Τάνγκο για ένα... Καλάθη

Μπορεί ο Λουις Αρμστρονγκ να πέρασε πριν από μισό και βάλε αιώνα στο υποσυνείδητο μας ότι "χρειάζονται δύο για ένα τάνγκο" (Takes two to tango) αλλά χθες το βράδυ ο Νικ Καλάθης βάλθηκε να μας πείσει –και να πείσει τους μετρ του είδους- Αργεντίνους ότι αρκεί και ένας.

Προφανώς και αυτή η άποψη γράφεται καθ' υπερβολή, αδικώντας κατάφωρα και την ομαδική δουλειά που διακρίνει την Εθνική αλλά και τον άψογο παρτενέρ στο μπασκετικό τάνγκο (δεν πρόκειται για λάθος στον τονισμό, τάνγκο είναι και όχι τανγκό) Γιάννη Μπουρούση, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Καλάθης κάνει τη διαφορά. Κυρίως, γιατί από τα δικά του χέρια και το δικό του μυαλό κρίνεται η όλη φιλοσοφία που έχει περάσει στην ομάδα ο Κατσικάρης και συνίσταται σε δύο απλές λέξεις: Έξυπνα και γρήγορα!

Το γεγονός, πάλι, ότι ο Καλάθης είναι ακόμη εδώ οφείλεται σε μια σειρά ευνοϊκών για το ελληνικό μπάσκετ συγκυριών. Και χθες ήρθε η βραδιά της απόλυτης αναγνώρισης του.

"Πυξ Λαξ" επειδή υποστήριξε Κουφό!

Τον Καλάθη τον μάθαμε περίπου ως ξάδελφο του Κώστα Κουφού. Η πρώτη φορά που αναφέρθηκε το όνομα του στον ελληνικό Τύπο ήταν σε ένα άρθρο του Ρήγα Δάρδαλη, ενώ ήδη ξέραμε ότι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού μεγάλωνε ένα σούπερ μπασκετικό ταλέντο, ο Κουφός. Είχε γράψει ότι "υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο μπασκετικό ταλέντο, ο Νικ Καλάθης, ξάδελφος του Κουφού" και το όλο θέμα έμοιαζε περίπου ανεκδοτολογικού ενδιαφέροντος. Μα, τώρα, είναι δυνατόν κάποιος να παίζει μπάσκετ και να λέγεται Καλάθης;

Λίγο αργότερα, εμφανίσθηκε πάλι παρέα με τον πρώτο του ξάδελφο σε ένα από τα Nike Jordan Classic στη Νέα Υόρκη. Και κάπως έτσι τον ανακάλυψαν και στην ομοσπονδία. Η πρώτη του κλήση στις εθνικές ομάδες συνοδεύτηκε από μια τραυματική εμπειρία. Στο διάστημα της προετοιμασίας, ο τότε προπονητής της ομάδας Γιώργος Σιγάλας είχε τη φαεινή ιδέα να κάνει κάτι σαν δημοψήφισμα στα αποδυτήρια για το αν έπρεπε να κληθεί και ο Κουφός για να βοηθήσει στα κενά που είχε η ομάδα στους ψηλούς.

Το πρόβλημα δεν ήταν ότι ο Καλάθης είπε "ναι", αλλά ότι οι συμπαίκτες του διαφωνούσαν. Τους περισσότερους δεν τους θυμόμαστε σήμερα γιατί παίζουν ακόμη μπάσκετ σοβαρού επιπέδου, αλλά γιατί τον κλείδωσαν στα αποδυτήρια και του εξήγησαν "πυξ λαξ" γιατί δεν έπρεπε να έρθει ο Κουφός. Η Εθνική πάτωσε στις υποχρεώσεις της και ο Καλάθης βρέθηκε στο κολέγιο της Φλόριντα.

Η κολλεγιακή βιασύνη

Σε αντιδιαστολή με τις συνήθως σωστές αποφάσεις του μέσα στο παρκέ, έξω από αυτά ο Καλάθης έχει κάνει μερικά λάθη. Πήγε στους Γκέιτορς ευθύς μετά από την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων, υποχρεωμένος να γεμίσει τα παπούτσια του Νοά, του Χόρφορντ και της γενιάς που ακόμη λατρεύουν στο κάμπους του κολεγίου ως ημίθεους. Το κέρδος του, πάντως, ήταν ότι δούλεψε για πρώτη φορά με ένα δάσκαλο του μπάσκετ, τον κόουτς Ντόνοβαν και ότι από νωρίς πήρε τα κλειδιά της ομάδας.

Η πορεία των Γκέιτορς στη διετία που έμεινε εκεί ο Καλάθης απέχει πόρω από το να θεωρηθεί πετυχημένη, αλλά ο ίδιος έφτιαξε όνομα. Σε μια ομάδα περιορισμένου ταλέντου έκανε τα πάντα. Σκόραρε, έτρεχε, πάσαρε. Το φόρτε του ήταν το παιχνίδι ανοιχτού γηπέδου και το 2009 ήταν ο μοναδικός παίκτης από τους χιλιάδες του NCAA που τελείωσε τη σεζόν με πάνω από 15 πόντους, 6 ασίστ και 5 ριμπάουντς μέσο όρο.

Στη Φλόριντα τον εκλιπαρούσαν να μείνει τρίτο χρόνο στην ομάδα, αλλά βιάστηκε να δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ. Η Μινεσότα, που ήδη καλοκοίταζε την περίπτωση Ρούμπιο, τον διάλεξε στα μέσα του δεύτερου γύρου και απογοητευμένος αποφάσισε να ψάξει την τύχη του στη "γη των προγόνων" του.

