Η λάθος… απάντηση του Άιβερσον

Στο γύρισμα του αιώνα το ΝΒΑ και η μηχανή μάρκετινγκ που ρίχνει απλόχερα νερό στο μύλο της εμπορικότητας του πρωταθλήματος αντιμετώπιζε ένα συγκεκριμένο δίλημμα. Με τον Τζόρνταν φευγάτο, έψαχνε μετά μανίας τον παίκτη που θα μπορούσε να αποτελέσει τη διάδοχη κατάσταση. Όχι μόνο αγωνιστικά αλλά κυρίως αυτόν που θα αντιπροσώπευε την πάντοτε πολύτιμη "εικόνα" του πρωταθλήματος στα media, την τηλεόραση, τους χορηγούς αλλά και σε εκατομμύρια φίλους του ΝΒΑ και εν δυνάμει αγοραστές-καταναλωτές. Οι επιλογές δεν ήταν πολλές.

Ο... συμμορίτης Άιβερσον

Ο Γκραντ Χιλ έμοιαζε με ιδανική περίπτωση. Πληρούσε όλα τα συστατικά: Θεαματικός, με καλή εικόνα, ένας αφρο-αμερικάνος που είχε μεγαλώσει σε αστικό περιβάλλον, είχε πάει σε καλό κολέγιο. Μόνο που είχε ένα βασικό πρόβλημα: Τα πήλινα γόνατα του δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν μια καριέρα bigger than life. Ο Βινς Κάρτερ έμοιαζε με μια πιο σίγουρη επιλογή... Αλλά έπαιζε ακόμη στο Τορόντο και όχι σε κάποια μεγάλη αμερικάνικη πόλη ή σε μια ομάδα σύμβολο. Τι απέμενε; Ο νεαρός ακόμη Μπράιαντ και ένας τύπος που η κοψιά και το σουλούπι του δεν οδηγούσαν ακριβώς στον επόμενο σούπερ σταρ.

Ο Άλεν Άιβερσον, που έπαιζε στην πόλη των έγχρωμων, στην πόλη του Brootherhood love, βγαλμένος απευθείας από το γκέτο και με συμπεριφορά που θύμιζε περισσότερο συμμορίτη παρά μπασκετμπολίστα. Οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ δεν ασχολούνται με το πόσο καλός είναι ένας παίκτης αλλά με την εικόνα του και ο Άλεν Άιβερσον απορρίφθηκε μετά βδελυγμίας.

Ο μέσος θεατής αγώνων του ΝΒΑ είναι λευκός, ανήκει στη μεσοαστική ή στην ανώτερη αστική τάξη και μπορεί να ξοδέψει 100 δολάρια για πλάκα σε ένα γήπεδο μπάσκετ για να αγοράσει μπύρες, χάμπουργκερ και αναμνηστικά. Κάποιο βράδυ στη Φιλαντέλφια, στο πλαίσιο των τελικών του 2001, συνάντησα ένα από αυτά τα golden boys του ΝΒΑ. Συνήθως δεν εμφανίζονται στη σουίτα που περιμένει τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους μετά από κάθε τελικό για φαγητό, μπύρες και μπασκετοκουβέντα.

Τον ρώτησα γιατί το ΝΒΑ δεν ακολουθούσε τους ρυθμούς της τρέλας Άιβερσον που είχε χτυπήσει σαν φρενίτιδα όλο το πρωτάθλημα, με τον μικροσκοπικό γκαρντ των Σίξερς να οδηγεί την ομάδα του για πρώτη φορά σε τελικούς μετά το 1983. "Σκέψου ότι είσαι θεατής και βλέπεις αυτό τον τύπο. Τι θα σου έρθει στο μυαλό; Ο μαύρος που την κοπανάει από το γκέτο, μπαίνει στο σπίτι σου, ληστεύει τα υπάρχοντα σου και βιάζει τη γυναίκα σου. Ο μέσος θεατής του ΝΒΑ δεν θα ταυτιστεί ποτέ με τον Άϊβερσον".

Τα στερεότυπα του συγκεκριμένου τύπου με άφηναν αδιάφορο αλλά κατάλαβα ότι ο Άιβερσον δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτός από τη μηχανή προβολής που είναι μαεστρικά στημένη πίσω από τις κουίντες του ΝΒΑ. Ήταν ξεκάθαρο. Για μια ακόμη φορά ο Άϊβερσον είχε δώσει τη λάθος απάντηση στη ζωή του. Η μήπως όχι;

Αυτός που άλλαξε το NBA

Δεκαπέντε σχεδόν χρόνια αργότερα ο Άιβερσον άφησε το στίγμα του στο ΝΒΑ και έγινε ο βασικός υπεύθυνος για την αλλαγή στην κουλτούρα του πρωταθλήματος. Το επόμενο βράδυ σε ένα από τους τελικούς κάθισα και τον χάζευα καθώς έφευγε από το γήπεδο. Γύρω του ήταν καμιά δεκαπενταριά ογκώδεις δίμετροι έγχρωμοι. Η προσωπική φρουρά του. Βάζω στοίχημα ότι αν υπήρχε ανιχνευτής μετάλλων στην είσοδο του γηπέδου θα χτυπούσε δαιμονισμένα όταν προσπαθούσαν να μπουν στο κτίριο. Και δεν θα χτυπούσε από τις δεκάδες χρυσές αλυσίδες και καδένες που είχε κρεμασμένες πάνω του ο Mr. Answer.

