Κάρι: Ο τελευταίος (κανονικός) μπασκετμπολίστας

Το απόγευμα του Σαββάτου έχοντας ξεμπερδέψει από τη ρουτίνα ενός τυπικού παιχνιδιού της Basket League που μετέδιδα για τη Nova (ο Αρης όπως αναμενόταν κέρδισε άνετα την Καβάλα στην επιστροφή του Στηβ Γιατζόγλου στους πάγκους) μάζευα τα πράγματα για να φύγω από το Αλεξάνδρειο. Ο Γιωργής Μπουσβάρος, ένας από τους τελευταίους μπασκετανθρώπους της Θεσσαλονίκης που έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στο άθλημα και εσχάτως στο εκπληκτικό μουσείο της ΧΑΝΘ με… έκραξε."’Καλά, φεύγεις και δεν θα καθίσεις να δεις το ντέρμπι του εφηβικού;". Στο παρκέ είχαν βγει ήδη οι παίκτες των εφηβικών ομάδων του Άρη και της ΧΑΝΘ. Ο Γιωργής, φίλος εδώ και δεκαετίες, ξέρει ότι δεν θα αρνηθώ ποτέ μια πρόσκληση να δω ένα αγώνα μπάσκετ. Σε οποιοδήποτε επίπεδο, όπως και να λένε τις ομάδες.

Η αλήθεια είναι ότι μισή ώρα μετά είχα… μετανιώσει. Ο Άρης και η ΧΑΝΘ είναι δύο από τις ομάδες της πόλης που ασχολούνται με τα φυτώρια του μπάσκετ. Όχι τώρα αλλά εδώ και πολλά χρόνια. Είδα μόνο την πρώτη περίοδο του αγώνα για να προλάβω την πτήση της επιστροφής. Αλλά νομίζω ότι τα είδα όλα. Η καλύτερα δεν είδα τίποτα!

Δεν ήξεραν τα βασικά του μπάσκετ

Οι παίκτες των δύο ομάδων είχαν στην πλειοψηφία τους πολύ καλά αθλητικά προσόντα. Έτρεχαν, πηδούσαν ψηλά, είχαν μια χαρά σώματα για την ηλικία τους. Και από μπάσκετ; Το παιχνίδι έμοιαζε με ένα διαγωνισμό διαρκείας του ποιος θα "δείρει"’ περισσότερο τον άλλο, ποιος θα καταστρέψει περισσότερο το παιχνίδι του αντιπάλου. Δεν ήταν ακριβώς παιχνίδι, δεν ήταν ακριβώς μπάσκετ, δεν υπήρχε ο παραμικρός αυτοσχεδιασμός, δεν είδα έστω ένα παίκτη που να έχει αληθινό ταλέντο και αν υπήρχε στο παρκέ μάλλον δεν μπορούσε να το δείξει. Ακόμη χειρότερα: Κανείς από τους παίκτες που είδα δεν ξεπερνούσε τη βάση στα βασικά του μπάσκετ. Μέτριοι πασέρ, μέτριοι ντριμπλέρ, μετριότατοι σουτέρ.

Δεν έπεσα από τα σύννεφα γιατί δεν είναι το πρώτο παιχνίδι σε αυτές τις ηλικίες που έχω δει. Ο κανόνας είναι πια για το ελληνικό μπάσκετ να παράγουμε αθλητές και όχι μπασκετμπολίστες, παίκτες που ξέρουν να τσεκάρουν πονηρά, να παίζουν με τους αγκώνες τους πάνω στο κορμί του αντιπάλου αλλά σουτάρουν με κατεβασμένα χέρια και από το ύψος του στήθους! Αυτή λοιπόν είναι η… ελληνική σχολή του μπάσκετ. Κάναμε Θεό μας την άμυνα όχι για να βγάλουμε πραγματικό κέρδος αλλά για να καταστρέψουμε το παιχνίδι του αντιπάλου, οι σουτέρ έγιναν είδος υπό εξαφάνιση, πουλάμε το μοντέλο ως ειδική μας πατέντα ενώ είναι τόσο παλιά όσο το μπάσκετ.

