Εθνικό κεφάλαιο ο Παπαγιάννης

Ο Δημήτρης Καρύδας εξηγεί γιατί ο Παπαγιάννης και όχι ο αναμφισβήτητος MVP της διοργάνωσης Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, είναι εθνικό κεφάλαιο για το μπάσκετ.

03 ΑΥΓ 2015

Το δεύτερο χρυσό μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο που κατέκτησε η εθνική εφήβων ήταν μια καλοδεχούμενη αλλαγή στο σκηνικό των συνεχόμενων αποτυχιών των εθνικών ομάδων όλων των ηλικιών τα τελευταία χρόνια. Μακάρι, να ακολουθήσει τον Σεπτέμβριο τα ίδια χνάρια και η εθνική ανδρών αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό.

Η εθνική εφήβων είχε την πληρότητα και τα "εργαλεία" για να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης εκμεταλλευόμενη και το γεγονός ότι η διοργάνωση έγινε εντός έδρας, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με την προηγούμενη "χρυσή" γενιά που στέφθηκε πρωταθλήτρια στον Πύργο πριν από επτά χρόνια, το καλοκαίρι του 2008.

Αληθινό κεφάλαιο ο Παπαγιάννης

Το ερωτηματικό που θα απαντηθεί σε βάθος χρόνων είναι τι "προίκα" θα αφήσει αυτή η γενιά στο ελληνικό μπάσκετ. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι το αληθινό κεφάλαιο αυτής της γενιάς δεν είναι ο αναμφισβήτητος MVP της διοργάνωσης Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, αλλά ο συμπαίκτης του στον ΠΑΟ Γιώργος Παπαγιάννης.

Ο σέντερ της εθνικής αποτελεί ένα "εθνικό κεφάλαιο" για το μπάσκετ με τον αναγκαίο αστερίσκο: Χρειάζεται πολλή δουλειά για να αλλάξει επίπεδο αλλά έχει όλες τις προδιαγραφές. Κατ΄ αρχήν έχει το κορμί για να υποστηρίξει μια μεγάλη καριέρα. Δεύτερον και σημαντικότερο: Έχει μεν κτυπητές ατέλειες στο παιχνίδι του αλλά με δεδομένο ότι οι ψηλοί ωριμάζουν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου έχει και τεράστια πλεονεκτήματα για την ηλικία του: Τρέχει πολύ καλά το γήπεδο για το ύψος του, η τεχνική του είναι άνω του μετρίου, έχει εξαιρετικό συγχρονισμό στο ριμπάουντ ή στα μπλοκ. Θέματα που έχουν να κάνουν με τις κινήσεις, τα τελειώματα του στην επίθεση και την ενδυνάμωση του κορμιού του μπορεί να τα λύσει στη διαδρομή αρκεί να ακολουθήσει το σταθερό κλισέ: Να δουλέψει σκληρά.

Στη διοργάνωση έκανε σπουδαία πράγματα σε ορισμένους αγώνες αλλά με το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας δομημένο γύρω από τα ποσταρίσματα του Χαραλαμπόπουλου και μια εμφανή προτίμηση στο περιφερειακό σουτ δεν αξιοποιήθηκε σε πολλά ματς όσο ενδεχόμενα μπορούσε να γίνει.

Κομβικής σημασίας απόφαση

Για τον Παπαγιάννη η απόφαση να μείνει στον ΠΑΟ φέτος το καλοκαίρι και να μην δοκιμάσει την τύχη του στο κολεγιακό ήταν κομβικής σημασίας. Το ίδιο και η σεζόν που έρχεται. Το κολεγιακό στην ουσία το ξεχνάει αφού πλέον θα παίξει επαγγελματικά, άρα το επόμενο βήμα είναι το ΝΒΑ. Από τα λίγα που έχω ακούσει τόσο ο νεαρός σέντερ όσο και η οικογένεια του έχουν πάντοτε στο μυαλό τους το επαγγελματικό πρωτάθλημα αλλά για να φτάσει εκεί χρειάζεται πολύ δουλειά και ένα απόλυτο πνευματικό και συναισθηματικό κοντρόλ που πρέπει να δείξει στο ανώτερο Ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση επειδή τέτοια κορμιά παικτών εμφανίζονται στο ελληνικό μπάσκετ μια φορά κάθε 15-20 χρόνια ο Παπαγιάννης δεν είναι μόνο κεφάλαιο για τον Παναθηναϊκό αλλά για όλο το άθλημα.

