ΚΡΙΜΑ μπορεί, ΑΔΙΚΟ ασφαλώς και όχι

Ο Δημήτρης Κριτής σχολιάζει τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από την Κλαμπ Μπριζ, τονίζοντας πως υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες από το προπονητικό επιτελείο.

06 ΑΥΓ 2015

Ο Παναθηναϊκός απέτυχε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, απέναντι σε αντίπαλο που σκόρπισε χαμόγελα την ημέρα της κλήρωσης, να κάνει την οικονομική -και να διεκδικήσει την αγωνιστική- υπέρβαση και πλέον θα αναζητήσει ξανά το μέλλον του, στα σύνορα του "όπου φτωχός κι η μοίρα του".

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες και στη βασιλευομένη δημοκρατία της ισοπέδωσης που μοιραία θα ακολουθήσει, καλείται να βρει μόνος του απαντήσεις. Διαφορετικά, ας κάτσει σε μια γωνιά να υπομείνει το κροτάλισμα του εκσκαφέα και τις νταλκαδιάρικες στριγκλιές "ριχ' το Ηλία... Ηλία ριχ' τοοοο"...

Πέρσι τέτοια εποχή, είπαμε ότι η διοίκηση έπαιξε και έχασε. Ή μάλλον, δεν έπαιξε και γι' αυτό έχασε. Έχασε τα 2,5 εκατομμύρια ευρώ, γιατί δεν επένδυσε στην προσπάθεια να τα εισπράξει. Αγωνιστικά το αποτέλεσμα δεν θα ήταν διαφορετικό. Οι όμιλοι του Europa League ήταν το ζητούμενο στην άκρη του τούνελ, διότι πλέον τα πλέι οφ της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης ορθώνονται απαγορευτικά για τις ελληνικές ομάδες.

Και φέτος ίδιο και απαράλλαχτο ήταν το καθαρά αγωνιστικό μέρος. Μόλις χθες το μεσημέρι λέγαμε ότι από τους πιθανούς αντιπάλους, στην περίπτωση που προκρινόταν ο Παναθηναϊκός, μόνο η Σπόρτινγκ Λισαβόνας φάνταζε ως η πιο εφικτή κλήρωση, με τα προγνωστικά να είναι 60-40 υπέρ των Πορτογάλων. Μπορούμε όμως να πούμε, ότι η διοίκηση δεν επένδυσε στο μέτρο των δυνατοτήτων της για να διεκδικήσει τα αυξημένα φέτος έσοδα της συμμετοχής στα πλέι οφ του Champions League;

Εδώ δεν χωρούν βιαστικές απαντήσεις. Στην περίπτωση του Μάικλ Εσιέν υπάρχει συνυπευθυνότητα, στον βαθμό που αποφασίστηκε να αναληφθεί το ρίσκο ενός καταγεγραμμένου ιατρικού ιστορικού, που δεν απέκλειε την προσφυγή στο χειρουργείο. Αποφασίστηκε το "μπρος στα κάλλη, τι είναι ο πόνος;".

Δεν ήταν όμως ο μόνος και δεν δικαιολογείται η χθεσινή εκκωφαντική απουσία, πλην Βέμερ, όσων ήρθαν να ενισχύσουν το διαθέσιμο έμψυχο υλικό. Του Σέρχιο Σάντσεθ που αποκτήθηκε με τη μεγαλύτερη καθυστέρηση και έπεσε θύμα του εκνευρισμού που δημιούργησε η ανάγκη να ενταχθεί άμεσα στην πρώτη γραμμή, του Λουντ που μέσα σε τρεις μήνες έκανε δύο φορές διακοπές και δυο φορές προετοιμασία και παλεύει να ορθοποδήσει, του Καλτσά και του Τελάντερ που χθες ήταν εκτός αποστολής.

Συγκεκριμένη ευθύνη

Εδώ υπάρχει σημαντική ευθύνη εκ μέρους της προπονητικής ομάδας, που όχι απλά συμμετείχε αλλά κατηύθυνε κιόλας, περισσότερο από ποτέ, τον μεταγραφικό σχεδιασμό και την υλοποίησή του και εν τέλει παρουσίασε αυτό το αποτέλεσμα. Όπως υπάρχει και ευθύνη για το γεγονός ότι δεν εμφανίστηκε η ομάδα φρέσκια, διαιωνίζοντας έτσι τον θρύλο "του συνόλου που φορτσάρει στο δεύτερο μισό της περιόδου".

Η αλήθεια είναι ότι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, όλοι μας πέσαμε στην παγίδα και πιστέψαμε στην πρόκριση, επενδύοντας περισσότερο στην κακή κατάσταση του αντιπάλου και λιγότερο στην ετοιμότητα του Παναθηναϊκού. Γιατί θα ήταν αφελέστατο ψέμα να μην δεχθούμε ότι ο Παναθηναϊκός συνάντησε τόσο την Σταντάρ Λιέγης, όσο και την Μπριζ, στη χειρότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας τους: αποδυναμωμένες από την παραχώρηση βασικότατων μονάδων τους και λαβωμένες από τραυματισμούς-απουσίες ηχηρών (εκ των εναπομεινάντων) στελεχών.

Και στις δύο περιπτώσεις η προσγείωση ήταν ανώμαλη και εξόχως οδυνηρή. Όπως πέρσι, έτσι και φέτος, οι "πράσινοι" θα παίξουν πλέον με το πιστόλι στον κρόταφο στα πλέι οφ του Europa League, για να σώσουν τη χρονιά με την είσοδο στους ομίλους. Ειδάλλως θα ξυπνήσει ο εφιάλτης της περιόδου 2011-2012 και θα σημάνει ολοκληρωτική καταστροφή.