Στην Αμερική όταν θέλουν να δουν old school μπάσκετ πηγαίνουν σε αγώνες γυναικών. Για να δουν άμυνα, μικρά σκορ κλπ. Η σε αγώνες συγκεκριμένων κολεγίων που οι προπονητές τους έχουν συγκεκριμένη φιλοσοφία, όπως ο θρυλικός Πιτ Καρίλ του Πρίνστον με την Princeton offence, που ήξερε ότι είχε καλούς μαθητές αλλά μέτριους μπασκετμπολίστες και αποφάσισε βασισμένος στο μότο "The smart takes from the strong" να παίζει για δεκαετίες ολόκληρες τα παιχνίδια του στους 50 πόντους! Μόνο που ο Καρίλ ήταν στο Πρίνστον από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90 και όχι το 2015!

Ξέρει ΚΑΝΟΝΙΚΟ μπάσκετ

Μια μέρα μετά το απόγευμα μου στο Αλεξάνδρειο κάθισα να χαζέψω τους πρωταθλητές του ΝΒΑ, τους Γουόριορς που πήγαιναν για το καλύτερο ξεκίνημα στην ιστορία του ΝΒΑ. Το πέτυχαν το 15-0 και πλέον όλοι αναρωτιούνται αν θα καταφέρουν να σπάσουν και το ρεκόρ των Μπουλς με τις 72 νίκες. Μπορεί να τα καταφέρουν μπορεί και όχι. Μικρή σημασία έχει. Μπορεί να ξαναπάρουν το πρωτάθλημα, μπορεί και όχι. Πάλι μικρή σημασία έχει. Στο συγκεκριμένο ματς ο Κάρι δεν έκανε τα συνηθισμένα… όργια του, νομίζω τελείωσε με (μόλις) 19 πόντους αλλά ακόμη και σε μια τυπική βραδιά του στα δικά μου μάτια φάνταζε σαν ο τελευταίος κανονικός πλανήτης του πλανήτη. Ο τύπος δεν έχει κορμί φτιαγμένο στο γυμναστήριο, σε σχέση με άλλους παίκτες του ΝΒΑ μοιάζει με….φτερούγα.

Αλλά τα βασικά του μπάσκετ δεν νομίζω ότι υπάρχει αθλητής εν ενεργεία να τα ξέρει καλύτερα από την αφεντιά του. Σουτ; Μην το συζητάμε. Τα τρίποντα που έχει βάλει φέτος υπάρχουν ομάδες, όπως οι Νετς, που δεν τα έχουν βάλει όλοι μαζί οι παίκτες τους στη σεζόν. Πάσα; Δεν είναι απλά καλός πασέρ. Είναι τέλειος. Ντρίμπλα; Ολων των ειδών, όλο το ρεπερτόριο, πάει αριστερά, πάει δεξιά και δεν ξέρεις τι ακριβώς θα διαλέξει.

Δεν είμαι αφελής να τον συγκρίνω με παίκτες που παίζουν στην Ευρώπη. Ουδεμία σχέση. Απλά το παλικάρι στα 27 του παίζει όχι το τέλειο μπάσκετ αλλά το ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ. Αυτό που πάντα ήταν και πάντα θα είναι το μπάσκετ. Ο Νέισμιθ το 1891 ανακάλυψε το αγαπημένο μας σπορ τσαλακώνοντας ένα κομμάτι χαρτί και πετώντας το σε ένα καλάθι. Αυτός ήταν και ο νούμερο 1 βασικός κανόνας του αθλήματος από τη μέρα της ανακάλυψης του, από το "εύρηκα" του Νέισμιθ. Βάλε τη μπάλα στο καλάθι. Σύμφωνοι, χωρίς την άμυνα, δεν κερδίζει κανείς ή σχεδόν κανείς. Αν ζούσαν όμως οι Ελληνες προπονητές στην εποχή του Νέισμιθ είναι βέβαιο ότι θα τον κατηγορούσαν γιατί δεν προσπάθησε να πετάξει το σβώλο του χαρτιού βάζοντας και ένα μαθητή του μπροστά στο καλάθι των αχρήστων να παίζει άμυνα.

