Τέσσερις νίκες και μια παραφωνία

Ο Δημήτρης Καρύδας αναλύει τις... τέσσερις νίκες σε μία του Ολυμπιακού από τον αγώνα στη Βαλένθια, θεωρεί ότι ο Μίλαν Τόμιτς ίσως παραμένει στην ομάδα μετά από αυτήν την επιτυχία και αναζητά τον... Ντάνστον και τις πάσες στους ψηλούς.

17 ΟΚΤ 2014

Ενδεχόμενα για τους αδαείς ή όσους αντιμετωπίζουν επιδερμικά τα πράγματα ο Ολυμπιακός να πέτυχε μια απλή νίκη μέσα στην έδρα της Βαλένθια. Στην πραγματικότητα, οι νίκες των "ερυθρόλευκων" στο τέλος ενός αγώνα θρίλερ που ακροβάτησαν πολλές φορές ανάμεσα στον παράδεισο της νίκης και στην κόλαση της ήττας ήταν πολύ περισσότερες.

Ξανάγινε ομάδα

Οι αντιδράσεις των παικτών όχι μόνο στο παρκέ αλλά και στον πάγκο μιλούσαν από μόνες τους. Η επιθυμητή συσπείρωση επιτεύχθηκε, ο Ολυμπιακός είχε εικόνα κανονικής ομάδας, δεν έριξε αλάτι στις πληγές του, αλλά βρήκε τρόπο να τις κλείσει με ιδανικό τρόπο.

Στο ίδιο κεφάλαιο θα μπορούσαμε να πούμε άφοβα ότι κέρδισε και μερικά καντάρια αυτοπεποίθησης, αφού η αντίδραση του στο τελευταίο πεντάλεπτο, κι ενώ το ματς είχε πάρει άσχημη τροπή, ήταν υποδειγματική.

Βρήκε προπονητή

Είναι πολύ πιθανό μετά από μια τέτοια νίκη, ο Μίλαν Τόμιτς να πάρει τελικά το χρίσμα της μονιμότητας και να προαχθεί σε full time πρώτο προπονητή. Φάνηκε ότι στο εσωτερικό της ομάδας έχει αυτό το προβάδισμα.

Οι σκέψεις της διοίκησης είναι για την ώρα αδιευκρίνιστες. Πάντως, το πρώτο δείγμα γραφής του Τόμιτς ήταν κάτι παραπάνω από επαρκές. Το ρίσκο με το κοντό σχήμα στο τέλος του αγώνα τον δικαίωσε και το διάβασμα του αντιπάλου ήταν υποδειγματικό, αφού κατάφερε να παγιδεύσει απόλυτα τους γηπεδούχους, αλλά και τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς στην τακτική.

Ανακαλύπτοντας τους χαμένους γκαρντ

Οι τρεις Έλληνες γκαρντ έχουν επικριθεί -και όχι άδικα- γιατί τους καταπίνει εδώ και μια διετία η "μαύρη τρύπα" του ΟΑΚΑ. Στη Βαλένθια, ο καθένας έκανε και κάτι για να εξιλεωθεί. Ή, αν θεωρήσουμε ότι η λέξη εξιλέωση είναι πολύ βαριά, έκανε κάτι παραπάνω για να πάρει καλό βαθμό.

Ο Σπανούλης έπαιξε εξαιρετικά ώριμα, ήταν ο ηγέτης του Ολυμπιακού και έβαλε ένα μεγάλο σουτ (γκολ φάουλ για την ακρίβεια) την ώρα που η Βαλένθια είχε πάρει μια μικρή διαφορά τεσσάρων πόντων (62-58), που όμως της έδινε εικόνα νικήτριας.

Ο Μάντζαρης, πέρα από αυτά που κάνει συνήθως στον ανασταλτικό και στον δημιουργικό τομέα, δεν δίστασε όταν η αντίπαλη άμυνα του έδωσε ελεύθερες ματιές στο καλάθι και έβαλε τρία σημαντικά τρίποντα.

Ο Σλούκας είδε τον εφιάλτη των χαμένων βολών να τον κυνηγάει στα 6,4'', αλλά πήρε το επιθετικό ριμπάουντ του αγώνα. Πόσες φορές έχουμε δει έναν παίκτη να κερδίζει επιθετικό ριμπάουντ μετά από δική του χαμένη βολή; Σπάνια περίπτωση, αλλά για να χρησιμοποιήσουμε την πιο γνωστή κλισέ αμπελοφιλοσοφία της παγκόσμιας λογοτεχνίας "όταν θέλεις να πετύχεις κάτι, το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να τα καταφέρεις".

Βαθμολογική αξία

Μπορεί να είναι πολύ νωρίς για να καταπιαστούμε με τη βαθμολογική αξία της νίκης του Ολυμπιακού στη Βαλένθια αλλά είναι σίγουρο ότι του δίνει ένα σημαντικό πλεονέκτημα στον δρόμο για την πρωτιά του ομίλου. Είναι μια νίκη που δύσκολα θα πετύχει άλλη ομάδα του γκρουπ, χώρια που όλοι οι υπόλοιποι θα βρουν τη Βαλένθια με τον Ντούμπλεβιτς στη σύνθεση της. Και με τον Μαυροβούνιο σέντερ, η γραμμή ψηλών της αποκτά άλλη οντότητα.

Και η παραφωνία

Ήταν όλα ιδανικά για τον Ολυμπιακό στο παβεγιόν Φερνάντεθ ντε Σαν Λουίς της πόλης που έχει πάνω της το δημιουργικό στίγμα του Καλατράβα; Φυσικά και όχι. Υπήρχε και μια ανορθογραφία που ακολουθεί τον Ολυμπιακό από τα παιχνίδια προετοιμασίας του και δείχνει μια στροφή της ομάδας που ενδεχόμενα θα κινδυνεύσει να την πληρώσει κάποια στιγμή. Το μονοδιάστατο επιθετικό παιχνίδι και η υπερβολική σε βαθμό κατάχρησης λογική των περιφερειακών σουτ.

Οι ψηλοί του Ολυμπιακού έπρεπε να κάνουν αίτηση για να πάρουν τη μπάλα μέσα στη ρακέτα. Οι 9 πόντοι του Χάντερ ήταν όλος κι όλος ο απολογισμός των τριών ψηλών που ουσιαστικά χρησιμοποίησε ο Τόμιτς (τέσσερις αν προστεθούν και τα λίγα λεπτά συμμετοχής του Αγραβάνη). Όλοι μαζί πήραν μόλις 13 από τις 60 προσπάθειες του Ολυμπιακού και αποτελεί πλέον αναπάντητη για την ώρα απορία πού ακριβώς είναι ο Ντάνστον (0/2 σουτ και 0 πόντοι), σημείο αναφοράς της περσινής ερυθρόλευκης επίθεσης.