Νέα δεδομένα, περισσότερα ερωτηματικά

Ο Δημήτρης Καρύδας γράφει για τη νέα λογική που προέκυψε στα ντέρμπι "αιωνίων" μετά τη νίκη του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ το βράδυ του Σαββάτου.

28 ΔΕΚ 2014

Στην ανάλυση του αγώνα και των δεδομένων είχα υποστηρίξει ότι ο συγκεκριμένος αγώνας αποτελεί στην ουσία το ξεκίνημα μιας νέας λογικής στα ντέρμπι Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού, κυρίως γιατί οι δύο προπονητές θα μας σύστηναν μια νέα φιλοσοφία. Η τοποθέτηση αυτή δικαιώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και παρότι μετά το τέλος του ντέρμπι αρκετοί προπονητές επέμεναν ότι οι δύο συνάδελφοι τους έκρυψαν πράγματα για το μέλλον ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω. Οι δύο ομάδες γνωρίζονται πολύ καλά, διαθέτουν στα επιτελεία τους εξαιρετικούς αναλυτές, πολύ καλό σκάουτινγκ και δεν έχουν τη δυνατότητα να κρύψουν πολλά. Συνηθίζεται απλά παραμονές των σχετικών αγώνων στην προετοιμασία να μπαίνουν 2-3 καινούργια plays στην επίθεση ή κάποιες μικρές προσαρμογές στην άμυνα, που στόχο έχουν τον αιφνιδιασμό του αντιπάλου ώστε να κερδηθούν δύο-τρία –το πολύ- πολύτιμα λεπτά μέσα στο παιχνίδι. Όσος χρόνος χρειάζεται για να γίνουν οι προσαρμογές από την αντίπαλη πλευρά. Ότι είδαμε στο ΣΕΦ είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει –σαν λογική και φιλοσοφία- τις δύο ομάδες μέχρι το τέλος της σεζόν, όσες φορές ακόμη και αν βρεθούν αντιμέτωπες.

Ας μου επιτραπεί, επίσης, να ξεκινήσω από τον νικητή γιατί μια παλιά καλή δημοσιογραφική αρχή που συνηθίζουμε να τη διαστρεβλώνουμε λέει ότι σε ένα αγώνα πρώτα ασχολείσαι με το γιατί κέρδισε κάποιος και όχι γιατί έχασε ο αντίπαλος του.

Βρήκε ρυθμό ο Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά μέσα σε μια ολόκληρη διετία και ένα σημαντικό αριθμό αγώνων βρήκε επιθετικό ρυθμό και κατάφερε να φτάσει το επιθυμητό και απρόσιτο πέρσι και πρόπερσι όριο των 80 πόντων. Δικαιώνοντας και την πρόβλεψη που είχα κάνει ότι πλέον πρέπει να ξεχάσουμε τους αγώνες των 60-65 πόντων της εποχής Πεδουλάκη-Μπαρτζώκα. Ο Ολυμπιακός πήγε στο όριο του +75 κυρίως γιατί είχε τη δυνατότητα να σουτάρει με καλά ποσοστά ευστοχίας και παράλληλα να έχει θετικό πρόσημο στη σύγκριση ασίστ (17) έναντι λαθών (8). Κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι ενοχλήθηκε ελάχιστα από την αντίπαλη άμυνα. Το γιατί θα το δούμε πιο κάτω…

Σημαντικό στοιχείο για αυτή τη διευρυμένη επιθετική παραγωγή ήταν η παρουσία του Σπανούλη που τα προηγούμενα χρόνια αγκομαχούσε να φτάσει τους 10 πόντους και χθες πήγε στους 20 με οικονομία προσπαθειών (12) και εξαιρετική επίδοση από τη γραμμή των βολών. Πρακτικά αυτό σημαίνει το….αυτονόητο: Όταν ο αντίπαλος του Ολυμπιακού δεν καταφέρνει να αποκόψει τον Σπανούλη από το επιθετικό παιχνίδι δύσκολα μπορεί να κερδίσει. Με 20 πόντους και 7 κερδισμένα φάουλ του Σπανούλη ακόμη και ανειδίκευτος της προπονητικής αντιλαμβάνεται ότι ο Ολυμπιακός έχει το πάνω χέρι.