Ο μύθος λέει ότι αυτοί οι τύποι ήταν τα μέλη της παλιάς συμμορίας του Άιβερσον από το γκέτο της Βιρτζίνια όπου είχε μεγαλώσει σαν παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, με την μητέρα του να τον φέρνει στον κόσμο σε ηλικία 15 ετών. Τυπική ιστορία από τα αμερικάνικα γκέτο…

Με αυτούς τους τύπους που απαγόρευαν σε όλους τους κοινούς θνητούς, μηδέ των δημοσιογράφων εξαιρουμένων να πλησιάσουν πιο κοντά από τα 3 μέτρα τον Άιβερσον ο νέος σούπερ σταρ είχε μεγαλώσει παρέα. Ο μύθος λέει ότι κάποτε είχαν ανταλλάξει το αίμα τους, όπως στις παλιές Ινδιάνικες τελετές αδελφοποίησης και είχαν ορκιστεί ότι όποιος έβγαζε πρώτος πολλά λεφτά θα έπαιρνε υπό την προστασία του όλους τους άλλους. Με τα "αδέλφια" του, όπως αποκαλούσε αυτή την κουστωδία ο Άιβερσον.

Αυτοί τον είχαν καλύψει όταν ήταν 18 ετών και στη διάρκεια ενός ρατσιστικού καβγά είχε κατεβάσει μια καρέκλα στο κεφάλι μιας κοπέλας και την είχε γλιτώσει μόνο με τέσσερις μήνες φυλακή. Με αυτούς είχε κάνει σμπαράλια τη σουίτα ενός ξενοδοχείου στη Νέα Υόρκη, παραμονές της επιλογής του στο ντραφτ προξενώντας ζημιές εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων και λέγοντας στον έκπληκτο μάνατζερ του: "Πλήρωσε τα όλα, αύριο θα αξίζω εκατομμύρια δολάρια". Και αυτοί προστάτευαν τον Άιβερσον σε κάθε του βήμα έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για το "αδέλφι" τους που μόλις είχε υπογράψει ένα εξαετές συμβόλαιο που κόστιζε 70 εκατομμύρια δολάρια και ήταν ο πρώτος που είχε πιάσει την καλή. Μαζί τους στη διάρκεια της καριέρας του έσπασε μπαρ, καζίνο, τους έπιασαν σε έλεγχο της τροχαίας με όπλα και ναρκωτικά.

O καλύτερος που αντέγραφαν όλοι

Ο Άιβερσον δεν πρόσθεσε στην κουλτούρα του ΝΒΑ τους "φίλους", την προσωπική φρουρά πραιτοριανών και όλα τα σχετικά. Αυτά ήταν τόσο παλιά για τους σούπερ σταρ του ΝΒΑ όσο και το πρωτάθλημα. Πρόσθεσε όμως τη χιπ-χοπ κουλτούρα. Ήταν ο καλύτερος και όλοι τον αντέγραφαν. Όπως ακριβώς είχαν αντιγράψει τους FAB-5 του πανεπιστημίου Μίσιγκαν μερικά χρόνια νωρίτερα όταν είχαν λανσάρει τα μακριά σορτς κάτω από το γόνατο και τις ψηλές κάλτσες που έγιναν μόδα που διαρκεί σχεδόν μέχρι σήμερα.

Ο Άιβερσον έβαλε στη ζωή του ΝΒΑ τα τατουάζ, τις κορδέλες στα μαλλιά, τις ριχτές δύο νούμερα μεγαλύτερες μπλούζες και τα χαμηλοκάβαλα τζιν μαζί με τα αθλητικά καπελάκια και τις δεκάδες χρυσές αλυσίδες. Εικόνα που στο ξεκίνημα της μπορούσε να οδηγήσει στο ψυχιατρείο τον Ντέιβιντ Στερν αλλά η επιδημική εξάπλωση της στον κόσμο του ΝΒΑ τον υποχρέωσε να καλεί ακόμη και ραπ καλλιτέχνες στο ημίχρονο των τελικών ή στις παράλληλες συναυλίες που γίνονται τις μέρες του all star break.