Ο εγκλωβισμένος Χαραλαμπόπουλος

Ο Χαραλαμπόπουλος από την άλλη πλευρά έλαμψε και ήταν ο ηγέτης της ομάδας γεμίζοντας με κάθε τρόπο την στατιστική, φτάνοντας στο τριπλ νταμπλ στον ημιτελικό με τη Λιθουανία, κυριαρχώντας στο παιχνίδι της σε άμυνα και επίθεση. Ο νεαρός διαθέτει ένα σπάνιο μείγμα all around παιχνιδιού αλλά ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω με χαρακτηρισμούς του τύπου "επόμενος Φάνης" κλπ. Είναι γεγονός ότι σπάνια έχουμε την ευκαιρία να δούμε Έλληνα παίκτη που παίζει στις θέσεις των φόργουορντ να συνδυάζει το πλήρες πακέτο: Πολύ καλές κινήσεις, παιχνίδι μέσα και έξω από το καλάθι, καλός χειρισμός της μπάλας κλπ. Ο Χαραλαμπόπουλος όμως για την ώρα είναι εγκλωβισμένος σε αυτό που οι Αμερικάνοι ονομάζουν tweener… Έχει και το ύψος και τα προσόντα να παίξει και στο 3 και στο 4 αλλά για τη θέση του "μικρού" φόργουορντ είναι αργός ενώ για να παίξει στο "4" χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη δύναμη για να τα ανταποκριθεί σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Από τον περασμένο χειμώνα είμαι από εκείνους που υποστήριζαν ότι πρέπει να καθιερωθεί στο "4".

Τη δύναμη την αποκτάς με τη σωστή προπόνηση, η ταχύτητα δυστυχώς δεν μπορεί να βελτιωθεί το ίδιο εύκολα και γρήγορα. Το σίγουρο είναι ότι ο Χαραλαμπόπουλος διαθέτει σπάνια χαρακτηριστικά που θα του δώσουν το δικαίωμα με τη σωστή διαχείριση τους να γίνει ένας σπουδαίος παίκτης και στο ανώτερο επίπεδο. Για αυτούς που αγαπούν τις συγκρίσεις: Για να γίνει Φάνης πρέπει να κυριαρχεί στο παιχνίδι τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση και στο επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος ή της Ευρωλίγκας, να μπορεί να μαρκάρει από πλέι μέικερ μέχρι φόργουορντ, να κατεβάζει τη μπάλα και πολλά άλλα…μικροπράγματα. Το να συγκρίνουμε αυτή τη στιγμή τον Χαραλαμπόπουλο με τον Χριστοδούλου μόνο ζημιά μπορεί να του κάνει σε βάθος χρόνου και να καταλήξουμε σε μια… απογοήτευση. Η αλήθεια είναι ότι ο Χαραλαμπόπουλος μπορεί να γίνει ο…Χαραλαμπόπουλος. Ένας εξαιρετικός παίκτης. Και θα ήταν ευχής έργο να μπορεί σε 2-3 χρόνια από τώρα να κάνει τα ίδια πράγματα και με την εθνική ανδρών.

Οι άλλοι...

