Magic touch

Τα κείμενα on demand δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. "Γράφεις ένα διηγηματάκι 1200-1500 λέξεις να το βάλουμε στο επόμενο περιοδικό". Μήνυμα από φίλο εκδότη λογοτεχνικού περιοδικού. "Γράφεις ένα θέμα για τον Μάτζικ;". Μέιλ από το Contra. Και για τον δημοσιογράφο και για τον συγγραφέα (η άλλη μου ιδιότητα) τα κατά παραγγελία κείμενα είναι… στρυφνά και ας έχω μάθει σε προθεσμίες, deadline εκδόσεων και όλα τα σχετικά. Η έμπνευση είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης στην ιστορία του ανθρώπινου γένους γιατί πολλές φορές μένει ασύλληπτη. Τι να γράψω μέσα στις διακοπές μου για τον Μάτζικ που δεν έχει ξαναγραφτεί;

"Σαν τον Μάτζικ δεν θα ξαναπεράσει παίκτης"

Κατέβασα από τη βιβλιοθήκη μου γύρω στα 15 βιβλία που έχω για τον "Μαγικό". Βιογραφίες οι περισσότερες. Διαβάζοντας κάποια κομμάτια τους ανακάλυψα το… πασιφανές. Όχι ότι όλα έχουν γραφτεί για τον Μάτζικ. Αλλά ότι ο άνθρωπος πέτυχε κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Να γίνει θρύλος για δύο διαφορετικούς λόγους. Τον ένα τον ξέρετε… Οι αθλητικές του ικανότητες και επιδόσεις. Για πολλά χρόνια οι μπασκετικοί βιώσαμε τον απόλυτο διχασμό. Μάτζικ ή Τζόρνταν; Θυμάμαι ατελείωτες κουβέντες στη διάρκεια αποστολών, συνήθως γύρω από το τραπέζι ενός εστιατορίου κάποιας Ευρωπαϊκής πόλης με τον μακαρίτη τον Φίλιππο Συρίγο. "Τι μας λες τώρα… Ο Τζόρνταν είναι μεγάλος αλλά σαν τον Μάτζικ δεν θα ξαναπεράσει παίκτης", έλεγε ο Φίλιππος που εξηγούσε ότι παίκτης με μπόι 2μ.08 που να παίζει πλέι μέικερ δεν θα ξαναεμφανιστεί σε γήπεδο μπάσκετ. Για την ώρα δεν έχει εμφανιστεί. Αλλά ούτε Τζόρνταν ξαναφάνηκε…

Βάζοντας στην άκρη τις προτιμήσεις και τις αναλύσεις τέτοιου είδους ανακάλυψα την άλλη πτυχή του Μάτζικ. Αυτή του πετυχημένου επιχειρηματία. Η εικόνα δεν είναι τόσο συνηθισμένη. Και στην Ελλάδα και στο ΝΒΑ οι success stories παικτών μετά την αθλητική καριέρα τους είναι πολύ σπάνιες. Συνήθως, συζητάμε για παίκτες που μάζεψαν περιουσίες με τον ιδρώτα τους στα γήπεδα για να τις χάσουν μερικά χρόνια αργότερα, είτε λόγω άστατης ζωής, είτε λόγω λανθασμένων επενδύσεων.

Η πρώτη αποτυχημένη επιχειρηματική προσπάθεια

Ο Μάτζικ αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα γιατί έκανε το αυτονόητο. Όπως αποκαλύπτει ο ίδιος σε μια από τις δεκάδες αυτοβιογραφίες του που κυκλοφόρησαν στο διάστημα της τεράστιας καριέρας του: "Με απασχολούσε από πολύ νωρίς τι θα κάνω όταν οι μέρες μου στο μπάσκετ θα φτάσουν στο τέλος του. Με απασχολούσε πολύ πριν γίνω 30 ετών. Εκείνη την εποχή συνάντησα τον άνθρωπο που μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης". Ποιος ήταν αυτός; Ο Μάικλ Όβιτζ που εκείνη την εποχή ήταν διευθύνοντας σύμβουλος της εταιρίας μάνατζμεντ Creative Artists Agency και αργότερα έφτασε μέχρι και τη θέση του προέδρου στην αυτοκρατορία του Μίκυ και του Ντόναλντ, την Γουόλτ Ντίσνεϊ!

Όπως περιγράφει τη συνάντηση τους ο Μάτζικ λοιπόν: "Ο Όβιτζ με έπεισε να αρχίσω να διαβάζω επιχειρηματικά περιοδικά και κυρίως να μαζεύω… κάρτες και τηλέφωνα. "Είσαι διάσημος, γνωρίζεις δεκάδες σημαντικούς ανθρώπους. Όλοι αυτοί θα είναι οι μελλοντικοί σου σύνδεσμοι στον επιχειρηματικό κόσμο", μου είπε και αποδείχθηκε ότι είχε τεράστιο δίκιο. Έμαθα να ακούω συμβουλές από ανθρώπους της αγοράς την ώρα που οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερους σε ηλικία αθλητές έβλεπαν τα λεφτά τους να χάνονται. Ακόμη και όταν οι Λέικερς έπαιζαν εκτός έδρας έβρισκα λίγο χρόνο να συναντηθώ με επιχειρηματίες ή στελέχη επιχειρήσεων σε πόλεις που πηγαίναμε να παίξουμε".