Μόνο που ο Στερν συνθηκολόγησε αλλά δεν ηττήθηκε. Στις επόμενες διαπραγματεύσεις για τη συλλογική σύμβαση πέταξε στο τραπέζι τις μαγικές λέξεις "dress code". "Πληρώνεστε σαν εκατομμυριούχοι θα εμφανίζεστε και σαν εκατομμυριούχοι", είπε στους παίκτες. Τώρα πια το look Άιβερσον θα το δείτε μόνο στα κλαμπ που συχνάζουν οι παίκτες ή σε φωτογραφίσεις τους για life style περιοδικά. Στα γήπεδα πριν και μετά τους αγώνες τα κασκέτα, οι κορδέλες, οι αλυσίδες και οι ριχτές μπλούζες απαγορεύονται. Έχουν αντικατασταθεί από τρίκουμπα σακάκια και μονόχρωμα πουκάμισα. Στον αέναο πόλεμο Άιβερσον- ΝΒΑ νικητής ήταν το σύστημα. Όπως κάποτε το κίνημα των χίπις το διέλυσαν οι έμποροι σκληρών ναρκωτικών έτσι και την χιπ-χοπ κουλτούρα του Άιβερσον την διέλυσαν τα εκατομμύρια των συλλογικών συμβάσεων.

Μπελάς... για τον ίδιο

Ο Mr.Answer ήταν μπελάς, ένα κακό σπυρί. Μόνο που δεν ήταν το θύμα, ούτε ο επαναστάτης χωρίς αιτία. Ήταν πριν και πάνω από όλα μπελάς για τον ίδιο. Ζώντας στη χλιδή ενός σούπερ σταρ ξέχασε τον βασικό κανόνα. Δεν υπάρχει επί γης Θεός και αυτό το έμαθε με τον σκληρό τρόπο όταν σταμάτησε το μπάσκετ. Τότε που έπαψαν τα έσοδα από τα παχουλά συμβόλαια, όταν άρχισε να παρακαλάει βλέποντας τους λογαριασμούς του να αδειάζουν με απίστευτη ταχύτητα και τη γυναίκα του και μητέρα των πέντε παιδιών του να ζητάει διαζύγιο μαζί με τη μισή περιουσία του.

Πριν από τρία χρόνια στην εκδίκαση της υπόθεσης διαζυγίου ένα έκπληκτο κοινό τον άκουσε στην έξοδο του δικαστηρίου να της φωνάζει: "Δεν έχω λεφτά να αγοράσω ούτε ένα χάμπουργκερ" και εκείνη έβγαλε και του έδωσες 60 δολάρια. Ο ίδιος σε μια πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση δήλωσε ότι "όσα ακούγονται για την οικονομική καταστροφή μου είναι ένας μύθος, τα πάντα πάνε καλά στη ζωή μου". Λίγοι τον πίστεψαν… Δεν ξέρω καν αν τα αδέλφια του από το γκέτο είναι πια εκεί μαζί του για να τον ακολουθούν και να τον προστατεύουν σε κάθε του βήμα.

ΥΓ 1: Την ιστορία μου τη διηγήθηκε άλλος παίκτης του ΝΒΑ. Σύμφωνα με αυτήν ο Άιβερσον πήγε ένα πρωί σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων και αγόρασε το τελευταίο μοντέλο της Κράισλερ. Πλήρωσε μετρητά το εξαψήφιο νούμερο. Το βράδυ έφυγε με την ομάδα για μερικά εκτός έδρας παιχνίδια. Γύρισε μετά από μερικές μέρες αλλά δεν θυμόταν σε ποιο σημείο του αεροδρομίου είχε παρκάρει. Πήρε τηλέφωνο στο μαγαζί που είχε αγοράσει την Κράισλερ και απλά παράγγειλε μια δεύτερη. Παραδοτέα άμεσα στο χώρο στάθμευσης του αεροδρομίου. Κρίνοντας από τον παίκτη που μου είπε την ιστορία πριν από χρόνια δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω.

ΥΓ 2: Ο τύπος ήταν μικροσκοπικός αλλά σκληρός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι μεταδίδοντας τους τελικούς του ΝΒΑ το 2001 τον είδα σε μικρή απόσταση από τη θέση μου στη διάρκεια ενός τάιμ άουτ να σκουπίζει το αίμα που έτρεχε από τη γλώσσα του την οποία είχε δαγκώσει πάνω σε μια φάση και αμέσως μετά, επειδή η αιμορραγία δεν σταματούσε, να μπαίνει στο παρκέ με κλειστό αίμα και να καταπίνει το αίμα που έτρεχε για να μη γίνει αλλαγή στα τελευταία δευτερόλεπτα του πρώτου τελικού.

Ήταν η βραδιά της αποθέωσης του όταν σκόραρε 48 πόντους μέσα στο Λος Άντζελες και οι Σίξερς υποχρέωσαν στη μοναδική τους ήττα στα πλέι οφ εκείνης της χρονιάς τους Λέικερς. Το πρωτάθλημα δεν το πήρε αλλά εκείνη η εικόνα έφτανε για να τροφοδοτήσει τη μυθολογία μιας ολόκληρης καριέρας. Ο αντί-σταρ που επιβιώνει στη γειτονιά των απόλυτων σούπερ σταρ, μερικά χιλιόμετρα μακριά από το Χόλιγουντ. Ο σατανάς που στοίχειωσε για ένα βράδυ την πόλη των αγγέλων. Ένας σχεδόν τέλειος μπασκετμπολίστας με το λάθος μυαλό…

Διαβάστε ακόμη:

Σχόλιο Τάσου Μαγουλά: Κάρι: Ο Άιβερσον των...πλουσίων