Παίκτες-ηγέτες πριν το έλλειμμα γίνει ένδεια

Η περσινή πορεία του Παναθηναϊκού χαρακτηρίστηκε -και ήταν- υπέρβαση. Διέψευσε πανηγυρικά τις απαισιόδοξες προβλέψεις και μάλλον ξεπέρασε τις αισιόδοξες, ως κυπελλούχος Ελλάδας και δεύτερος στη Superleague, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας των πλέι οφ.

Και μπορεί φέτος να παρατάχθηκε στην αφετηρία με στόχο, τουλάχιστον να επαναλάβει το περσινό επίτευγμα, ωστόσο οι πράξεις δεν ήταν ευθέως ανάλογες λόγων και φιλοδοξιών. Δεν ενισχύθηκε ούτε ποιοτικά, ούτε ποσοτικά, για να αντεπεξέλθει στον μεγαλύτερο όγκο αγωνιστικών υποχρεώσεων και υπέκυψε στα τραύματά του (τραυματισμοί και τιμωρίες), σε ό,τι αφορά στον θεσμό του κυπέλλου, ενώ παραμένει ανοικτό το μέτωπο του πρωταθλήματος.

Μετά τις ισοπαλίες στα "must win" παιχνίδια στην Τρίπολη και στα Ιωάννινα και πολύ περισσότερο τις ήττες στην Ξάνθη και στο Περιστέρι, διατυπώθηκαν σοβαρές αμφιβολίες και "φούντωσε" ο προβληματισμός, για την απουσία ηγετών και ισχυρών προσωπικοτήτων που "θα σύρουν το κάρο από τη λάσπη" στα δύσκολα. Απόλυτα δικαιολογημένα, αν θέλετε την άποψή μου, την οποία άλλωστε διατύπωσα από την έναρξη της χρονιάς και όχι εκ των υστέρων ή εκ του ασφαλούς.

Έλλειμμα που εξελίσσεται σε ένδεια

Ίσως κάποιοι να υπερεκτίμησαν τις περιπτώσεις Πράνιτς ή Πέτριτς ή ακόμη Μέντες και ως εκ τούτου προδόθηκαν.

Διαφορετικά έκανε και εξακολουθεί να κάνει "μπαμ" η απουσία μπαρουτοκαπνισμένων και ξεχωριστών ποδοσφαιρικών φυσιογνωμιών, από αυτές που αποτελούν σημείο αναφοράς, εμπνέουν και καθοδηγούν.

Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και την αποχώρηση του Γκόρντον Σίλντενφελντ, που στην... αναβροχιά αναδεικνυόταν ως ηγετική παρουσία, αλλά και τα διαφαινόμενα "διαζύγια" με τους Πράνιτς και Μέντες που μπορεί να μην ανταποκρίθηκαν στους ηγετικούς ρόλους, ωστόσο δεν έπαυαν να είναι από τους ελάχιστους με εμπειρία και διεθνείς παραστάσεις, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι ήδη υπάρχον έλλειμμα εξελίσσεται σε πλήρη ένδεια.

Και το άσχημο είναι ότι από την ονοματολογία που εξελίσσεται και δεν διαψεύδεται, δηλαδή διαπιστωμένα αποτελούν μεταγραφικούς στόχους, δεν προκύπτει η απόκτηση ενός ικανού αριθμού τέτοιων ποδοσφαιριστών. Πλην ίσως του Ουίλσον και πιθανόν του αμυντικού μέσου που κατά τις πληροφορίες θα είναι και το ακριβότερο συμβόλαιο του φετινού καλοκαιριού.

Ταλαντούχοι αλλά όχι ηγέτες

Τα δύο πρώτα αποκτήματα, ο Νίκος Καλτσάς και ο Ρόμπιν Λουντ είναι ποδοσφαιριστές που ξεχώριζαν στις ομάδες τους, προέρχονται από πολύ καλές χρονιές, είναι ταλαντούχοι, είναι φιλόδοξοι, βγάζουν στο χορτάρι εγωισμό, αλλά προς Θεού δεν είναι οι ηγετικές προσωπικότητες που έχει ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, ο Παναθηναϊκός. Δεν αποκλείεται -δείχνουν ότι έχουν τα εχέγγυα- να εξελιχθούν ως τέτοιες, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι.

Δεν είναι οι παίκτες που προκαλούν δέος, δεν έχουν κατακτήσει ακόμη τον καθολικό σεβασμό και δεν είναι οι τύποι που θα απευθυνθούν στο σύνολο, συγκεντρώνοντας ευλαβική προσοχή. Και δεν είναι βέβαια τέτοιοι ούτε ο Ελάντερ, ούτε ο Λιγκεόν (ή Λιζόν ή Λιγκέν) ή ο Λανγκ ή ο Χαμαλάινεν ή ο Στρόντμπεργκ. Ούτε καν ο Γουίλσον, που μπορεί στην Σκοτία να μνημονεύεται ως εν δυνάμει ηγέτης (αρχηγός της Χαρτς, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό), αλλά φτασμένος σταρ-ηγέτης δεν είναι.

Δεν γνωρίζω αν είναι θέμα διαφορετικής θεώρησης ή φιλοσοφίας και δεν θα μπορέσουμε να το πούμε αυτό με σιγουριά αν δεν ολοκληρωθούν οι μεταγραφικές κινήσεις. Ωστόσο τα όσα μέχρι σήμερα γνωρίζουμε δεν προδίδουν πρόθεση για την ενσωμάτωση 2-3 Μπεργκ στην "πράσινη" μηχανή. Η λογική λέει ότι τέτοιες προσθήκες συνήθως αργούν σε καταστάσεις περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων, για τον πολύ απλό λόγο ότι έχουν πολύ περισσότερες επιλογές.

Το βήμα παραπάνω

Μακάρι να είναι αυτός ο λόγος, για τον οποίο η "πράσινη" επικαιρότητα δεν έχει ακόμη "ζεσταθεί" με κάποιο μεγάλο όνομα. Ο Παναθηναϊκός επέμεινε τα δύο τελευταία χρόνια στη δημιουργία ενός νεανικού κορμού, που διαρκώς θα εξελίσσεται και θα απαιτεί στοχευμένη ενίσχυση κάθε καλοκαίρι για να κάνει το βήμα παραπάνω.

Ωστόσο από αυτόν τον κορμό, τη νέα αγωνιστική περίοδο θέση βασικού σε ομάδα με στόχο πρωταθλητισμού, θα διεκδικούν όχι περισσότεροι από 5-6. Κι αυτό από μόνο του δείχνει ότι οι υπόλοιποι τουλάχιστον 5 θα πρέπει πραγματικά να κάνουν τη διαφορά...