Το "ξύπνημα" της Θεσσαλονίκης και η μάχη της wild card

Για όσους βλέπουν το ελληνικό μπάσκετ ως ένα σύνολο και όχι ως μια παγιωμένη κατάσταση στην οποία παίζουν δύο και οι υπόλοιποι κοιτάζουν τα μαντάτα που έρχονται από Θεσσαλονίκη μεριά είναι πολύ ευχάριστα.

Η τετράδα των ημιτελικών στα πλέι οφ θυμίζει αρκετά μέρες του… 1992 ή του 1993 και όχι 2015. Δεν αποτελεί φυσικά είδηση ότι έφτασαν μέχρι εκεί Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Είδηση θα αποτελούσε το ακριβώς αντίθετο. Είδηση είναι ότι τους πλαισιώνουν ο ΠΑΟΚ και ο Άρης και ενδεχόμενα θα μπορούσε να είναι εκεί και η ΑΕΚ. Είδηση αποτελεί ότι μετά από πολλά χρόνια μιζέριας για τον Άρη και αυτοδιαχείρισης για τον ΠΑΟΚ υπάρχουν ελπίδες ότι και στις δύο ομάδες θα επενδυθούν χρήματα που μπορεί να αλλάξουν όχι μόνο την ιστορία των δύο ομάδων αλλά και συνολικά την εικόνα του ελληνικού πρωταθλήματος.

Οι Μεσσίες, ο Σαββίδης και ο Λάσκαρης

Το ελληνικό μπάσκετ έχει δει την τελευταία 25ετία πολλούς "Μεσσίες". Η Θεσσαλονίκη έχει δει ακόμη περισσότερους. Συνήθως αποδείχθηκαν κομήτες στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη άνθρωποι που εμφανίσθηκαν για λίγο έριξαν κάποια χρήματα -για τους προσωπικούς τους λόγους- και εξαφανίστηκαν με την ίδια ταχύτητα. Συνεπώς, είναι λογικό να κρατάμε πάντοτε μικρό καλάθι σε ανάλογες εμφανίσεις.

Για τον ΠΑΟΚ δεν υπάρχουν δεύτερες ή τρίτες σκέψεις. Εάν γίνει πραγματικότητα η ενεργοποίηση του Ιβάν Σαββίδη, τότε είναι περίπου σίγουρο ότι ο ΠΑΟΚ δεν θα είναι απλά η τρίτη καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα, επίτευγμα που με τα τωρινά δεδομένα είναι τίτλος τιμής για τους ανθρώπους που κάνουν κουμάντο, αλλά δεν είναι και το μεγαλύτερο κατόρθωμα του κόσμου, αλλά ένας εν δυνάμει διεκδικητής του τίτλου.

Βέβαια, τη συγκεκριμένη εμπλοκή την ακούμε εδώ και αρκετούς μήνες, αλλά ακόμη δεν είναι γεγονός για λόγους που προσωπικά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Στους κύκλους του ΠΑΟΚ λένε ότι ο Σαββίδης έχει ξοδέψει γύρω στα 65 εκατομμύρια ευρώ στο ποδόσφαιρο. Επίσης, δεν ξέρω αν είναι αληθές το ποσό και το ζητούμενο δεν είναι να κάνουμε τους λογιστές ή τους… εφοριακούς στην τσέπη του. Η αλήθεια είναι πολύ απλή. Με το 30% αυτών των χρημάτων στην ομάδα μπάσκετ ο ΠΑΟΚ θα ξαναγίνει διεκδικητής του τίτλου και μια ομάδα που δεν θα παίζει απλά για τη συμμετοχή στο Eurocup.

