Τα πέντε μνημόνια της Εθνικής

Ολόκληρη τη δεκαετία του '90, η Εθνική Ελλάδας προσπαθούσε να ξορκίσει πολύ συγκεκριμένους "δαίμονες". Την κατάτρεχε η κατάρα μιας σειράς χαμένων ημιτελικών, τους οποίους σχεδόν σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις ακολουθούσε μια ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση: ο χαμένος μικρός τελικός σε απόσταση 24 ωρών.

Το έργο ξεκίνησε στα γερμανικά γήπεδα, στο Ευρωμπάσκετ του 1993, και συνεχίστηκε σε διάφορες "σκηνές". Το 1994 στο Τορόντο του Καναδά, το 1995 στην Αθήνα, το 1997 στη Βαρκελώνη, το 1998 ξανά στην Αθήνα. Κοινός παρανομαστής στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν ότι αντίπαλος μας στα ημιτελικά ήταν η Σερβία και στον μικρό τελικό η Κροατία. Τρία χάλκινα μετάλλια είχαν πάρει οι Κροάτες μέσα από τα χέρια μας.

Η... παραλίγο "μπασκετική ιδέα" του 1998

Το καλοκαίρι του 1998 στην Αθήνα έκλεισε εκείνος ο κύκλος, με την πιο πικρή των απογοητεύσεων. Ήταν η τελευταία φάση της μεγάλης μπασκετικής τρέλας, με τον κόσμο να περιμένει την κατάκτηση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Ο ημιτελικός με τη Σερβία θα μείνει στην ιστορία ως η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Την επόμενη θα βρίσκαμε μπροστά μας στον τελικό τους Ρώσους, αλλά αυτό το what if θα μείνει -όπως όλα τα αντίστοιχα- αναπάντητο. Τι θα είχε συμβεί αν μπροστά σε 20.000 φιλάθλους η Ελλάδα στεφόταν πρωταθλήτρια κόσμου; Θα γεννιόταν -προφανώς- ένας νέος κύκλος φιλάθλων, παικτών, προπονητών, δημοσιογράφων, που θα μεγάλωνε με το όραμα και τη "μεγάλη ιδέα" του μπασκετικού '98, όπως αντίστοιχα ανδρώθηκε και γαλουχήθηκε η γενιά του '87.

Στη συνέχεια προσγειωθήκαμε ανώμαλα στον πλανήτη Γη. Ακολούθησε μια σειρά αποτυχιών, πριν ξορκίσουμε για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 16 χρόνια την κατάρα των χαμένων ημιτελικών. Χρειάστηκε μια επική ανατροπή και το αξέχαστο τρίποντο του Διαμαντίδη στο Βελιγράδι.

Τρία μνημόνια μετά

Η σημερινή εθνική Ελλάδας, μπαίνοντας στα νοκ άουτ ματς του φετινού Ευρωμπάσκετ, κουβαλάει στις πλάτες της μια βαριά... κατάρα. Την τελευταία φορά που κερδίσαμε νοκ άουτ αγώνα σε οποιαδήποτε διοργάνωση, η χώρα κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, τα μνημόνια δεν είχαν μπει ακόμη στη ζωή μας και ο μοναδικός λόγος που μπορούσε να μας κάνει έξω φρενών, ήταν διότι ο Καζλάουσκας δεν είχε βάλει ξυπνητήρι στον πάγκο και ξέχασε να κάνει φάουλ στην τελευταία επίθεση των Τούρκων με τον Αρσλάν να στέλνει το παιχνίδι στην παράταση.

Μπορεί να έχουν περάσει μόλις έξι χρόνια από τις 17 Σεπτεμβρίου του 2009, όμως όλα μοιάζουν διαφορετικά. Η χώρα έχει πληρώσει τρία μνημόνια, ο Καζλάουσκας έχει καταφέρει να χάσει έναν τελικό Ευρωλίγκας που δεν... χάνεται και ταλαιπωρείται (ή ταλαιπωρεί) την εθνική Λιθουανίας, ο Αρσλάν είναι πια ένας βετεράνος του μπάσκετ. Ο Σπανούλης που είχε σκοράρει 23 πόντους και 7 ασίστ, μοιάζει η σταθερή αξία σε σχέση με εκείνο το παιχνίδι.

Το σοκ με Διαμαντίδη και ο αξιοπρεπής αποκλεισμός

Η Εθνική ομάδα έχει πληρώσει ήδη το τίμημα... πέντε μνημονίων και τεσσάρων χαμένων νοκ άουτ αγώνων που ο καθένας, μας πλήγωσε λίγο παραπάνω από τον προηγούμενο.

Την επόμενη χρονιά ήρθε το "ναυάγιο" στο Βόσπορο και ο αποκλεισμός στους 16 του Παγκοσμίου με ήττα από την Ισπανία (72-80). Την ήττα σκέπασε η ξαφνική και μάλλον αναπάντεχη δήλωση του Διαμαντίδη ότι εγκαταλείπει την Εθνική. Η μηχανή του μπασκετικού δόγματος του σοκ μόλις είχε πάρει μπροστά. Δεν ξέραμε τι ακριβώς ήταν χειρότερο. Ο αποκλεισμός ή η αποχώρηση του Διαμαντίδη.

Το 2011, στα λιθουανικά γήπεδα, δεν είχαμε μεγάλες απαιτήσεις. Είχαμε αρχίσει μάλλον να μπαίνουμε στη λογική μιας νέας πραγματικότητας. Ο αποκλεισμός της Εθνικής στους "8" από τη Γαλλία με μια αξιοπρεπή ήττα (64-56) ήρθε ως κάτι αναμενόμενο, αφού είχε πάει με σύνθεση ανάγκης στη διοργάνωση και δεν περιμέναμε μεγάλα πράγματα. Ένα αξιοπρεπές πλασάρισμα στην πρώτη εξάδα της διοργάνωσης μας άφησε την ελπίδα ότι στο βάθος του τούνελ κάποιος θα έσκιζε το επόμενο μνημόνιο...

Το... πάρτι του Νταγκουντούρο

Έναν χρόνο αργότερα, στη μακρινή Βενεζουέλα, στο κορμί της Εθνικής άνοιξαν ακόμη περισσότερες πληγές. Ένας απίθανος Νιγηριανός ονόματι Άντε Νταγκουντούρο έβαλε τη "σφραγίδα" του στο τέλος του αγώνα και οι Νιγηριανοί πανηγύρισαν την πρόκριση στην τετράδα του Προολυμπιακού και αργότερα την παρουσία τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Εμείς μείναμε να σκεφτόμαστε τον... επόμενο αγώνα με τους Ρώσους που δεν ήρθε ποτέ!

Ο Νταγκουντούρο εξαργύρωσε εκείνη την εμφάνιση με το καλύτερο συμβόλαιο στη ζωή του, στη Βίρτους Ρόμα, οι διεθνείς μας δεν είδαν ποτέ το Λονδίνο και εμείς δεν ξαναείδαμε τον Νιγηριανό να ξαναπαίζει μπάσκετ μετά από το 2013. Αναζητούνται ακόμη τα μπασκετικά χνάρια του...

Έξω πριν φτάσουν στα νοκ άουτ

Το καλοκαίρι του 2013, η Εθνική ομάδα θυμίζει σκορποχώρι. Στην ατυχέστερη έμπνευση του Βασιλακόπουλου, η ομοσπονδία έχει δώσει την τεχνική ηγεσία στον απαίδευτο Ιταλό Αντρέα Τρινκέρι, τον έχει αφήσει παντελώς απροστάτευτο, οι παρεμβάσεις στη δουλειά του είναι συνεχείς και στη δεύτερη φάση του Ευρωμπάσκετ έρχεται το απόλυτο βατερλό.

Η Εθνική χάνει από τους Φινλανδούς και από τους Κροάτες στη δεύτερη παράταση και οι διεθνείς γυρίζουν στην Ελλάδα για μια ακόμη φορά με σκυμμένα κεφάλια. Αυτήν τη φορά δεν έχουν κατορθώσει καν να χάσουν ένα νοκ άουτ αγώνα, αφού δεν έφτασαν σε αυτό το επίπεδο.

Πέρσι, η Εθνική δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες στην πρώτη φάση του Παγκοσμίου, οι πέντε νίκες καλλιεργούν μια ευφορία ότι οι καιροί άλλαξαν. Αλλά στη σκηνή εμφανίζεται η παλιά νέμεσή μας, η Σερβία, και το 90-72 δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες.

Μονόδρομος

Σε λίγες ώρες από τώρα οι διεθνείς θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα. Η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ μπορεί να επαναλαμβάνεται ενίοτε ως φάρσα και άλλες φορές ως τραγωδία, αλλά έχει αποδείξει και κάτι ακόμη: μόλις πάρουμε... φόρα δεν μας σταματάει τίποτα. Ο σημερινός αγώνας δεν έχει δεύτερες και διασταλτικές ερμηνείες. Ή μένουμε στα μνημόνια και κλεινόμαστε στα σύνορα μας μέχρι το καλοκαίρι του 2017 ή κάνουμε ένα βήμα μπροστά.

Διαβάστε ακόμη

Τάσος Μαγουλάς: "Τρόμος" πάνω από τη Λιλ