In Euroleague we trust

Μετά από 1,5 μήνα δράσης στην Ευρωλίγκα και αφού συμπληρώθηκαν οι έξι αγωνιστικές είναι ευκαιρία να γίνει μια πρώτη συνολική αποτίμηση των πεπραγμένων και για τις 24 ομάδες που μετέχουν στο φετινό ράλι.

Οι Έλληνες

Ολυμπιακός: Το ταμείο βγαίνει θετικό όσον αφορά στις νίκες (6-0) αφού είναι μια από τις τρεις ομάδες που συνεχίζουν που χωρίς ήττα. Ο όμιλος αποδείχθηκε μπερδεμένος με τις ομάδες να ‘’σφάζονται’’ πίσω από τον Ολυμπιακό αλλά πολύ βατός για την ελληνική ομάδα. Τα θετικά στοιχεία είναι ότι ξεπέρασε ανώδυνα την κρίση των πρώτων εβδομάδων και με τον Σφαιρόπουλο στον πάγκο αποκτά μια διαφορετική ταυτότητα ειδικά στην άμυνα, που γίνεται πιο "επιθετική’". Συνεχίζει να παίζει με προβλήματα και απουσίες κάτι που σημαίνει ότι όταν επιστρέψουν οι Λοτζέσκι, Πρίντεζης πρέπει να ενσωματωθούν στην ομάδα πολύ γρήγορα λόγω ΤΟΠ-16.

Η μεγάλη έκπληξη είναι η παρουσία του νεαρού Αγραβάνη που αποτελεί το μεγάλο στοίχημα του φετινού Ολυμπιακού στον φάκελο που γράφει απέξω ‘’νέοι παίκτες’’. Επιθετικά, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να ακουμπάει τη μπάλα πολύ ώρα στα χέρια του Σπανούλη κάτι που στην παρούσα φάση έχει ευεργετικά αποτελέσματα τις κρίσιμες στιγμές ενός αγώνα αλλά θα κριθεί σε βάθος χρόνου και στα πιο δύσκολα. Όπως επίσης ο Σφαιρόπουλος θα κριθεί στη διαχείριση χαρακτήρων, κρίσεων και κυρίως πως θα αντιδράσει η ομάδα στις ήττες και όχι στον ‘’μήνα του μέλιτος’’ που διανύουν αυτή τη στιγμή οι σχέσεις παικτών-προπονητή.

Παναθηναϊκός: Παίζει πολύ πιο πάνω από τα προβλεπόμενα και η απόδοση της ομάδας αποτελεί ευχάριστη έκπληξη ακόμη και για τους ανθρώπους που βρίσκονται εντός της. Ο Ιβάνοβιτς άλλαξε πολλά στην επίθεση όπου πλέον η ομάδα έχει εντελώς διαφορετικό πρόσωπο σε σχέση με την προηγούμενη διετία, παίζει πιο γρήγορα και πολύ πιο απελευθερωμένα. Σλότερ και Μπατίστα αποτελούν πολύ ευχάριστες εκπλήξεις σε σχέση με τις περγαμηνές που τους συνόδευαν όταν έφτασαν στην Ελλάδα, ενώ από τους Έλληνας Γιάνκοβιτς (κυρίως) και Παππάς βγήκαν από το ψυγείο και έχουν βρει πια ρόλους.

Αναμένεται ο Νέλσον που θα αποτελέσει μια σημαντική ‘’μεταγραφή’’ εντός της σεζόν. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να κάνει το ένα παραπάνω (και πολύ δύσκολο) που δεν κατάφερε τις δύο περασμένες σεζόν όταν έμεινε για μια νίκη εκτός φάιναλ φορ. Ο Ιβάνοβιτς έχει κερδίσει τις πρώτες εντυπώσεις και θα προσπαθήσει να διαψεύσει την προσωπική προπονητική του παράδοση πολλών ετών που θέλει τις ομάδες του να ξεκινάνε καλά αλλά να τελειώνουν ασθμαίνοντας τη σεζόν.

Η πρώτη ταχύτητα

Ξεκάθαρα τρεις ομάδες αποτελούν την πρώτη ταχύτητα της φετινής Ευρωλίγκας. Η πληρέστατη Ρεάλ μπορεί να γνώρισε ήδη μια ήττα αλλά μοιάζει γεμάτη σε όλες τις θέσεις, έχει διατηρήσει ατόφιο τον κορμό της και δεν μοιάζει να της λείπει κανένα κομμάτι του παζλ. Αλλά τα ίδια λέγαμε και τα δύο προηγούμενα χρόνια. Η Μπαρτσελόνα συνεχίζει να παίζει ποιοτικό μπάσκετ, κάνει καλή συντήρηση του Ναβάρο και είναι επίσης πληρέστατη με μοναδική εξαίρεση ένα αθλητικό και ευκίνητο πεντάρι. Μοιάζει πιο αθλητική σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια αλλά στην ουσία έχει ένα κλασικό άσσο (Χουέρτας) κάτι που μπορεί να μετρήσει σε βάθος χρόνου.

Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Δημήτρη Ιτούδη παίζει εξαιρετικό μπάσκετ παρότι έχει αρκετούς απόντες και επιπρόσθετα ψάχνεται μετά και τον τελευταίο τραυματισμό του Τεόντοσιτς. Ο Ιτούδης έχει κάνει δουλειά στους πρώτους μήνες του στη Μόσχα και η ΤΣΣΚΑ δείχνει τη διάθεση να πάει πολύ μακριά. Θα κριθεί από τη βοήθεια που θα πάρει σε βάθος χρόνου από τους ρολίστες της.

Φιλόδοξοι και ερωτηματικά

Το καλοκαίρι η Φενέρ άλλαξε ριζικά και ο Ομπράντοβιτς υποστηρίζει ότι η ομάδα τον καλύπτει πλήρως. Η αλήθεια όμως είναι ότι για δεύτερη φορά μετά από πολλά χρόνια ο Ζοτς προσπαθεί να παίξει το δικό του μπάσκετ χωρίς δημιουργό στην περιφέρεια και ο Γκαουντλοκ μπορεί να είναι ένας προικισμένος σκόρερ υψηλού επιπέδου αλλά με τα πικ εν ρολ του Σέρβου δεν έχει ακόμη καλή σχέση.

Με καλύτερο σέντερ τον Σαβάς πόσο μακριά μπορεί να πάει μια ομάδα; Η Φενέρ αποτελεί το απόλυτο ερωτηματικό. Ικανή να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου αλλά και ανά πάσα στιγμή έτοιμη να ‘’διαλυθεί’’ όπως πέρσι. Προσωπικά δεν θα στοιχημάτιζα υπέρ της εκτός και αν δούμε δραστική αλλαγή στην αγωνιστική λογική των παικτών της ή ριζική αλλαγή στο μπάσκετ που διδάσκει ο Ομπράντοβιτς.

Η Εφές του Ιβκοβιτς κάνει μια διαφορετική προσπάθεια φέτος. Ο στόχος της είναι να αναδείξει κυρίως νέους Τούρκους παίκτες και το πρώτο κερδισμένο στοίχημα του ‘’σοφού’’ είναι ο Οσμάν. Επίσης, χωρίς κλασικό δημιουργό η Εφές απέχει μια προσθήκη παίκτη από την μεγάλη έκπληξη ή μια συμβατική μεταβατική χρονιά. Αλλά παίκτες με τέτοιο προφίλ είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν Δεκέμβρη ή Γενάρη αφού ‘’λαβράκια’’ τύπου Λο δεν κυκλοφορούν στην αγορά κάθε χρόνο.

Η πρωταθλήτρια Μακάμπι ήταν λογικό ότι θα περνούσε δύσκολη χρονιά. Με φοβερά σκαμπανεβάσματα είναι ικανή για το καλύτερο ή για το χειρότερο. Πολύ δύσκολα όμως θα έχει την ευκαιρία να υπερασπιστεί το στέμμα της αφού μοιάζει χειρότερη από πέρσι. Ο Γκούντες ψάχνεται και το απόλυτο χάος μπορεί να ολοκληρωθεί αν ο τεχνικός σύμβουλος της ομάδας Πίνι Γκέρσον τον αντικαταστήσει στην άκρη του πάγκου.

Ευχάριστες εκπλήξεις

Η νούμερο 1 ομάδα σε αυτή την κατηγορία είναι σίγουρα η Ζαλγκίρις. Με κορμό που αποτελούν κυρίως νεαροί Λιθουανοί παρουσιάζει ένα εξαιρετικά γοητευτικό μοντέλο. Οι ψηλοί της είναι πολύ σκληροί, ο Αντερσον είναι ο επόμενος μεγάλος Αμερικάνος και έχει ήδη στο τσεπάκι του ένα σούπερ συμβόλαιο αλλά η πορεία της θα κριθεί από την αντοχή δύο 20χρονων που επωμίζονται το βάρος στη θέση "1’". Αποτελεί όμως το καλύτερο παράδειγμα δημιουργίας ομάδας χαμηλού μπάτζετ.

