Ανάμεσα στο "χτίζω" και το "πρωταγωνιστώ"

Όσες φορές χρειάστηκε να νικήσει για να ανακόψει ένα αρνητικό σερί, το έκανε πάντα. Δύο φορές χρειάστηκε να νικήσει για να εκμεταλλευτεί τις γκέλες των πρωτοπόρων και να προσεγγίσει την κορυφή και απέτυχε αμφότερες να το κάνει.

Άρα λοιπόν, στο ερώτημα αν ο Παναθηναϊκός μπορεί τον τίτλο, η απάντηση είναι ότι ακόμη το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι πιο ισχυρό από εκείνο του πρωταθλητισμού. Και ο ρόλος του αγωνιστή πιο προσιτός από εκείνον του πρωταγωνιστή.

Δυστυχώς όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Κι επίσης δυστυχώς και το δεύτερο μισό έχει να κάνει με τον ίδιο τον Παναθηναϊκό και κανέναν άλλον. Έχει να κάνει με την προσαρμογή σε συνθήκες ( έστω πρόωρου) πρωταθλητισμού.

Θα συμφωνήσουμε φαντάζομαι, ότι πέρα από τα τετριμμένα “ο Παναθηναϊκός είναι καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί” και “δεν μπορεί να έχει άλλον στόχο από την κατάκτηση του πρωταθλήματος”, η φετινή χρονιά δεν ξεκίνησε με τοποθέτηση του πήχη των προσδοκιών πολύ υψηλότερα σε σχέση με την περσινή χρονιά.

Το δείχνει η μεταγραφική ενίσχυση του καλοκαιριού, το αποδεικνύει και η δημόσια τοποθέτηση του προέδρου της ΠΑΕ στα μέλη της “Παναθηναϊκής Συμμαχίας” λίγη ώρα πριν το παιχνίδι με τον ΟΦΗ, ότι “αν ο Παναθηναϊκός είχε κάνει μεταγραφή επιθετικού μέσου, δεν θα είχε ευκαιρίες ο Δώνης και οι νεαροί συνοδοιπόροι του να εξελιχθούν και να μπουν στην ενδεκάδα.

Το πώς και το γιατί, η δεύτερη χρονιά εξέλιξης “εξελίχθηκε” τελικά σε χρονιά πρωταθλητισμού, όλοι το γνωρίζουμε. Η δραματική κατάσταση των διεκδικητών του τίτλου ήταν αυτή που πυροδότησε τα “θέλω” και τα έκανε “μπορώ”, με ή χωρίς ερωτηματικό. Κι έγινε η σπίθα, πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα, που λέει και το άσμα.

Οι νέες απαιτήσεις

Ποια όμως ήταν η προσαρμογή του Παναθηναϊκού στις νέες απαιτήσεις; Υπήρξε πράγματι τέτοια; Κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι. Ουδεμία προσαρμογή από κανέναν. Η φιλοσοφία εντός των τειχών παρέμεινε ίδια και αναλλοίωτη. Δεν έγινε ποτέ η μετάβαση από το “χτίζω” και “δημιουργώ” στο “με κάθε τρόπο διεκδικώ”.

Έτσι, ο Παναθηναϊκός δεν έπαψε ποτέ να σκέφτεται (και να λειτουργεί για) το μέλλον, αντί να πριμοδοτεί το παρόν. Δεν έπαψε να επισκέπτεται το Αγρίνιο, την Τρίπολη, την Ξάνθη, με τη φιλοσοφία του “χτίζω μια ομάδα, που θα πνίγει τον αντίπαλο μέσα στο σπίτι του”, αντί να εξουδετερώνει τα δικά του “μπορώ”, ώστε να περιχαρακώνει τα δικά της “θέλω”.

Δεν ενδιαφέρεται να προσαρμόσει το παιχνίδι της στην εξουδετέρωση των πλεονεκτημάτων του εκάστοτε αντιπάλου και κατά συνέπεια υπερτονίζει τις δικές της αδυναμίες. Και όταν προσφέρεις σε ομάδες όπως ο Αστέρας ή η Ξάνθη συνθήκες εκτός έδρας αγώνα μέσα στο σπίτι τους, βουτυρώνεις μεγαλοπάροχα το ψωμί τους και προσφέρεσαι για πρωινό.