Το πλέον ανησυχητικό για το μέλλον είναι ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα, τον κοντινό τουλάχιστον, ένας γκαρντ υψηλών προδιαγραφών. Από αυτή τη φουρνιά παικτών ξεχώρισαν αρκετοί αλλά κανείς δεν έχει τις προδιαγραφές για να ξεπεράσει το ταβάνι του χρήσιμου ρολίστα. Ο Δίπλαρος έχει την τεχνική, είναι θρασύς αλλά του λείπει μπόι για να θεωρηθεί μοντέρνος ψηλός γκαρντ. Θα κάνει πάντως αρκετά μεγάλη καριέρα. Ο Σκουλίδας και ο Μουράτος είναι πολύ καλοί αμυντικοί εξολοθρευτές, άνω του μετρίου σκόρερ και δεν θα τους λείψει ποτέ ένα καλό συμβόλαιο στην Α1. Ο Μιλεντίγιεβιτς είναι ένας σουτέρ-δολοφόνος αλλά πέραν αυτού οι μπασκετικές του ελλείψεις είναι μεγάλες για την ώρα.

Τι απομένει; Ο ένα χρόνο μικρότερος Λούντζης είναι ένα project που έχει προοπτικές αλλά και αυτός θέλει πολύ δουλειά. Συγκεντρώνει όμως πολλά καλά στοιχεία. Στην ίδια γενιά αλλά απών λόγω τραυματισμού ο Κόνιαρης. Οι ειδικοί των μικρών κατηγοριών λένε ότι είναι ο καλύτερος γκαρντ αυτής της ηλικίας. Το κρατάμε…Η αλήθεια όμως είναι ότι με την τακτική των περισσότερων ομάδων να εμπιστεύονται στο 1 αποκλειστικά Αμερικάνους παίκτες οι ευκαιρίες ανάδειξης παικτών σε αυτή τη θέση τείνει να γίνει προβληματική και μάλλον θα έχουμε έλλειψη στα αμέσως επόμενα χρόνια. Απομένει να δούμε τι ψάρια θα πιάσει μεγαλώνοντας ο Μωραϊτης για τον οποίο οι γνώστες των μικρών ηλικιών στο μπασκετικό στερέωμα λένε ότι θα αφήσει εποχή.

Γενικά πάντως το συμπέρασμα είναι απλό: Όπως κάθε καλή γενιά αυτή η εθνική έχει την προοπτική να αφήσει "προίκα" στο ελληνικό μπάσκετ δύο τουλάχιστον σταρ. Τη διαφορά όμως δεν θα την κάνουν αυτοί αλλά κάποιοι από τους υπόλοιπους που θα κάνουν ένα ή περισσότερα βήματα προόδου και θα ξεπεράσουν τα προσδοκώμενα.

ΥΓ1 Δεν… κόλλησε στην παραπάνω ανάλυση αλλά νομίζω ότι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση παίκτη είναι αυτή του αναπληρωματικού σέντερ Βασίλη Χρηστίδη. ‘Εχει εξαιρετικά καλά στοιχεία για ψηλό αλλά ήταν καταδικασμένος να ζήσει στη σκιά του Παπαγιάννη.

ΥΓ2 Ενδεχόμενα τη διαφορά θα την κάνει και κάποιος παίκτης που δεν ήταν στην παρέα του Βόλου. Κάποιο παιδί που έβλεπε τους αγώνες απογοητευμένο γιατί τον προσπέρασαν στις επιλογές, γιατί κόπηκε την τελευταία στιγμή ή γιατί πολύ απλά δεν τον ήξεραν καν. Για όσους θεωρούν ότι αυτό είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας να αναφέρω ενδεικτικά ότι ο Κώστας Παπανικολάου κόπηκε την πρώτη φορά που κλήθηκε στην εθνική παίδων, ο Παπαλουκάς δεν τελείωσε την προετοιμασία με την εθνική εφήβων γιατί είχε καλύτερους παίκτες η ομάδα στο 3 και στο 4 που τον έβαζαν να παίζει και το αναπτυξιακό πρόγραμμα δεν έφτασε ποτέ στην Καστοριά για να ανακαλύψει ένα παίκτη που λεγόταν Διαμαντίδης και δεν έπαιξε ούτε μια φορά στις εθνικές παίδων και εφήβων.