Το "Yes, sir" στον Ομπράντοβιτς

Βρέθηκε στον Παναθηναϊκό όπου κλήθηκε να κάνει ένα ζόρικο μπασκετικό "αγροτικό". Μαθημένος στο ελεύθερο μπάσκετ της Φλόριντα, του πήρε πάνω από έναν χρόνο για να προσαρμοστεί στη λογική του Ομπράντοβιτς. Χώρια που ένας παίκτης μαθημένος να κρατάει τη μπάλα στα χέρια του ήταν χαμένη υπόθεση σε μια ομάδα που αυτό το ρόλο διατηρεί και θα διατηρεί ο Διαμαντίδης. Στο τέλος της πρώτης χρονιάς, δεν μπόρεσε καν να πάρει τον τίτλο του καλύτερου νέου παίκτη στην Α1. Δεν ήταν καν δεύτερος αφού πίσω από τον πρώτο Παππά τερμάτισε στη σχετική ψηφοφορία ο Μάντζαρης.

Ένας και μάλλον μοναδικός λόγος που μας θυμίζει το πέρασμα του από τον Παναθηναϊκό ήταν η ημιτελική σειρά με τη Μπαρτσελόνα. Εκεί δηλαδή που αποτέλεσε το κλειδί στη σύνθετη άμυνα του Ομπράντοβιτς πάνω στον Ναβάρο. Στο ένας μαν του μαν, τέσσερις ζώνη ήταν συνήθως ο... ένας πάνω στον Ναβάρο. Ο παίκτης που ήξερε να τρέχει και να πασάρει από τα μικράτα του κέρδισε τέσσερις βραδιές δόξας σαν αμυντικός εξολοθρευτής.

Την επόμενη σεζόν έδειξε σημάδια βελτίωσης και προόδου, αλλά ήταν φανερό ότι ένιωθε εγκλωβισμένος σε ένα ρόλο που δεν του ταίριαζε. Αλλά αντί να γκρινιάξει ή να παραπονεθεί -όπως λένε οι άνθρωποι της ομάδας- προτιμούσε να αντιμετωπίζει τον Ομπράντοβιτς με σκυμμένο κεφάλι και απαντώντας σε κάθε παρατήρηση με το τυπικά αμερικάνικο: "Yes, sir". Και ας ήξερε ότι δεν κινδύνευε πλέον να τον κλειδώσουν στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ οι συμπαίκτες του.

Η καθιέρωση και η τιμωρία... δώρο

Η χρονιά του στη Λοκομοτίβ Κουμπάν έδειξε απλά αυτό που ξέραμε όλοι. Μια ομάδα που θέλει να τρέξει χρειάζεται τον... Καλάθη της. Από τον ήλιο της Φλόριντα στο αιώνια χιονισμένο Κράσνονταρ, μπορεί ο δρόμος να ήταν μακρύς, αλλά για τον Καλάθη έμοιαζε περίπου σαν déjà vu. Είχε πάλι τα κλειδιά μιας ομάδας στα χέρια του, ήταν πάλι ο ηγέτης, έτρεχε και πάσαρε όχι στήνοντας pick ’n’ roll, αλλά αυτοσχεδιάζοντας, κέρδισε το Eurocup.

Αλλά το γράψαμε και πιο πάνω. Οι αποφάσεις του δεν ήταν πάντα οι καλύτερες. Στην άκρη του μυαλού είχε πάντοτε τη σκέψη ότι ήταν φτιαγμένος για να παίζει στο ΝΒΑ. Και αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του. Υπέγραψε με πολύ λιγότερα λεφτά (από αυτά που θα έπαιρνε τον δεύτερο χρόνο του συμβολαίου του στη Ρωσία) στο Μέμφις, όπου είχαν καταλήξει μετά από δύο ανταλλαγές τα δικαιώματα του. Ξεκίνησε τη χρονιά ως τρίτος πλέι μέικερ και σιγά σιγά βρήκε το δρόμο του -και το χρόνο του- μέχρι τη μέρα που "συνελήφθη" ντοπαρισμένος σε μια παράξενη ιστορία.

Η ουσία που ανιχνεύθηκε είναι κλασική "μάσκα" για χρήση τεστοστερόνης, αλλά τεστοστερόνη δεν ανιχνεύθηκε ποτέ στον οργανισμό του. Ακόμη και οι άνθρωποι της ένωσης παικτών του ΝΒΑ χαρακτήρισαν την απόφαση άδικη. Μια απόφαση που μάλλον πρέπει να... ευγνωμονούμε. Για πρώτη φορά στα χρονικά, παίκτης που θα ερχόταν να παίξει σε μια διοργάνωση της FIBA ήταν τιμωρημένος στο ΝΒΑ.

Βρέθηκε η μεσοβέζικη λύση του τετράμηνου αποκλεισμού από τις εκτός ΝΒΑ διοργανώσεις και μαζί ο Κατσικάρης βρήκε ακριβώς αυτό που έψαχνε για το παζλ της Εθνικής. Τον παίκτη που μπορεί να υλοποιήσει καλύτερα από κάθε άλλο περιφερειακό μας το "έξυπνα και γρήγορα" στιλ παιχνιδιού. Και ας είναι μαθημένος σε όλη την καριέρα του να παίρνει πάντοτε τον δύσκολο δρόμο.

Διαβάστε ακόμη

Παντελής Βλαχόπουλος: Ο νόμος του Μπουρούση: Τον Σκόλα-σε και κέρδισε

Γιώργος Συρίγος: Η λογική της αυτορρύθμισης

Τάσος Μαγουλάς: Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση