Στο τέλος κερδίζουν οι ομάδες

Ο Δημήτρης Καρύδας αναλύει τις ξεχασμένες επιθετικές αρετές Παναθηναϊκού, επισημαίνει τα λάθη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στη Φενέρμπαχτσε και καταλήγει στο "εμείς" του Δημήτρη Διαμαντίδη.

31 ΟΚΤ 2014

Το δείγμα γραφής του new look Παναθηναϊκού απέναντι στη Φενερμπαχτσέ ήταν κάτι παραπάνω από πειστικό. Και στις δύο άκρες του παρκέ η ομάδα του Ιβάνοβιτς έδειξε μια θαυμαστή για την εποχή πληρότητα. Στην επίθεση έβαλε δύσκολα στους Τούρκους και τον Ομπράντοβιτς από την αρχή...

Ο Μπατίστα είχε τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι στους σέντερ της Φενέρ. Ποιους σέντερ ακριβώς; Ο Σαβάς είναι ένας φιλότιμος ψηλός παλιάς κοπής, με αργά πόδια, που δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Ουρουγουανό. Ο Ερντεν έχει πάρει αριστείο αδιαφορίας και ο Ζόριτς την τελευταία φορά που έπαιξε μπάσκετ της προκοπής φορούσε τα πράσινα της Μάλαγα. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα του Ομρπάντοβιτς και όχι του Παναθηναϊκού που δεν έχει κατορθώσει σε ένα μπάτζετ 35.000.000 ευρώ να βρει μισό σέντερ της προκοπής. Μόλις η άμυνα της Φενέρ δίπλωσε πάνω στον Μπατίστα, ξεκίνησε το πάρτι των τρίποντων το οποίο σταμάτησε μόνο όταν μπήκε το 18ο και τελευταίο του Παναθηναϊκού.

Ο Παναθηναϊκός έβαλε 91 πόντους χαλαρώνοντας στα τελευταία 7-8 λεπτά και βγαίνοντας από τον επιθετικό ρυθμό του. Μπορούσε να βάλει άνετα 110 πόντους σε μια ομάδα με πολλαπλάσιο μπάτζετ, διπλάσιο δείκτη ταλέντου και ένα ρόστερ γεμάτο με πολύ καλούς παίκτες. Μόνο που δεν είναι ομάδα και θα γίνει πολύ δύσκολα ομάδα. Ο Ομπράντοβιτς, με αφετηρία το καλοκαίρι του 2011, όταν ακόμη ήταν κάτοικος Αθήνας, συνεχίζει να μη βρίσκει παίκτες που μπορούν να παίξουν το μπάσκετ που έχει μετατρέψει ο ίδιος σε πανευρωπαϊκή πατέντα. Δικό του πρόβλημα και όχι του Παναθηναϊκού.

Υπάρχει κι ο επιθετικός Παναθηναϊκός

Η αλήθεια είναι ότι τα 18 τρίποντα και η επιθετική παραγωγή του Παναθηναϊκού έβαλαν σε δεύτερο πλάνο και αδίκησαν τη συνολική αμυντική δουλειά που έκαναν οι παίκτες του. Είναι πολύ ευχάριστο για τον κόσμο του να βλέπει μια ομάδα που πλέον δεν έχει τις "αγκυλώσεις" και τους επιθετικούς περιορισμούς της προηγούμενης διετίας, όταν τα γρήγορα σουτ ήταν απαγορευμένα, οι αιφνιδιασμοί είδος πολυτελείας και τα ματς κρίνονταν στους 65 πόντους.

Δεν θέλω να αδικήσω τον Πεδουλάκη. Το αντίθετο. Πήρε το μάξιμουμ από ομάδες με πολύ μικρό δείκτη επιθετικού ταλέντου. Γιατί οι ομάδες του δεν είχαν επιθετικό ταλέντο είναι μια άλλη κουβέντα και σίγουρα δεν έχει να κάνει με τα χρήματα που δαπάνησε ο Παναθηναϊκός. Ο Σλότερ για παράδειγμα δεν είναι κανένας πανάκριβος παίκτης, ο Γιάνκοβιτς υπήρχε και πέρσι στην ομάδα. Ήταν ξεκάθαρα θέμα προπονητικής φιλοσοφίας.