Ο Κάρι είναι πιθανώς ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του πλανήτη. Δεν μου μοιάζει για φανατικός της άμυνας, ούτε αυτό ενοχλεί τον προπονητή του. Ενδεχόμενα μπορεί να παίξει (και όταν θέλει ή χρειάζεται το κάνει) σπουδαία άμυνα με την ταχύτητα και την έκρηξη του. Αλλά θα παίξει άμυνα για να κλέψει μια μπάλα και όχι για να δείρει κάποιον ταλαίπωρο αντίπαλο. ΟΚ, στην Ελλάδα τους τίτλους μας τους φέρνουν οι άμυνες. Η μήπως όχι;

Της αμύνης τα παιδιά

Η εθνική το 1987 κέρδισε γιατί είχε ένα τύπο που σκόραρε όπως ήθελε και είχε 1000 διαφορετικούς τρόπους να βάλει τη μπάλα στο καλάθι. Από τον Παναθηναϊκό στα χρόνια του Ομπράντοβιτς οι ξένοι προπονητές δεν αντέγραψαν την προσπάθεια να παίξει με τέλειες αποστάσεις στην άμυνα αλλά τα πικ εν ρολ του Διαμαντίδη με τον Μπατίστ. Ο Ολυμπιακός θα μείνει στην ιστορία της Ευρωλίγκας για τους 100 πόντους και το αξεπέραστο επιθετικό σόου κόντρα στη Ρεάλ. Η εθνική έκανε τα καλοκαίρι του 2005 και του 2006 μεγάλες νίκες αλλά στη μεγαλύτερη βραδιά της ιστορίας της φιλοδώρησε με κατοστάρα τους Αμερικάνους.

Και μην ακούσω ανοησίες ότι στην Ελλάδα δεν βολεύουν τα κορμιά, τα γονίδια του Ελληνα είναι διαφορετικά, στο… DNA της φυλής υπάρχει η μαγκιά και η πονηριά. Ο μοναδικός παίκτης που έφυγε από την Ελλάδα και θα γίνει all star στο ΝΒΑ γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Σεπόλια και ευτυχώς πρόλαβε να παίξει μπάσκετ μόνο δύο (σκάρτα) χρόνια στα μέρη μας. Διαφορετικά αν είχε μείνει εδώ πιθανώς θα γράφαμε για τον… ανερχόμενο αμυντικό εξολοθρευτή, ένα φαινόμενο με μπόι 2μ.11 που παίζει στη θέση 3 και με τα μακριά του χέρια μπορεί να καταστρέψει και να εκμηδενίσει τους αντίπαλους φόργουορντ.

Για αυτούς και για μερικούς ακόμη λόγους όταν θα θέλω να δω το αληθινό μπάσκετ θα προτιμάω τον τελευταίο κανονικό μπασκετμπολίστα του πλανήτη, τον τύπο που σουτάρει σαν μηχανή, πασάρει με διαβήτη και ντριμπλάρει λες και έχει μαγνήτη στην παλάμη του και η μπάλα μένει κολλημένη στα χέρια του. Τις υπόλοιπες μέρες και ώρες επειδή ζω στην Ελλάδα είμαι υποχρεωμένος να μιλάω και να γράφω για τα… αμυντικά κατορθώματα των ελληνικών ομάδων. Τι να κάνουμε όμως; Η άτιμη η άμυνα φέρνει τους τίτλους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

ΓΚΑΦΑ: Ο εφεδρικός Κάρι που δεν θα γινόταν σταρ