Η μέτρηση της προόδου

Για την αναποτελεσματικότητα στο σκοράρισμα συζητάμε από πέρσι και για το νέο αρνητικό ρεκόρ του 1 γκολ μετά από 27 τελικές προσπάθειες (16 εντός εστίας) τα είπαμε ήδη από προχθές. Με αφορμή όμως μια αποστροφή του λόγου του Γιάννη Αναστασίου περί της βαθμολογικής αποτελεσματικότητας και προόδου του Παναθηναϊκού, ας καταπιαστούμε και με το συγκεκριμένο κομμάτι.

Φυσικά είναι πολύ νωρίς για να γίνονται τέτοιες συγκρίσεις και αναγωγές, αλλά επειδή ούτως ή άλλως η περσινή χρονιά αποτελεί τον βασικότερο "βραχνά" των "πρασίνων" και θα αποτελεί -θέλοντας και μη- μέτρο σύγκρισης (τοποθετώντας εξ αρχής ψηλά των πήχη των προσδοκιών), οφείλουμε να ακολουθήσουμε και τη συγκεκριμένη λογική.

Πέρυσι και φέτος

Στο περσινό ξεκίνημα λοιπόν, ο Παναθηναϊκός είχε μετά από πέντε αγωνιστικές 8 βαθμούς, με 2 νίκες 2-0 εντός τον Παναιτωλικό και 1-0 εντός τον ΟΦΗ), 2 ισοπαλίες (1-1 εντός με Βέροια και 1-1 εκτός με Πλατανιά και μία ήττα (3-0 στη Νέα Σμύρνη από τον Πανιώνιο).

Φέτος, μετά από πέντε αγωνιστικές έχει 10 βαθμούς, με 3 νίκες (2-1 εντός τον Πανιώνιο, 3-2 εκτός τον Πλατανιά και 1-0 εντός τη Νίκη Βόλου), μία ισοπαλία (1-1 εκτός -αλλά στο ΟΑΚΑ- με Λεβαδειακό) και μία ήττα (1-0 εκτός από την Καλλονή).

Για να διατηρήσει βεβαίως το θετικό πρόσημο σε αυτή την άτυπη κούρσα θα πρέπει την επόμενη αγωνιστική να φύγει νικητής από το Αγρίνιο, καθ' ότι την έκτη αγωνιστική πέρσι επικράτησε με 2-1 του Αστέρα Τρίπολης στο "Απόστολος Νικολαΐδης"...

Στο ίδιο διάστημα πέρσι είχε δώσει κι ένα παιχνίδι κυπέλλου, επικρατώντας με 2-1 του Εργοτέλη στη Λεωφόρο, ενώ φέτος ξεκίνησε με εκτός έδρας νίκη στον Βόλο, επί του τοπικού Ολυμπιακού με 1-0.

Διαφορά η Ευρώπη

Τη διαφορά βεβαίως φέτος, κάνουν οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, με τον Παναθηναϊκό να έχει ήδη δώσει πέντε παιχνίδια, στα οποία μετράει έναν αποκλεισμό στην τρίτη προκριματική φάση του Champions League από τη Σταντάρ Λιέγης και μία πρόκριση επί της Μίντιλαντ, που του έδωσε και το εισιτήριο για τους ομίλους του Europa League, τον μίνιμουμ ευρωπαϊκό στόχο της χρονιάς.

Αν επιχειρήσουμε τη σύγκριση με τα αντίστοιχα παιχνίδια πέρσι, τοποθετώντας στη θέση της Νίκης Βόλου τον Απόλλωνα Σμύρνης, ως το θεωρητικά ασθενέστερο ρόστερ μεταξύ των νεοφώτιστων, θα διαπιστώσουμε τα εξής:

Νίκη πέρσι στη Λιβαδειά, ισοπαλία φέτος στο ΟΑΚΑ με τον Λεβαδειακό, νίκη πέρσι και νίκη φέτος στη Λεωφόρο με τον Πανιώνιο, νίκη πέρσι και ήττα φέτος στο εκτός έδρας παιχνίδι με την Καλλονή, ισοπαλία πέρσι και νίκη φέτος στο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Πλατανιά και νίκη πέρσι επί του Απόλλωνα - νίκη φέτος επί της Νίκης Βόλου.

Άρα 13 βαθμούς πέρσι, 10 βαθμούς φέτος. Και αυτό βέβαια μπορεί να αλλάξει την επόμενη αγωνιστική, αν καταφέρει να φύγει νικητής από το Αγρίνιο, καθ' ότι πέρσι γνώρισε την ήττα εκεί με σκορ 1-0, στο ξεκίνημα του δευτέρου γύρου.

Είναι λίγο μπακαλίστικα όλα τα παραπάνω. Και είναι μπακαλίστικα, γιατί ο περσινός υπερβατικός Παναθηναϊκός τερμάτισε με είκοσι βαθμούς διαφορά, πίσω από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό.

Ναι, extreme μέχρι ενός σημείου η βαθμολογική συγκομιδή των Πειραιωτών.

Ναι, η λογική λέει ότι φέτος θα χάσουν περισσότερους, λόγω των εκτεταμένων αλλαγών στο ρόστερ.

Ναι, ο Παναθηναϊκός έχει πολλά περιθώρια να βελτιώσει την βαθμολογική του συγκομιδή, όταν πέρσι έκανε 8 ήττες και 6 ισοπαλίες. Είχε 9 “γκέλες” μακριά από το γήπεδό του, περισσότερες από τις νίκες του (8).

Αλλά πραγματικά δεν γνωρίζω ποια είναι η τελική συγκομιδή που θα συνιστά πρόοδο. Δεν ξέρω δηλαδή πόσο ψηλά είναι ο πήχης των -εντός τειχών- προσδοκιών, με δεδομένο το τριπλό μέτωπο των υποχρεώσεων. Εκτός “Γ. Καλαφάτης” πάντως, δεν θα είναι αρκετή η -γενική έστω- παραδοχή ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί στο τέλος της χρονιάς να έχει κερδίσει τον Ντίνα, τον Δώνη ή τον Μπαϊράμι. Έχω αυτή την υποψία, αλλά το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω...