The Duke connection: Μετέτρεψε το μπάσκετ σε τρέλα

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 όποιος διάβαζε τη λέξη Duke είχε συγκεκριμένες και πολύ οριοθετημένες επιλογές. Στο μυαλό του θα ερχόταν είτε το άλμπουμ των Genesis, είτε η μεγάλη επιτυχία του Στίβι Γουόντερ Sir Duke ή εκείνη η σαχλή τηλεοπτική σειρά με τα αυτοκίνητα και τις πρώτες σιλικονάτες στάρλετ της Αμερικής το Dukes of Hazzard.

Για τους λίγους η λέξη Duke παρέπεμπε σε ένα Αμερικάνικο πανεπιστήμιο όπου το μπάσκετ είναι περίπου θρησκεία. Σε αυτούς τους λίγους συμπεριλαμβάνονταν μερικοί Έλληνες προπονητές μπάσκετ που αποφάσισαν στην πρώτη τους νιότη να κάνουν το δύσκολο για την εποχή ταξίδι, να φτάσουν στη Βόρεια Καρολίνα και να κάνουν μετεκπαίδευση δίπλα σε ένα νεαρό, τότε, προπονητή τον Μάικ Σιζέφσκι. Πολύ πριν αυτός γίνει θρύλος, φτάσει να είναι ο πολυνίκης προπονητής στο NCAA και ο άνθρωπος που κοούτσαρε τις σύγχρονες Dream team.

Τον δρόμο αυτό είχαν πάρει τότε ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, ο Κώστας Πετρόπουλος, αργότερα ο Νίκος Λινάρδος και τελευταίος από όλους ο Χρήστος Μαρμαρινός που σήμερα είναι στο επιτελείο του Μπαρτζώκα στον Ολυμπιακό.

Ακόμη και σήμερα το NCAA είναι λίγο terra incognita για τον μέσο φίλαθλο του μπάσκετ. Άντε να καταλάβει το περίπλοκο σύστημα διεξαγωγής του, τις περιφέρειες, τη συμμετοχή +300 ομάδων στην ίδια διοργάνωση. Σκεφθείτε πόσο μακρινά και ανεξήγητα έμοιαζαν όλα αυτά στους λιγοστούς μπασκετικούς δημοσιογράφους της εποχής που είχαμε πληροφόρηση μόνο από τα ελάχιστα διαφωτιστικά τηλεγραφήματα του Αθηναϊκού πρακτορείου ειδήσεων και από τις ετήσιες επιθεωρήσεις Sporting News και Sam and Smith που έφταναν με καθυστέρηση μηνών στην Ελλάδα (ορισμένες φορές και αφού είχε τελειώσει η σεζόν και κυκλοφορούσαν σε τσουχτερές τιμές στα πέριξ της Ομόνοιας περίπτερα.

Αληθινός κολοσσός το Ντιουκ

Κι όμως το Ντιουκ είναι ένας αληθινός κολοσσός όχι μόνο του πανεπιστημιακού μπάσκετ. Συμπεριλαμβάνεται κάθε χρόνο στα καλύτερα πανεπιστήμια του πλανήτη και ποτέ δεν είναι κάτω από την 30 θέση της λίστας. Το πανεπιστήμιο που ίδρυσαν Κουάκεροι (μέλη μιας θρησκευτικής αίρεσης) είναι ουσιαστικά μια μικρή πόλη. Τα κτίρια του εκτείνονται σε απόσταση 35 χιλιομέτρων (όσο περίπου και η ευθεία της σιδηροδρομικής γραμμής που ενώνει Κηφισιά με Πειραιά), φιλοξενούν κάθε χρόνο 15.000 φοιτητές και τα ερευνητικά του προγράμματα κοστίζουν ετησίως 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Είναι ο 7 μεγαλύτερος ερευνητικός οργανισμός στις ΗΠΑ.