Η άλλη εκπρόσωπος της Λιθουανίας έμοιαζε σαν τον ιδανικό σάκο του μποξ στα προγνωστικά. Ήδη, όμως η Νεπτούνας έχει κάνει τρεις νίκες και έχει βάλει το μισό της πόδι στο ΤΟΠ-16. Βασισμένη επίσης στο μοντέλο της Ζαλγκίρις με πολλούς άγνωστους Λιθουανούς από τους οποίους ο φόργουορντ Νταβίντας Γκαϊλιους δείχνει έτοιμος να αλλάξει επίπεδο.

Ο Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου είναι ο αναμφισβήτητος πρωταθλητής στα εισιτήρια και επίσης αποτελεί μια καλή πρόταση για δημιουργία ομάδας χαμηλού προϋπολογισμού. Παρότι βασίζεται σε ένα σέντερ δεινόσαυρο, τον Μαριάνοβιτς, έχει μπόλικο Σέρβικο ταλέντο με πρώτο και καλύτερο τον Κάλινιτς και ένα σουτέρ-εκτελεστή (Ουίλιαμς) που μοιάζει πολυτέλεια για το επίπεδο που κινούνται οι ‘’ερυθρόλευκοι’΄ του Βελιγραδίου.

ΤΟΠ-16 και…βλέπουμε

Η Μάλαγα είναι η κλασική….Μάλαγα των τελευταίων χρόνων. Με τις καλές και κακές βραδιές της αλλά καταδικασμένη να έχει ταβάνι. Αν φτάσει στα πλέι οφ θα είναι μια μάλλον κερδισμένη χρονιά για τον Πλάθα που κουμαντάρει ένα σύνολο με αρκετούς καλούς παίκτες αλλά κανένα αληθινό σταρ ή ηγέτη.

Η Γαλατά ξεκίνησε με πολλές φιλοδοξίες και ένα ‘’γεμάτο’’ ρόστερ. Στην πορεία ήρθαν τα οικονομικά προβλήματα, βρέθηκαν χρηματοδότες αλλά η ομάδα δεν παίζει καλό μπάσκετ και στην ουσία κρίνεται από τα κέφια του Αρόγιο. Στοι ΤΟΠ-16 λογικά θα είναι καλύτερη και πολύ πιο επικίνδυνη.

Λογικά το αντίστοιχο ταβάνι της Αλμπα είναι το ΤΟΠ-16 όπου μάλλον θα περάσει για να παίξει ρόλο κομπάρσου ή ρυθμιστή. Η καλύτερη Γερμανική ομάδα αυτή τη στιγμή έχει καταφέρει να σταθεί όρθια με ένα κράμα γηγενών δεύτερης διαλογής και Αμερικάνων που προσπαθούν να αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Οι απογοητεύσεις

Ξεκαθαρίζουμε ότι κάποια από αυτές τις ομάδες, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, σε βάθος χρόνου θα σώσει την παρτίδα και θα βελτιώσει την εικόνα της. Για την ώρα όμως το μέλλον των ομάδων αυτού του γκρουπ είναι άδηλο.

Μπάγερν Μονάχου: Μοίρασε υποσχέσεις με την πρώτη της συμμετοχή, είναι ένα brand name που έχει ανάγκη για πολλούς λόγους η Ευρωλίγκα αλλά….τράκαρε στον δύσκολο όμιλο του Παναθηναϊκού και δείχνει ότι θα είναι η χαμένη της παρτίδας για την πρόκριση. Δεν βρήκε άξιο διάδοχο του Ντιλέινι και φυσικά η προσθήκη του Μακάλεμπ θα τη βοηθήσει αλλά έγινε σε στιγμή που μάλλον έχει χαθεί το τραίνο.

Κάχα Λαμποράλ: Το μοντέλο του προέδρου Κερεχέτα οδεύει προς….χρεοκοπία. Η Λαμποράλ η πιο κλασική ‘’πολυεθνική’’ ομάδα της διοργάνωσης μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά σε ένα τσίρκο γυρολόγων. Μόλις αποφασίσει ο πρόεδρος να πουλήσει και τον τελευταίο κανονικό παίκτη που του έχει απομείνει (Ερτέλ) η Λαμποράλ θα θυμίζει πιο πολύ ομάδα του Eurochallenge της ΦΙΜΠΑ.

Αρμάνι Μιλάνο: Πέρσι έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να παίξει σε ένα φάιναλ φορ μέσα στο σπίτι της. Φέτος αποδυναμώθηκε και η τρομερή περιφέρεια της αποτελεί παρελθόν. Ο μίστερ Αρμάνι βλέπει μέσα από τα μαύρα γυαλιά που φοράει μόνιμα την ομάδα του να επιστρέφει στις εποχές της "χρυσής μετριότητας". Αφού πίστεψαν ότι η λύση των προβλημάτων τους θα είναι ο Κλέιζα καλά να πάθουν.

