Η ψυχραιμία και ο εγωισμός

Ο Δημήτρης Κριτής γράφει για το ματς του Παναθηναϊκού με τη Ντιναμό Μοσχας και καταλήγει στο συμπέρασμα πως μόνο ο εγωισμός των "πρασίνων" μπορεί να τους βοηθήσει στη δύσκολη συνέχεια.

19 ΣΕΠ 2014

Δεν ήμουν παρών στις δηλώσεις, αλλά δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω για την πιστή μεταφορά τους από τους συναδέλφους. Βέβαια σε αυτές που παρακολούθησα τα μεσάνυχτα από την τηλεόραση του ΑΝΤ1, δεν άκουσα τα επίμαχα αποσπάσματα, αλλά ξαναλέω, δεν μπορεί να τα έβγαλαν από το κεφάλι τους οι δημοσιογράφοι, ούτε να τρελάθηκαν οι αποθηκευτικοί χώροι των τηλεφώνων τους ή όποιων ψηφιακών συσκευών χρησιμοποιούν στη δουλειά τους

Αντίθετα, άκουσα να δηλώνουν ότι το σχέδιο ήταν "να περιμένουμε τον αντίπαλο στο πρώτο μέρος και να προσπαθήσουμε με πίεση να κερδίσουμε μπάλες σε πλεονεκτικές θέσεις για κόντρα επίθεση". Επίσης, άκουσα τον Γιάννη Αναστασίου να λέει ότι οι παίκτες του ανταποκρίθηκαν στο πλάνο και στο τακτικό επίπεδο, ωστόσο κάποια λάθη τους αφ' ενός και η ποιότητα των ποδοσφαιριστών της Ντινάμο αφ' ετέρου, έφεραν τα δύο γκολ και έριξαν τον Παναθηναϊκό στο καναβάτσο.

Αναντιστοιχία δηλώσεων

Διαβάζοντας ωστόσο τις δηλώσεις των νεαρών Τάσου Λαγού και Χρήστου Δώνη, ότι "ο Παναθηναϊκός φοβήθηκε υπερβολικά τους Ρώσους" και ότι "πέταξε και πάλι ένα ημίχρονο", δεν μπορώ να μην διακρίνω μία δυσαρμονία ή έστω μία αναντιστοιχία.

Κατανοώ ασφαλώς ότι το αίμα τους "βράζει", ικανοποιούμαι στην ιδέα ότι τρελαίνονται με την ήττα και αρνούνται -τουλάχιστον στα λόγια- να συμβιβαστούν μαζί της, αλλά το γεγονός ότι εύκολα μπορεί κάποιος να εισπράξει τέτοιου είδους -πάνω στην τρέλα- τοποθετήσεις, ως αμφισβήτηση της προπονητικής προσέγγισης στο παιχνίδι, δεν περνά απαρατήρητο.

Μπορεί να κάνω και λάθος. Μακάρι να κάνω λάθος. Θα είναι το μικρότερο κακό. Γιατί το να πιστεύουν κάποιοι ότι είναι κάτι που δεν είναι, τουλάχιστον ακόμη, είναι πολύ χειρότερο. Μπορεί να φταίει το θολωμένο μυαλό από την ένταση, μπορεί η τσαντίλα για την ήττα να οδήγησε σε κακή διατύπωση όσων στριφογύριζαν εκείνη την ώρα στο μυαλό. Πολλά μπορεί να έχουν συμβεί.

Αυτό που δυσκολεύομαι να δεχτώ, είναι ότι συνιστούν ευθεία αμφισβήτηση του τρόπου με τον οποίο σχεδίασε το παιχνίδι το προπονητικό επιτελείο. Εξάλλου, όταν η ακριβότερη και ποιοτικότερη Ντινάμο αποφασίζει πρώτη να περιμένει τον Παναθηναϊκό για να τον χτυπήσει στις αδυναμίες του, συνιστά ποδοσφαιρική αφέλεια να κινηθεί ο υποδεέστερος Παναθηναϊκός διαφορετικά, αλείφοντας φιλόξενα το βούτυρο στις φέτες του πρωινού της.

Δεν είναι προτεραιότητα οι ευρωπαϊκές πορείες

Δεν θα κουραστώ να το γράφω, όσο τουλάχιστον διαπιστώνω ότι υπάρχουν αυτιά και μυαλά που δεν έχουν συμβιβαστεί με την πραγματικότητα και επαναστατούν χωρίς προφανή αιτία. Όταν οι άνθρωποι που κρατούν στα χέρια τους τα ηνία του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού δηλώνουν σε όλους τους τόνους και με κάθε τρόπο ότι λειτουργούν μακροπρόθεσμα (ή έστω μεσομακροπρόθεσμα, όπως έλεγε μία ψυχή), δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναζητούμε αποτελέσματα, εδώ και... χθες και πολύ περισσότερο να κρίνουμε τα αποτελέσματα από λάθος αφετηρία.

Μας είπαν ότι για τον Παναθηναϊκό προέχει η ανάδειξη των δικών του ταλέντων, μας είπαν ότι προτιμούν να φτιάξουν ένα ακόμη γήπεδο στο προπονητικό κέντρο από το να κάνουν μία μεταγραφή, τι άλλο πρέπει να μας πουν για να καταλάβουμε ότι δεν είναι σε αυτή τη φάση πρώτη προτεραιότητα ο πρωταθλητισμός ή οι ευρωπαϊκές πορείες;

Με τον εγωισμό τους για σύμμαχο

Η πίστη σε ένα πλάνο ενισχύεται από τα αποτελέσματα. Γι' αυτό και ήταν σημαντικό το ότι η περσινή προσπάθεια επιβραβεύτηκε από το τελικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς το καλοκαίρι έμεινε αβοήθητη. Κι εκεί που θα περίμενε κανείς, ότι θα ξεκινούσε η χρονιά από μια διαφορετική -καλύτερη- αφετηρία, στην πράξη υπήρξε πισωγύρισμα, αφού και ενίσχυση δεν υπήρξε και οι αγωνιστικές απαιτήσεις αυξήθηκαν δυσανάλογα.

Ο πρώτος κύκλος του βεβαρημένου προγράμματος άνοιξε με 0/2. Η ψυχραιμία, η ενότητα και ο καλώς εννοούμενος εγωισμός είναι τα απαιτούμενα στοιχεία για να επιστρέψει ο Παναθηναϊκός σε τροχιά υπέρβασης. Γιατί, μην γελιόμαστε, περί υπερβάσεων θα συζητάμε και φέτος.