Ο Ολυμπιακός ευτύχησε να βρει επιθετική βοήθεια από όλους σχεδόν τους παίκτες του και οι 13 πόντοι του Ντάρντεν ήταν ένα καλοδεχούμενο ‘’συν’’. Σκόραραν όμως και οι 11 παίκτες που αγωνίστηκαν και για αυτό εκτοξεύθηκε η επιθετική παραγωγή.

Έχω υποστηρίξει κατ΄ επανάληψη ότι ο Ολυμπιακός επί Σφαιρόπουλου παίζει καλύτερη άμυνα. Πιο επιθετική, με περισσότερη ενέργεια και με πολλή πίεση πάνω στη μπάλα. Το παθητικό των 75 πόντων μπορεί εσφαλμένα να δημιουργεί την εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε καλή άμυνα στο ντέρμπι. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Όταν μια ομάδα ανεβάζει τον ρυθμό του παιχνιδιού, μεγαλώνει τον αριθμό των επιθέσεων, είναι πολύ λογικό ότι ένας αντίπαλος του ίδιου επιπέδου θα ακολουθήσει. Και ο φετινός Παναθηναϊκός είναι πολύ καλύτερη επιθετική ομάδα από ότι ο αντίστοιχος Παναθηναϊκός της προηγούμενης διετίας.

Ερωτηματικά για την άμυνα του Παναθηναϊκού

Ο Παναθηναϊκός προσωπικά μου άφησε πολλά ερωτηματικά όσον αφορά στην αμυντική τακτική του. Θεωρώ πολύ λογικό ότι ο Ιβάνοβιτς, όπως και κάθε προπονητής, δεν είναι υποχρεωμένος να πατάει πάνω σε μια συγκεκριμένη μανιέρα και να ακολουθεί τα χνάρια των προκατόχων του. Σε τελική ανάλυση ο φετινός Παναθηναϊκός έχει μικρή σχέση με αυτόν των δύο προηγούμενων χρόνων αλλά και πάλι υπάρχει μια συγκεκριμένη ένσταση. Ο Ιβάνοβιτς γύρισε πίσω το ρολόι του χρόνου αναθέτοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα το μαρκάρισμα του Σπανούλη στον Διαμαντίδη. Νομίζω ότι αυτό το σενάριο έχει κάνει τον κύκλο του κάπου πίσω στο 2012. Είχε πολύ μεγαλύτερη λογική η αντιμετώπιση του Σπανούλη με τον Νέλσον (παρότι δεν είναι ακόμη στο 100%) εφόσον ο Ιβάνοβιτς είχε στο πλάνο του αυστηρά και μόνο τη συγκεκριμένη αποστολή να αναλαμβάνουν μόνο περιφερειακοί. Η απορία μου παραμένει όμως ακόμη και σε αυτή την περίπτωση. Γιατί δεν δοκίμασε τη λύση Γκιστ που έχει αποδειχθεί καταλύτης σε πολλές νίκες του Παναθηναϊκού στο παρελθόν. Δεν το ήξερε; Το θεωρώ εντελώς απίθανο. Δεν το ήθελε; Πολύ πιο λογικό. Το πλήρωσε; Αναμφισβήτητα.

Κυρίως γιατί ο Διαμαντίδης έχοντας μια εξ’ ορισμού δύσκολη αμυντική αποστολή έχασε πολύ από την επιθετική του ενέργεια. Και έμεινε πολύ μακριά από τη συνήθη δημιουργία του που παίζει ρόλο βαρομέτρου για τον Παναθηναϊκό.