Κι όμως παρόλα τα υψηλά ακαδημαϊκά του στάνταρ το Ντιούκ είναι πολύ περισσότερο γνωστό για τα επιτεύγματα της ομάδας μπάσκετ του στον πάγκο της οποίας κάθεται από το 1980 (34 ολόκληρα χρόνια) ο ίδιος προπονητής. Ο Μάικ Σιζέφσκι. Ένας αληθινός μέντορας του μπάσκετ με ρίζες από την Πολωνία που τελικά αποδεικνύεται πιο εύκολο στους Αμερικάνους να προφέρουν σωστά το όνομα του από το να μετρήσουν τα κατορθώματα του. Απόφοιτος της Στρατιωτικής ακαδημίας το 1969 προτίμησε αντί να διαλέξει καριέρα στρατιωτικού να αφοσιωθεί στο μπάσκετ. Ποτέ δεν μετάνιωσε. Σίγουρα δεν μετάνιωσε το μπάσκετ για την απόφαση του: 4 εθνικά πρωταθλήματα, 11 παρουσίες σε φάιναλ φορ, 910 προπονητικές νίκες (περισσότερες από κάθε άλλο στην ιστορία), 12 παίκτες ή βοηθοί του είναι σήμερα πρώτοι προπονητές σε άλλα κολέγια, δεκάδες παίκτες του έχουν αγωνιστεί ή αγωνίζονται ακόμη στο ΝΒΑ.

Μετέτρεψε το μπάσκετ σε τρέλα

Το βασικό όμως είναι ότι ο Σιζέφσκι μετέτρεψε το μπάσκετ σε τρέλα στο κάμπους του κολεγίου. Το….γρασίδι που υπάρχει έξω από το γήπεδο έχει πάρει το όνομα του Μάικ Σιζέφσκι (Κ-ville από το Coach K που προτιμούσαν οι Αμερικάνοι από το δυσκολοπρόφερτο επίθετο του) και οι φίλαθλοι που πηγαίνουν στα παιχνίδια σταματάνε πολλές φορές και το… προσκυνάνε! Οι φοιτητές στήνουν σκηνές μπροστά από τα εκδοτήρια εισιτηρίων και μένουν σε αυτές τρεις μέρες για να μπορέσουν να δουν τα μεγάλα παιχνίδια του Ντιουκ. Ειδικά τα ντέρμπι με τη ‘’μισητή’’ Νορθ Καρολάινα. Βλέπετε, το Ντιουκ έχει το προνόμιο να εδρεύει στον πιο μπασκετικό δρόμο του πλανήτη. Την Tobacco Road. Σε μικρή απόσταση στον ίδιο δρόμο βρίσκονται οι έδρες του Νορθ Καρολάινα και του Νορθ Καρολάινα Στέιτ. Όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και ένα παιχνίδι μεταξύ αυτών των ομάδων το μνημονεύει ως αξέχαστη μπασκετική εμπειρία.

Η έδρα του Ντιουκ, το παμπάλαιο στάδιο Κάμερον με κάτι λιγότερο από 10.000 θέσεις χωρητικότητα είναι από τις πιο δύσκολες έδρες όλου του ΝCAA. Η πτέρυγα που πιάνουν οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνται ‘’οι τρελοί του Κάμερον’’ κάνει μαρτυρική τη ζωή σε αντίπαλους κόουτς και παίκτες. Μόνο που η πίεση του κόσμου φτάνει μέχρι τις αποδοκιμασίες και τα πειράγματα. Μακριά από Ευρωπαϊκές συνήθειες…

Ο παππούς με τα οκτώ εγγόνια!

Στα 67 του χρόνια ο Σιζέφσκι, ήδη παππούς με οκτώ εγγόνια(!) κατέκτησε και το διεθνές στερέωμα με δύο Παγκόσμια και δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχοντας εξασφαλισμένη πια την υστεροφημία του και μια θέση στο πάνθεον της δόξας του Αμερικάνικου μπάσκετ σκέφτεται σιγά-σιγά τη σύνταξη! Μόνο ένα πράγμα δεν έκανε ποτέ: Να… προδώσει το αγαπημένο του Ντιουκ και να πάει στο ΝΒΑ παρότι είχε πάντοτε πολύ καλές προτάσεις με τελευταίες αυτές των Νετς και των Τίμπεργουλβς. "Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα ποτέ να πετύχω στον κόσμο του επαγγελματικού μπάσκετ", μου είχε πει σε μια κουβέντα που είχαμε το 2010 παραμονές του φιλικού της δικής μας εθνικής με αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών στο ΟΑΚΑ.

Long live Coach-K…