Στον Άρη η κατάσταση είναι λίγο πιο σύνθετη. Η διοίκηση Αρβανίτη έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια για να εξυγιάνει οικονομικά τον Άρη και παράλληλα να δημιουργήσει μια ανταγωνιστική ομάδα. Στο δεύτερο σκέλος πέτυχε ήδη πολλά αλλά στο πρώτο φάνηκε ότι έφτασε στα όρια της. Ήταν πολύ δύσκολο να συνδυάσει με την ίδια επιτυχία την οικονομική σταθερότητα και την εξόφληση παλιών οικονομικών αμαρτιών που δεν βάραιναν τη συγκεκριμένη διοίκηση αλλά τις επωμίστηκε γιατί δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Με τον Άρη στα όρια του και τα ταμεία άδεια εμφανίσθηκε μάλλον ξαφνικά ο Νίκος Λάσκαρης, ένας επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στην Αγγλία και την Ελβετία. Δηλωμένος μπασκετόφιλος έσωσε από την καταστροφή τον Άρη πληρώνοντας άμεσα 400.000 ευρώ που έκλεισαν τις όχι λίγες τρύπες που υπήρχαν. Ξαφνικά, στον Άρη άρχισαν να μιλούν για ένα Μεσσία που μπορεί να αλλάξει τις τύχες της ομάδας.

Δεν ξέρω αν αυτό θα επιβεβαιωθεί στο άμεσο ή στο μακρινό μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα άνθρωπο με μεγάλη οικονομική επιφάνεια που ενδεχόμενα έχει μαζί του και κάποιους υποστηρικτές. Ακόμη και αν δεν βάλει πακτωλούς χρημάτων στον Άρη, αλλά εξασφαλίσει την οικονομική σταθερότητα της ομάδας για τα επόμενα χρόνια αυτό θα αποτελέσει ένα πολύ καλό εφαλτήριο για να δημιουργήσει ο Άρης μια ανταγωνιστική ομάδα και να ενεργοποιήσει τον μπασκετικό κόσμο της ομάδας, που βρίσκεται σε ύπνωση τα τελευταία χρόνια και αναζητά ένα όραμα. Και νομίζω ότι αυτό το τελευταίο σενάριο είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Ο διπολισμός που δεν προσφέρει

Η αλήθεια πάντως είναι πολύ απλή. Πέρα από ονόματα και ποσά το ελληνικό πρωτάθλημα έχει ανάγκη από το ξύπνημα της Θεσσαλονίκης για να ανακτήσει λίγη από τη χαμένη αίγλη της δεκαετίας του '90. Ο διπολισμός της τελευταίας δεκαετίας δεν είναι μονόδρομος και νομίζω ότι στην πραγματικότητα στερεί παρά προσφέρει ακόμη και στους δύο "αιώνιους" της Αθήνας.

Ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα σημαίνει μεγαλύτερα έσοδα για όλους, μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους φιλάθλους, περισσότερα εισιτήρια και πάει λέγοντας. Είναι πολύ ευχάριστο μήνυμα ότι του χρόνου θα έχουμε οκτώ ομάδες εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης στη Basket League, αλλά όλοι ξέρουμε πως καμία Δράμα, κανένα Ρέθυμνο και κανένας Κολοσσός μπορούν να ξεπεράσουν ένα συγκεκριμένο επίπεδο και έχουν ταβάνι στο που μπορούν να φτάσουν. Κάτι που δεν ισχύει για τον Άρη, τον ΠΑΟΚ αλλά και την… ΑΕΚ!

Η μάχη του Eurocup

Στη δεκαετία του '90 βιώσαμε το ακραίο φαινόμενο οι εννιά από τις 14 ομάδες της πρώτης κατηγορίας του ελληνικού μπάσκετ να παίζουν σε κάποιο Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Η εικόνα έμοιαζε εντελώς σουρεαλιστική: αν δεν υποβιβαζόταν μια ομάδα είχε ελπίδες να παίξει στην Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια στη χώρα των απόλυτων αντιθέσεων η εικόνα αντιστράφηκε. Οι δύο αιώνιοι "κλείδωσαν" τη συμμετοχή τους στην Ευρωλίγκα και απέμεινε και μια ταπεινή θεσούλα στο Eurocup.

