H νίκη ενός αμάχου

Η νίκη της Λοκομοτίβ Κούμπαν επί του Παναθηναϊκού δεν συνιστά καμία προσωπική ρεβάνες του Γιώργου Μπαρτζώκα από τους "πράσινους" που έχουν να λύσουν τα δικά τους προβλήματα. Ο Ελληνας κόουτς όμως έχει μία μεγάλη ευκαιρία να κάνει restart στην καριέρα του ξεπερνώντας τους δαίμονες και τους ανύπαρκους εχθρούς που κυνηγούσε στα χρόνια του στον Ολυμπιακό.

H νίκη ενός αμάχου

Η ήττα του Παναθηναϊκού στο Κράσνονταρ είναι μάλλον ένα αποτέλεσμα ήσσονος σημασίας. Μόνο στην απίθανη περίπτωση που θα παίξει κάποιο ρόλο στην τελική κατάταξη του ομίλου θα μας απασχολήσει σοβαρά στο μέλλον. Αντίθετα, μπορεί να είναι μια διδακτική ήττα από πολλές απόψεις. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να διαθέτει παίκτες υψηλής εμπειρίας αλλά δεν πρέπει να παραγνωριστεί το γεγονός ότι βασικά κομμάτια της ομάδας του έχουν μικρή εμπειρία από τις παγίδες και τις δυσκολίες της Ευρωλίγκας.

Ο Φελντέιν και ο Κούζμιτς έκαναν στο Κράσνονταρ το ντεμπούτο τους στη διοργάνωση. Ο Πάβλοβιτς μπορεί να κουβαλάει στην πλάτη του μισή….ζωή στο ΝΒΑ αλλά στην Ευρωλίγκα δεν έχει παρά ένα ταπεινό άθροισμα 23 αγώνων από τους οποίους οι μισοί τον γυρίζουν πίσω 12 χρόνια. Ο Ραντούλιτσα έπαιξε μόλις τον 15ο αγώνα του στη διοργάνωση. Ακόμη και ο Τζόρτζεβιτς δεν είναι παλιοσειρά στους πάγκους της Ευρωλίγκας. Στο Κράσνονταρ κοούτσαρε τον μόλις 4ο αγώνα του στη διοργάνωση και οι τρεις προηγούμενοι ήταν πριν από εννιά χρόνια στο Μιλάνο.

Πέρα από τα αριθμητικά δεδομένα υπάρχουν και ορισμένα ακόμη πρακτικής φύσης ζητήματα που έχουν περάσει απαρατήρητα. Ο Παναθηναϊκός κατέληξε στο Κράσνονταρ στη μέση σχεδόν ενός ιδιαίτερα κουραστικού μήνα που περιλάμβανε ένα ταξίδι στην αχανή Κίνα, μια… βόλτα στη Μόσχα, ένα ντέρμπι στο ΣΕΦ, μια ακόμη μετακίνηση στη Θεσσαλονίκη για το ματς με τον Άρη και τον περιμένει το ντέρμπι της Δευτέρας. Στους παλαιότερους θα θυμίσει το αλήστου μνήμης σίριαλ από τα πρώτα χρόνια της κρατικής τηλεόρασης: Τον θρυλικό ‘’παράξενο ταξιδιώτη’’ όπου ο Αλέκος Αλεξανδράκης κυκλοφορούσε για 25-30 επεισόδια με ένα κλειδωμένο χαρτοφύλακα που κανείς δεν ήξερε τι περιείχε και όλοι ήθελαν να του τον πάρουν.

Το έγραψα και μετά το ντέρμπι του ΣΕΦ: Ο φετινός Παναθηναϊκός κτίζεται με εξαιρετικές προοπτικές για μια πολύ καλή Ευρωπαϊκή πορεία. Αλλά η λέξη κλειδί είναι το "’κτίζεται". Αυτή η δημιουργία θα κρατήσει πολλούς μήνες στη διάρκεια των οποίων είναι πολύ λογικό για όσους έχουν εμπειρία Ευρωλίγκας να γνωρίσει και άλλα…Κράσνονταρ και άλλα στραβοπατήματα. Όλοι οι υπόλοιποι ας μείνουν στην ιδέα της αήττητης ομάδας με κριτήριο τη νίκη σε ένα ντέρμπι. Ο Τζόρτζεβιτς και οι παίκτες του έχουν δουλειά μπροστά τους αλλά το σίγουρο είναι ότι η ομάδα πορεύεται στο σωστό δρόμο.

Δεν υπάρχει ρεβάνς Μπαρτζώκα

Ο αγώνας του Κράσνονταρ κέρδισε μερικούς πόντους δημοσιότητας όχι για την ήττα του Παναθηναϊκού αλλά κυρίως γιατί ξανάσμιξαν οι δρόμοι του με αυτόν του Γιώργου Μπαρτζώκα. Το γράφω εξ' αρχής: Αυτά τα περί προσωπικής νίκης του Μπαρτζώκα, της….ρεβάνς και όλα τα σχετικά είναι αφόρητα βαρετά δημοσιογραφικά κλισέ και οπαδικά αναμασήματα.