Ένα άλλο ζήτημα που έχει να επιλύσει ο Ιβάνοβιτς είναι η εμφανής αδυναμία του Παναθηναϊκού μακριά από το ΟΑΚΑ. Το είχα επισημάνει και στην εκπομπή της Nova μετά την ήττα του στην Τουρκία από τη Φενέρ όταν η πλειοψηφία μιλούσε για μια πολύ θετική εμφάνιση. Ο Ιβάνοβιτς έχει διαλέξει ένα συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού στην επίθεση. Γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, πολλά σουτ, ακόμη και στον αιφνιδιασμό. Δεν είναι πρόθεση μου να αμφισβητήσω την ορθότητα αυτής της λογικής. Το αντίθετο. Μοιάζει με ένα πολύ "γοητευτικό" πείραμα που όμως για την ώρα…μπάζει νερά! Ο Παναθηναϊκός με τον επιθετικό ρυθμό του μπορεί να κερδίσει –και ενδεχόμενα πολύ άνετα- οποιονδήποτε αντίπαλο στο ΟΑΚΑ. Αλλά την ίδια ώρα αυτή η λογική αποδεικνύεται μπούμερανγκ όταν ο Παναθηναϊκός παίζει εκτός έδρας. Γνώρισε τέσσερις ήττες μακριά από το ΟΑΚΑ στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας και έχασε το πρώτο σοβαρό εκτός έδρας παιχνίδι του πρωταθλήματος.

Να το πω όσο πιο απλά γίνεται. Υποθετικά μιλώντας και με δεδομένο ότι οι δύο ομάδες παίζουν στον ίδιο ρυθμό. Οι 75 πόντοι που σκόραρε ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ είναι πολύ πιθανό να του φτάνουν για να νικήσει μέσα στην έδρα του. Αλλά δεν αρκούν όταν επισκέπτεται δύσκολες έδρες…

Δεν κρίνεται απ' τα ντέρμπι

Δύο γενικές τοποθετήσεις. Δεν είμαι σίγουρος ότι τα δύο ντέρμπι θα κρίνουν τα πάντα όσον αφορά στο πλεονέκτημα έδρας. Δυσκολεύομαι να "αγοράσω" την πιθανότητα ότι ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΟΜΑΔΕΣ θα πάνε στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ τον Μάρτιο με 12 σερί νίκες. Κάποιος, κάπου, με κάποιον τρόπο θα ηττηθεί και ο αγώνας του ΟΑΚΑ θα έχει εντελώς διαφορετική προσέγγιση από αυτή που του δίνουμε σήμερα. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι να φτάσουμε εκεί οι δύο ομάδες θα περάσουν ένα σκληρό χειμώνα λόγω ΤΟΠ-16 με σκληρά, πολύωρα και επίπονα ταξίδια.

Το πλεονέκτημα έδρας νομίζω ότι φέτος είναι σημαντικότερο από κάθε άλλη φορά. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξαναδούμε δύο (και μάλιστα συνεχόμενα) "σπασίματα" έδρας.

Η δεύτερη τοποθέτηση: Δεν υπάρχει παιχνίδι σε αυτό το επίπεδο που κρίνεται εύκολα και με τεράστιες διαφορές. Ενδεχόμενα αυτό μπορεί να συμβεί μια φορά σε δέκα αγώνες αλλά αυτή η εξαίρεση –όταν και αν έρθει- θα αποτελεί επιβεβαίωση του κανόνα. Οι διαφορές θα είναι εννιά φορές στις δέκα μονοψήφιες οπότε θεωρώ εντελώς προσχηματικό το εκατέρωθεν ψευτοδίλημμα που τέθηκε μετά το χθεσινό ντέρμπι. Ούτε ο Ολυμπιακός μπορούσε να κρατήσει τη διαφορά, ούτε ο Παναθηναϊκός μπορούσε να χάσει με -20. Και αντίστοιχα: Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να χάσει παίζοντας καλύτερα και ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να κερδίσει στο ΣΕΦ παίζοντας συμπαθητικά για 25-30 λεπτά. Αλλά όλα αυτά δεν αλλάζουν τη βασική αρχή: Συντριβές και πανωλεθρίες δύσκολα θα δούμε στο κοντινό τουλάχιστον μέλλον…