Ντέρμπι σε προσωπικό τόνο
Ο Δημήτρης Κριτής αναζητά άλλο παιχνίδι της σύγχρονης ποδοσφαιρικής ιστορίας, στο οποίο επιχειρεί τόσο έντονα να εμπλακεί ο πρόεδρος ενός εκ των αντιπάλων.
Συνήθως σε κάθε ντέρμπι αναζητούμε ιδιαιτερότητες, που το κάνουν να ξεχωρίζει στα μάτια μας ή στο μυαλό μας από όλα τα προηγούμενα. Δεν είναι και πολύ εύκολο πια, αλλά είναι και πολύ προβλέψιμο όταν η αφορμή ακουμπά αποκλειστικά σε αγωνιστικά δεδομένα.
Προαναγγέλλεται ως η ρεβάνς του περσινού 0-3
Για παράδειγμα, το αποψινό στο γήπεδο “Γ. Καραϊσκάκης” (και όχι πια στάδιο ρε αδέρφια, πάει ο στίβος, πέταξε εδώ και χρόνια) προαναγγέλλεται ως η ρεβάνς του περσινού 0-3. Ενός αγώνα που είχε εκκωφαντικό σκορ, αλλά κυρίως την ικανοποίηση για τον νικητή ότι δεν επέτρεψε στον ηττημένο να ισοφαρίσει την αήττητη επίδοση του Παναθηναϊκού την περίοδο 1963-'64.
Φέτος δεν υπάρχει ανάλογο κίνητρο για τους “πράσινους”, μιας και το “ερυθρόλευκο” όνειρο έσβησε νωρίς στο Περιστέρι, ωστόσο -ας μην κρυβόμαστε- αυτά τα παιχνίδια δεν στερούνται κινήτρου. Είναι από μόνα τους κίνητρο, όταν είναι και τα μοναδικά αυτού του υποβαθμισμένου πρωταθλήματος που μεταδίδονται εκτός Ελλάδας, Κύπρου και ελληνικής ομογένειας σε Αμερική και Αυστραλία.
Είναι και το Europa League “εμπορική βιτρίνα”, αλλά στο κέντρο της Αθήνας. Το Κολωνάκι και η Κηφισιά είναι -όπως και να το δούμε- το Champions League. Εκεί αποκτά το “προϊόν” υπεραξία, μόνο και μόνο λόγω χωροθέτησης.
Στη σουίτα για την ειδοποιό διαφορά
Για να επανέλθουμε όμως στα του προλόγου, η αναζήτηση μιας ειδοποιού διαφοράς που κάνει το φετινό πρώτο αντάμωμα των “αιωνίων” ξεχωριστό, μας οδηγεί εκτός αγωνιστικού χώρου. Εντός γηπέδου, εκτός χορταριού. Σε μια γνώριμη για τις τηλεοπτικές κάμερες σουίτα του Φαληρικού Σταδίου.
Όσο κι αν το ταλαιπωρήσεις για να φέρεις στο μυαλό άλλο παιχνίδι της σύγχρονης ποδοσφαιρικής ιστορίας, στο οποίο επιχειρεί τόσο έντονα να εμπλακεί ο πρόεδρος ενός εκ των αντιπάλων, θαρρείς επί προσωπικού, δύσκολα θα βρεις απάντηση.
Νομίζω ότι μόνο σε μια συγκεκριμένη περίοδο που ο Σωκράτης Κόκκαλης εξαπέλυσε την επικοινωνιακή λαίλαπα με τις “κότες”, τους “πελάτες” και άλλα συναφή, μπορείς να βρεις κοινό τόπο. Μόνο που τότε, αν δεν με απατά η μνήμη μου, οι λόγοι δεν ήταν τόσο αυστηρά προσωπικοί, αλλά εντάσσονταν στη προσπάθεια δημιουργίας της περιβόητης δεξαμενής των μελών (τα οποία παρεμπιπτόντως μετά την πάροδο δύο ετών τα κυνηγούσαν με το ντουφέκι για να ανανεώσουν, χωρίς όμως να παραδειγματιστούν τα εγχειρήματα λαϊκής βάσης που ακολούθησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αργότερα).
Γι' αυτό και εκφωνούνταν με πλατύ χαμόγελο και τα συνόδευε το παραδοσιακό “χο χο χο”. Ενώ τώρα υπάρχουν σφιγμένα χείλη και μόνο το τρίξιμο των δοντιών έμεινε να παραπέμπει σε διαφήμιση οδοντόκρεμας.
“Σήμερα η ομάδα έπαιξε πάρα πολύ καλά, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι, αλλά για μας και για μένα προσωπικά, αυτό που μετράει είναι να κερδίσουμε την Κυριακή” είπε ο Βαγγέλης Μαρινάκης λίγα λεπτά μετά το σφύριγμα της λήξης του αγώνα με την Γιουβέντους και η ωμότητα ύφους και λόγων απέκλειε κάθε συμβιβασμό.
Αχρείαστο βάρος
Αν κατάφερε -που δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω γι' αυτό- να περάσει -αν και σε άκαιρο χρόνο- το μήνυμα, έχω την εντύπωση ότι μετέφερε ένα αχρείαστο βάρος στο ποδοσφαιρικό τμήμα, που καλείται να παίξει για τον πρόεδρο “που διώκεται και λασπολογείται”. Αν ο Παναθηναϊκός καταφέρει αυτό το βάρος, να το μετατρέψει και σε εκνευρισμό, αποκτά απρόσμενο προβάδισμα, παρουσία του Χιου Ντάλας, που στην τρίτη του επίσκεψη στην εργοδότρια Ελλάδα, επέλεξε τρίτο διαφορετικό ξενοδοχείο για τη σύντομη παραμονή του (προφανώς για να αποφύγει τις ενοχλητικές επισκέψεις).
Το πως θα το κάνει είναι θέμα της τεχνικής ηγεσίας και των ποδοσφαιριστών. Το αν μπορεί να το κάνει, θα φανεί σε λίγες ώρες στο χορτάρι.
Διαβάστε ακόμη:
.jpg)