Στην πραγματικότητα ήταν η νίκη ενός… άμαχου που βρέθηκε στη μέση ενός βομβαρδισμού από όλες τις πλευρές και χρειάστηκε ένα χρόνο πάνω-κάτω για να βάλει τάξη στο μυαλό και στην καριέρα του. Τον Μπαρτζώκα τυχαίνει και τον γνωρίζω από μικρό παιδί. Δεν κάναμε ποτέ παρέα, δεν μπορώ να πω ότι είμαστε φίλοι (με την πραγματική και όχι τη διασταλτική έννοια της λέξης) αλλά τον ξέρω αρκετά καλά από τα χρόνια που εκείνος έπαιζε ακόμη στα παιδικά του Αμαρουσίου και η αφεντιά μου ως μοιράκιο της δημοσιογραφίας έγραφε τα παιχνίδια της ομάδας στον αθλητικό τύπο.

Τη ζωή του τη σύνδεσε όσο λίγοι με το μπάσκετ και ίσως ποτέ από τη μέρα που μια σειρά τραυματισμών τον υποχρέωσαν να βάλει τέλος σε μια ελπιδοφόρα καριέρα δεν είχε ονειρευτεί μεγαλεία. Επίσης, όσοι ξέρουμε τη διαδρομή του αναγνωρίζουμε ένα πράγμα: Το μπάσκετ το αγαπάει και το υπηρέτησε από διάφορα πόστα πολύ πριν όλοι τον μάθουν ως προπονητή ομάδων της Α1. Για να φτάσει εκεί χρειάστηκε να ξηλώσει μια βολική ζωή και να την αναποδογυρίσει επειδή του έβαλε την ιδέα ο κουμπάρος και παιδικός φίλος του, επίσης Μαρουσιώτης Τ. Μαλάκος, πρόεδρος της Ολύμπιας Λάρισας.

Στον Ολυμπιακό βρέθηκε από μια παράξενη καραμπόλα. Λίγες εβδομάδες πριν ήταν έτοιμος να υπογράψει σε μια Γερμανική ομάδα (νομίζω τη Μπραουνσβάικ), η συμφωνία χάλασε γιατί οι Γερμανοί δεν είδαν με καλό μάτι το ταμπεραμέντο του στον πάγκο και το κενό που άφησε ο Ίβκοβιτς ήταν μια ευνοϊκή συγκυρία που εμφανίσθηκε την κατάλληλη στιγμή. Ο Μπαρτζώκας δεν πούλησε Ολυμπιακοφροσύνη, ούτε προσπάθησε να παίξει με το συναίσθημα του κόσμου. Ήταν Ολυμπιακός από μικρός και η ειρωνεία είναι ότι από τους προπονητές που είχε στον πάγκο του την τελευταία εικοσαετία ο Ολυμπιακός ήταν και ο μοναδικός ερυθρόλευκων φρονημάτων. Ειρωνεία γιατί τελικά βρέθηκε εκτός Ολυμπιακού από τη μαζική αντίδραση ανθρώπων με τα ίδια φρονήματα!

H νίκη ενός αμάχου
INTIME SPORTS

Είναι μάλλον βαρύ για ένα άνθρωπο να εισπράττει ταυτόχρονα την οργή δύο αντιμαχόμενων πλευρών και να βρίσκεται στη μέση. Ο Μπαρτζώκας είναι πέραν όλων των υπολοίπων ένας καλλιεργημένος άνθρωπος με κουλτούρα που είδε τη διαδρομή από το ζενίθ μέχρι το ναδίρ να συμβαίνει μέσα σε μόλις μερικούς μήνες της ζωής του. Έφταιγε κάπου και ο ίδιος; Σίγουρα ναι αλλά όχι γιατί δεν μπορούσε να κερδίσει τον Παναθηναϊκό ή να νικήσει τα αμυντικά τρικ του Πεδουλάκη. Ούτε καν γιατί διαμαρτυρόταν συνέχεια στους διαιτητές.

Ο Μπαρτζώκας είναι καλός προπονητής αλλά έχει τις τυπικές εμμονές του μέσου Έλληνα προπονητή. Κυνηγούσε δαίμονες και ανύπαρκτους εχθρούς. Ο βασικός κανόνας επιβίωσης για ένα προπονητή που κάθεται στον πάγκο του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού είναι να διαθέτει ένα καλό ζευγάρι ωτασπίδες και ένα μαντήλι για να δένει τα μάτια του. Να μην ακούει και να μην βλέπει τίποτε από αυτά που γράφονται στον τύπο, συζητιούνται στην τηλεόραση ή γράφονται στα αδηφάγα social media, το τέλειο χωριό κανιβάλων στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Έκανε ακριβώς το αντίθετο… Προσπαθούσε μέσα του να εξηγήσει τα ανεξήγητα.