Σε μια τέτοια περίπτωση, χωρίς να αποκλείεται ακόμη και τώρα, η αποχώρηση βασικού στελέχους και μάλιστα όχι από θέση διαπραγματευτικής ισχύος όπως μέχρι σήμερα, θα είναι πλέον αναπόφευκτη για να περιοριστεί η χασούρα και να μην τιναχθούν όλα στον αέρα...

Επιστροφή στο χορτάρι

Ο Γιάννης Αναστασίου συνηθίζει να λέει ότι "αδικήσαμε τους εαυτούς μας", μετά από ανεπιτυχή αποτελέσματα. Χθες το απέφυγε, αν και τουλάχιστον η προπονητική ομάδα αδίκησε κατάφωρα τον εαυτό της. Κι αυτό γιατί ενώ διάβασε σωστά το παιχνίδι πριν την έναρξή του, στη διάρκεια αντί να θέσει ερωτήματα στον βελγικό πάγκο, προτίμησε να αναζητεί απαντήσεις.

Ποια ήταν η επωδός την παραμονή του αγώνα; "Πρέπει να σκοράρουμε και θα παίξουμε γι αυτό". Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του πρώτου σαρανταπενταλέπτου; Συγκέντρωση και σωστή ανασταλτική λειτουργία με εξαφάνιση των διαδρόμων προς την εστία του Κοτσόλη, αλλά πολύ ασθενική επιθετική παρουσία και δυσκοιλιότητα στην παραγωγή φάσεων για γκολ.

Με την επανέναρξη του αγώνα ήταν σαφές ότι είχε κρατήσει τα θετικά του πρώτου μέρους, αλλά δεν ξεφορτώθηκε τα αρνητικά. Επένδυσε στη διατήρηση του μηδέν στην άμυνα σ' ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι με τη φωτιά, ελπίζοντας προφανώς πως όσα δεν έγιναν σε ολόκληρο το πρώτο 45λεπτο από τη μέση και μπροστά, θα γίνουν μόλις οι Βέλγοι υποχρεωθούν να ρισκάρουν περισσότερο αναζητώντας το γκολ της πρόκρισης.

Αντί λοιπόν να επιφέρει αλλαγές στο δεύτερο μισό του γηπέδου, ενισχύοντας τις δικές του πιθανότητες για την επίτευξη ενός γκολ, είχε την άκρη του ματιού στον Πρεντόμ για να εξουδετερώσει τις δικές του κινήσεις στο χορτάρι.

Έτσι διατηρήθηκε αυτό το ιδιότυπο πρέσινγκ του ενός, με τον Καρέλη να κυνηγάει με ελάχιστη βοήθεια την αλλαγή μπάλας μεταξύ της αμυντικής τετράδας των Βέλγων και να σπαταλάει χωρίς αποτέλεσμα τις δυνάμεις του, ο Μπεργκ παρέμεινε εντελώς εκτός κλίματος μακριά από την κορυφή της επίθεσης και ο Νίνης αφού απελπίστηκε να σουτάρει εκτός περιοχής, περιορίστηκε να περιμένει τα ανεβάσματα του Πράνιτς. Μόνο που τελείωσαν και αυτά, μετά το πρώτο δεκάλεπτο της επανάληψης.

Την ίδια στιγμή ο Πρεντόμ απελευθέρωσε τον Κουλς και πήρε από αυτόν το πρώτο γκολ, φρέσκαρε και την αριστερή πτέρυγα με την είσοδο του Μπομπό, έριξε στο παιχνίδι και τον σκόρερ του τρίτου τέρματος, όταν ο Ντε Σούτερ κουράστηκε να παίζει ξύλο με τον Ταυλαρίδη.

Πότε αναλήφθηκαν πρωτοβουλίες από τον ελληνικό πάγκο; Όταν πια δεν γινόταν αλλιώς. Είχε γίνει το 1-0, ήρθε πολύ γρήγορα και με δόση τύχης το δεύτερο γκολ και η τόνωση της επίθεσης ήταν πλέον μονόδρομος για την αποφυγή του αποκλεισμού. Τότε όμως ήταν πλέον αργά. Τότε ο... μοναχογιός της γκέλας στο πρώτο παιχνίδι, Μέχελε, έμοιαζε με βράχο ακλόνητο και ο Ντουάρτε, με κίτρινη από το ημίωρο, έβγαινε με αυτοπεποίθηση και ύφος χιλίων καρδιναλίων, πρώτος στη μπάλα, αγνοώντας το ενδεχόμενο γκάφας.

Με όλα αυτά, καταβαραθρώθηκε και ο αγαπημένος τίτλος των ελληνικών ΜΜΕ "κρίμα κι άδικο". Γιατί κρίμα μπορεί να πεις για το βαρύ 3-0, αλλά άδικο επ' ουδενί. Δικαιότατα βρίσκεται η Μπριζ στην επόμενη φάση και εξασφάλισε τη συμμετοχή της στη φάση των ομίλων του Europa League. Στο κάτω κάτω εξάντλησε τις δυνατότητες να το ζητήσει και τις πιθανότητες να το πετύχει. Στον αντίποδα ο Παναθηναϊκός πάλεψε περισσότερο να το διατηρήσει, πιστεύοντας ότι το κρατούσε στα χέρια του από το πρώτο παιχνίδι.