Από παίκτες, προπονητές

Είναι κοινός τόπος ότι οι προπονητές που έχουν παίξει μπάσκετ διδάσκουν το μπάσκετ που οι ίδιοι ήξεραν να παίζουν καλά. Ο μακαρίτης Τσόσιτς ήξερε τόσο μπάσκετ όσο λίγοι, αλλά είχε πιστέψει ότι στην ΑΕΚ θα έκανε τον Λανέ και τον Αριδά να παίζουν όπως εκείνος στα νιάτα του, όταν κατέβαζε τη μπάλα με σταυρωτές ντρίμπλες, σούταρε από τα επτά μέτρα ή πόσταρε με την ίδια άνεση. Ο Πεδουλάκης ήταν πάντοτε ένας πλέι μέικερ χωρίς μεγάλο επιθετικό ταλέντο, που κάποτε έγινε... αριστερόχειρας για να μπορέσει να βάλει βολές, του άρεσε η σκληρή άμυνα και το πειθαρχημένο παιχνίδι.

Ο Ιβάνοβιτς έκανε όνομα ως παίκτης με τη μεγάλη Γιουγκοπλάστικα σαν ένας από τους καλύτερους σουτέρ της εποχής του, αλλά ήταν υποχρεωμένος να παίζει και σκυλίσια άμυνα, είτε του άρεσε (ως παίκτης) είτε όχι. Δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιήσω και άλλα παραδείγματα γιατί θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα. Απλά, ο Ιβάνοβιτς έχει δώσει το "πράσινο φως" στους παίκτες του να σουτάρουν, όταν είναι ελεύθεροι. Ενίοτε και σε βραδιές όπως η χθεσινή να σουτάρουν ακόμη και με ένα αμυντικό κρεμασμένο πάνω τους.

Τα λάθη του Ομπράντοβιτς

Ο Παναθηναϊκός δεν θα βάζει κάθε βράδυ 18 τρίποντα. Η επίθεση του είναι πολύ βελτιωμένη και κυρίως πολύ απελευθερωμένη για να την αγνοήσει κάποιος. Αλλά σημείο αναφοράς θα είναι η άμυνα του. Αντιμετώπισε με πολύ έξυπνο τρόπο τη Φενέρ, μια ομάδα με διπλάσιο επιθετικό ταλέντο, αλλά χωρίς προσανατολισμούς. Ο Ομπράντοβιτς παρέδωσε τα κλειδιά στον Γκαουντλόκ, που είναι πολύ μεγάλος σκόρερ, αλλά με την οργάνωση δεν έχει καλές σχέσεις.

Ο Χίκμαν θα αποδειχθεί η μεγαλύτερη λάθος επένδυση της χρονιάς. Αναδείχθηκε μέσα από το σύστημα μιας ομάδας που δόξασε το παιχνίδι ένας εναντίον ενός και τους επιθετικούς αυτοσχεδιασμούς. Θυμίζει πια περισσότερο ένα παίκτη που έχει φύγει από το σύστημα μιας κολεγιακής ομάδας και έχει χάσει το δρόμο του προσπαθώντας να παίξει στο ΝΒΑ ή στην Ευρώπη, παρά τον "μεσσία" που πριν από μερικούς μήνες με μια συγκλονιστική σειρά αγώνων κόντρα στο Μιλάνο οδήγησε τη Μακάμπι στη γη της επαγγελίας.

Ο Μπογκντάνοβιτς είναι το επόμενο "πυρηνικό όπλο" του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά για την ώρα προσπαθεί να κάνει απόσβεση στο 1.300.000 που δαπάνησαν οι Τούρκοι για να τον ελευθερώσουν από το συμβόλαιο του με την Παρτίζαν και δείχνει εγκλωβισμένος και χωρίς ορατό ρόλο.

Δεν κρέμεται στον Διαμαντίδη, όμως...

