To be or not to be?
Ο Δημήτρης Καρύδας εξηγεί γιατί δεν υπάρχει ζωή χωρίς τον Σπανούλη στον Ολυμπιακό.
Ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να κερδίσει τον αγώνα με τη Λαμποράλ στην ουσία ερήμην του Βασίλη Σπανούλη που έμεινε στα ρηχά με 9 πόντους αλλά κυρίως… 6 λάθη. Αυτά είναι που κτυπάνε περισσότερο στο μάτι. Υπό συνθήκες λοιπόν, αυτό αποτελεί μια επιτυχία για τον Ολυμπιακό που κατάφερε να βρει λύσεις και χωρίς ο αρχηγός του να είναι ενεργός. Με εξαίρεση ίσως τα τελευταία λεπτά όπου πήρε τη μπάλα στα χέρια του αλλά και πάλι δεν ήταν αυτός που τελείωσε το ματς.
Από την άλλη, όπως σε κάθε ανάλυση στο μπάσκετ, υπάρχει και μια δεύτερη ανάγνωση στο όλο θέμα: Χωρίς την επιθετική ενεργοποίηση του Σπανούλη ο Ολυμπιακός ζορίστηκε αφάνταστα και περιορίστηκε από μια ομάδα που δεν θεωρείται και πρότυπο αμυντικής λειτουργίας στους 63 πόντους.
Δεν υπάρχει ζωή χωρίς τον Σπανούλη
Είναι δεδομένο ότι στο Σαιξπηρικό ερώτημα "to be or not to be?" οι ερυθρόλευκοι είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν ναι. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς τον Σπανούλη στη συγκεκριμένη ομάδα.
Λίγο μετά την κατάκτηση του δεύτερου Ευρωπαϊκού οι αδελφοί Αγγελόπουλοι βρέθηκαν μπροστά σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι. Έπρεπε ή να ανανεώσουν τη συμφωνία με τον Σπανούλη που ήταν ελεύθερος και θεωρητικά περιζήτητος ή να πορευτούν χωρίς αυτόν. Έκαναν αυτό που θα έκανε κάθε σώφρων πρόεδρος σε όλη την Ευρωπαϊκή μπασκετική επικράτεια. Τον υπέγραψαν για τρία χρόνια και αποφάσισαν ότι η ομάδα θα κτιζόταν γύρω του για αυτό το διάστημα. Λογικό από κάθε άποψη. Και αγωνιστική αλλά και ηθική. Χώρια που υπήρχε και ένας τρίτος αστάθμητος παράγοντας. Ήταν πρακτικά αδύνατον να πεισθεί ο κόσμος του Ολυμπιακού, που λίγο ως πολύ είναι αυτοί που κριτικάρουν σε ενεστώτα χρόνο τον Σπανούλη, ότι η ομάδα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τον ηγέτη της.
Θα έμπλεκε σε περιπέτειες
Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν αβίαστα ότι ‘’ας έφευγε ο Σπανούλης και ας έπαιρνε ο Ολυμπιακός δύο Αμερικάνους γκαρντ με τα ίδια λεφτά’’. Βρίσκονται φυσικά σε κάποια άλλη διάσταση και δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πώς κτίζεται μια ομάδα. Πρώτον, ο Σπανούλης καταλαμβάνει θέση Έλληνα και όχι θέση ξένου. Αυτόματα ο Ολυμπιακός θα είχε δύο ξένους λιγότερους και τη δεδομένη αδυναμία να αντικαταστήσει τον Σπανούλη με αντίστοιχης αξίας Έλληνα παίκτη, αφού τέτοια περίπτωση στην ελεύθερη αγορά δεν υπάρχει. Τρίτον και εξίσου σημαντικό: Με τις τελευταίες συλλογικές συμβάσεις στο ΝΒΑ ένας μέτριας ποιότητας γκαρντ παίρνει 1,5 εκατομμύριο δολάρια. Συνεπώς, με τα χρήματα του συμβολαίου του Σπανούλη ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε δύο μέτριους Αμερικάνους και θα έμπλεκε σε μια περιπέτεια δίχως τέλος.
Η παραμονή του λοιπόν ήταν μονόδρομος και προσωπικά δεν βλέπω τι άλλο μπορούσαν να κάνουν και δεν το έκαναν οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού.
Από τότε μέχρι σήμερα τα δεδομένα άλλαξε ένας άνθρωπος άσχετος με τον Ολυμπιακό. Ο Αργύρης Πεδουλάκης που βρήκε τον τρόπο να μπλοκάρει τον Σπανούλη. Το χρωστάει όχι μόνο στην τακτική που επέλεξε αλλά ότι είχε τον κατάλληλο ψηλό με τα απαιτούμενα γρήγορα πόδια, τον Τζέιμς Γκιστ. Η μεγαλύτερη ζημιά που έκανε ο Πεδουλάκης στον Ολυμπιακό δεν ήταν ότι του έκοψε τον δρόμο για δύο τίτλους. Είναι ότι έδειξε στην υπόλοιπη μπασκετική Ευρώπη (ενίοτε και σε ορισμένες ακόμη ελληνικές ομάδες) τον τρόπο που μπλοκάρει ο Σπανούλης.
Ιδιαίτερη περίπτωση
Ο αρχηγός του Ολυμπιακού είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση παίκτη. Έχει ένα αυξημένο μπασκετικό εγωισμό και του αρέσει να παίζει με τη μπάλα στα χέρια. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που έφυγε από τον Παναθηναϊκό, όταν αντιλήφθηκε ότι ο Ομπράντοβιτς δεν είχε σκοπό να τηρήσει ούτε καν το 50-50 στη μοιρασιά της μπάλας με τον Διαμαντίδη. Ο Σπανούλης ακόμη και στα 35 του ή στα 38 του αν συνεχίσει να παίζει μπάσκετ θα θέλει τη μπάλα στα χέρια του γιατί πολύ απλά δεν ξέρει να παίζει διαφορετικά. Και κάθε βράδυ είναι καταδικασμένος να αντιμετωπίζει άμυνες προσαρμοσμένες πάνω του, με βοήθειες, με ψηλούς να βγαίνουν για να τον κυνηγήσουν και πάει λέγοντας. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε τον Σπανούλη να παίζει στα πλάγια, στο ‘’φτερό’’ και να περιμένει τη μπάλα για να σουτάρει.
Και τελικά τι γίνεται όταν δεν είναι στην καλή βραδιά του ή όταν πολύ απλά η αντίπαλη άμυνα τον υποχρεώνει σε 6 λάθη όπως έγινε με τη Λαμποράλ; Ο Ολυμπιακός πρέπει να μάθει να κερδίζει είτε σκοράροντας 63 πόντους (με τον Σπανούλη να βάζει 9), είτε σκοράροντας….43 με τον Σπανούλη άποντο. Τόσο απλά και τόσο λογικά. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Όλες οι ομάδες του πλανήτη ζούνε και πεθαίνουν με τη μπάλα στα χέρια των σταρ. Είτε για ένα απλό πικ, είτε την ώρα που αυτή ζυγίζει πέντε τόνους και κρίνονται τίτλοι. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αποτελέσει την εξαίρεση του κανόνα. Συνεπώς το Σαιξπηρικό δίλημμα στην ελεύθερη μπασκετική μεταφορά του έχει μια απάντηση: Βρες ένα τρόπο να ζήσεις.
