνθρωποι που προτιμούν να δουλεύουν μακριά από τις κάμερες, όσο βλέπουν τον κόσμο να αγκαλιάζει την ομάδα και τα αποτελέσματα της, τόσο σχεδιάζουν νέες, πολυεπίπεδες επενδύσεις. Μάλιστα, το πάθος τους για αυτήν την ομάδα είναι τέτοιο, που η «τρελή» ατάκα του Καϋμενάκη για τελικό του Europa, δεν μοιάζει και τόσο τρελή σε όσους γνωρίζουν καλά τον ίδιο και τον Δημήτρη Μπάκο. Είπαμε, όμως, είναι άνθρωποι που έχουν υπομονή και γνωρίζουν να δίνουν χρόνο στις επενδύσεις τους…