Ουδείς ήθελε να παίξει στην Ευρώπη, αφού έσοδα δεν υπήρχαν και περιττά έξοδα απαγορεύονταν. Την Τρίτη θέση στην Ευρωλίγκα την είχαμε χάσει πολύ νωρίτερα. Και τώρα που υπάρχουν πολλοί διεκδικητές της ευρωπαϊκής εξόδου δεν έχουμε τις αντίστοιχες θέσεις και το χειρότερο είναι ότι το ελληνικό μπάσκετ έχει χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Ο Μπερτομέου προτιμάει να δώσει μια θέση στο Eurocup σε μια άσημη ρωσική ομάδα που ξοδεύει ασύστολα εκατομμύρια ή να κάνει "αγροτική πολιτική" μοιράζοντας θέσεις σε πρωταθλητές άσημων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Εδώ που τα λέμε δεν μπορούμε να του ρίξουμε και πολύ άδικο.

Εφέτος, για πρώτη φορά μετά από μια πενταετία, οι μικροί τελικοί του πρωταθλήματος θα έχουν ενδιαφέρον αφού το στοίχημα θα είναι η μια απευθείας θέση στο Eurocup της επόμενης σεζόν. Οι ελληνικές ομάδες έχουν αντιληφθεί πια με απόλυτο ρεαλισμό ότι για να φτάσουμε στην τρίτη θέση στην Ευρωλίγκα ο δρόμος δεν περνάει παρά μόνο από το "τεστ Eurocup". Εκεί θα δείξουν στον Μπερτομέου οι ομάδες, αν η διάθεση για επενδύσεις είναι αληθινή και όχι "φούσκα".

Παρασκηνιακή η κόντρα

Το ξέρουν πια και οι ομάδες. Στα παρασκήνια θα παιχτεί και μια άλλη μάχη γιατί πριν από ένα μήνα περίπου ο Μπερτομέου βιάστηκε να υποσχεθεί μια ακόμη θέση στο Eurocup αποκωδικοποιώντας σωστά το ξαφνικό επενδυτικό ενδιαφέρον. Με μια διαφορά: ο Μπερτομέου δεν υποσχέθηκε την wild card του Eurocup στην 4η ομάδα των πλέι οφ αλλά στην… ΑΕΚ! Και αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ είναι πέμπτη στη σειρά.

Για το αντίστοιχο άνοιγμα και την επένδυση στην ΑΕΚ έχω γράψει παλαιότερα. Τη θεωρώ το ίδιο σημαντική με το "ξύπνημα της Θεσσαλονίκης" για λόγους που είχα εξηγήσει σε ένα παλαιότερο άρθρο μου στο Contra.gr. Το θέμα βέβαια είναι πως θα χωρέσουν τρεις ομάδες μας σε δύο θέσεις.

Αυτά τα μαθηματικά δεν βγαίνουν. Ο Άρης ή ο ΠΑΟΚ είναι λογικό να υποστηρίζουν ότι με βάση τα αγωνιστικά κριτήρια έχουν τον πρώτο λόγο για τη wild card ανάλογα με την τελική τους κατάταξη. Η ΑΕΚ θέλει την κάρτα συμμετοχής γιατί πολύ απλά της το έχουν υποσχεθεί. Νομίζω ότι αν ο Μπερτομέου δεν κάνει τη σωστή κίνηση δίνοντας και τρίτη θέση στην Ελλάδα θα βρεθούμε μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο σκηνικό: δύο ομάδες να "τσακώνονται" για συμμετοχή σε ένα ευρωπαϊκό κύπελλο και μάλιστα όχι στην Ευρωλίγκα, αλλά στο Eurocup της δεύτερης ταχύτητας.

Αν αυτό δεν αποτελεί ένα καλό σημάδι ότι τα πράγματα αλλάζουν δραστικά στο ελληνικό μπάσκετ, τότε ειλικρινά δεν υπάρχει άλλο επιχείρημα που μπορεί να πείσει κάποιον δύσπιστο.