Η ατομική ποιότητα κάποιων ποδοσφαιριστών σου και η τύχη, θα σε βοηθήσουν μια-δυο φορές. Δεν μπορούν περισσότερες. Θα ήταν προσβολή. Και της λογικής και της δικαιοσύνης που αργά ή γρήγορα θριαμβεύει και στο ποδόσφαιρο. Και ως φαίνεται, η Τρίπολη δεν έγινε μάθημα στους “πράσινους”. Ίσως γιατί το αποτέλεσμα δεν ήταν το χειρότερο δυνατό. Ίσως γιατί ερμηνεύτηκε ως απόρροια της κακής ημέρας και των πολλών αβίαστων λαθών των μέσων, που έβγαλαν τον Αστέρα σε ξεκούραστες κόντρα επιθέσεις και θέσεις γκολ.

Το υλικό

Το ότι ο Παναθηναϊκός θέλει να λειτουργήσει ως ομάδα που θα παίζει ποδόσφαιρο κατοχής, πρωτοβουλίας και θα αντιμετωπίζει με επιθετική σκέψη τον αντίπαλο, δεν είναι κακό μεσομακροπρόθεσμα, που έλεγε και μια ψυχή. Το εάν έχει όμως το υλικό για να το κάνει, είναι μια παράμετρος, εξίσου σημαντική, γιατί θα πρέπει να συνυπολογιστεί.

Και μπορεί πράγματι κάποια στιγμή να τα καταφέρει. Και να είναι μια ομάδα που θα καμαρώνουν οι φίλοι της και θα θαυμάζουν οι υπόλοιποι. Ναι, αλλά μέχρι τότε, θα πρέπει να γίνει σαφές το ποια είναι η προτεραιότητά της. Δημιουργία ή τίτλος; Συνδυαστικά δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτό το πράγμα.

Ναι, χθες δέχθηκε πάλι γκολ από στημένη μπάλα και όλες σχεδόν οι συγκεκριμένες φάσεις της Ξάνθης μύριζαν γκολ πριν ακόμη στηθεί η μπάλα στον τόπο της παράβασης. Αυτό έχει να κάνει και με τον βαθμό συγκέντρωσης και ανταπόκρισης των “πρασίνων” (τις δυνατότητες, τις προδιαγραφές δηλαδή) στα ανασταλτικά τους καθήκοντα.

Και, αν θέλετε, είναι κάτι που διορθώνεται, είτε με εξοντωτική δουλειά, είτε πολύ περισσότερο με μεταγραφές.

Αλλά όσο παίζεις με κεντρικό αμυντικό δίδυμο τους Σίλντενφελντ και Μέντεζ ανεβασμένους στη σέντρα, για να δημιουργούν, για να έχεις κοντά τις γραμμές και να στριμώξεις τον αντίπαλο στο δεύτερο μισό του γηπέδου, δεν θα πάψεις ποτέ να είσαι ευάλωτος σε κάθε μπαλιά στην πλάτη τους.

Η επιθετική προσέγγιση

Είναι ελκυστική η ολλανδική εικόνα ροντέο που παρακολουθούμε στα περισσότερα παιχνίδια της Eredivisie. Με τη διαφορά ότι την απολαμβάνουμε ως τρίτοι. Ως ποδοσφαιρόφιλοι. Για τον άμεσα ενδιαφερόμενο είναι ψυχοφθόρο αυτό το όσα έρθουν κι όσα πάνε και όχι πάντα προσοδοφόρο.

Θα ξαναπώ αυτό που είπα και μετά την Τρίπολη. Δεν ξέρω πόσο διαφορετικό μπορεί να ήταν το αποτέλεσμα, αν ο Παναθηναϊκός δεν επέτρεπε στον Αστέρα να επιτίθεται κατά ριπάς με βαθιές μπαλιές στην πλάτη της άμυνάς του. Όπως και χθες στην Ξάνθη. Το βέβαιο όμως είναι ότι θα ήταν πολύ διαφορετική η εικόνα των παιχνιδιών, αν Αστέρας και Ξάνθη ήταν υποχρεωμένοι να ξεκλειδώσουν την άμυνα του Παναθηναϊκού και όχι να την βρουν “μπάτε σκύλοι, αλέστε”.

Και κανείς δεν θα κατηγορούσε τον Παναθηναϊκό και την προπονητική του ομάδα αν σχεδίαζαν κι επιτύγχαναν μία επαγγελματική νίκη, αντί μιας εμφατικής επικράτησης που τελικά επεδίωξαν. Γιατί, μην τα ξαναλέμε, υπάρχουν κάποιες στιγμές μέσα στον μαραθώνιο της περιόδου, που οι επαγγελματικές νίκες κάνουν την διαφορά. Οι εμφατικές νίκες είναι απλώς το κερασάκι που οφείλεις ως μεγάλη ομάδα να προσφέρεις πότε πότε στην κορυφή της τούρτας.