Παρόλα αυτά η πρώτη προσπάθεια του Μάτζικ στον επιχειρηματικό κόσμο στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία! Ίσως γιατί προσπάθησε να ασχοληθεί με πράγματα που θεωρούσε ότι ξέρει πολύ καλά. Άνοιξε ένα μαγαζί που πωλούσε πολυτελή αθλητικά είδη με όνομα στην μαρκίζα το δικό του και το νούμερο που φορούσε σε όλη την καριέρα του. Το Magic 32 έκλεισε γρήγορα και δεν του κόστισε πολλά. Η ζημιά έφτασε τις 200.000 δολάρια. "Η άσχημη εμπειρία μου έμαθε κάτι ακόμη: "Να ακούω τους πελάτες, τους καταναλωτές, να μαθαίνω τι θέλουν αυτοί να αγοράσουν και όχι τι πιστεύω εγώ ότι τους αρέσει", θα γράψει μερικά χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία του "My life".

Αγόραζε και πούλαγε τα πάντα με υπερ-κέρδη

Στις επόμενες επιχειρηματικές κινήσεις έκανε όσα είχε μάθει στο μπάσκετ. Έγινε… επιθετικός και θεαματικός. Αγόρασε ποσοστά στα πρώτα μεγάλα multiplex του Λος Άντζελες και στην ταχύτατα ανερχόμενη εταιρεία Starbucks ιδιοκτήτρια των ομώνυμων καφέ. Λέγεται ότι δικής του πατρότητας ήταν η ιδέα να επεκταθούν τα καταστήματα στις περιοχές που υπήρχαν μειονότητες και να ανοίξουν μαγαζιά ακόμη και μέσα στα γκέτο των Αμερικάνικων πόλεων κάτι που καμία σοβαρή επιχείρηση δεν τολμούσε εκείνα τα χρόνια.

Ο Τζόνσον πίστεψε στο σχέδιό του και μέσα στα επόμενα χρόνια έγινε ο ιδιοκτήτης 125 καταστημάτων Starbucks στις πιο δύσκολες γειτονιές της Αμερικής. Στις φτωχογειτονιές του ρημαγμένου Ντιτρόιτ, στα σκληρά γκέτο του Λος Αντζελες και του Σικάγο, ακόμη και στο Χάρλεμ. Μετά από 12 χρόνια πούλησε το μερίδιο του και τα 125 καταστήματα πίσω στη Starbucks σε μια κίνηση που του απέδωσε ασύλληπτες υπεραξίες στο αρχικό κεφάλαιο που είχε επενδύσει. Στο ενδιάμεσο είχε ήδη ασχοληθεί με πωλήσεις ακινήτων στην Καλιφόρνια, με εταιρείες ασφαλειών και με ένα πρόγραμμα ενίσχυσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας των αφρο-αμερικάνων από τα γκέτο.

Ο άνθρωπος που έκανε ότι ήθελε με μια μπάλα του μπάσκετ στα χέρια από εκεί και πέρα ήταν παντού. Αγόραζε και πούλαγε τα πάντα με υπερ-κέρδη. Το ίδιο έκανε ακόμη και με το αρχικής αξίας 10 εκατομμυρίων δολαρίων μερίδιο του στους Λέικερς. Το… αντάλλαξε αφού με τα χρήματα που πήρε αγόρασε ένα ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο στην ομάδα μπέιζμπολ του Λος Άντζελες τους Ντότζερς αλλά και στη γυναικεία ομάδα των Λέικερς.

Περιουσία πάνω από 700 εκατομμύρια δολάρια

Διαβλέποντας την εμπορική εκτόξευση του ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ έχει ήδη τοποθετηθεί με αγορά μετοχών στην υπό ίδρυση ποδοσφαιρική ομάδα του Λος Άντζελες, ενώ φέτος απέκτησε την κυριότητα μιας εκ των μεγαλύτερων εταιρειών επενδύσεων σε ασφάλειες ζωής και η οποία έχει κύκλο εργασιών 14,5 δις δολάρια τον χρόνο. Μοιάζει σαν να έχει το άγγιγμα του Μίδα μετά το magic touch που είχε με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια. Η αλήθεια είναι ότι όπως έχει παραδεχθεί και ο ίδιος την ικανότητα να επενδύει στον αθλητισμό δεν την έμαθε από επιχειρηματίες αλλά από τον Τζέρι Μπας τον ιδιοκτήτη των Λέικερς και τον άνθρωπο που τον έφερε στους Λέικερς. Ο Μπας αποτέλεσε πάντα μια μορφή πατρικής φιγούρας για τον Τζόνσον.

Στα 56 του χρόνια όχι απλά δεν έχασε ότι κέρδισε στα παρκέ αλλά σήμερα η περιουσία του εκτιμάται σε περισσότερα από 700 εκατομμύρια δολάρια. Σε μια πρόσφατη έρευνα του Forbes συμπεριλήφθηκε μέσα στους 25 "νέους" επιχειρηματίες με τη μεγαλύτερη επίδραση στην οικονομία των ΗΠΑ. Προφανώς στα 60 του θα έχει φτάσει το ένα δισεκατομμύριο δολάρια προσωπικής περιουσίας, αν όλα του πάνε καλά.

Επίλογος με τον δικό του επίλογο σε ένα από τα βιβλία που ξεφύλλισα τις τελευταίες μέρες για να γράψω τούτο το κείμενο: "Γεννήθηκα φτωχός αλλά τα όνειρα μου δεν ήταν ποτέ φτωχά"!