Βαλένθια: Την περιμέναμε καλύτερη αλλά η αποδυνάμωση της σε σχέση με πέρσι είναι πολύ κτυπητή. Ο Περάσοβιτς παραμένει ένας καλός προπονητής, η ομάδα έχει αρχές αλλά πιθανώς θα πληρώσει το κακό της ξεκίνημα. Η προσθήκη του Νέντοβιτς θα της αλλάξει προς το καλύτερο πρόσωπο αλλά πλέον δύσκολα προλαβαίνει το τραίνο της πρόκρισης.

Ούνικς Καζάν: Ο Πεδουλάκης διαχειρίστηκε το καλοκαίρι ένα από τα μεγαλύτερα μπάτζετ μεταγραφών στην Ευρωλίγκα. Εφτιαξε ένα σύνολο με ονόματα ηχηρά που όμως δεν πρόλαβε να τα μετατρέψει σε κανονική ομάδα. Το βάρος πέφτει στον Πασούτιν με στόχο να σώσει την παρτίδα και να προλάβει να πάει την ομάδα στο ΤΟΠ-16. Ο χρόνος μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της Ούνικς. Το ερωτηματικό του μήνα: Πόσο καλύτερα Αγγλικά σε σχέση με τον Πεδουλάκη μιλάει ο Πασούτιν;

Θα περάσουν χωρίς να….ακουμπήσουν;

Νίζνι: Η ζωή στην Ευρωλίγκα για τους πρωτάρηδες είναι πάντοτε δύσκολη. Η Νίζνι παλεύει να αποτελέσει την εξαίρεση του κανόνα και κυνηγάει –κόντρα στην Ούνικς- τη μια θέση που παραμένει ανοιχτή στον όμιλο και οδηγεί στο ΤΟΠ-16. Ρωσικές ομάδες τέτοιου τύπου κουβαλάνε πάντοτε ένα συγκεκριμένο ερωτηματικό στις πλάτες τους: Είναι φωτοβολίδες ή θα αντέξουν οικονομικά σε βάθος χρόνου. Αν ισχύει το πρώτο θα την ξεχάσουμε γρήγορα. Αν ισχύει το δεύτερο έχει τις προδιαγραφές αλλά όχι την τεχνογνωσία (ακόμη) για να γίνει δύναμη.

Ντιναμό Σάσαρι: Περνάμε πολύ όμορφα βλέποντας τη συγκεκριμένη ομάδα, την πρώτη στην Ευρωλίγκα που μετά από πολλά χρόνια μας θυμίζει το μπάσκετ του run and gun. Ωραία ομάδα να τη βλέπεις, κρίμα που δεν θα παίξει στο ΤΟΠ-16 όπου ως γνωστόν φτάνουν ομάδες που στο ρεπερτόριο τους υπάρχει και η λέξη άμυνα.

Τούροβ: Συμπαθητική περίπτωση. Από τις ομάδες που έχουν μόνο φίλους, όπως το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά κανείς δεν θα την ψηφίσει την κρίσιμη ώρα. Ενδεχόμενα η παρουσία στην Ευρωλίγκα να άνοιξε μια πόρτα ευκαιρία για διεθνή καριέρα στον εξαιρετικό σέντερ της (Κούλιγκ) που ήταν γνωστός μόνο εντός συνόρων. Μόνο που έφτασε στα 27 για να τον μάθουμε…

Τσεντεβίτα Ζάγκρεμπ: Μοιάζει πολύ με το μοντέλο των νεανικών ομάδων τύπου Ζαλγκίρις με μια πολύ ουσιαστική διαφορά: Παίζει χειρότερα. Το πρόσωπο του Ρέπεσα είναι μονίμως ‘’ξινισμένο’’ αλλά αυτή τη φορά αδικαιολόγητα. Κανείς δεν περίμενε από το νεανικό πρότζεκτ της Τσεντεβίτα μεγάλα πράγματα στην παρούσα φάση.

Λιμόζ: Οι βαριές φανέλες δεν σημαίνουν και αυτόματη επιτυχία. Η Λιμόζ προσπαθεί να δημιουργήσει ένα νέο κύκλο δυναστείας στο Γαλλικό μπάσκετ, αν και η ανερχόμενη οικονομικά δύναμη είναι η Παρί Λεβαλουά, και αν τα καταφέρει θα επιστρέψει στην Ευρωλίγκα με καλύτερες προοπτικές από τις φετινές. Το αύριο όμως του Γαλλικού μπάσκετ λέγεται….Μονακό και ο Μπερτομέου κρατάει στο συρτάρι του μια wild card που γράφει πάνω της το όνομα της νέας Ευρωπαϊκής Σταχτοπούτας.