Είχε τον αντρισμό...

Αυτό κάποια στιγμή και μετά αυτό άρχισε να επηρεάζει τις σχέσεις και τη λογική του μέσα στα αποδυτήρια. Κανείς από τους παίκτες του δεν τον κατηγόρησε για έλλειψη γνώσεων στην προπονητική ή για ανεπάρκεια ή τεμπελιά. Πολλοί όμως μιλούσαν ανοιχτά για την έλλειψη επικοινωνίας που είχε από ένα σημείο και μετά ειδικά με τους ‘’βοηθητικούς’’ παίκτες της ομάδας.

Σε ένα αχαρακτήριστο ρατσιστικό ξέσπασμα που κράτησε μήνες ο Άντιτς τον βάφτισε Mr. Bean λόγω της εξωτερικής ομοιότητας του με τον Ρόουαν Ατκινσον και σχεδόν ηδονικά το κλισέ του Σκοπιανού άρχισε να αναπαράγεται χαιρέκακα εντός και εκτός ομάδας. Με την ίδια λογική βέβαια ο καθένας μας θα μπορούσε να γράψει για την εμφάνιση του Άντιτς ότι πιο πολύ θυμίζει πορτιέρη νυχτερινού μαγαζιού αμφίβολης ηθικής αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ο Μπαρτζώκας ήταν ο εύκολος στόχος γιατί ακριβώς είχε διαλέξει ακούσια το ρόλο του… άμαχου.

Ο Μπαρτζώκας έκανε λάθη και τα πλήρωσε. Έτυχε στο διάστημα της θητείας του δύο φορές να βρεθούμε…απέναντι, την εποχή που είχε αρχίσει να ερμηνεύει προθέσεις με λάθος τρόπο. "Γιατί δεν μου έκανες κριτική όταν ήμουν στο Μαρούσι και μου κάνεις τώρα που είμαι στον Ολυμπιακό;’’, με ρώτησε στο Λονδίνο παραμονές του τελικού με τη Ρεάλ όταν συναντηθήκαμε στο ξενοδοχείο της ομάδας. Πέρα από το αυτονόητο (άλλο ο προπονητής του Αμαρουσίου και άλλο του Ολυμπιακού που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος) της απάντησης προτίμησα να του πω: ‘’Αύριο βράδυ μπορεί να είσαι ο πρώτος Ελληνας προπονητής που κερδίζει την Ευρωλίγκα και ασχολείσαι με αυτά που είπα πριν από δύο μήνες;"

Μερικούς μήνες αργότερα στην Πάτρα, στη διάρκεια ενός τουρνουά, μου κατέθεσε τα παράπονα του γιατί στο All Star είχε γραφτεί η άποψη ότι "στο κοντινό μέλλον θα πληρώσει την υπόθεση με τη Φενέρ στην πρώτη ήττα". Εκείνη η άποψη δικαιώθηκε τελικά 13 μήνες αργότερα αφού χρειάστηκαν περισσότερες από μια σκληρές ήττες αλλά αυτό πρέπει περισσότερο να πιστωθεί στην αντοχή και την παραδοσιακή υπομονή της διοίκησης του Ολυμπιακού με τους προπονητές μια και ο κόσμος είχε χάσει πολύ νωρίτερα και την πίστη του στον κόουτς. Κανείς όμως δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι ο Μπαρτζώκας είχε τον αντρισμό να παραιτηθεί βγάζοντας τους πάντες από τη δύσκολη θέση και πληρώνοντας με πολύ πιο σκληρό τρόπο απ΄ όσο του αναλογούσε τα όποια δικά του λάθη.

Δεν θυσιάστηκε ως άλλη…Ιφιγένεια αλλά έβαλε τη λέξη τέλος αναγνωρίζοντας και ο ίδιος ότι η καριέρα του μπορούσε να συνεχιστεί όχι μόνο μακριά από τον Ολυμπιακό, τον…Παναθηναϊκό και την αιώνια αντιπαράθεση τους αλλά και μακριά από τη χώρα. Και έχω την αίσθηση ότι ο Μπαρτζώκας λειτουργώντας περίπου ως άμαχος πληθυσμός στη μέση ενός ανελέητου πολέμου πήρε τη σωστή απόφαση για τον ίδιο και την καριέρα του. Όπως επίσης είναι περίπου κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι στο μακρινό Κράσνονταρ δεν έχει την ανάγκη ή την υποχρέωση να διαβάζει όσα γράφονται, να ακούει όσα λέγονται και θα βρει την απαιτούμενη ηρεμία για να κάνει ένα restart που θα τον κρατήσει για τα επόμενα πολλά χρόνια μακριά από την Ελλάδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

MVP ο Γιανγκ

To top-10 της Ευρωλίγκας

News 24/7

24MEDIA NETWORK