Ο Παναθηναϊκός έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά του. Θα υπάρχουν και δύσκολες βραδιές για μια ομάδα που ακόμη κτίζεται, αλλά θα το ξαναγράψω: Το πρώτο δείγμα γραφής είναι πολύ καλύτερο από αυτό που περιμέναμε. Και ακόμη δεν έχουμε δει τον Νέλσον, που θα αποτελέσει πολύτιμο γρανάζι σε τομείς που ο Παναθηναϊκός τον έχει ανάγκη, όπως η άμυνα και η οργάνωση του παιχνιδιού.

Στόχος του Ιβάνοβιτς είναι να μην κρέμεται η ομάδα από τα χέρια του Διαμαντίδη στην επίθεση. Σωστό. Μόνο που σε παιχνίδια ειδικής βαρύτητας, όπως αυτό με τη Φενέρ, ο Διαμαντίδης πολύ απλά παίρνει τη μπάλα, μοιράζει 10 ασίστ, κάνει τον Μπατίστα να μοιάζει με κλώνο του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και του Σακίλ Ο' Νιλ και στον επόμενο αγώνα πρωταθλήματος θα παίξει 10-15 λεπτά και θα δώσει τις 10 ασίστ ο Μποχωρίδης!

Άλλο ένα εύσημο που δεν πιστώνεται μόνο στη δεδομένη λογική του Ιβάνοβιτς να μην "ξεζουμίσει" τον Διαμαντίδη από την αρχή της χρονιάς, αλλά να τον έχει φρέσκο και έτοιμο στα δύσκολα παιχνίδια. Εύσημο που ας μου επιτραπεί να το δώσω στον ίδιο τον αρχηγό του Παναθηναϊκού που για πολλοστή φορά βάζει το "εμείς" πάνω από το εγώ. Δεν τον άκουσα να κάνει δηλώσεις μετά από το παιχνίδι και είναι πολύ πιθανό να πήγε στο σπίτι του χωρίς να έχει αντιληφθεί ότι στην πρώτη επίθεση του αγώνα έδωσε την ασίστ νούμερο 1.000 στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα. Ακόμη και αν το ήξερε μάλλον δεν τον έχει απασχολήσει ως θέμα άξιο συζήτησης ή αναφοράς.

"Σε κάναμε μάγκα"

Η μοναδική στιγμή στην καριέρα του στον Παναθηναϊκό που έχει καταγραφεί ως μια μικρή –και απόλυτα δικαιολογημένη- κρίση έπαρσης ήταν στα επινίκια του 6ου Ευρωπαϊκού στη Βαρκελώνη. Δεν ήξερε ότι τα γιορταστικά στιγμιότυπα από τα αποδυτήρια της ομάδας έπαιζαν ζωντανά στον αέρα της "Nova" και ρώτησε τον Φώτση. "Αντώνη, πόσα Ευρωπαϊκά είπαμε ότι έχεις;" "Δύο", του απάντησε ο Φώτσης και ο Διαμαντίδης πέταξε τη θανατηφόρα ατάκα: "Άντε σε κάναμε και εσένα μάγκα".

Ακόμη όμως και σε αυτή την αχαρακτήριστη για τα δεδομένα του στιγμή έπαρσης, χρησιμοποίησε το εμείς και όχι το εγώ, δείγμα ότι στο μυαλό του υπάρχει η ομάδα πολύ πιο πάνω από το εγώ.

Χρειάζεται να γράψω ότι αν οι δύο ομάδες άλλαζαν για ένα βράδυ οργανωτή και εγκέφαλο και ο Ομπράντοβιτς είχε τον Διαμαντίδη το αποτέλεσμα θα ήταν εντελώς διαφορετικό; Μάλλον είναι κάτι που το αντιλαμβάνεται ακόμη και ένας ελάχιστα μυημένος με το μπάσκετ.

Τελικό συμπέρασμα: Το μπάσκετ δεν μοιάζει με εκείνον τον άνθρωπο που ήθελε να γίνει νησί. Είναι, ήταν και θα παραμείνει ομαδική υπόθεση.